ดวงใจภวินท์ - บทที่ 946 พัวพัน

ดวงใจภวินท์ บทที่ 946 พัวพัน
คำพูดนี้ของญาธิดา ทำให้สีหน้าของอลิสาเปลี่ยนไป เธอปกป้องอัญมณีเอาไว้ข้างหลัง ในขณะเดียวกันก็บังอยู่ตรงหน้าของขวัญตาที่อยู่ใกล้ๆด้วยเช่นกัน ปิดกั้นสายตาของธีทัตอย่างสมบูรณ์

อลิสาหน้าตาบึ้งตึงพูดจารุนแรง จ้องเขม็งสายตาคมกริบราวกับมีด“ธีทัต ฉันเตือนคุณแล้วนะ ว่าอย่าเข้ามาใกล้อันอัน มันไม่ได้ส่งผลดีต่ออาการป่วยของเธอ หรือคุณอยากจะให้น้องสาวของคุณตายหรือไง！”

พอรู้สึกได้ว่าอัญมณีที่อยู่ในอ้อมกอดตัวสั่นเทา อลิสาก็รีบตบไปที่หลังของเธอ พูดปลอบเสียงเบา

พอธีทัตเห็นท่าทางที่ทำเหมือนกับกำลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูตัวฉกาจของทั้งสองคนแล้ว ความเศร้าโศกที่อยู่ภายในใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมา คำพูดที่เดิมทีอยากจะพูดออกมาก็เหมือนกับติดอยู่ในคอ

“ขอโทษ……”

จริงๆแล้วเขาแค่อยากจะมาเห็นอันอันจากนั้นก็จากไปอย่างเงียบๆเท่านั้น แต่ว่าขวัญตากลับปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของเขาในเวลานี้

ธีทัตคิดถึงเธอจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว กว่าจะได้มาเจอกับเธอแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วเขาจะควบคุมตัวเองอยู่ได้ยังไง

เขากลัวว่าจะทำให้ขวัญตากับอัญมณีตกใจ พยายามระงับความลนลานที่จะเอาขวัญตาเข้ามากอดในอ้อมกอดเอาไว้

ธีทัตพยายามที่จะทำให้น้ำเสียงของตัวเองเบาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แทบจะขอร้องอ้อนวอน“ขวัญ พวกเรามาคุยกันดีๆได้ไหม?”

ในอกหัวใจเต้นแรง ธีทัตไม่กล้าใช้น้ำเสียงที่หนักเกินไป เขากลัวว่าจะทำให้ขวัญตาตกใจ แล้วก็จะหนีจากไปอย่างไม่บอกลาเหมือนกับครั้งที่แล้วอีก

ตั้งแต่ที่ธีทัตปรากฏตัวออกมา ขวัญตาก็หันหลังให้กับเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่าในตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่

ใบหน้าที่อ่อนโยนสงบนิ่งดูซับซ้อน หัวใจเหมือนกับถูกคนมาบีบเอาไว้แน่น รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

แม้ว่าเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้ว ขวัญตาก็นึกว่าตัวเองจะปล่อยวางธีทัตไปได้แล้วภายในระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา

แต่ว่า ตอนที่ได้กลับมาเจอกันใหม่อีกครั้งนั้น สุดท้ายหัวใจของขวัญตาก็เกิดความรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมา

ถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชายที่เธอเคยรักเพียงคนเดียวในชีวิตนี้

พอได้ยินเสียงนี้ ขวัญตาก็หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองเอาไว้ภายในอก

เธอหลับสองตาลง หันหน้ากลับมาหาธีทัต ใบหน้าเหลือเพียงแค่ความนิ่งสงบ

ขวัญตาเปิดปากพูดขึ้นมาอย่างนิ่งๆ“คุณธีทัต ฉันกับคุณไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

ธีทัตอึ้งตะลึง มองเธออย่างเหม่อลอย

ในความทรงจำของเขา ไม่ว่าขวัญตาจะพูดอะไรหรือว่าทำอะไร ก็มักจะอ่อนโยนอยู่เสมอ ดูแล้วแทบจะไม่อารมณ์ร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

นอกจากตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลในครั้งนั้น

หลังจากตอนนั้น ท่าทีของขวัญตาที่มีต่อเขาก็เปลี่ยนไป เขาจากไปอย่างประชดประชัน แต่หลังจากที่ได้รู้ว่าขวัญตาหนีจากไปอย่างไม่บอกไม่กล่าวลาแล้วนั้น ภายในใจก็ตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เหมือนกับหัวใจขาดอะไรไปบางอย่าง ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลา แต่กลับทำให้ความรู้สึกมันยิ่งฝังลึกมากขึ้นไปอีก

เขาต้องการขวัญตา

แต่แม้ว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ตอนที่ขวัญตาเจอหน้ากับเขา ความอ่อนโยนที่ใบหน้าก็ไม่เหมือนเดิม สีหน้าเย็นชา ไม่มองเขาด้วยสายตาที่รักใคร่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

การรับรู้และเข้าใจนี้ทำให้ภายในใจของธีทัตตื่นตระหนกอย่างถึงที่สุด เขาสองตาแดง น้ำเสียงกระวนกระวายไม่น้อย“ขวัญ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะผมทำเรื่องที่น่าละอายใจต่อคุณเอง ผมผิดไปแล้ว พวกเรากลับมา……”

“พอได้แล้ว”

ไม่รอให้ธีทัตพูดจบ ขวัญตาก็ตัดบทพูดของเขาทันที พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“คุณธีทัต รบกวนคุณช่วยทำความเข้าใจให้ชัดเจนด้วยนะคะ ว่าคุณมีครอบครัวแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะพัวพันอะไรกับคุณที่นี่แล้วด้วยเหมือนกัน”

พูดจบ เธอก็ไม่มองสีหน้าของธีทัตอีก จูงมือของญาธิดาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย“ไปกันเถอะธิดา ที่นี่มันอุดอู้เกินไป”