ดวงใจภวินท์ - บทที่ 964 เขาเป็นสามีของฉัน
ดวงใจภวินท์ บทที่ 964 เขาเป็นสามีของฉัน
ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังของภวินท์คอยเฝ้าประกบอยู่ตลอดเวลา ในเวลานี้พอเห็นญาธิดาเดินตรงเข้ามา ร่างกายขยับเขยื้อน คิดที่จะลากญาธิดาลงไป แต่มาเลน่าโบกมือ ห้ามพวกเขาเอาไว้
เธออยากจะดูสักหน่อย ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนกัน
ภายใต้สายตาของผู้คน ญาธิดาจ้องมองภวินท์อย่างลึกซึ้ง ริมฝีปากแดงพูดขึ้น“วิน ฉันมาแล้ว”
ภวินท์ถอนหายใจออกมา กอดญาธิดาไว้เบาๆภายใต้สายตาที่อยากจะฆ่าคนของมาเลน่า “คุณไม่ควรมาเลย”
ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาก็ไม่อยากให้ญาธิดามาเสี่ยงอันตรายที่นี่
ขอแค่ให้เวลากับเขา เขาก็จะสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน
“คุณยังอยู่ที่นี่ แล้วจะให้ฉันอยู่ที่เมือง Jอย่างสบายใจได้ยังไงล่ะ”ญาธิดากอดเอวที่ซูบผอมลงไปไม่น้อยของภวินท์ รู้สึกเป็นห่วงเอ็นดูอย่างถึงที่สุด
เขาจะอยู่ที่นี่ต้องทุกข์ยากลำบากมากแน่ๆ
ทั้งสองคนโอบกอดกันและกัน มาเลน่าสีหน้าหนักอึ้ง พูดขึ้นด้วยเสียงที่สูงแหลม“ญาธิดา ปล่อยสามีของฉันนะ！”
ญาธิดาปล่อยภวินท์ออก หันหน้ามองไปหาผู้หญิงที่อิจฉาริษยาจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้วคนนี้ แววตาเย็นชา“ฉันยังไม่ได้หย่ากับภวินท์ เขาเป็นสามีของฉัน”
มาเลน่าเห็นทั้งสองจับมือกัน รู้สึกว่าขัดหูขัดตาสุดๆ“ภวินท์เขาเป็นของฉันเท่านั้น ญาธิดา ถ้าแกสามารถเข้ามาชมงานแต่งงานของพวกเราที่นี่ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็อนุญาตให้แกจากไปทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่”
ในคำพูดของมาเลน่าแฝงไปด้วยคำข่มขู่ ไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้ญาธิดาก็อยู่ในถิ่นของเธอ เพื่อป้องกันให้งานแต่งงานในวันนี้จัดขึ้นมาได้ เธอยังจัดเตรียมลูกน้องมามากเป็นพิเศษอีกด้วย
หลังจากที่ญาธิดาหนีจากทางลับไปได้เมื่อครั้งที่แล้ว เธอก็ตรวจสอบทุกซอกทุกมุมของสมิธ ที่ไหนที่พอจะหนีออกไปได้ ก็ถูกเธอปิดกั้นเอาไว้ รวมถึงรูหมาที่ไอ้เด็กนอกคอกนั่นขุดเอาไว้ด้วย
วันนี้ญาธิดาคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่ล่ะก็ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน
พอคิดถึงตรงนี้ มาเลน่าก็วางใจลง ถ้าญาธิดาคิดที่จะก่อความวุ่นวายต่อไป เธอก็ฆ่าเธอทิ้งไปซะ！
ส่วนสาเหตุที่ว่าทำไมถึงไม่จัดการกับญาธิดาในตอนนี้ มาเลน่าก็แค่อยากจะเห็นสีหน้าท่าทางที่ทุกข์ทรมานของเธอ มันจะทำให้เธอมีความสุขก็เท่านั้น
ญาธิดาหรี่ตาลง จับมือของภวินท์ไว้แน่น สีหน้าแน่วแน่“วันนี้ ฉันจะต้องพาภวินท์ออกไปจากที่นี่ให้ได้”
มาเลน่าสบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน แววตาโหดเหี้ยมอำมหิต“ทำไมแกถึงคิดว่า ลำพังแค่แกคนเดียว จะสามารถหนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลสมิทที่มีการป้องกันเข้มงวดแน่นหนาไปได้กันนะ? ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่เกรงใจแล้วกัน”
มาเลน่าโบกมือ ลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างหลังภวินท์ก็ขยับทันที ยื่นมือออกมาคิดที่จะคว้าตัวของญาธิดาเอาไว้
ลูกน้องสองคนนี้รูปร่างสูงใหญ่ ที่ตัวยังพกอาวุธเอาไว้ด้วย รอบๆก็มีคนเข้ามาล้อมเอาไว้มากขึ้น ต่อให้ภวินท์กับญาธิดาจะฝีมือดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางรับมือไหวแน่นอน
พอลูกน้องใกล้จะคว้าตัวของญาธิดาได้แล้ว ในตอนนี้เธอกลับยิ้มออกมาช้าๆ“ฉันคนเดียวไม่สามารถหนีออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลสมิทได้แน่นอนอยู่แล้ว……”
“แต่ว่า ฉันก็ไม่ได้บอกนี่ ว่าฉันมาคนเดียว”
มาเลน่าขมวดคิ้ว กำลังทำความเข้าใจกับความหมายของคำพูดนี้ของเธอ
ระหว่างที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น จู่ๆภวินท์ก็เข้ามา ในมือถือมีดกริชหนึ่งเล่ม จ่อไปที่คอของมาเลน่าอย่างแม่นยำ
มีดกริชนี้ญาธิดาเป็นคนแอบยัดมาให้กับภวินท์โดยอาศัยจังหวะตอนที่กอดกับเขา
ที่พวกเขาจับมือกันอยู่ตลอดเวลาเมื่อตะกี้นี้ ความจริงแล้วกำลังใช้นิ้วมือสื่อสารกันอยู่นั่นเอง
ภวินท์ฝีมือเก่งกาจกว่าญาธิดามาก มีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถเข้าไปจับมาเลน่าเป็นตัวประกันได้อย่างรวดเร็ว