ดวงใจภวินท์ - บทที่ 952 ตั้งแต่วันนี้ไปแม่ก็คือแม่ของลูก

ดวงใจภวินท์ บทที่ 952 ตั้งแต่วันนี้ไปแม่ก็คือแม่ของลูก
“แม่……”

ไรอันพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก สายตาสับสนไม่เข้าใจ

ไรอันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว พอเวลาผ่านไปนาน ถึงขนาดที่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของตัวเองก็เริ่มเลือนรางไม่ค่อยชัดเจนแล้ว

เขาไม่รู้ว่าแม่เป็นยังไง แล้วก็ไม่เคยมีใครบอกกับเขาเลยด้วย ว่าการที่มีแม่มันเป็นความรู้สึกแบบไหน

แต่หลังจากที่มาถึงเมือง J เขาก็เห็นท่าทางที่อ่อนโยนที่ญาธิดามีต่ออีธานกับเอลล่า ในใจก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา

แน่นอนว่าน้าญาธิดาก็ดีกับเขามาก แต่ว่า เขาก็ปรารถนาที่จะมีแม่เป็นของตัวเองสักคนเหมือนกัน

ขวัญตาพอเห็นว่าไรอันไม่ได้ตอบกลับมาอยู่นานสองนาน ก็นึกว่าเขาไม่ตกลงเห็นด้วย แววตาก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่ได้บีบบังคับเขา แค่พูดขึ้นมา“ไม่เป็นไร ถ้าเกิดนายไม่เต็มใจล่ะก็ ฉัน……”

ไม่รอให้ขวัญตาพูดจบ จู่ๆไรอันก็เคลื่อนไหว น้ำตาพลั่งพลูออกมากระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของขวัญตา พูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก“ผมเองก็จะได้มีแม่เป็นของตัวเองเหมือนกันเหรอ?”

ผ่านการฝึกฝนมาอยู่สักช่วงเวลาหนึ่ง ไรอันจากเดิมที่พูดจาติดขัดไม่ค่อยชัดเจน ก็เริ่มพัฒนาถึงระดับที่พูดประโยคทั้งประโยคออกมาได้แล้ว

โดยเฉพาะตอนที่พูดประโยคนี้ เสียงของไรอันชัดแจ๋วเป็นพิเศษ

ขวัญตาอึ้งตะลึงไป ได้ยินเสียงที่คลุมเครือและสั่นไหวของไรอัน

เธอกอดไรอันไว้แน่น พยักหน้าอย่างหนักแน่น“แน่นอนอยู่แล้ว ไรอัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่ก็คือแม่ของลูก”

เด็กน้อยร้องห่มร้องไห้อยู่นานสองนานอยู่ภายในอ้อมกอดของเธอ ก่อนจะค่อยๆหยุดลงอย่างช้าๆ

วันต่อมา

ขวัญตาพาไรอันไปทำธุรการ เอาชื่อเข้ามาอยู่ในทะเบียนบ้านของตัวเอง

ดีที่ของเธอเป็นทะเบียนบ้านแบบคนเดียว ไม่อย่างนั้นล่ะก็จะต้องวิ่งแจ้นทำเรื่องอยู่หลายต่อหลายรอบแน่ๆ

ขวัญตาพาไรอันทำเรื่องรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมเสร็จ ก็ไม่ได้รีบกลับบ้านทันที แต่พาเขาไปที่สวนสนุกที่เปิดใหม่แห่งหนึ่ง

หลังจากที่ไรอันมาถึงเมือง J แม้ว่าปกติแล้วจะอยู่ด้วยกันกับอีธานและเอลล่า แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มาสวนสนุก รู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นกับทุกสิ่งทุกอย่าง

วันนี้ดูเหมือนว่าสวนสนุกจะมีกิจกรรมอะไรสักอย่าง ผู้คนมากมายมหาศาล ในสวนสนุกก็มีร้านค้ารายย่อยเล็กๆอยู่ไม่น้อย

ไรอันจูงมือญาธิดา สายตากลับชำเลืองมองไปที่รถเข็นสายไหมที่อยู่ไม่ไกล

พอเห็นแบบนี้ ขวัญตาก็ซื้อสายไหมให้กับไรอัน ใส่เข้าไปในปากของไรอัน เขากินอย่างมีความสุข ขวัญตาใบหน้าก็ยิ้มนิ่งๆ

เพิ่งจะหันตัวมา ขวัญตากลับเห็นธีทัตอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ธีทัตยืนอยู่ตรงนั้น ในมือคีบบุหรี่หนึ่งมวน ผมถูกลมพัดจนยุ่งเหยิง ใบหน้าที่หล่อเหลาดูเย็นชาไม่น้อย มองเธอด้วยแววตาที่นิ่งลึก

แค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเดียว ออร่าของเขาก็ยังคงสูงส่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ดึงดูดสายตาของผู้คนที่อยู่ข้างๆ

ขวัญตาสายตาสว่างวูบวาบเล็กน้อย ทำเป็นเหมือนไม่เห็นเขา จูงไรอันเตรียมที่จะจากไป

ตอนที่เดินผ่านธีทัต ขวัญตาก็จงใจเว้นระยะห่างจากเขา แต่ไม่คิดว่าจู่ๆธีทัตจะคว้าแขนของขวัญตาเอาไว้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ขวัญ ผมขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม?”

เสียงของเขาเย็นชา แต่ขวัญตากลับได้ยินถึงความขอร้องอ้อนวอนจากในน้ำเสียงนั้น

เธอคว้ามือของไรอันเอาไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ น้ำเสียงเหินห่าง“คุณธีทัต ฉันเคยพูดไปแล้วนะคะ ว่าระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

พูดจบ เธอก็ก้มหน้าพูดกับไรอันเบาๆ“ไปกันเถอะ”

ก่อนหน้านี้ธีทัตเอาความสนใจของตัวเองไปอยู่ที่ขวัญตาทั้งหมด ในตอนนี้พอได้เห็นเธอก้มหน้าลง ถึงได้เห็นว่ามือของเธอยังจูงเด็กผู้ชายไว้อีกคนหนึ่งด้วย

เด็กผู้ชายผมดำทั้งหัว ใบหน้ามีมิติ ดูแล้วไม่ใช่คนจีน

ธีทัตหรี่ตาลงเล็กน้อย“เขาคือใคร?”