ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี - บทที่ 627 ยามมาง่ายยามไปยาก

ความอัปยศและความเคียดแค้นในใจหยางจ้าวหงพุ่งสู่จุดสูงสุด แต่ว่าจิตใจของเขาในตอนนี้เย็นเยือกลงโดยสิ้นเชิง

ถึงแม้จะรู้สึกอัปยศ ถึงแม้จะรู้สึกรับไม่ได้ แต่ว่าขณะนี้เขายืนยันความจริงเรื่องหนึ่งได้อย่างชัดเจน

เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยนจ้าวเกอ

ถึงแม้ว่าจะมีหอกขนอีกาสังหารสังหารอยู่ในมือ แต่ชายหนุ่มตรงหน้าก็มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน

หากสู้กันจนถึงที่สุด ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือ เขาตายด้วยมือเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่มีความเป็นไปได้อื่นอีก!

ต่อให้มีความหวังว่าจะตกตายร่วมกันได้ อีกทั้งหยางจ้าวหงก็เหี้ยมหาญไม่กลัวตาย กระนั้นพอรู้ว่าไม่มีโอกาสชนะใดๆ หลังจากเขาใจเย็นลง ก็เกิดความคิดถอยหนีทันที

เยี่ยนจ้าวเกอเงยหน้ามองไป เห็นหยางจ้าวหงที่ถูกตนใช้ฝ่ามือเดียวฟาดกระเด็นออกไป ยามนี้ไม่ได้หยุดร่างกาย กลับยืมสภาวะหมุนคว้าง หลบหนีไปยังที่ไกล

เปลวไฟสีเขียวหายไป แสงสีขาวปรากฏขึ้น เหมือนกลายเป็นปีก หยางจ้าวหงหนีไปแล้ว

ชายหนุ่มหัวเราะ “ยามมาง่ายยามไปยาก”

เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นกลางท้องฟ้าไม่ขาดหู วังขนาดยักษ์วังหนึ่งโผล่ขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคน

มังกรแสงมากมายตัดสลับกันกลางฟ้าดิน พลังอันยิ่งใหญ่น่าเกรงขามสั่นสะเทือนสี่ทิศ

หยางจ้าวหงพลันมองไป เห็นวังแห่งนั้นเป็นสีดำขลับ เปล่งแสงสีทอง อักขระตราอาคมจำนวนนับไม่ถ้วนนูนขึ้นมาบนกำแพงของวัง

เมฆสีทองหลายก้อนแผ่พุ่งออกมา กลายเป็นทะเลเมฆครอบคลุมท้องฟ้า กั้นอากาศรอบๆ เมืองเหลาเฟิงโดยสิ้นเชิง

หยางจ้าวหงไม่ใช่คนไม่รู้ความ ดังนั้นหลังจากเขาเห็นรูปร่างของวังตรงหน้า จึงรู้สึกตื่นตระหนกกว่าคนอื่น

อิฐและกระเบื้องของวังมหึมานี้ มองภายนอกดูเหมือนวัสดุทั่วไปไม่มีอันใดต่าง แต่กลับเปลี่ยนแปลงมาจากกระดูกมังกรและเกล็ดมังกรมากมาย!

อิฐและกระเบื้องของวังทั้งวังล้วนมีค่าควรเมือง ทั้งยังแฝงพลังที่ไม่ธรรมดา!

เมื่อรวมเข้าด้วยกัน ยิ่งปรากฏเป็นอานุภาพไร้สิ้นสุด นอกจากหยางจ้าวหงที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว สิ่งมีชีวิตในรัศมีหมื่นลี้ที่อยู่รอบๆ ขณะมองวังมังกรกลางอากาศ จิตใจต่างเกิดความรู้สึกยอมศิโรราบชนิดอยากหมอบกราบกราน

ด้านในเมฆมังกรหนาหนัก วังขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ด้านใน เหมือนกับมังกรซ่อนหัว แต่น่าเกรงขามเหมือนเทพเจ้าเสด็จลงมาปกครองเหล่าสรรพสัตว์

ประตูวังเปิดออก ด้านในมีแรงดึงดูดมหาศาลส่งออกมา ลวดลายแสงหลายสายเปล่งประกาย กำลังจะรวมตัวกันกลายเป็นคลื่นคลั่งม้วนหยางจ้าวหงเข้าไป

หยางจ้าวหงตื่นตะลึง รีบใช้หอกขนอีกาสังหาร กระตุ้นพลังของตัวเอง ต้านทานพลังดึงดูดอันน่ากลัวของวังมังกร

เขาเห็นเยี่ยนจ้าวเกอลอยขึ้นเหนือพื้นจากหางตา อีกทั้งกำลังบินเข้ามาหาตัวเอง บัดนั้นเขาพลันมีสีหน้าเขียวคล้ำ ก่อนจะยกข้อมือขึ้น แสงไฟสีเขียวสายหนึ่งพุ่งขึ้นท้องฟ้า

แสงไฟระเบิดออกกลางอากาศ แต่ว่าอากาศรอบๆ กลับกลายเป็นมืดมิดในทันใด

หยางจ้าวหงม่านตาหดตัว เห็นอากาศเหนือศีรษะถูกความมืดผืนหนึ่งคลอบคลุมไว้ ไร้เสียงไร้กลิ่นอาย ไร้ประกายไร้แสงสว่าง เปลวเพลิงสีเขียวถูกความมืดกลืนกินในทันที

วินาทีถัดมา ในความมืดเกิดเสียงฟ้าร้องดังขึ้น

แสงสายฟ้าสีขาวสว่างเหมือนกับแสงแรกที่เกิดขึ้นในความมืดอนันตกาล

อัสนีระเบิด แสงสายฟ้าสีขาวน่ากลัวหลายสายพุ่งใส่หยางจ้าวหง

หยางจ้าวหงจนปัญญา ได้แต่ยกหอกขนอีกาสังหารขึ้นป้องกันการโจมตีจากสายฟ้าอนธการของเยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอเดินมาถึงด้านหน้าเขาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ยิ้มมองหยางจ้าวหง จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือมาอีกครั้ง

หยางจ้าวหงตาถลน กลับไม่มีปัญญาหลบหลีก ถูกเยี่ยนจ้าวเกอฟาดกระเด็นออกไปในหนึ่งฝ่ามืออีกครั้ง พุ่งเข้าไปในประตูวังฝูงมังกร

ประตูบานใหญ่ปิดลงอย่างสะเทือนเลือนลั่น ไม่ทันไรก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตามมาจากด้านใน

หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอฟาดหยางจ้าวหงเข้าไปในวังฝูงมังกรด้วยหนึ่งฝ่ามือ เขาก็ไม่ได้เร่งรีบไล่ตามเข้าไป กลับหันไปมองจอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องที่เหลือ

หลังจากตกตะลึง จอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องต่างพุ่งเข้ามาโดยสัญชาตญาณ คิดช่วยเหลือหยางจ้าวหง รุมโจมตีเยี่ยนจ้าวเกอ

แต่ในพริบตาเดียวสถานการณ์กลับเปลี่ยนแปลงมากมาย วังฝูงมังกรปรากฏ พันธนาการหยางจ้าวหงทันที

ในกลุ่มจอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องกลุ่มนี้มียอดฝีมือระดับมหาปรมาจารย์ ในอดีตต่างเป็นผู้มีฝีมือร้ายกาจที่เหี้ยมหาญไร้เทียมทาน

แต่ขณะนี้พอถูกเยี่ยนจ้าวเกอกวาดมอง พวกเขาต่างสยิวกาย ถึงกับเกิดความรู้สึกแขนขาอ่อนแรง

เมื่อเห็นว่าหยางจ้าวหง จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่รักษาเกาะหลวนเซียงไม่ใช่คู่มือของเยี่ยนจ้าวเกอ จอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องตอนนี้จึงรู้สึกว่าร่างกายสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุม

เยี่ยนจ้าวเกอสะบัดแขนเสื้อ มังกรแสงสีมรกตนับพันตัวพุ่งออกมาจากในแขนเสื้อพร้อมร้องคำราม ม้วนฟ้าดินไว้ในชั่วอึดใจ!

มังกรเขียวหลายตัวตัดสลับกันกลางฟ้าดิน กวาดล้างจอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องทุกคน

ประกายกระบี่วาววับทำให้เมืองเหลาเฟิงจมอยู่ในความเย็นเยือก

ไม่เพียงแต่จอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องเท่านั้น แม้แต่ผู้อาวุโสตระกูลเว่ยที่ก่อนหน้านี้บุกมาพร้อมเว่ยอวิ๋นเซิ่ง ต่างถูกประกายกระบี่ของเยี่ยนจ้าวเกอสังหารเช่นกัน!

ขณะที่แขนเสื้อม้วน ประกายกระบี่ก็หายไปหมดสิ้น เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าสบายอารมณ์ เดินเข้าไปในวังฝูงมังกร

เพิ่งเข้าไปในตัววัง เบื้องหน้าก็มีอัคคีเขียวเจิดจ้าลุกโหม

กลางทะเลเพลิง หยางจ้าวหงมีสีหน้าเคร่งขรึม จดจ้องเยี่ยนจ้าวเกอไม่วางตา

ขณะนี้เป็นสภาวะตัดสินความตายแล้ว หยางจ้าวหงละทิ้งความคิดหนีทั้งหมด หมายเข่นฆ่าเยี่ยนจ้าวเกอสุดกำลัง

ตอนนี้เขามีเส้นทางเดินหน้าเพียงเส้นทางเดียว ถ้าไม่เข่นฆ่าออกไป ก็ต้องตายโดยไร้ที่กลบฝัง!

แสงสีทองลอยตัวขึ้นกลางทะเลเพลิงสีเขียว นกเผิงยักษ์ตัวหนึ่งบินออกมา พุ่งเข้าใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

หอกเจ็ดวิหค หอกเผิงยักษ์!

แม้จะไม่คล่องแคล่วและเปลี่ยนแปลงมากมายดุจหอกห่านขาว แต่ก็รวดเร็วยิ่งกว่า ดุดันยิ่งกว่า บ้าคลั่งยิ่งกว่า!

เผิงยักษ์สยายปีก เพลิงสีเขียวหลายกลุ่มพัดขึ้นตรงปลายปีกสีทอง ครอบฟ้าคลุมดิน!

เยี่ยนจ้าวเกอส่ายหน้าเล็กน้อย ยื่นฝ่ามืออกมาอีกครั้ง ยังเป็นท่ารอยตราพลิกนภา

เพลิงเขียวดับลงในชั่วอึดใจเดียว นกเผิงส่งเสียงโหยหวน แสงสีทองในวังฝูงมังกรระเบิด ประกายแสงเป็นจุดๆ ลอยว่อน เหมือนกับขนนกนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่ว

ทะเลน้ำแข็งด้านข้างวนเป็นเกลียว มังกรน้ำแข็งหลายตัวแผดเสียง ภายใต้การล้อมรอบของปราณมังกรในวังฝูงมังกร พวกมันยิ่งแข็งแกร่งกว่าเดิม

เยี่ยนจ้าวเกอสวมเกราะเหมันต์ทระนง ยื่นมือหนึ่งออกมา จับด้ามหอกของหอกขนอีกาสังหารไว้

หยางจ้าวหงอยู่เบื้องหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ ชายหนุ่มถึงขั้นรู้สึกได้ถึงความคมกล้าอันดุดันที่มีความเย็นยะเยือกและความร้อนระอุผสมอยู่ด้านใน

แต่ว่าด้ามหอกที่ถูกจับไว้ หยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่อาจขยับได้แม้แต่น้อย

เยี่ยนจ้าวเกอมองคมหอกขนอีกาสังหารเบื้องหน้าตน รวมถึงหยางจ้าวหงที่อยู่ชิดตนอย่างสงบนิ่ง ยิ้มเล็กน้อย

เกราะเหมันต์ทระนงบนร่างพลันกลายเป็นมังกรน้ำแข็งตัวหนึ่ง พันจากแขนเยี่ยนจ้าวเกอไปถึงบนหอกขนอีกาสังหาร

ด้ามหอกเปล่งแสงเจิดจ้า นกเผิงขนดำตัวหนึ่งกระพือปีกบินขึ้นกลางแสง พลังงานอันยิ่งใหญ่ก่อให้เกิดคลื่นคลั่งหลายสาย

ทว่าเมื่อถูกมังกรน้ำแข็งม้วนใส่ แสงสว่างก็ริบหรี่ลงในทันใด

ผิวของหอกสีดำขลับที่เปล่งแสงสีทอง มีเกล็ดน้ำแข็งจับตัวกันชั้นหนึ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอโบกมือ หอกขนอีกาสังหารลอยออกจากมือของหยางจ้าวหง กลับหล่นลงบนพื้นพร้อมกับเกราะเหมันต์ทระนง

อาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองมีพลังชีวิตเต็มเปี่ยมและพลังยิ่งใหญ่ ในตอนนี้เกาะติดกัน แม้ว่าจะไร้เจ้าของ แต่ก็สู้กันชนิดฟ้าพลิกแผ่นดินคว่ำอยู่ในวังฝูงมังกร

แต่ใบหน้าของหยางจ้าวหงปรากฏความสิ้นหวัง

หลังจากให้เกราะเหมันต์ทระนงพาหอกขนอีกาสังหารลงไปด้านล่าง เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว ใช้ฝ่ามือหนึ่งฟาดใส่หยางจ้าวหงต่อ

ฟ้าดินที่หยางจ้าวหงเห็น ยามนี้คล้ายกับหุบกลายเป็นเส้นเดียว

จากนั้นกลางเส้นสายอันเลอะเลือนของขอบเขตฟ้าดินนี้ พลันมีฝ่ามือหนึ่งเบียดออกมา มันพลิกหมุน ยิ่งมายิ่งใหญ่ขึ้น คล้ายกับสวมรอยเป็นฟ้าดิน ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกสูญสลาย มีเพียงฝ่ามือนี้ฝ่ามือเดียว

ตะวันและจันทราไร้แสง เหมือนกับเขาเทพบรรพกาลถูกราชาเทพผู้ปกครองยกขึ้น จากนั้นก็ฟาดใส่ศีรษะของหยางจ้าวหง!