ดวงใจภวินท์ - บทที่ 947 ตอนนี้ฉันต่างหากที่เป็นคุณนายของตระกูลกรเวช
ดวงใจภวินท์ บทที่ 947 ตอนนี้ฉันต่างหากที่เป็นคุณนายของตระกูลกรเวช
ญาธิดาหันมองผู้คนที่อยู่รอบๆ ก่อนจะเข้าใจได้ว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน
พวกเธอก็เลยจากไปทั้งอย่างนี้ ก่อนจะไปอลิสาก็ยังพูดจิกกัดเขาอีกหนึ่งประโยค“ธีทัต เรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าแค่สำนึกผิดแล้วมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอกนะ ตอนที่ทำขนาดนั้นในตอนแรก ได้คิดบ้างไหมว่าจะมีวันนี้?”
อลิสาเองก็รู้สึกไม่ชอบที่ธีทัตปฏิบัติตัวกับขวัญตาในตอนแรกเหมือนกัน
เขาเองก็ไม่ยอมคิดบ้างเลยว่า ในตอนนั้นเขาทำร้ายอันอันจนกลายเป็นสภาพแบบไหน แล้วเหยียบย่ำหัวใจของขวัญตาไปขนาดไหนแล้ว
พอได้มาเห็นสภาพที่น่าเวทนาแบบนี้ของธีทัตแล้ว อลิสาก็เรียกได้ว่ารู้สึกแอบสะใจอยู่ภายในใจอย่างช่วยไม่ได้
แต่มันก็ยังไม่เท่าไร ต้องให้ธีทัตทุกข์ทรมานเหมือนกับอันอันและขวัญตาในตอนนั้นสิถึงจะถูก
คำพูดของขวัญตาเหมือนกับมีด ที่กำลังเสียบแทงเข้ามาในหัวใจของธีทัตอย่างแรง
เขาหันตัวไปอย่างกระสับกระส่าย มองเงาหลังที่จากไปโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย เจ็บปวดหัวใจราวกับมีดทิ่มแทง
ธีทัตยื่นมือออกมา กดลงไปที่หน้าอกอย่างรุนแรง มุมปากยิ้มอย่างขมขื่น
ในตอนนั้นขวัญก็รู้สึกแบบนี้อย่างนั้นเหรอ
เจ็บปวด
แต่ว่า เขาหมดหนทาง
ร้านอาหารเริ่มคึกคักวุ่นวาย มีพวกคนที่อยากรู้อยากเห็นล้อมอยู่ตรงประตูทางเข้า ธีทัตเดินออกไปจากที่นี่เหมือนกับศพเดินได้ ท่ามกลางสายตาที่แปลกประหลาดของผู้คน ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนตรงนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
ในหัวของเขาตอนนี้ มีแต่ใบหน้าของขวัญตาและสายตาที่เย็นชาหนึ่งคู่นั้นของเธอ
ธีทัตอดกลั้นความเจ็บปวดในหัวใจ กลับมาถึงตระกูลกรเวช
ตอนนี้ ตระกูลกรเวชถูกธีทัตรับช่วงต่อมาโดยสมบูรณ์แล้ว พวกคนสอดแนมที่ถูกวีริศแอบส่งเข้ามาในตระกูลกรเวชก่อนหน้านี้ก็ถูกกำจัดออกไปหมดทุกคนแล้ว
คฤหาสน์ที่ใหญ่โตเงียบเหงาลงไม่น้อย มีเพียงแค่ป้าแย้มที่ทำอาหารเท่านั้นพอเห็นธีทัตกลับมาแล้ว ก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที
“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ทำไมวันนี้กลับเร็วจังเลยล่ะคะ ฉันจะรีบไปทำอาหารให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ป้าแย้มเป็นคนที่จ้างมาก่อนหน้านี้ มีความซื่อสัตย์ แล้วก็ขยัน หลังจากที่พูดจบแล้ว เธอก็รีบวางงานในมือลง หันตัวเข้าไปในครัวทันที
ธีทัตเรียกเธอเอาไว้“ไม่ต้องหรอกป้าแย้ม ผมไม่หิว”
ป้าแย้มอ้าปาก อยากจะพูดอะไร แต่พอเห็นสีหน้าของเขาดูมืดหมอง ก็ถอนหายใจออกมา“คุณผู้ชายคะ ถ้าไม่กินข้าวเดี๋ยวโรคกระเพาะของคุณก็จะกำเริบอีกนะคะ ฉันจะไปต้มข้าวต้มเอาไว้ ถ้าคุณหิวล่ะก็ ก็ไปตักสักหน่อยนะคะ”
ครั้งนี้ธีทัตไม่ได้พูดอะไรมากมายอีก แค่พยักหน้าเท่านั้น จากนั้นก็ตรงมาที่ห้องหนังสือ
เขานั่งพิงเก้าอี้ นวดคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวมีแต่เรื่องของขวัญตา
เขาอยากรู้ว่าสองปีที่ผ่านมานี้ขวัญตาไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ทำไมถึงจากไปโดยไม่บอกไม่กล่าวลากันเลยสักคำ
เขามีคำพูดมากมายที่อยากจะถามขวัญตา แต่ตอนนี้กลับไม่มีโอกาส
แต่ว่าในเวลานี้ ประตูของห้องหนังสือก็ถูกเปิดออก นาราสวมส้นสูงเดินเข้ามาด้วยท่าทางก้าวร้าวดุดัน
“ธีทัต！”
นาราตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห ทิ้งกระเป๋าลงบนโต๊ะตรงหน้าของธีทัต เกิดเสียงดังสนั่น
“คุณออกไปเจอกับนังชั้นต่ำนั่นมาอีกแล้วใช่ไหม！”
นาราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอไม่ได้จับตามองธีทัตแค่วันเดียว เขาก็วิ่งแจ้นออกไปเจอกับขวัญตานังชั้นต่ำนั่นแล้ว！
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเพื่อสนิทของเธอบอกว่าเห็นธีทัตที่ห้างห้างหนึ่ง เธอก็คงจะไม่รู้เรื่องนี้เลย
ธีทัตสีมองเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ช่วงคิ้วกลับเยือกเย็น
“ออกไป”
นารายิ้มอย่างเย้ยหยัน กอดอกเดินเข้าใกล้ธีทัต“ธีทัตฉันจะบอกคุณให้นะ ไม่ว่าเมื่อก่อนขวัญตากับคุณจะเป็นอะไรกัน แต่คุณต้องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ ว่าตอนนี้ฉันต่างหากที่เป็นคุณนายของตระกูลกรเวช”