ดวงใจภวินท์ - บทที่ 916 ไปกับพวกเราเถอะ
ดวงใจภวินท์ บทที่ 916 ไปกับพวกเราเถอะ
เส้นประสาทที่ตึงเครียดของญาธิดาผ่อนคลายโดยสมบูรณ์ในนาทีนี้ เธอกอดภวินท์แน่น ไม่นานน้ำตาก็เปียกเสื้อของเขา
ภวินท์ชะงักไปในตอนแรก ก่อนจะกอดเธอแน่นเหมือนอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
“ธิดา คุณไม่เป็นไรนะ”
เสียงแหบแห้งของภวินท์ดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ ญาธิดาฝังอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ฉันไม่เป็นไร”
ทั้งสองกอดกันสักพักก่อนแยกจากกันอย่างอาลัยอาวรณ์
ภวินท์จูงมือของญาธิดาและพูดด้วยเสียงหนัก “ไปกันเถอะ”
ญาธิดานิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ “เดี๋ยวก่อน”
ภวินท์หันหน้ากลับมามองเธอซึ่งเดินไปยังคอกสุนัขที่อยู่ก่อนหน้านี้
ภวินท์เพิ่งสังเกต ไม่รู้ว่าเมื่อไร เด็กชายกำลังนั่งยองๆ ข้างสุนัขสีครีมตัวใหญ่ และกำลังลูบขนสกปรกบนตัวมันเบาๆ
ขนของสุนัขสีครีมตัวใหญ่สกปรกมากจนแทบมองสีไม่ออก แต่เด็กน้อยกลับไม่รังเกียจเลย
เห็นญาธิดาเดินเข้ามา เด็กน้อยเพียงเงยหน้าขึ้นมองเธอโดยไม่พูดอะไร จากนั้นรีบถอนสายตาตัวเองไปจดจ่อที่การลูบสุนัขสีครีมตัวใหญ่
ญาธิดาเดินเข้าไปย่อตัวลงตรงหน้าเขา สุนัขสีครีมตัวใหญ่เห็นเธอก็กระดิกหางให้เธออย่างแสนรู้
ญาธิดาไม่สนใจคราบบนสุนัขตัวใหญ่เลย เอามือลูบหัวมัน แล้วมองเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน “ไปกับพวกเราเถอะ”
เด็กน้อยไม่ตอบ ยังคงลูบตัวสุนัขสีครีมตัวใหญ่อยู่อย่างนั้น
ญาธิดาถอนใจและพูดอีกครั้ง “ออกไปจากที่นี่นะ เราจะให้สภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดแก่เธอ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมอันสกปรกรอบตัว แววตามีร่องรอยแห่งความหม่นหมอง
เด็กยังเล็กแค่นี้ กลับต้องอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้
ญาธิดาไม่รู้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง และไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกของใครกันแน่
แต่เวลานี้ เธอแค่อยากพาเด็กคนนี้ออกไป
เมื่อได้ยินคำพูดของญาธิดา เด็กชายก็ส่ายหน้า พ่นคำเดียวที่แข็งกระด้างออกมาจากปาก “ไม่”
ญาธิดาชะงักไป คิดไม่ถึงว่าจะถูกเด็กน้อยปฏิเสธ จึงพูดอีกครั้งว่า “วางใจนะ ถ้าเธอต้องการ เราสามารถพามันไปด้วยได้ มันเป็นเพื่อนของเธอ ถูกไหม”
ญาธิดาลูบหัวสุนัขสีครีมตัวใหญ่อีกครั้ง สุนัขสีครีมตัวใหญ่เห่าอย่างดีใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มือของเด็กชายที่ลูบสุนัขสีครีมตัวใหญ่นิ่งไป บนใบหน้าฉายแววสับสนและลังเล แต่ในที่สุดก็ยังส่ายหน้า
ญาธิดาไม่เข้าใจและถามหลายครั้ง แต่เด็กน้อยก็ยังไม่ยอมไปกับเธอ
ในท้ายที่สุด เด็กน้อยเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในคอกสุนัข ไม่พูดกับเธออีก
ญาธิดาเรียกเขาหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายไม่ยอมออกมา
ภวินท์เดินเข้าไปปรามที่ไหล่ญาธิดา และพูดด้วยเสียงต่ำ “ธิดา ไปเถอะ”
“อย่าบังคับเขา ถ้าอยากไปกับเรา จะมาหาเราเอง”
ญาธิดาถอนหายใจ แต่ในท้ายที่สุดก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดกับเด็กชายที่ซ่อนตัวอยู่ในคอกสุนัขว่า “ถ้าเธออยากออกจากที่นี่ ให้พับดอกกุหลาบในสวนกุหลาบไปวางไว้ใต้มุมกำแพง”
ญาธิดาชี้ไปที่รั้วไม่ไกล
เด็กน้อยยังคงไม่ตอบ ญาธิดาทำได้แค่เดินจากไปแต่ยังหันหลังกลับมามองสามรอบ
จนกระทั่งบ้านหลังเล็กๆ หายไปจากสายตาเธอโดยสมบูรณ์ ญาธิดาถึงได้หันกลับไปหาภวินท์
“วิน เมื่อครู่ วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ คฤหาสน์ตระกูลสมิทถึงมีคนมาเยอะแยะเลย…”