ดวงใจภวินท์ - บทที่463 ไม่ใช่พวกเดียวกัน
เลขาที่มาใหม่ไม่รู้จักเธออยู่แล้ว มองนิวราอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วพูดว่า “ขออภัยค่ะ นี่เป็นกฎ สำนักงานCEO ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าค่ะ”
ช่วงนี้บริษัทเพิ่งมีเรื่องเอกสารลับถูกขโมย การคุ้มกันในบริษัทจึงเข้มงวดขึ้นมาก อย่าว่าแต่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นเลย ขนาดคนภายในบริษัท ก็ไม่อนุญาตให้เข้าๆออกๆสำนักงานCEO เหมือนกัน
นิวราได้ยินแล้วก็โมโหอย่างมาก ความโกรธที่เพิ่งเห็นสร้อยเมื่อกี้ยังไม่ทันได้ระบายเลย ตอนนี้ก็ถูกเลขาที่ไม่รู้ดำรู้ดีขวางทางไว้อีก เธอก็ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว
เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “หลีกไป! ฉันจะเข้าไปนั่งรอ!!”
เลขาได้ยินแล้วก็มีสีหน้าลำบากใจ ยื่นมือไปขวางเธอไว้ แล้วพูดว่า “ไม่ได้จริงๆค่ะ รบกวนคุณให้ความร่วมมือด้วยนะคะ”
นิวราโกรธจนขมวดคิ้วแน่น ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ ไม่สนใจบุคลิกผู้ดีอะไรแล้ว ยื่นมือไปผลักเลขาคนนั้นออกไปแรงๆ
เลขาตัวเล็กแล้วสวมรองเท้าส้นสูงอีก พอถูกเธอผลักแบบนี้ ก็สะดุดโซเซถอยหลังไปหลายก้าวเกือบล้มลงไปบนพื้น
นิวราตะคอกออกไปว่า “ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!”
เธอเพิ่งพูดจบ ก็รู้สึกเย็นวาบแผ่นหลัง เหมือนมีคนกำลังจ้องเธออยู่ เธอหันกลับไปมอง ก็เจอเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิททันที
ทันใดนั้น ร่างกายเธอแข็งทื่อ พูดขึ้นอย่างตะลึงว่า “พี่…พี่วิน!”
นัยน์ตาสีดำของภวินท์ประกายไปด้วยความเย็นชา สายตาที่มองเธอไม่มีความอบอุ่นแฝงอยู่เลย หยุดมองเธอไม่กี่วิ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า เข้าไปในห้องทำงานทันที
เขาเดินไปแล้วเปิดประตูเดินเข้าไป ไม่สนใจนิวราอีก นิวราร้อนรนใจรีบเดินไปข้างหน้า แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “พะ…พี่วิน!”
ภวินท์ไม่สนใจ เดินเข้าไปในห้องทำงานข้างๆแล้วหันไปมองลูกน้องที่เดินเข้ามาด้วย จากนั้นก็สั่งงานอย่างจริงจัง
นิวราถูกปล่อยไว้ข้างๆ เข้าก็ไม่ใช่ จะออกก็ไม่ใช่ ท่าทางดูอึดอัดใจมาก
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ภวินท์ก็สั่งงานเสร็จแล้ว ลูกน้องก็เดินออกไปกันหมด ทั้งห้องทำงานเหลือแค่พวกเขาสองคน ในที่สุดนิวราก็อดไม่ได้ รีบลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปพูดว่า “พี่วิน…… ”
ภวินท์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “มีอะไร?”
นิวราสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “เรื่องเมื่อกี้ ไม่ใช่แบบที่พี่เห็นนะ……”
ไม่รอเธอพูดจบ ภวินท์ก็พูดแทรกเธออย่างเย็นชาว่า “แล้วมันยังไง?”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องแบบนี้แล้ว มีหลายครั้งมาก ทั้งในบ้านและบริษัท เขาจะเห็นนิวรากระทำต่อคนรับใช้และลูกน้องอย่างไร้น้ำใจหลายครั้ง
ถ้าครั้งสองครั้งเขาคงเชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่นี่มันหลายครั้งมาก เขาไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดหรอกนะ
นิวราย่นจมูก พูดอย่างน้อยอกน้อยใจว่า “เลขาคนนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวเอง จะไล่นิวออกไปอยู่เรื่อย……”
“งั้นเหรอ?” ภวินท์ขมวดคิ้วเป็นปม ความอดทนสุดท้ายกำลังถูกบั่นทอนจนหมดไป เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ “เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆเหรอ?”
นิวรามองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า “พี่วิน พี่ไม่เชื่อนิวเหรอ?”
เห็นท่าทีของเธอแบบนี้ ภวินท์ก็รู้สึกรังเกียจในใจ เมื่อก่อนนิวราเป็นคนที่อ่อนโยนมาก คนที่เห็นแล้วก็ต้องรู้สึกเอ็นดูตลอด แต่ตอนนี้เธอใจร้ายละอำมหิต แถมยังชอบแสดงจนติดเป็นนิสัย
ภวินท์ขมวดคิ้ว ข่มความรู้สึกไม่สบายใจไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอกลับไปก่อน ฉันจะทำงาน”
นิวราขมวดคิ้ว “พี่วิน นิวมีเรื่องจะพูดกับพี่……”
ภวินท์พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “ออกไป”
นิวราคำพูดที่มาถึงปากแล้วกำลังจะพูดออกไปก็ชะงัก มองดูสีหน้าที่กำลังจะระเบิดของภวินท์ ก็ต้องหยุดพูด แล้วกลับหลังหันเดินออกไป
ประตูห้องถูกหญิงสาวปิดลงเสียงดัง ภวินท์ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าที่เย็นชาจนน่ากลัว
ถ้าให้เขาเลือกอีกครั้ง สองปีก่อน ถึงแม้จะกดดันมากแค่ไหน แม้จะเป็นแค่การแต่งงานหลอกๆ เขาก็ไม่มีทางเลือกนิวราแน่นอน
ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ต่อมาพายุก็ก้าวเข้ามา ในมือถือซองเอกสารใสแล้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเข้มงวด “ประธานครับ ผลออกมาแล้ว”
ว่าแล้ว เขาก็ยื่นซองเอกสารใสให้ภวินท์ แล้วรายงานด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เป็นเหมือนกับที่คุณพูดเลยครับ การ์ดสามใบนี้ใช้วัสดุที่แตกต่างกัน ใบแรกกับใบที่สองเหมือนกัน ใบที่สามเป็นอีกแบบ”
ภวินท์ได้ยินแล้วก็ก้มหน้าลง มองการ์ดสามใบที่อยู่ในซองใส
นี่เป็นการ์ดที่มีโลโก้ของใยแมงมุมที่ญาธิดาได้รับ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับหยกที่มาพร้อมกับการ์ด ภายหลังที่พบการ์ดพร้อมกับแมวตายอยู่หลังรถ จนครั้งสุดท้ายได้การ์ดใบนั้นจากธีทัต รวมแล้วสามใบด้วยกัน
ตอนแรกที่เห็นการ์ดนี้จากธีทัต เขาแน่ใจได้เลยว่าคนที่ลงมือกับญาธิดาคือสิงโต แต่ภายหลัง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จนกระทั่งเขาเห็นการ์ดใบนี้แตกต่างจากการ์ดสองใบก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ก็เลยให้คนเอาไปตรวจสอบ ไม่คิดว่า ผลลัพธ์ที่ได้จะเป็นเหมือนกับที่เขาคาดเดาไว้
คนที่ส่งของมาหลอกญาธิดาครั้งก่อนๆเป็นฝีมือของสิงโตจริง แต่ครั้งนี้ในพวกที่ลักพาตัวญาธิดาไปในวันเกิดของเธอเป็นคนอีกกลุ่มหนึ่ง!
เป็นใครกันนะ! ที่ทำโดยใช้ชื่อของสิงโต?
นี่เป็นสิ่งที่แปลกมากจริงๆ!
สายตาของภวินท์จ้องมองไปยังการ์ดบนโต๊ะ ในใจรู้สึกกดดัน
ตอนนี้ การ์ดพวกนี้บอกได้ว่า พวกคนที่หลบอยู่ในมืดที่คิดจะทำร้ายญาธิดาไม่ได้มีแค่พวกเดียว และนี่เป็นเรื่องที่อันตรายมาก!
เงียบอยู่นาน เขาสูดหายใจเข้า เงยหน้ามองพายุ แล้วพูดขึ้นว่า “ส่งคนไปสืบสิ ตอนวันเกิดของญาธิดา หลุยส์กับลูกน้องของเขาอยู่ไหน”
พายุได้ยินแล้ว สายตาก็ชะงักค้าง ถามขึ้นอย่างลังเลว่า “ท่านประธานกำลังสงสัยคุณหลุยส์……”
ภวินท์ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไปสืบมา”
พายุรีบปรับสีหน้า แล้วตอบรับด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ครับ”
เห็นพายุไปแล้ว ภวินท์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้นนวดขมับ
ตอนนี้ เพื่อตรวจสอบความเป็นไปได้ทุกอย่าง เขาจำเป็นต้องไขข้อสงสัยทั้งหมดทีละข้อ และทางด้านหลุยส์ ก็มีข้อสงสัยจริงๆ
เบาะแสในสมองยุ่งเหยิงไปหมด ต้องเรียบเรียงใหม่และปะติดปะต่อเข้ากันอีกครั้ง และในตอนนี้เอง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น ภวินท์ลืมตาขึ้นมากวาดตามองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมา แววตาก็มืดมนลงทันที
คุณย่าโทรมา
ในใจรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ภวินท์ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย
พอรับสายแล้ว ทางนั้นก็มีเสียงของคุณย่าดังขึ้น “วิน ยุ่งอยู่เหรอ?”
ทันใดนั้นเอง ภวินท์สลัดความเย็นชาและการปลอมตัวทิ้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าว่า “ไม่ยุ่งครับ คุณย่ามีอะไรหรือเปล่าครับ?”
คุณย่าพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อนว่า “ย่าแค่คิดถึงแกน่ะ ช่วงนี้พักในสถานพยาบาลจนเหนื่อยแล้ว วันนี้ย่าให้ทรายส่งย่ากลับไป ตอนนี้อยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลสถิรานนท์แล้วล่ะ”
ภวินท์ได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว “ย่ากลับมาแล้วเหรอครับ?”
ช่วงก่อนหลังจากวันเกิดคุณย่าแล้ว คุณย่าร่างกายไม่ดีมาตลอด เขาตั้งใจสั่งคนให้ส่งย่าไปรักษาตัวที่สถานพยาบาลบนเขาเมือง J ให้ย่าไปรักษาตัวที่นั่น ไม่คิดว่าย่าจะกลับมากะทันหันแบบนี้
ตอนนี้กำลังเป็นช่วงที่STN Groupวุ่นวายที่สุด คุณย่ากลับเลือกที่กลับมาตอนนี้ ต้องได้ยินอะไรมาแน่ๆ
คุณย่าถามกลับด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า “อืม ทำไม? แกไม่ได้คิดถึงย่าหรือไง?”
ภวินท์ตกใจ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบกลับเสียงเบาว่า “คิดถึงครับ”
คุณย่าได้ยินแล้วก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ย่าก็คิดถึงแกเหมือนกัน เลยกลับมาหาแกนี่ไง!”
“ครับ เดี๋ยวผมไปหาย่าที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลสถิรานนท์นะครับ”
“ย่าว่าจะพักผ่อนแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยมานะ แกพาย่าไปที่ลาดา บูติกหน่อย ย่าอยากสั่งทำชุด”
ได้ยินคุณย่าพูดแบบนี้ ภวินท์ลังเลสักพักแล้วตอบตกลง “ครับ ตามที่ย่าสะดวกเลยครับ”