ดวงใจภวินท์ - บทที่982 ไม่เรียกผมว่าคุณธีทัตได้ไหม
ดวงใจภวินท์ บทที่982 ไม่เรียกผมว่าคุณธีทัตได้ไหม
ขวัญตายืนอยู่หน้าประตู และมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เย็นชา
แววตาของธีทัตดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง หลังจากนั้นก็เผยให้เห็นความสุข เขารีบก้าวยาวเข้าไปหาขวัญตา แล้วก็จับแขนของเธอไว้
“ขวัญ ในที่สุดคุณก็ยอมเจอผมแล้ว”
ขวัญตาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วก็แกะมือของเขาออกเบาๆ พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณธีทัต คุณมีภรรยาแล้ว รบกวนระวังอะไรพวกนี้ด้วย”
ธีทัตยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ความดีใจที่ขวัญตามาหาเขาถึงที่ ต้องเจือจางไปเพราะท่าทางที่เย็นชาของเธอ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ธีทัตก็เริ่มตาแดง “ขวัญ ผมคิด……”
ยังไม่ทันได้พูดคำว่า คิดถึงคุณ ก็ถูกขวัญตาตัดบทซะก่อน
“คุณธีทัต ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้ ไม่ใช่เพื่อรำลึกความหลังกับคุณอะไรหรอกนะ”
ธีทัตยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ญาธิดาก็ขัดขึ้นมาก่อนว่า “ธีทัต พวกเรานั่งกันก่อนแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”
ทั้งสองคนเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน และนั่งลงบนโซฟา
ธีทัตไปชงกาแฟมาด้วยตัวเอง แล้วก็ยื่นให้ทั้งสองคน
ขวัญตาไม่ได้แตะต้อง แล้วก็พูดออกมาอย่างตรงประเด็น “ธีทัต ฉันอยากจะรู้ว่าตอนที่อันอันอยู่ที่บ้านตระกูลกรเวช เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
ธีทัตขมวดคิ้วแล้วก็ส่ายหน้า “ความจริงผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ญาธิดาโกรธมากจนกำหมัดแน่น “อันอันเป็นน้องสาวของคุณ เกิดเรื่องขึ้นกับเธอที่บ้านกรเวช คุณจะไม่รู้อะไรแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ？”
พอโดนญาธิดาตำหนิ สายตาของธีทัตก็ดูโทษตัวเอง “ผมก็นึกว่าอยู่ที่บ้านกรเวชแล้วเธอจะไม่เป็นอะไร”
ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับอันอัน คือช่วงเวลาที่เขายุ่งที่สุด ตอนที่เขากลับไปถึงได้รู้ว่าอันอันอาการกำเริบ
ญาธิดารู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที
ที่แท้แม้แต่ธีทัตเองก็ยังไม่รู้
“แต่ว่า”ธีทัตชะงักไป และสายตาของเขาก็ดูเยือกเย็นขึ้นมาทันที “เรื่องนี้มันต้องไม่พ้นฝีมือของนาราอย่างแน่นอน”
ญาธิดาเงยหน้าขึ้นมามองเขา
ตอนที่ธีทัตพูดชื่อนี้ออกมา สายตาของเขาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเลย แต่กลับเต็มไปด้วยความอยากฆ่าที่เยือกเย็น
ญาธิดาอ้าปากค้าง เธออยากจะถามเขามากว่าทำไมถึงเลือกแต่งงานกับนารา
แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถามเรื่องนี้ได้แล้ว
ญาธิดาหันไปมองขวัญตา เมื่ออยู่ต่อหน้าธีทัต สีหน้าที่อ่อนโยนของเธอก็กลับกลายเป็นเยือกเย็น
เธอได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็สะบัดความคิดในหัวของตัวเองออกไป และพูดว่า “ความจริงพวกเราก็พอคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าอาการป่วยของอันอันต้องเกี่ยวข้องกับเธออย่างแน่นอน แต่พวกเราแค่หาหลักฐานอะไรไม่ได้เท่านั้นเอง”
สายตาของธีทัตมืดมน “วางใจได้ ตอนนี้ผมกำลังตามหาอยู่ คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะรู้ว่านาราทำอะไรกับอันอันกันแน่”
ญาธิดาพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ขวัญตายืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “ในเมื่อเป็นแบบนั้น พวกเราก็ไม่รบกวนอะไรมากมายแล้ว ถ้าเกิดว่าคุณธีทัตมีข่าวคราวอะไร ก็รบกวนบอกพวกเราเป็นคนแรกนะคะ”
พอพูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเตรียมจะเดินออกไป
“ขวัญ”ธีทัตเรียกเธอเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม？”
ขวัญตาเงียบไม่ได้พูดอะไร แต่ก็หยุดเดิน
พอเห็นดังนั้น ญาธิดาก็เดินเข้าไปโอบเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ขวัญ เดี๋ยวฉันออกไปรอเธอข้างนอกนะ ถ้าเกิดว่ามีอะไรก็ตะโกนเรียกฉันนะ”
ตอนที่ญาธิดาออกไป ก็หันมามองทั้งสองคนที่เอาแต่นั่งเงียบ เธอถอนหายใจแล้วก็ปิดประตู
ขวัญตาหันหน้ามาและสบตากับธีทัต “คุณธีทัตมีอะไรก็เชิญพูดได้เลยค่ะ”
น้ำเสียงที่ห่างเหินของเธอทำให้ธีทัตรู้สึกปวดหัวใจ “ขวัญ อย่าเรียกผมว่าคุณธีทัตได้ไหม”