ดวงใจภวินท์ - บทที่ 927 ฉันต้องไปตามหาขวัญ
ดวงใจภวินท์ บทที่ 927 ฉันต้องไปตามหาขวัญ
คราแรกเธออึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟันพูด “เวรเอ๊ย…แกวิ่งออกมาได้ยังไง ไอ้พวกขยะ เลี้ยงเสียข้าวสุก!”
ถ้าถูกคนรู้การมีอยู่ของเขา เรื่องนี้ต้องเป็นปัญหาแน่!
เห็นได้ชัดว่าทีน่ารู้ตัวตนของเด็กคนนี้ สีหน้าขุ่นมัวฉับพลัน เอื้อมมือไปพยายามคว้าแขนของเด็กน้อย
แต่ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังประคองมาเลน่าเมื่อเธอปล่อยมือ มาเลน่าจึงล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
“ซี๊ด…คุณแม่!” มาเลน่าร้องเจ็บ
ทีน่าตกใจ ก้มลงไปช่วยมาเลน่าอีกครั้ง
ฉวยโอกาสที่ทั้งสองคนไม่ทันได้สนใจเขา เด็กน้อยพยายามอุ้มสุนัขสีครีมตัวใหญ่ขึ้นจากพื้น และเพราะรูปร่างเล็ก จึงหายตัวไปท่ามกลางฝูงชนอย่างรวดเร็ว
“เร็ว…อย่าเพิ่งสนภวินท์กับนังสารเลวนั่น จับเขาให้ฉันก่อน!”
ตอนนี้มาเลน่าไม่สนใจเธอแล้ว เธอกลัวว่าเด็กน้อยจะฉวยโอกาสนี้หนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลสมิท จึงรีบสั่งลูกน้อง
แต่เวลานี้เด็กน้อยหายตัวไปนานแล้ว เหลือเพียงมาเลน่าที่โกรธจัดอยู่ตรงนี้
“ไปจับเขามาให้ฉัน! ถ้าหาไม่เจอ พวกแกอย่าได้คิดจะเจอครอบครัวของพวกแกอีกเลย!”
เมื่อโดนเธอข่มขู่แบบนี้ พวกนักเลงก็จิตใจตึงเครียด กระจายตัวเหมือนฝูงแมลงวันหัวขาด เริ่มมองหาร่องรอยของเด็กน้อย
……
ญาธิดาซบในอ้อมกอดภวินท์ ฟังการหายใจอันไม่คงที่ของเขา และรีบพูดว่า “วิน ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้”
ภวินท์หันหลังไปมอง มั่นใจว่าข้างหลังไม่มีใครตามทันแล้ว จึงปล่อยญาธิดา
เขาถอดชุดทักซิโด้สีดำที่เป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนไหว ไม่มีเวลาจะพูดอะไรกับญาธิดามาก พูดด้วยเสียงหนักแค่ว่า “ไป”
ญาธิดาที่ถูกเขาจูงวิ่งหายใจถี่ “วิน เราไปหาขวัญกัน ฉันติดต่อเธอไม่ได้”
เมื่อครู่พยายามติดต่อขวัญตา แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ เลย
ญาธิดาเป็นห่วงว่าขวัญตาจะเกิดเรื่อง
ภวินท์ไม่ได้หันไปมอง “ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมพาคุณไป”
ระหว่างทางทั้งสองคนระมัดระวังอย่างมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะเข้ากับคนของมาเลน่า
แต่เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ ตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา ไม่เจอใครเลยสักคน หาตำแหน่งของขวัญตาได้อย่างราบรื่นมาก
ที่นี่ไม่มีใครลาดตระเวน ถึงขั้นนักเลงที่เฝ้าขวัญตาก่อนหน้านี้ก็ไม่มี
ภวินท์ขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลังจากคิดแล้วเขาจึงพูดว่า “คุณรอที่นี่ก่อน ผมจะเข้าไปดู”
ญาธิดาพยักหน้า “คุณระวังตัวนะ”
ภวินท์เดินเข้าไป เคาะประตูก่อน ด้านในไม่มีการเคลื่อนไหว
เขาเคาะประตูอีกครั้ง “ขวัญตา ผมเอง”
ไม่มีการตอบกลับ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มือจับลูกบิดประตู มันไม่ได้ล็อค จึงเปิดออกเบาๆ
ในห้องไม่มีคน
ภวินท์กลับไปหาญาธิดาอีกครั้ง
“เป็นยังไงบ้าง” ญาธิดาถามอย่างตึงเครียด
ภวินท์ขมวดคิ้วส่ายหน้า “ในนั้นไม่มีใคร”
“หรือว่าเราหาผิดที่”
“ผมมั่นใจว่าไม่ผิด” ภวินท์เสียงหนัก
ญาธิดามีสีหน้าสับสนพอสมควร
ถ้าขวัญตาเกิดเรื่องเพราะเธอ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต!
“ไม่ได้…ฉันต้อง ต้องไปตามหาขวัญ!” ญาธิดาพูดหนักแน่น
ตอนนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าหนักดังมา