ดวงใจภวินท์ - บทที่ 909 เขาเกือบถูกคนพบเข้าแล้ว

บทที่ 909 เขาเกือบถูกคนพบเข้าแล้ว
อารมณ์ที่ยุ่งเหยิงของญาธิดายังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งสิ้นสุดมื้ออาหารเย็น และกลับบ้านไปกับภวินท์

ทันทีที่เข้าประตู เธอหันหลังไป อดไม่ได้ที่จะถาม “วิน ตอนพวกคุณอยู่กันตามลำพัง คุณกับมาเลน่าคุยอะไรกัน…”

เธอพูดเสียงอ่อน พยายามอย่างที่สุดเพื่อทำให้คำพูดของตัวเองไม่เหมือนการตั้งคำถาม

แต่ถึงอย่างนั้น ความคับข้องใจที่มีก็แทบจะระงับไว้ไม่ได้

ภวินท์มองสาวน้อยตรงหน้า และเห็นร่องรอยของความคับข้องใจในดวงตาของเธอ

เขาอ้าปากเตรียมจะบอกสิ่งที่มาเลน่าพูดกับเขาเมื่อตอนบ่ายวันนี้กับญาธิดา

แต่เมื่อคิดอีกที ต่อให้บอกญาธิดา ก็มีแต่จะไปเพิ่มความกังวลให้เธอเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ภวินท์จึงกลืนคำที่จะพูดในตอนแรกกลับไปและพูดบางเบาว่า “ไม่มีอะไร”

“จริงเหรอ” ญาธิดาจ้องเขาเพื่อให้ไม่พลาดสีหน้าที่เขาแสดงออกมา

นับตั้งแต่ที่มาเลน่ากับภวินท์กลับมา เธอก็รู้ว่าระหว่างทั้งสองคนต้องเกิดอะไรขึ้น

แต่ภวินท์กลับไม่ยอมบอก

ภายใต้การจ้องมองของญาธิดา ในที่สุดภวินท์ก็พยักหน้า “อืม”

ญาธิดากัดริมฝีปาก ในใจค่อนข้างผิดหวัง

สุดท้ายมีเรื่องอะไรก็บอกตัวเองไม่ได้

ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม ดูอ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก ภวินท์ถอนหายใจและสวมกอดญาธิดาไว้ในอ้อมแขนของเขา “ธิดา ไม่มีอะไรจริงๆ อย่าคิดมาก”

ภวินท์ถูคางบนศีรษะของญาธิดา เธอซบหน้าอกร้อนของภวินท์ รู้สึกถึงการเต้นอันมั่นคงของหัวใจเขา หัวใจที่ไม่สบายใจจึงค่อยๆ ผ่อนคลาย

เธอสงสัยมากเกินไปเอง

เธอกับภวินท์ผ่านเรื่องราวทั้งดีร้ายมามากมาย ย่อมรู้ดีถึงความจริงใจที่เขามีต่อเธอ เขาไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดต่อตน

ญาธิดารู้สึกสบายใจขึ้นมาก ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ หัวใจพลันเต้นแรง รีบผลักภวินท์ออก เดินไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆ

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครเฝ้าดูพวกเขาอยู่ใกล้ๆ หัวใจก็ค่อยๆ คลายลง

ในช่วงเวลานี้ สถานที่ที่ทั้งสองอาศัยอยู่ อยู่ภายใต้การเฝ้าระวังจากคนที่เทอรี่กับมาเลน่าส่งมา

พวกเขาต้องระมัดระวังในการปกปิดตัวตน

ภวินท์มองดูเธอมีท่าทางระแวดระวังอย่างน่ารัก มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย “วางใจเถอะ ไม่มีใครหรอก”

สำหรับเรื่องนี้ เขาระมัดระวังเสมอ

เมื่อนึกถึงคำพูดของมาเลน่าในวันนี้ หัวใจของภวินท์พลันขุ่นมัว

ตนต้องปกป้องธิดาให้ดี เพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกเปิดเผยต่อศัตรู

อีกด้าน คฤหาสน์ตระกูลสมิท

หลังจากเทอรี่พร้อมด้วยสองแม่ลูกเดินไปส่งญาธิดาและคนอื่นๆ ด้วยตัวเองแล้ว ก็หันกลับเข้าไปในคฤหาสน์

คฤหาสน์ใหญ่มาก แต่ทีน่าไม่ได้ขึ้นรถ และเดินเท้าไปพร้อมกับมาเลน่าที่คล้องแขนเธอไปอย่างรักใคร่

เทอรี่รู้ว่าทีน่ามีเรื่องจะพูดกับตน จึงเดินไปตามเส้นทางคฤหาสน์กับเธอ

หลังจากเดินไปได้ประมาณสองนาที ทีน่าถึงได้พูดเนิบช้า “เทอรี่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดไม่ดีอะไรอยู่”

เมื่อก่อนเทอรี่เคยกลัวทีน่าอย่างไม่มีเหตุผล แต่ตั้งแต่เขามีโจอี้ เขาจึงค่อนข้างลำพอง ไม่กลัวทีน่าอีกต่อไป

ไม่ว่ายังไง อีกฝ่ายก็เป็นแค่ลูกสาวโรคจิตเท่านั้น

ขาเลิกคิ้วแสร้งโง่ “ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร ทีน่าที่รัก ฉันแค่ชวนหุ้นส่วนมาเยี่ยมชมคฤหาสน์ตระกูลสมิทเท่านั้น”

“เทียบกับการเดาว่าฉันคิดอะไรไม่ดี พวกเธอไปดูแลไอ้เด็กเหลือขอนั่นให้ดีดีกว่า”

ใบหน้าเทอรี่เจือการเยาะเย้ย “เขาเกือบถูกคนพบเข้าแล้ว”