ดวงใจภวินท์ - บทที่ 957 ฉันรักคุณ ภวินท์

ดวงใจภวินท์ บทที่ 957 ฉันรักคุณ ภวินท์
แต่เฝ้าดักรอติดต่อกันหลายวัน ทั้งเมืองJ ก็ไม่เห็นเงาของญาธิดาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเหมือนกับสูญหายไปจากโลกมนุษย์แล้วอย่างไรอย่างนั้น

ส่วนหนึ่งรู้เบอร์ติดต่อของญาธิดา ก็โทรศัพท์ไปเลยตรงๆ แต่อีกฝั่งไม่ได้รับสาย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เมือง J ญาธิดาไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด เพราะว่าในตอนนี้ เธอมาเหยียบอยู่ในพื้นที่ของยุโรปอีกครั้งแล้วนั่งเอง

คนที่มาด้วยกันกับเธอในครั้งนี้ ก็ยังมีจรณ์และลูกๆทั้งสองคนอีกด้วย

พวกเขาทำการปลอมตัวอย่างง่ายๆ แล้วก็เช่าคอนโดแห่งหนึ่งไว้พักอาศัย

ในขณะเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ตระกูลสมิท

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันงานแต่งงานของมาเลน่ากับภวินท์แล้ว หลังจากที่คิดไปคิดมา เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ภวินท์ฉวยโอกาสหนีไปได้ มาเลน่าก็เลยเลือกที่จะจัดงานแต่งงานภายในคฤหาสน์ตระกูลสมิท

ยิ่งใกล้วันงานแต่งงาน สมิธก็ยิ่งจับตามองภวินท์อย่างเข้มงวดมากขึ้น

ในตอนนี้เธอกำลังใช้ส้อมจิ้มขนมหวานหนึ่งชิ้น ใส่ไปในปากของภวินท์เบาๆ สายตาอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด“วิน พอพรุ่งนี้พวกเราแต่งงานกันแล้ว ต่อไปฉันจะป้อนอาหารให้คุณกินทุกวันเลย”

ภวินท์สีหน้านิ่งเงียบ หันหน้าหนีของที่มาเลน่าป้อน

ผู้หญิงคนนี้นิสัยแปรปรวนไม่แน่นอน จิตใจก็ยิ่งบิดเบี้ยวไม่ปกติ จากการที่ได้อยู่ด้วยกันมาในช่วงที่ผ่านมานี้ เขาก็ยิ่งรังเกียจมาเลน่ามากขึ้น

ภวินท์ไม่กิน มาเลน่าก็แววตาโหดเหี้ยมดุร้าย มือซ้ายบีบคางของภวินท์เอาไว้อย่างแรง ยัดของหวานที่อยู่ในมือชิ้นนั้นเข้าไปในปากของเขาทันที

“อ้าปาก！”มาเลน่าพูดขึ้นอย่างดุร้าย

ภวินท์กัดฟันแน่น ไม่ยอมกินของผ่านมือของมาเลน่าเลยแม้แต่นิดเดียว

มาเลน่าแทบจะไม่สนความสมัครใจของภวินท์เลยแม้แต่น้อย ออกแรงยัดของหวานเข้าไปในปากของเขา

ของหวานถูกขยี้จนเละคาริมฝีปากที่ปิดเอาแน่นของภวินท์ เศษร่วงจากคางตกลงบนตัวที่ถูกมัดเอาไว้เอาของภวินท์

มาเลน่าปล่อยมือออก หายใจหอบ สายตาจ้องมองครีมที่เลอะอยู่บนริมฝีปากของภวินท์

“วิน……”

เธอยื่นมือออกมา สายตาที่เหี้ยมโหดเมื่อหนึ่งวินาทีก่อน ตอนนี้กลับมองเขาอย่างคลั่งไคล้“วิน ฉันรู้ว่าคุณยังชอบผู้หญิงคนนั้นอยู่”

เธอลุกขึ้นยืน เลียเศษขนมหวานที่เลอะอยู่ตรงนิ้ว ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ย“แต่ว่า ฉันเผยแพร่ข่าวการแต่งงานของพวกเราที่เมือง Jไปเรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่มาหาคุณ ใช่ไหม?”

อิงจากข้อมูลที่ลูกน้องส่งกลับมา มาเลน่าก็เข้าใจแล้วว่า ญาธิดาดูเหมือนจะไม่แยแสสนใจอะไรต่อการแต่งงานของเธอกับภวินท์เลยสักนิด ถึงขนาดที่ไม่มีการแถลงการณ์อะไรเลยด้วยซ้ำ

ในสายตาของมาเลน่า ท่าทีแบบนี้ของญาธิดาก็คือทอดทิ้งภวินท์ไปเรียบร้อยแล้วนั่นเอง

ภวินท์สายตาเพ่งเล็กน้อย สีหน้านิ่งขรึมไม่พูดอะไร

พอเห็นปฏิกิริยาของเขา มาเลน่าก็ยิ้ม ยื่นมือออกมาเช็ดเศษขนมที่เหนียวหนึบที่นิ้ว“ภวินท์ หยุดโง่ได้แล้ว ฉันแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งเยอะ คุณอยากได้อะไร ฉันก็สามารถให้คุณได้หมด”

ภวินท์ที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดตอนที่ได้ฟังประโยคนี้ จู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอ เปิดปากพูดขึ้น“ไม่ มีสิ่งหนึ่ง ที่คุณให้กับผมไม่ได้”

มาเลน่าหรี่สองตาลงอย่างอันตราย“ฉันมีอำนาจอิทธิพล มีอะไรที่ฉันให้คุณไม่ได้? คุณอยากได้อะไร ไม่ว่าจะเป็นอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุด หรือว่ามงกุฎอายุหลายร้อยปี ขอแค่คุณต้องการ ฉันก็สามารถให้คุณได้ทั้งหมด”

ภวินท์สบถหึออกมาเบาๆหนึ่งที แม้ว่าตอนนี้จะถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ แต่ที่ตัวของเขากลับยังดูสง่างามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

แววตาของเขาสว่างวูบวาบ“รักยังไงล่ะ”

“ฉันรักคุณ ภวินท์”มาเลน่ายิ้ม

“ไม่”ภวินท์ส่ายหัว“คนที่คุณรัก มีแค่ตัวคุณเองเท่านั้น”