ดวงใจภวินท์ - บทที่ 937 เจ้าพวกตัวดีพวกนี้นี่！

ดวงใจภวินท์ บทที่ 937 เจ้าพวกตัวดีพวกนี้นี่！
ไม่นานเครื่องบินก็เทคออฟ หายไปในกลุ่มเมฆบนท้องฟ้าเหมือนกับนกน้อย

หลังจากที่เครื่องบินออกไปได้ไม่นาน ก็มีเงาคนที่สูงใหญ่คนหนึ่งโผล่ขึ้นมาที่สนามบิน มองเที่ยวบินที่เทคออฟออกไปเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาดูอารมณ์เสีย

จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกไปหนึ่งหมายเลข

“เอมี่ ช่วยผมจัดเตรียมเครื่องบินบินตรงไปยังเมือง Jหน่อย……”

……

เที่ยวบินนี้เป็นเที่ยวบินตรง ญาธิดากับขวัญตาเหนื่อยมากแล้วจริงๆ พอขึ้นเครื่องก็หลับไปเลยทันที

พอลืมตาขึ้นมาอีกที ก็ผ่านไปห้าชั่วโมงแล้ว

หลังจากที่ญาธิดาตื่นขึ้นมา ก็เห็นไรอันกำลังปีนอยู่ตรงหน้าต่างเครื่องบิน จ้องมองเมฆหนาๆข้างนอกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไรอัน นายอยากจะพักผ่อนไหม?”ญาธิดาถามขึ้น

ไรอันส่ายหัวให้กับเธอ ดูเหมือนจะดีใจสุดๆ จู่ๆญาธิดาก็ตอบสนองกลับมา ไรอันถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสมิทมาโดยตลอดตั้งแต่เด็กจนโต นี่ดูเหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสกับโลกภายนอกสินะ

“ที่พวกเรานั่งอยู่……นี้……คืออะไร?”มองดูเมฆอยู่สักพัก ไรอันก็เงยหน้าขึ้นมามองญาธิดา เปิดปากพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

ญาธิดาตอบกลับอย่างใจเย็น“เรียกว่าเครื่องบิน เร็วมากๆเลยนะ สามารถนั่งพวกมันไปทั่วทั้งโลกได้เลย แถมก็ใช้แค่เวลาสั้นๆด้วย”

ไรอันพยักหน้าอย่างหนักแน่น ดีใจสุดๆ“เมื่อ……ที่อยู่ที่คฤหาสน์มีสิ่งนี้บินผ่าน……ผมนึกว่าเป็น……นก……ที่แท้……ก็เรียกว่าเครื่องบินนี่เอง……”

ไรอันพูดติดๆขัดๆ ญาธิดารู้สึกว่าน่าเอ็นดูไม่น้อย

ไรอันไม่ได้บกพร่องทางสติปัญญาหรือว่าทางจิตใจ แต่ตอนที่อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิท ไม่เคยมีปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นคนเลย แล้วก็ไม่มีใครไปพูดคุยกับเขา ไม่มีใครบอกเรื่องสามัญสำนึกกับเขาเลยด้วย

ตอนที่ญาธิดาถูกบังคับให้ไปหลบอยู่ในคอกหมาด้วยกันกับไรอัน เธอก็พบว่า มาเลน่าผู้หญิงคนนี้ เลี้ยงดูไรอันเหมือนกับหมา

ไรอันหยุดพักอยู่สักพัก ก็พูดขึ้นมาต่อ“ตอนนี้……ผม……นั่งอยู่บนเครื่องบิน……”

ญาธิดายื่นมือออกมาโอบเขาเข้ามาในอ้อมกอด น้ำเสียงอ่อนโยน“ไรอันต่อไปถ้าเกิดนายต้องการล่ะก็ สามารถนั่งเครื่องบินได้ทุกเมื่อเลยนะ”

……

หลังจากบินอยู่สักพัก ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินเมือง J

แผนการล้มเหลวในครั้งนี้ เกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน ญาธิดาก็ไม่ทันได้ติดต่อกับจรณ์และลูกๆ หลังจากที่ออกมาจากสนามบินแล้ว ก็โบกรถ บอกที่อยู่ของบ้านให้กับคนขับรถ

ขวัญตานั่งอยู่บนรถ มองถนนหนทางที่การจราจรคับคั่งนอกกระจกรถ ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้น“ผ่านไปสองปี ฉันได้กลับมาแล้ว……”

สองปีก่อน ที่เธอรู้จักกับธีทัต ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตก็เปลี่ยนไป

เธอหนีออกมาจากสถานที่ที่แสนเศร้าสลดนี้ แล้วกลับมาใหม่อีกครั้ง เป็นอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน

ซับซ้อนอยู่นิดหน่อย แล้วก็ขมขื่นอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก่อนหน้านี้ ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะจางหายไปหมดแล้ว

ญาธิดายิ้ม“ช่วงหลายปีที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เมือง Jเปลี่ยนแปลงไปมากมายเลย เดี๋ยวพอมีเวลาว่าง พวกเราจะพาอันอันมาเดินเที่ยวเล่นชอปปิ้งด้วยกัน……”

พอพูดถึงอันอัน ขวัญตาก็เป็นกังวลขึ้นมา

อยากจะไปเจอเธอไวๆ

ตอนที่ญาธิดากลับถึงบ้าน ในบ้านก็ไม่มีใคร

เธอกินบะหมี่ไปสามถ้วย กินอาหารเที่ยงไปอย่างง่ายๆ ขวัญตาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นาน พอนัดแนะจะเจอกันอีกทีในพรุ่งนี้กับญาธิดาเสร็จ ก็กลับไปที่ตระกูลพิลากุล

ห่างหายจากคนในครอบครัวไปสองปี ขวัญตาก็คิดถึงบ้านมากๆ

หลังจากขวัญตาไปแล้ว พอญาธิดาจัดเตรียมอะไรต่างๆให้กับป๊อกกี้เสร็จ ก็พาไรอันมาที่ชั้นสอง เตรียมเก็บกวาดห้องให้กับเขาหนึ่งห้อง

วินาทีต่อมา เธอก็เห็นของเล่นเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายไปทั่วบนชั้นสอง ถึงขนาดที่มีขนมของกินด้วย ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

เจ้าพวกตัวดีพวกนี้！