ดวงใจภวินท์ - บทที่ 962 ผู้ชายที่ใครๆต่างก็ใฝ่ฝันหา

ดวงใจภวินท์ บทที่ 962 ผู้ชายที่ใครๆต่างก็ใฝ่ฝันหา
ความรู้สึกนี้มันคุ้นมากๆ ข้างในเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมองตามสายตาไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ต่อมา เขาก็เห็นญาธิดาสวมใส่ชุดเดรสพิธีการสีดำกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางผู้คนอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว

แม้ว่าหมวกบางๆจะปกปิดใบหน้าของเธอจนคลุมเครือ มองใบหน้าไม่ค่อยชัด แต่ภวินท์พอเห็นแล้วก็จำได้ทันทีว่าเป็นเธอ

หลังจากที่ภวินท์ปรากฏตัวออกมา สายตาของญาธิดาก็จับจ้องไปที่เขาอยู่ตลอดเวลา ในเวลานี้ก็สบกับสายตาอึ้งตะลึงของเขาเข้า มุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยัน จากนั้นก็ขยับริมฝีปาก พูดชื่อของภวินท์โดยที่ไม่ส่งเสียง

“วิน ฉันมาแล้ว”

ภวินท์อ่านริมฝีปากของเธอออก ดวงตาเป็นประกาย ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะมาในเวลานี้

ก่อนหน้านี้เขาเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิทรั้งมาเลน่าเอาไว้ ก็เพื่อที่จะให้ญาธิดาได้สามารถออกจากยุโรปไปได้อย่างปลอดภัย

แต่ตอนนี้เธอดันกลับมาซะอย่างนั้น ที่นี่อันตรายมากๆ เธอไม่ควรจะมาเลย

กลัวว่าจะถูกคนสังเกตเห็นความผิดปกติเข้า ภวินท์ก็เลยไม่ได้จ้องมองนาน หันสายตาของตัวเองกลับมาทันที

ไม่นาน เสียงดนตรีก็ดังขึ้น มาเลน่าควงแขนของทีน่าปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของผู้คนด้วยสีหน้ามีความสุข

ดอกไม้มากมายหลากสีสันร่วงตกลงมาจากเด็กโปรยดอกไม้ มาเลน่าก็ยิ้มบางๆ ค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าของภวินท์อย่างช้าๆเหมือนกับเจ้าสาวทั่วๆไปในโลกนี้

ทีน่าปล่อยมือของมาเลน่า เดินไปกลับยังตำแหน่งของตัวเองอย่างเงียบสงบ มาเลน่าเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แววตาลุ่มหลงคลั่งไคล้อย่างถึงที่สุด

วันนี้ ในที่สุดเธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ใฝ่ฝันหาสักที

พอคิดว่าในอนาคตตัวเองจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเขาแล้ว ภายในใจของมาเลน่าก็รู้สึกหวานหยดขึ้นมา ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ นับตั้งแต่วันนี้ไปก็จะกลายเป็นสามีของตัวเองแล้ว

ในหัวของเธอมีเงาของญาธิดาปรากฏขึ้นมา แววตาสะใจนิดหน่อย

ต่อให้ภวินท์ชอบนังผู้หญิงนั่นมากก็แล้วยังไง วันนี้เธอจะได้แต่งงานกับเขา ภายใต้สักขีพยานทั่วทั้งโลก

ตอนนี้นังผู้หญิงนั่น จะต้องกำลังแอบร้องห่มร้องไห้อยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งอยู่แน่ๆ

พอมีภาพญาธิดากำลังร้องไห้ผุดขึ้นมาในหัว มาเลน่าก็รู้สึกเบิกบานใจอยู่ไม่น้อย

มาเลน่ามองใบหน้าที่เย็นชาของภวินท์ พึมพำออกมาหนึ่งคำอย่างช่วยไม่ได้“วิน……”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกขยะแขยงต่อสายตาที่หื่นกระหายของผู้หญิงคนนี้จากใจจริง

สองตาของเขาเคลื่อนเล็กน้อย หลบสายตาของมาเลน่า ในขณะเดียวกันก็หันมองไปยังทิศทางที่ญาธิดานั่งอยู่อย่างเงียบๆไม่ส่งเสียงใดๆ

ผ่านขอบหมวกผ้าบางๆสีดำ สายตาที่บริสุทธิ์ของญาธิดากำลังจ้องมองอยู่ที่ภวินท์

ภวินท์ไม่รู้ว่าญาธิดากำลังเตรียมที่จะทำอะไร แต่อาศัยจังหวะตอนที่มาเลน่าเพ่งความสนใจอยู่กับงานแต่งงาน ตอนนี้ก็น่าจะเป็นโอกาสหนีที่ดีที่สุดแล้ว

ภวินท์หันหลังมือ ขยับนิ้วเล็กน้อย ใช้ภาษามือที่มีแค่ญาธิดากับเขาเท่านั้นที่รู้

เขาให้เธอรีบออกจากที่นี่ไปให้เร็วที่สุด

เขามั่นใจว่าญาธิดาเห็นสัญญาณมือที่ตัวเองส่งไปให้แล้ว แต่ผ่านไปหลายวินาที ญาธิดาก็ยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

หัวใจของภวินท์ก็รู้สึกหนักอึ้งเหมือนกับก้อนหินหล่นมาทับ

ญาธิดาสังเกตเห็นสายตาของภวินท์ ก็เลยส่งสายตาที่ราวกับปลอบประโลมให้กับเขา

หมดหนทาง ภวินท์กลัวว่าญาธิดาจะถูกพบเห็นเข้า จึงทำได้แค่หันสายตาของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็วเท่านั้น

มาเลน่าไม่ได้สนใจกับใบหน้าที่เย็นชาของภวินท์เลยสักนิด แค่เชิดหน้าอย่างหยิ่งยโสให้กับบาทหลวงที่เชิญมาจากโบสถ์โดยเฉพาะเท่านั้น“เริ่มเลย”