ดวงใจภวินท์ - บทที่ 907 บอกฉันมา เธอเป็นใคร

บทที่ 907 บอกฉันมา เธอเป็นใคร
เผชิญกับการนัวเนียของมาเลน่า แม้ว่าเขาจะมีจิตใจที่แข็งแกร่ง แต่ในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

โดยเฉพาะสายตาของญาธิดาที่มองพวกเขาออกมาเมื่อครู่

เมื่อเผชิญกับสายตานั้น ภวินท์รู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง อยากดึงญาธิดามากอดไว้ในอ้อมแขนเสียเดี๋ยวนั้น

แต่เขาทำไม่ได้

มาเลน่าหยุดมือที่กำลังเล่นดอกไม้ เงยหน้าขึ้นจ้องภวินท์อย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าดูบ้าคลั่งและดื้อรั้น “บอกฉันมา เธอเป็นใคร”

ความหึงหวงแผดเผาสติสัมปชัญญะของเธอ แค่ประโยคเช่นนี้ แต่มาเลน่ากลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่ภวินท์จะบอกเธอ เพียงพูดอย่างเฉยเมย “เธอเป็นคนที่ดีกว่าคุณนับไม่ถ้วน”

“ฮ่าฮ่า”

ทันใดนั้นมาเลน่าก็หัวเราะ

“โจอี้ เชื่อฉัน ฉันจะตามหาเธอให้เจอ รอจนถึงตอนนั้น คนที่เคียงข้างคุณจะมีแค่ฉัน”

มาเลน่าบีบกลีบดอกไม้ น้ำดอกไม้สีแดงสดไหลลงมาตามซอกนิ้วของเธอ ซึมลงสู่ดินแล้วหายวับไปในพริบตา

ภวินท์ตกใจฉับพลัน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น

เมื่อครู่เขาค่อนข้างหงุดหงิด

เขาไม่ควรเปิดเผยเรื่องนี้กับมาเลน่า

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงบ้าคนนี้จะทำอะไร

แต่ข้อดีคือ ตอนนี้เขากับญาธิดามีความสัมพันธ์แบบพี่น้อง มาเลน่าคงจะไม่สืบเรื่องของเธอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใจภวินท์ก็สงบลงเล็กน้อย

มาเลน่าเช็ดฝ่ามือราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินต่อไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณโจอี้ที่ให้ฉันรู้เรื่องนี้”

……

จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นในตอนบ่าย มาเลน่ากับภวินท์ถึงได้กลับมาที่เดิม

ญาธิดารีบมองไปยังทั้งสองคน แต่กลับเห็นว่ามาเลน่าท่าทางมีความสุขมาก

ภวินท์ยังคงหน้าตานิ่งเฉย มองไม่ออกว่ามีความสุขหรือไม่พอใจ

ญาธิดาไม่รู้ว่าระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคน และรู้สึกไม่สบายใจอย่างช่วยไม่ได้

มาเลน่าคนนี้ คงจะไม่บังคับขืนใจทำเรื่องอย่างว่าหรอกนะ

เพราะด้วยนิสัยของเธอแล้วทำได้อย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม “โจอี้ พวกคุณคุยอะไรกัน คุณมาเลน่าดูจะมีความสุขมากเลยนะ”

ภวินท์ยังไม่ทันตอบ มาเลน่าก็หัวเราะก่อนจะตอบว่า “โจอี้บอกเรื่องบางอย่าง…ที่มีความสุขมากกับฉัน”

เธอยิ้มหวานและน้ำเสียงคลุมเครือมาก ราวกับกำลังนึกไปถึงบางสิ่งที่สวยงาม

ญาธิดาจิตใจขุ่นมัวเล็กน้อย สายตามองไปยังภวินท์

ภวินท์เม้มริมฝีปากไม่ได้อธิบาย

ญาธิดารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ แต่ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับพูดคุย จึงระงับความรู้สึกในใจเอาไว้

เทอรี่นำทุกคนไปที่โต๊ะ ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสและไวน์ราคาแพง

เมื่อทุกคนนั่งลง เดิมทีญาธิดาต้องการนั่งข้างภวินท์ แต่มาเลน่าก้าวเข้ามาแทรกกลาง

ภวินท์ไม่ตอบสนอง ไม่แม้แต่จะมองเธอ

แม้จะรู้ว่าภวินท์ไม่สะดวกที่จะพูด แต่นาทีนี้ ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคับข้องใจ

แต่เธอรีบปรับตัวไปนั่งกับขวัญตา

ไม่นาน ทีน่าก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

เห็นได้ชัดว่าเธอแต่งตัวมาอย่างดี ผมสีบลอนด์ยาวถูกมัดขึ้นสูง มีการแต่งหน้าอย่างสวยงาม

แต่ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็ยังว่างเปล่า ราวกับหุ่นกระบอกที่ไม่มีลมหายใจ

“ขอโทษทุกคนที่ฉันมาช้า” ทีน่าพูดอย่างเรียบเฉย

มาเลน่าโบกมือให้ทีน่า “คุณแม่ ทางนี้ค่ะ”