ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ - ตอนที่ 822

ตอนที่ 822 สมบัติพิทักษ์สำนัก
ลำดับในตอนนี้ดูแล้วดีต่อนิกายยอดบริสุทธิ์อย่างยิ่ง หลิ่วหมิงกับบุรุษผมม่วงอยู่อันดับหนึ่งคู่กัน อิ๋นเซ่อจากหอเป๋ยโต่วอันดับสาม ถัดมาคือชายหนุ่มรถเงิน หลัวเทียนเฉิง มู่หรงเซวี่ยเยวี่ยและสตรีชุดเขียว เซียนหงส์ดำ บุรุษหน้าเหยี่ยวและหลงเซวียน

หลังจากนั้นพวกหลิ่วหมิงกลับไปยังจุดรวมตัวของแต่ละนิกาย เสวียนอู่ทูตแห่งวังสวรรค์เดินมาถึงหน้าป้ายศิลาอีกครั้ง เขาพลิกมือเรียกแผ่นค่ายกลศิลาสีน้ำเงินเก่าเรียบง่ายแผ่นหนึ่งออกมา ปากเอ่ยท่องมนตร์งึมงำไม่หยุด แสงสีน้ำเงินสายหนึ่งพุ่งจมลงไปในป้ายศิลา

ผิวหน้าของป้ายศิลาฉับพลันฉายแสงสีน้ำเงินพักหนึ่ง ชื่อของคนทั้งหมดและแต้มโชคชะตากะพริบวูบหนึ่งก็หายไปจากบนป้ายศิลา

ชั่วครู่ให้หลังแสงสีน้ำเงินบนป้ายศิลาก็รวมตัวกันอีกครั้ง ลำดับชื่อของนิกายและตระกูลแต่ละแห่งปรากฏขึ้น

นิกายยอดบริสุทธิ์ครองอันดับหนึ่งในงานประตูสวรรค์ครั้งนี้ด้วยแต้มโชคชะตาทั้งหมดโซ่ทองเจ็ดเส้นครึ่ง แต้มโชคชะตามากกว่าหอเป๋ยโต่วที่อยู่อันดับที่สองเพียงหนึ่งในสิบส่วนของโซ่ทอง ส่วนที่สามคือนิกายเทียนกง นิกายปีศาจลี้ลับตามติดๆ มาด้านหลัง ต่อมาคือตระกูลมู่หรง หุบเขาปีศาจสวรรค์ สำนักเฮ่าหรานได้เพียงอันดับที่เจ็ด ต่อจากนั้นถึงเป็นตระกูลโอวหยางตามอยู่ข้างหลัง จากนั้นจึงเป็นตระกูลอื่นกับนิกายที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กจำนวนหนึ่ง

เห็นอันดับสรุปสุดท้ายบนป้ายศิลานี้ บนหน้าผู้อาวุโสของนิกายสำนักและตระกูลใหญ่ต่างๆ ก็มีสีหน้าต่างๆ กันไป

“นิกายยอดบริสุทธิ์…หลิ่วหมิง…”

ประมุขหอเป๋ยโต่วมองป้ายศิลา บนหน้าเผยความคิดไม่ถึงจางๆ ออกมาเช่นกัน หลังกวาดสายตามองไปทางที่หลิ่วหมิงกับเทียนเกอเจินเหรินอยู่ทีหนึ่งก็ยิ้มเล็กน้อย

เขาเหมือนไม่ใส่ใจเรื่องที่อันดับหนึ่งซึ่งเดิมอยู่ในมือถูกนิกายยอดบริสุทธิ์ชิงไปกะทันหันสักนิด

“อืม วันนี้มีหอเป๋ยโต่วสอดมือ ได้อันดับเท่านี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว” ตรงนิกายเทียนกง บุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยพึมพำ สองคนที่เหลือก็พยักหน้าหลายหนด้วย

ผู้เฒ่าชุดดำที่นำคณะของตระกูลมู่หรง เวลานี้สองมือไพล่หลังยืนตัวตรง เงียบงันไม่เอ่ยวาจา

“พี่น้องมู่หรงพยายามเต็มที่แล้ว เพียงแค่งานประตูสวรรค์ครั้งนี้คล้ายจะมีจุดน่าสงสัย คนเหล่านั้นที่ออกมาท้ายสุดกลับสั่งสมโชคชะตาได้มากเช่นนี้ ตามหลักแล้วแม้มรดกร้ายกาจอีกเท่าใด โชคชะตาที่มอบให้ก็ไม่มีทางมากเช่นนี้” ผู้เฒ่าผมขาวอีกคนหนึ่งขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น

“เรื่องนี้ข้าย่อมรู้ ที่ศิษย์เหล่านี้ได้โชคชะตามากมายเช่นนี้ เกรงว่ากว่าครึ่งคงเกี่ยวพันกับเหตุผิดปกติก่อนหน้านี้” ผู้เฒ่าชุดดำแค่นเสียงหยันตอบกลับ

ในใจหลิ่วหมิงค่อนข้างฉงน ไม่ทราบว่าเหตุใดตนเองจึงได้โชคชะตามามายมายเช่นนี้ ทว่าเมื่อครุ่นคิดให้ละเอียด กว่าครึ่งคงเกี่ยวข้องกับที่เขาลงมือสังหารร่างแปลงของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นด้วยมือตนเอง

“ต่อจากนี้ ขอเชิญผู้อาวุโสจากนิกายและตระกูลใหญ่ต่างๆ ที่เข้าร่วมงานประตูสวรรค์ครั้งนี้ นำสมบัติพิทักษ์สำนักของแต่ละแห่งออกมารับโชคชะตา!”

ระหว่างที่ผู้คนที่นั่นยังคงถกเถียงกันเกี่ยวกับลำดับที่ปรากฏขึ้นท้ายสุดของงานประตูสวรรค์ เสวียนอู่ที่อยู่ข้างป้ายศิลาก็ประกาศด้วยเสียงกังวานทรงพลังอีกหน

เสียงไม่ดังทว่าดังขึ้นในหูของคนทั้งหมดที่นั่นชัดเจนอย่างยิ่ง

ชั่วขณะหนึ่งบนยอดเขาหิมะเงียบสงบลงอีกครั้ง

ต้องรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าสมบัติพิทักษ์สำนักของแต่ละสำนักแต่ละนิกายได้ ไม่มีชิ้นใดไม่ใช่ระดับสมบัติเวท ส่วนใหญ่คงอยู่มาตั้งแต่ก่อตั้งสำนักนิกาย ยามปกติเก็บรักษาไว้ในสถานที่ต้องห้าม ศิษย์ทั่วไปไม่มีวาสนาเห็นแม้แต่น้อย

เมื่อผ่านการหล่อหลอมสั่งสมพลังไม่ทราบนานเท่าไร สมบัติพิทักษ์สำนักเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนเกี่ยวพันแน่นแฟ้นกับเส้นปราณของนิกายตนผสานเป็นหนึ่งเดียว ไม่เพียงตัวมันเองครอบครองพลังอำนาจยิ่งใหญ่ นอกจากนี้ยามปกติยังนำมาใช้เป็นดวงตาค่ายกลของมหาค่ายกลพิทักษ์สำนักหรือเครื่องป้องกันความชั่วร้ายอีกด้วย

เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้นิกายแห่งหนึ่งครอบครองสมบัติพิทักษ์สำนักหลายชิ้นก็ย่อมไม่นำออกมาจากสำนักง่ายๆ คนนอกคิดจะลอบมองหน้าตาที่แท้จริงยิ่งยากประหนึ่งเหยียบขึ้นสวรรค์ มีเพียงงานประตูสวรรค์เช่นนี้เท่านั้นถึงมีโอกาสน้อยนิดนั่น

งานประตูสวรรค์แปดร้อยปีถึงจะจัดขึ้นครั้งหนึ่ง พลาดครั้งนี้ไปปุบก็ได้แต่รออีกแปดร้อยปี

ดังนั้นไม่ว่าผู้ฝึกฝนอิสระจากที่ต่างๆ หรือศิษย์จากแต่ละนิกายแต่ละตระกูลที่นั่น เวลานี้ส่วนใหญ่ล้วนปิดปากไม่ส่งเสียง คนทั้งหมดรอคอยแต่ละนิกายเผยสมบัติพิทักษ์สำนักออกมาอย่างตื่นเต้นไม่ธรรมดาเพื่อเปิดหูเปิดตาดีๆ สักหน

ตรงที่รวมตัวของนิกายยอดบริสุทธิ์ เทียนเกอเจินเหรินสะบัดแขนเสื้อทันที แสงสีน้ำเงินสายหนึ่งสว่างขึ้น ในมือฉับพลันมีคทาเวทสีน้ำเงินอันหนึ่งออกมา

คทานี้ยาวราวสองสามฉื่อ แสงสีน้ำเงินระยิบระยับ ดูแล้วค่อนข้างเก่าแก่เรียบง่าย ส่วนยอดเป็นรูปหัวมังกรหัวหนึ่ง สองตาเจิดจ้าประหนึ่งมีจิตวิญญาณ ส่วนตัวคทาประหนึ่งร่างกายของมังกรสีน้ำเงินตัวหนึ่งพันขดอยู่ด้านบน พร้อมกันนั้นร่างมังกรก็มีลวดลายจิตวิญญาณสีทองอ่อนวงแล้ววงเล่าแผ่อยู่เต็ม นับอย่างละเอียดมีมากถึงหนึ่งร้อยแปดวง คทาเวททั้งด้ามแลดูประหนึ่งมังกรน้ำเงินตัวหนึ่ง แผ่แสงรัศมีสีน้ำเงินอ่อนโยนและอบอุ่นสายแล้วสายเล่าออกมา

แสงสีน้ำเงินสาดส่องลงมา หลิ่วหมิงรู้สึกเพียงทั้งร่างมีปราณอุ่นร้อนสายหนึ่งไหลเวียนทั่วร่างไม่หยุด พลังเวทที่เดิมทีเกือบจะแห้งเหือดในร่างค่อยๆ เต็มเปี่ยมขึ้นมา

“ที่แท้นี่ก็คือสมบัติพิทักษ์สำนักของนิกายยอดบริสุทธิ์ ไม่ธรรมดาจริงๆ” เขาเอ่ยพึมพำกับตนเองหนึ่งประโยคในทันที

หลิ่วหมิงสงบอารมณ์แล้วหันสายตามองไปรอบด้าน คนของนิกายใหญ่ที่เหลือก็ล้วนนำสมบัติพิทักษ์สำนักของแต่ละคนออกมาแล้ว

ในมือของบุรุษเสื้อสั้นสีเหลืองคนหนึ่งของนิกายเทียนกงมีแผ่นค่ายกลแปดเหลี่ยมที่ส่องแสงสีเหลืองขมุกขมัวขนาดหนึ่งฉื่อกว่าแผ่นหนึ่งเพิ่มขึ้นมา บนแผ่นค่ายกลแปดเหลี่ยมสลักลายปีศาจอสูรหน้าตาเป็นเอกลักษณ์ดูราวประหนึ่งมีชีวิตตัวหนึ่งไว้ ส่วนตรงกลางแผ่นค่ายกลกลับมีลวดลายจิตวิญญาณละเอียดยิบวงแล้ววงเล่ากำลังส่องแสงรัศมีสีแดงประหลาดทำให้คนขวัญสะท้านอยู่

บัณฑิตวัยกลางคนของสำนักเฮ่าหราน มือข้างหนึ่งถือคัมภีร์ที่ส่องแสงสีทองอร่ามม้วนหนึ่ง อีกมือหนึ่งไพล่อยู่หลังร่าง อาภรณ์โบกสะบัด รอบร่างคล้ายถูกคัมภีร์สีทองอาบอยู่ ถูกห้อมล้อมด้วยแสงสีทองชั้นหนึ่ง บนร่างคล้ายเต็มไปด้วยกลิ่นอายความยิ่งใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจล่วงเกินสายหนึ่ง

ผู้เฒ่าชุดดำปักไหมทองคนหนึ่งจากนิกายปีศาจลี้ลับสองแขนกอดอก ใบหน้าไร้อารมณ์ลอยอยู่กลางอากาศ ธงปีศาจกระดูกขาวที่ทั้งผืนส่องแสงสีดำขมุกขมัวใหญ่ถึงสามสี่จ้างผืนหนึ่งลอยอยู่ข้างกาย รอบด้านปราณดำสายแล้วสายเล่าวนเวียน มีวิญญาณเดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ ทั้งยังมีเสียงภูตผีโหยหวนดังออกมาเป็นพักๆ

ในเวลาเดียวกันแปดตระกูลใหญ่ที่เหลือรวมถึงประมุขและผู้อาวุโสของนิกายใหญ่กลางเล็กแต่ละแห่งเวลานี้ก็พากันนำสมบัติพิทักษ์ของแต่ะคนออกมา ชั่วขณะหนึ่งแสงจิตวิญญาณนานาสีสันปรากฏขึ้นต่อเนื่อง ปราณจิตวิญญาณในที่นั้นผสมปนเปทั้งยังเข้มข้นอย่างที่สุด

ขณะที่ผู้คนในที่นั้นกำลังมองชมแทบไม่ทัน ท้องฟ้าที่เดิมกระจ่างใสหมื่นลี้เหนือยอดเขาหิมะทันใดนั้นก็มืดครึ้ม ทำให้เขาหิมะทั้งลูกประหนึ่งค่ำคืนมาเยือน บนท้องฟ้าดวงดาราพร่างพราวส่องแสงระยิบระยับ

ภาพนี้ย่อมดึงสายตาของคนทั้งหมดไปอีกหน

แต่ท่ามกลางดวงดาวพร่างพราวมากมายเต็มท้องฟ้า แสงดาวสายแล้วสายเล่าสาดเทลงมาจากด้านใน ทยอยรวมตัวไปยังบุรุษเสื้อเหลืองผู้หนึ่ง

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น ประมุขหอเป๋ยโต่วนั่นเอง!

เห็นเพียงคนผู้นี้หลับตาสองข้างแน่น มือข้างหนึ่งกำลูกแก้วกลมสีฟ้าเข้มที่ส่องแสงจิตวิญญาณระยิบระยับขนาดเท่ากำปั้นลูกหนึ่ง แสงดาวเส้นแล้วเส้นเล่านั่นกำลังจมเข้าไปด้านในต่อเนื่องไม่ขาดสาย ในลูกแก้วกลมสีฟ้าเข้มมีประกายแสงสีขาวมากมายถี่ยิบส่องแสงวิบวับไม่หยุด คล้ายประกอบเป็นภาพสัญลักษณ์หมู่เมฆดาราภาพหนึ่งไหววนเชื่องช้าไม่หยุด ค่อนข้างมีเอกลักษณ์

หลิ่วหมิงอยู่ห่างมากยังสัมผัสได้ถึงปราณมหาศาลประหนึ่งหุบเหวสายหนึ่งพุ่งกระจายออกมาสี่ด้านแปดทิศจากในลูกแก้วกลมลูกนี้

ฉากนี้ทำให้สมบัติพิทักษ์สำนักของนิกายขนาดกลางและเล็กจำนวนมากหม่นหมองหมดราศีในทันใด กระทั่งแปดตระกูลใหญ่ก็เทียบไม่ติดฝุ่นอยู่บ้าง

“โชคชะตาจงเคลื่อน!”

ทูตวังสวรรค์เห็นสำนักนิกายใหญ่แต่ละแห่งเตรียมพร้อมเสร็จสิ้นแล้วจึงหมุนตัวทันที แขนเสื้อสะบัดทีหนึ่ง แสงสีทองสายหนึ่งบินพุ่งออกมาหมุนวนกลางท้องฟ้ารอบหนึ่งแล้วกลายเป็นยันต์มหึมาที่ส่องแสงสีทองขมุกขมัว

เสียง “ฟู่” ดังขึ้นทีหนึ่ง ยันต์สีทองก็พุ่งวูบจมหายเข้าไปในป้ายศิลาโชคชะตาทั้งแผ่น ทันใดนั้นเสียงครืนครางก็ดังลั่น ป้ายศิลาทั้งแผ่นส่องแสงสีทองสว่างจ้า!

เสียง “เปรี้ยง” ดังสนั่นทีหนึ่ง!

ป้ายศิลาสีดำขนาบขาวทั้งแผ่นระเบิดกลายเป็นไอหมอกสีเทาสายแล้วสายเล่าพุ่งแยกย้ายไปสี่ด้านแปดทิศ

ไอหมอกสีเทาเหล่านี้ประหนึ่งมีจิตวิญญาณ หลังวนกลางอากาศรอบหนึ่งก็ทยอยแทรกเข้าไปในสมบัติพิทักษ์สำนักที่ประมุขและผู้อาวุโสสำนักใหญ่ต่างๆ ถืออยู่

ในนั้นไอหมอกสีเทาที่นิกายยอดบริสุทธิ์ได้รับย่อมมากที่สุด

คทาเวทในมือเทียนเกอเจินเหรินฉับพลันสั่นน้อยๆ ดวงเนตรมังกรฉายแสงสีแดง แสงสีน้ำเงินที่แผ่ออกมาเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด หลังเจ็ดแปดลมหายใจถึงค่อยๆ ฟื้นกลับมาดังเดิม

หลังเทียนเกอเจินเหรินมองคทาเวทสีน้ำเงินทีหนึ่งก็เผยรอยยิ้มจางๆ จากนั้นจึงเก็บคทาเวทสีน้ำเงินไป

ในเวลาเดียวกันนี้ประมุขและผู้อาวุโสของนิกายและตระกูลที่เหลือก็พากันเก็บสมบัติพิทักษ์สำนักไป

หลังเวลาหนึ่งก้านธูปเต็มๆ สถานที่นั้นจึงฟื้นกลับมาสภาพเดิม

เพียงแต่คนจากนิกายหรือตระกูลที่ได้คะแนนไม่เลวจากงานประตูสวรรค์ ส่วนใหญ่บนหน้าล้วนสีหน้ายินดีอิ่มเอิบ แต่หากคะแนนไม่ดีก็คอตกหม่นหมอง

“จากกฎของงานประตูสวรรค์ ผู้ที่อันดับโชคชะตาเป็นสามอันดับแรกจะได้รับรางวัลต่างหาก หลิ่วหมิงแห่งนิกายยอดบริสุทธิ์ หลี่ว์เหมิง อิ๋นเซ่อแห่งหอเป๋ยโต่ว ตอนนี้พวกเจ้าสามคนตามข้ามาเถอะ” เสวียนอู่ทูตแห่งวังสวรรค์กวาดสายตาบนร่างคนที่นั่นช้าๆ พร้อมกันนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

หลิ่วหมิงได้ยิน ในใจพลันยินดี

พลังของวังสวรรค์ลึกล้ำไม่อาจหยั่ง จากตรงนี้เห็นได้ว่ารางวัลที่เขาพูดคงไม่ด้อยไปถึงไหน

ศิษย์นิกายยอดบริสุทธิ์ที่เหลือได้ฟังก็อดไม่ได้เอี้ยวศีรษะมองไปหาหลิ่วหมิง ในดวงตาเผยแววอิจฉา

หลัวเทียนเฉิงกลับกอดอกอยู่ที่เดิมแค่นเสียงหยันทีหนึ่ง

“หลิ่วหมิง เจ้าตามทูตวังสวรรค์ไปเถอะ พวกเราจะรอเจ้ากลับมาอยู่ในที่พำนักตรงตีนเขาหิมะ หลังจากนั้นค่อยออกเดินทางกลับไปสำนักด้วยกัน” เทียนเกอเจินเหรินกับอ่ายเจาโบกมือให้หลิ่วหมิง แล้วเอ่ยออกจากปากเช่นนี้

“ศิษย์น้อมรับคำสั่ง!” หลังหลิ่วหมิงประสานมือให้ทีหนึ่งก็ตั้งท่าเคล็ดวิชา เท้าเหยียบเมฆดำลอยขึ้นกลางอากาศ

ในเวลาเดียวกันหลี่ว์เหมิงกับอิ๋นเซ่อสองคนจากหอเป๋ยโต่วก็กลายเป็นลำแสงสีเงินสองก้อนพุ่งขึ้นฟ้า มาถึงตรงหน้าบุรุษสตรีทูตวังสวรรค์สองคนอีกครั้ง

เสวียนอู่กวาดตามองทั้งสามคน หลังพยักหน้านิดหนึ่งทันใดนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ เมฆขาวขนาดถึงห้าหกจั้งก้อนหนึ่งยกคนทั้งสี่คนขึ้น กลายเป็นแสงสีขาวก้อนหนึ่งแหวกท้องฟ้ามุ่งไปยังเกาะยักษ์เหนือศีรษะ

เสวียนอิงก็กลายเป็นลำแสงตามไปติดๆ ด้วย

หลิ่วหมิงมองเห็นภาพรอบด้านไม่ชัด รู้สึกเพียงเบื้องหน้าขาวโพลนไปหมด ข้างหูได้ยินเสียงฮู่ๆ ดังมาเป็นพักๆ ร่างกายฉับพลันหนักอึ้งวูบหนึ่ง หลังแสงสว่างรอบด้านดับลงเบื้องหน้าก็ปรากฏพระราชวังโอ่อ่าน่าเกรงขามหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

พระราชวังหลังนี้ไม่ใหญ่นัก สูงเพียงสิบกว่าจั้ง ทั้งหลังก่อมาจากหินอ่อนสีขาวผ่องแวววาว ใต้แสงตะวันสาดส่อง ตำหนักทั้งหลังก็ทอแสงสีขาวอ่อนโยนจางๆ

ไม่ทันรอให้พวกหลิ่วหมิงสามคนมองเพิ่มสักหลายหน เสวียนอู่ด้านข้างก็สะบัดแขนเสื้ออีกครั้ง ทันใดนั้นกระแสลมแรงสายหนึ่งก็หอบพวกเขาส่งมาถึงด้านในโถงตำหนัก