ดวงใจภวินท์ - บทที่ 936 แผนการ
ดวงใจภวินท์ บทที่ 936 แผนการ
ภวินท์ถอนหายใจยาวๆ แววตาหมดหนทาง“ธิดา……”
เขายื่นแขนออกมา บีบมือของญาธิดาไว้แน่น“ผมรู้ว่าคุณกำลังพูดด้วยความโมโห แต่ว่า ผมเองก็อยากจะให้คุณฟังความคิดของผมเหมือนกัน”
ญาธิดาเห็นเขาไม่ได้โกรธ ก็แอบถอนหายใจอยู่ภายในใจ ในเวลานี้เธอก็ใจเย็นลงแล้ว พยักหน้าให้กับเขา“คุณว่ามา”
“ก่อนหน้านี้มาเลน่าใช้คุณมาข่มขู่ผม ดังนั้นผมก็เลยไม่กล้าผลีผลามทำอะไรโดยพลการ แต่ขอแค่พวกคุณกลับถึงเมือง Jอย่างปลอดภัย ผมก็หายห่วงแล้ว เธอเองก็ไม่สามารถบีบบังคับให้ผมทำอะไรได้อีกเหมือนกัน”
“ตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ เธอก็จะไม่ไล่ตามพวกคุณอีก”
“แถมนอกจากเรื่องนี้แล้ว ผมก็ยังอยากจะทำการตรวจสอบที่ตระกูลสมิธต่อด้วยเหมือนกัน”
พอฟังคำพูดของภวินท์จบ ญาธิดาก็เข้าใจขึ้นมาทันที นี่เป็นแผนการที่เหมาะสมกับพวกเขาที่สุดแล้วในตอนนี้
พอเธอกลับไปถึงเมือง J ก็จะสามารถติดต่อกับจรณ์ได้ ถึงตอนนั้นก็จะได้ช่วยกันคิดหาวิธีว่าจะช่วยภวินท์ออกมายังไง
หลังจากที่คิดพิจารณาซ้ำไปซ้ำมาแล้ว ในที่สุดญาธิดาก็ถอนหายใจออกมา
เธอจ้องมองภวินท์ตาเขม็ง บีบแขนของเขา
“คุณต้องจำไว้นะ ว่าถ้าเกิดหายตัวไปสองปีเหมือนกับครั้งที่แล้วอีก ฉันอาจจะไม่ยกโทษให้กับคุณอีกแล้ว”
ภวินท์ดึงเธอเข้ามาข้างหน้าเบาๆ ประกบริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม ทิ้งรอยจูบเอาไว้ ก่อนจะผละออกมาอย่างรวดเร็ว
เขาแววตาลึกซึ้ง มองเธออย่างจริงจังตั้งใจ“ไม่มีทาง”
รถจอดลง ภวินท์เดินลงมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น ไม่นานรถก็แล่นจากไปอย่างรวดเร็ว
มาเลน่าจอดรถลงข้างๆตัวเขา เงยหน้ามองเขา ก่อนจะพูดยิ้มๆ“โจอี้ที่รักของฉัน พวกเธอทอดทิ้งคุณอย่างไม่สนใจไยดีแล้วเหรอ?”
“แต่ว่าไม่เป็นไร ขอแค่คุณกลับไปกับฉันล่ะก็……”
มาเลน่ายังไม่ทันพูดจบ ภวินท์ก็เปิดประตูรถออก นั่งลงไปบนที่นั่งข้างคนขับทันที
สิ่งนี้ทำให้มาเลน่าอึ้งตะลึงไป ผ่านไปสักพัก เธอก็ยิ้มออกมาช้าๆ
“โจอี้คุณทำถูกแล้ว การมาอยู่กับฉันเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องที่สุด”
พูดจบ เธอก็เลี้ยวหัวรถ ขับกลับไปทางเดิม ขับมุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลสมิท
“คุณมาเลน่า ผู้หญิงอีกสองคนที่เหลือนั้น……”
“ไม่ตามแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกเธอก่อน แค่ตั๊กแตนตัวเล็กๆสองตัวเท่านั้น ไม่ได้สำคัญไปกว่าวินหรอก”
จริงๆแล้วเธอไม่รู้เลยว่า ไรอันก็อยู่ในรถคันนั้นด้วยเหมือนกัน
ถ้าเธอรู้ล่ะก็ ไม่มีทางปล่อยญาธิดากับขวัญตาไปง่ายๆแบบนี้แน่นอน
……
อีกทางด้านหนึ่ง แม้ว่ามาเลน่าจะไม่ได้ไล่ตามมาแล้ว คนขับรถก็ยังไม่กล้าจอดรถอยู่ดี กลัวว่ามาเลน่าจะไล่ตามมา
ญาธิดามองผ่านกระจกข้างหลังรถ เห็นเงาที่เริ่มหดเล็กลงเรื่อยๆจนสุดท้ายก็หายวับไป จมูกเริ่มแน่นเหมือนจะร้องไห้
“วิน……”
ญาธิดาพึมพำออกมาหนึ่งคำ
ขวัญตาพูดปลอบ“ธิดา อย่ากังวลใจไปเลย เขาจะไม่เป็นอะไรแน่นอน พวกเรากลับไปที่เมือง Jกันก่อนเถอะนะ แล้วก็ไม่รู้ว่าในยูเอสบีนั้นมันมีอะไรอยู่กันแน่ด้วย”
คำพูดของขวัญตาเบี่ยงเบนความสนใจของญาธิดา เธอครุ่นคิด ก่อนจะถามกับไรอัน“ไรอันนายรู้ไหมว่าข้างในนี้มันมีอะไรอยู่?”
ไรอันสองคิ้วขมวด เผยให้เห็นถึงสีหน้าที่กำลังครุ่นคิด สุดท้ายก็ส่ายหัว“ไม่รู้”
เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว น้ำเสียงที่เขาพูดคล่องแคล่วขึ้นมาไม่น้อย ก่อนหน้านี้พูดตะกุกตะกักเหมือนกับไม่เคยมีใครพูดคุยกับเขามาก่อนเลย
พอได้ฟังคำตอบของเขา ญาธิดาก็ทำได้แค่ยอมแพ้ไป ดูท่าทั้งหมดนี้คงต้องรอให้ถึงเมือง Jก่อนแล้วถึงจะรู้สินะ
เพราะว่าภวินท์รั้งมาเลน่าเอาไว้ หลังจากนั้นเธอก็เลยไม่ได้ไล่ตามมาอีก ไม่นานญาธิดาก็มาถึงสนามบิน
ทำการเช็คอิน ทำเรื่องโหลดสัตว์เลี้ยงของป๊อกกี้อย่างรวดเร็วเสร็จแล้ว พวกเขาก็ขึ้นเครื่องบินไปตรงตามเวลาทันที