ดวงใจภวินท์ - บทที่ 995 เราสองคนหย่ากันแล้ว
ดวงใจภวินท์ บทที่ 995 เราสองคนหย่ากันแล้ว
ความง่วงซึมหายไป ญาธิดาลุกขึ้นนั่งแล้วถามขึ้นว่า “เป็นไงบ้าง ได้ข่าวพายุบ้างไหม”
ภวินท์ส่ายหน้าเบา ๆ “ตอนนี้ยังไม่มี”
ญาธิดารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ภวินท์เดินเข้าไปหาเธอ ตบไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดอย่างเค่งขรึมว่า “ฉันส่งคนไปตรวจสอบแล้วเชื่อว่าอีกไม่นานต้องรู้ผลแน่นอน”
ญาธิดาพยักหน้า และซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของภวินท์อย่างเงียบ ๆ
ภวินท์ก้มมองใบหน้าซูบผอมของญาธิดาแล้วรู้สึกปวดใจยิ่งกว่าเดิม “คุณผอมไปหมดแล้ว”
“ช่วงนี้ฉันจะอยู่กับเธอก็แล้วกัน”
“ไม่ต้อง บริษัทต้องการคุณ คุณอยู่ที่บริษัทเถอะ ฉันจัดการได้ แค่ช่วงนี้พักผ่อนไม่เต็มที่เท่านั้นเอง นอนพักแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“ไม่ได้” ภวินท์ปฏิเสธเสียงเด็ดขาด “ผมจะอยู่กับคุณ”
เขารู้ว่าถ้าปล่อยญาธิดาไว้แบบนี้ต่อไป ร่างกายของเธอต้องรับไม่ไหวแน่
ญาธิดาอบอุ่นใจ
ไม่ว่าจะยังไงเขาก็คอยดูแลเอาใจใส่เธอแบบนี้เสมอ ฉะนั้นเธอจึงพยักหน้าตกลง “โอเค คุณอยู่กับฉัน”
ขอเพียงแค่มีภวินท์อยู่ เธอก็รู้สึกสบายใจมากเป็นพิเศษ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ญาธิดานอนหลับสนิทตลอดทั้งคืนในอ้อมแขนของภวินท์
ทันทีที่ลืมตา ญาธิดาก็เห็นว่าภวินท์กำลังนอนตะแคงข้างมองเธออยู่
“ตื่นแล้วเหรอ”
ญาธิดาพยักหน้าอย่างว่าง่ายพลางซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของภวินท์
ดวงตาของภวินท์มืดลงเล็กน้อย ลูกคอของเขาเลื่อนขึ้นลง
เขามองแก้มอันบอบบางของญาธิดา ขณะที่กำลังจะบรรจงจูบลงไป
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของภวินท์ก็ดังขึ้น
บรรยากาศละมุนละไมถูกทำลาย ภวินท์รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายก่อนปลายสายจะพูดอะไรบางอย่าง
ภวินท์ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เขาหันไปมองญาธิดา “ธิดา ได้ข่าวพายุแล้ว”
ตอนเจอพายุ เขากำลังอยู่ในบาร์สุดหรูแห่งหนึ่ง
ในอ้อมแขนของเขาโอบกอดผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง บนโต๊ะก็วางเกลื่อนไปด้วยขวดไวน์ขวดเบียร์
ญาธิดาผลักประตูเดินเข้าไป เธอตกใจมากเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าของตัวเองตอนนี้
“พายุ นี่นายกำลังทำอะไร!”
ทว่าพายุกลับเหลือบมองเธออย่างเฉยเมย ก่อนจะหันกลับไปมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองอีกครั้ง
“ผมทำอะไรอยู่ คุณมองไม่ออกหรือไง”
“นาย!” ญาธิดาโกรธมาก “นายทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดกับอันอันบ้างหรือไง”
ทันทีที่เอ่ยถึงอันอัน มือที่ถือแก้วไวน์ของเขาก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเมินเฉยว่า “ทำไมต้องรู้สึกผิดกับเธอด้วย”
“หรือว่าเธอไม่ได้บอกคุณหรือไงว่าพวกเราหย่ากันแล้ว”
น้ำเสียงของพายุเย็นชา ราวกับว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด
แต่ญาธิดากลับได้แต่ยืนอึ้ง
“หย่าเหรอ”
พายุหรี่ตาลงเพื่อปกปิดอารมณ์ในใจของเขา ก่อนจะพูดเสียงเรียบขึ้นว่า “ใช่ พวกเราหย่ากันได้สองเดือนกว่าแล้ว”
สองเดือนกว่า
ถ้าคำนวณเวลาแล้วก็จะพอดีกับตอนนี้อาการป่วยของอันอันกำเริบครั้งแรก
“มิน่าล่ะ” ญาธิดาพึมพำ
มิน่าอันอันถึงได้ตกอยู่ในสภาพอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
มิน่าอันอันถึงป่วย
เธอรักพายุมากขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับ…
ญาธิดาก้มหน้าลงมอง “ทำไม…”
เธอเงยหน้าขึ้นมองพายุด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบายได้
“ทำไม?” พายุแค่นหัวเราะ “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม บางทีอาจจะเบื่อแล้วมั้ง”
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมอัญมณีถึงได้ทิ้งเขาไปอย่างโหดร้ายแบบนั้น
ทันทีที่พายุพูดประโยคนี้ออกมา ญาธิดาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป เธอก้าวออกไปพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้น
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือตบลงบนหน้าพายุดังสนั่นไปทั่ว