ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 1639 โชคเคราะห์พึ่งพากัน
มารจิตแรกเริ่ม เป็นต้นกำเนิดมารภายในของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลในฟ้าดิน
ดังนั้นสรรพสิ่งเมื่อไม่ดับสูญ มารจิตก็ไม่มีทางตาย
ขอแค่บนโลกใบนี้ยังคงมีสิ่งมีชีวิตที่มีปัญญา ก็อาจหล่อเลี้ยงมารจิต มารจิตแรกเริ่มต่อให้ดับสูญ ก็อาจคืนชีพอีกครั้งเพราะสาเหตุนี้
ตามทฤษฎี คนบนโลกใบนี้ไม่ว่าเป็นผู้ใด ไม่ว่าพลังฝึกปรือสูงหรือต่ำ ขอแค่ในใจเกิดมารขึ้น หล่อเลี้ยงจิตมาร มารจิตแรกเริ่มซึ่งเป็นผู้นำแห่งหกสุดยอดมารในนพยมโลกก็อาจเกิดการตอบสนอง
สำนึกมารยิ่งแข็งแกร่ง มารจิตแรกเริ่มยิ่งได้ประโยชน์ ถึงขั้นอาศัยสิ่งนี้จุติได้ตลอดเวลา
แน่นอนว่านี่คือสถานการณ์ที่เป็นอุดมคติมากที่สุดตามหลักทฤษฎีเท่านั้น
ความจริงเป็นเพราะการรบกวนของยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่คนอื่น มารจิตแรกเริ่มไม่ได้ร้ายกาจถึงขั้นนั้น
ตอนนั้นซุนเห้งเจียมารภายในแสดงภายนอก กลายเป็นวานรหกหู เกี่ยวพันถึงการวางหมากหลายด้าน
ยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ที่มาถึงระดับซุนเห้งเจียหรือนาจา แม้ในใจจะเกิดมารจิต ตนหรือว่าคนในฝ่ายเดียวกันก็ต่างมีอิทธิฤทธิ์มากมาย ด้วยการอำพราง มารจิตแรกเริ่มยากจะแสดงผล หลายๆ ครั้งล้วนยากจะสัมผัสได้
ทว่าความยึดมั่นกลายเป็นสำนึกมาร ถึงขั้นรุนแรงมากพอจนทำให้คนร่วงหล่นเป็นมาร เช่นนั้นหากบอกว่าจะปิดบังมารจิตแรกเริ่ม เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้
ก่อนหน้านี้เยี่ยนจ้าวเกอเคยต่อสู้กับมารจิตแรกเริ่มไม่ต่ำกว่าสองครั้ง ทราบว่ามารเฒ่าตนนี้ซ่อนเร้นลึกล้ำไม่เปิดเผย ไม่อย่างนั้นครั้งกระโน้นสำนักเต๋าสายหลักไม่ถึงกับเสียท่าเรื่องมารทองแก
แต่ว่านั่นก็เป็นการปิดฟ้าบังทะเล ส่งเสียงบูรพาตีประจิม อำพรางด้วยการเปลี่ยนแปลงของมารน้ำกุ่ยและมารดินโบ่ว
เกี่ยวกับนาจาหรือผู้ยิ่งใหญ่สำนักเต๋าคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้วิถีมารนแห่งพยมโลกไม่มีข่าวเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย
มหาเทพสมุทรตรีภพตรงหน้าผู้นี้แม้มองไปสถานการณ์ไม่ถูกต้อง กลับไม่เหมือนร่วงหล่นเป็นมาร
ไท่อิ้จินหยินพูดว่ากายเซียนบัววิเศษของนาจาไม่รวงหล่นเป็นมาร เยี่ยนจ้าวเกอขบคิดอย่างละเอียด พบว่าไม่ไร้ความเป็นไปได้
ตามตำนานมากมายของนาจาบนโลกใบนี้ กายเซียนบัววิเศษของเขามีจุดเด่นที่มีชื่อเสียงที่สุดด้านการป้องกัน ถนัดการกดข่มหลบเลี่ยงวิชาชั่วร้ายมากมาย
กล่าวในระดับหนึ่ง การหลีกเลี่ยงไม่ให้แปดเปื้อนวิถีมาร ก็นับว่าเป็นความน่าอัศจรรย์ที่รับสืบทอดมา
“ทว่าเป็นเพราะแบบนี้ กลับทำให้บนร่างของศิษย์เล็กปรากฏการเปลี่ยนแปลงอย่างอื่น” ไท่อี้จินหยินกล่าวด้วยรอยยิ้มหนักใจ “กล่าวว่าขวางมิสู้ลอกคลอง ศิษย์เล็กไม่รวงหล่นเป็นมาร ทว่าสำนึกดุร้ายและจิตชั่วร้ายสั่งสมกันไม่หยุด กายเซียบนบัววิเศษของศิษย์เล็กเป็นวาสนาหลังกำเนิด ไม่ใช่ก่อนกำเนิด…”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ในนี้เท่ากับมีช่องว่างไร้รูปร่าง อาจจะปรากฏ…ความบิดเบี้ยวบางอย่าง?”
“มีสุขย่อมมีทุกข์ มีทุกข์ย่อมมีสุข” เขาก้มมองฝาอัคคีเทพเก้ามังกรเหมือนนึกอะไรออก “มหาเทพสมุทรตรีภพขึ้นสู่ชั้นมหาชาล การควบคุมตัวเองเดิมทีไม่มีส่วนที่ยาก หากแต่กายเซียนบัววิเศษเดิมไร้ธัมมะไร้อธรรม หลังแปดเปื้อนสำนึกชั่วร้ายก็กลายเป็นกายเลว กลับส่งผลต่อมหาเทพสมุทรรตรีภพ”
เป็นเพราะกายเซียนบัววิเศษ นาจาได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย
ทว่าปัจจุบันเป็นเพราะมัน ทำให้เขาประสบภัยพิบัตินี้
ไท่อี้จินหยินถอนใจคำหนึ่ง “เป็นเพราะเก้าตายรอดหนึ่ง ค่อยหลอมวิญญาณ ฟื้นคืนจากขอบเขตความตายได้ วินาทีนั้นสำนึกของตัวเองบริสุทธิ์ที่สุด พอเสียหลักก็สั่งสมจนยากหวนคืนแล้ว”
นาจาคืนชีพ ไม่ล่วงหล่นสู่วิถีมาร สำนึกดุร้ายและจิตสังหารที่ทั้งบริสุทธิ์และรุนแรงไม่กลายเป็นสำนึกมารและไม่หายไป พัวพันร่างไว้เช่นนี้ กลายเป็นการดำรงอยู่ราวเทพสังหารองค์หนึ่ง
หากบอกเขาว่าเขายังเป็นมหาชาลสำนักเต๋า ตอนนี้มิสู้บอกว่าเป็นจอมปีศาจดอกบัวที่กระหายการฆ่าฟันและดุร้ายตนหนึ่งเพราะกายเซียนบัววิเศษ จะเหมาะสมกว่า
หนำซ้ำยังดุร้ายบ้าคลั่งยิ่งกว่าจอมปีศาจทั้งหลายอย่างเผิงท่องเมฆหมื่นลี้และหนอนเก้าเศียรเสียอีก
มิได้ชั่วช้าดุร้ายเหมือนกับจอมมารคลั่งในนพยมโลก แต่จิตสังหารบริสุทธิ์ยิ่งกว่า เหมือนสังสารวัฏหกวิถีของกระบี่ราชพุทธะกลายเป็นวิถีนรก
พลังของเขาแข็งแกร่งกว่ากระบี่ราชพุทธะมาก
ในการรักษาเขา ไท่อี้จินหยินสัมผัสอย่างเลือนรางได้ถึงความไม่ถูกต้อง
เขาไม่ยินยอมสะบั้นพลังชีวิตของลูกศิษย์ ระมัดระวังตัว สิ้นเปลืองความคิด หวังว่าจะสามารถแก้ไขปัญหาของนาจาได้ แต่ผลคือไม่สำเร็จ
นาจาฟื้นคืนชีพ หลังจากความสับสนตอนแรกสุด เมื่อได้สติขึ้นมา ก็ราวกับเทพสังหารจุติ
ไท่อี้จินหยินที่อยู่ตรงหน้าเขา เป็นเป้าหมายซึ่งประสบภัยลามคนแรก
ด้วยความจนปัญญา ไท่อี้จินหยินได้แต่ใช้วิชาฝีมือ สะกดผนึกนาจาไว้ที่นี่
เขาเป็นอาจารย์ของนาจา ก่อนหน้านี้ยังรักษานาจาที่ได้รับบาดเจ็บเกือบตาย ในสถานการณ์ที่ตั้งใจเตรียมตัว อาศัยการจัดวางหลายชั้นจัดเป็นตราผนึกขนาดมหึมา ไม่ให้โอกาสนาจาสำแดงพลัง สะกดนาจาไว้ในฝาอัคคีเทพเก้ามังกร
ทว่าถึงอย่างไรมหาเทพสมุทรตรีภพก็ดุร้ายเหี้ยมหาญ เป็นคลื่นลูกหลังกลบคลื่นลูกหน้า พลังเหนือกว่าไท่อี้จินหยินผู้เป็นอาจารย์
ไท่อี้จินหยินคิดจะสะกดเขา มีความลำบากมากมาย
ก่อนหน้านี้ช่วยเหลืออิงหลงถูขับไล่พวกมู่จา เพราะแบ่งแยกจิตใจ คิดจะสะกดจาตาต่อ เรี่ยวแรงไม่เป็นไปดั่งใจ
ยังดีเยี่ยนจ้าวเกอรุดมาถึง นี่จึงค่อยสร้างความมั่นคงให้แก่ตราผนึกได้
“แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น สามารถแปดเปื้อนเซียนสวรรค์มหาชาลคนหนึ่งได้ จิตดุร้ายและความคิดชั่วช้านี้ก็ออกจะเลยเถิดไปหน่อยกระมัง?” เยี่ยนจ้าวเกอมองฝาอัคคีเทพเก้ามังกร พึมพำขึ้น “ถ้าไม่ใช่เห็นด้วยตาตัวเอง ข้าคาดไม่ถึงจริงๆ”
หลังจากตาย วิญญาณทั่วไปอาจกลายเป็นผีร้ายเพราะความแค้นและทิฐิจิตชั่วช้า
แต่ว่ามหาเทพสมุทรตรีภพไม่ธรรรมดาแม้แต่น้อย
ถึงแม้เมื่อดูจากตำนาน นิสัยของผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ที่แล้วมาไม่มั่นคงยิ่ง ยังมีจิตปณิธานของคนหนุ่ม และความหยิ่งยโสมาโดยตลอด
กระนั้นไม่ว่าจะกล่าวอย่างไร นั่นก็เป็นยอดฝีมือสำนักเต๋าที่โด่งดังตั้งแต่ยุคโบราณตอนต้นผู้หนึ่ง ตอนเข้าสู่ยุคโบราณตอนกลางยังขึ้นสู่มหาชาล
สามารถทำให้เขาเปลี่ยนแปลงสภาพอย่างในตอนนี้ได้ ถ้าหากว่าไม่มีผลจากแรงภายนอก เยี่ยนจ้าวเกอคิดไม่ออกจริงๆ
“ตอนเกิดมภาภัยพิบัติเกือบตายเพราะสู้ศึก มหาเทพสมุทรตรีภพมีความเคียดแค้นไม่ยินยอมถือว่าปกติยิ่ง แต่ถึงกับเข้มข้นถึงขั้นนี้เชียวหรือ?” เยี่ยนจ้าวเกอมองไท่อี้จินหยินอย่างสงสัยอยู่บ้าง
ไท่อี้จินหยินเงียบงันเล็กน้อย จากนั้นเหลือบมองมู่จาแวบหนึ่ง
มู่จานิ่งเงียบไม่พูดอะไร สีหน้าที่ซับซ้อนในตอนแรก ขณะนี้ค่อยๆ สงบนิ่งลง
“เอ่อ…” เยี่ยนจ้าวเกอเห็นเหตุการณ์นี้ สายตากลายเป็นคมกริบโดยไม่อาจควบคุม
เขาที่แล้วยินดีใช้ความคิดในแง่ร้ายหยั่งประเมิณผู้อื่น ในใจเกิดการคาดเดาที่ไม่ดีส่วนหนึ่ง
“ตามที่ข้าทราบ ตอนเกิดมหาภัยพิบัติ นักบวชฮุ่ยอั้นท่านที่เป็นคนในศาสนาพุทธมานานแล้วไม่ได้เข้าร่วมสร้างความลำบากแก่ผู้สืบทอดสำนักเต๋า สมันตภัทรโพธิสัตว์ กับโพธิสัตว์กวนอิมคล้ายไม่มีการเคลื่อนไหวเช่นกัน?” เยี่ยนจ้าวเกอพูดอย่างแช่มช้า
มู่จาไม่ได้พูดอะไร ไท่อี้จินหยินที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า “ผู่เสี่ยน[1]กับสือหาง[2] มิได้เข้าร่วม”
เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวต่อ “ข้าเคยได้ยินคนพูดว่า ไม่เพียงแต่นักบวชฮุ่ยอั้น ราชาสวรรค์หลี่ก็เข้าสู่แดนสุขาวดีตะวันตกเช่นกัน”
ราชาสวรรค์หลี่ ย่อมเป็นหลี่จิ้งราชาเจดีย์สวรรค์
เป็นบิดาของมู่จาและนาจาพี่น้อง หลังยุคโบราณตอนต้น เดิมเข้าสู่วังเทพกับนาจา
“ราชาสวรรค์หลี่ถึงจะเป็นคนในวังเทพ แต่ในฐานะศิษย์ของทีปังกรพุทธะ การเลือกเช่นนี้ไม่ทำให้คนประหลาดใจ กระนั้น…”
สายตาของเยี่ยนจ้าวเกอมองสับไปสับมาระหว่างไท่อี้จินหยินกับมู่จาอย่างพิกลอยู่บ้าง “ตอนเกิดมหาภัยพิบัติ ราชาสวรรค์หลี่คงไม่ถึงกับพลิกทวนโจมตีกระมัง?”
………………..
[1] ผู่เสี่ยน ชื่อจีน ของสมันตราโพธิสัตว์
[2] สือหาง ชื่อในลัทธิเต๋าของเจ้าแม่เกาอิม