ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 100 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑥ พ่ายแพ้

100 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑥ พ่ายแพ้

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

สองคืนหลังจากการต่อสู้ ทหารและผมพักอย่างสบายในโรเลล ศัตรูที่โดนเด่นที่เหลืออยู่ในป้อมปราการเพียงเท่านั้น และค่อนข้างจะไม่มีความเสี่ยงที่พวกเขาจะออกมาที่เราจุดนี้ ตราบใดที่เราส่งหน่วยสอดแนมมากพอ เราพักได้อย่างง่ายๆ

「หลังของนายรู้สึกเป็นยังไง?」

「อาา มันรู้สึกดี」

「มันจะโอเคจริงๆเหรอถ้าหนูเหยียบมัน?」

「ใช่บางคนขนาดและทำหนักเท่าเธอมันสมบูรณ์แบบกับสะโพกของชั้นเลย」

「หัวหน้า ได้โปรดยกขาขึ้นหน่อย หนูจะใส่น้ำมันกลิ่นหอมบนมัน」

「มันรู้สึกเย็นเล็กน้อย……แต่มันรู้สึกดี」

「ปีปี้จะนวดด้วยเหมือนกัน!」

「เฮ้ อย่าทำตรงหน้าเละสิ」

ซีเลีย อิริจิน่า ลูน่า และปีปี้นวดผมขณะที่ผมนอนคว่ำหน้า มันยัเป็นเช้าอยู่ แต่ผมผลักดันตัวเอบนสนามรบจริงๆ ดังนั้นตัวขอผมสมควรได้รับรางวัล แน่นอนว่าสาวๆและผม ด้วยกันกับปีปี้ ทั้งหมดเปลือย

「ชวาร์ซเป็นยังไงบ้าง?」

เขาได้สองหรือสามแผลบนสนามรบ แม้ว่าพวกมันไม่ลึกมากเกินไป แผลจากหอกก็ไม่ตื้นด้วย

「ยังไงซะ……เมื่อหนูไปตรวจสภาพเค้าก่อนหน้า เค้าผสมพันธุ์กับม้าข้างเค้า」

ช่างเป็นม้าอะไรนี่

「มีม้าตัวเมียที่เหนื่อยสองตัวต่อจากเค้า และเค้าอยู่บนตัวที่สาม」

「ช่างเป็นม้าที่ลามกอย่างโหดเหี้ยม การที่ผสมพันธุ์กับม้าสามตัวในทีเดียว มันอาจจะดีกว่าที่จะตอนเค้า」

「「「…………」」」

ทำไมทุกคนมองผม?

「โอ้ใช่ ไม่ใช่ว่ามีการประชุมสภาวันนี้เหรอ?」

「ใช่ ลีโอโพลต์……-ซังจะเข้าร่วม」

มันดูเหมือนซีเรียยังไม่เต็มใจที่จะพูดถึงลีโอโพลต์ด้วย -ซัง

「ยังไงซะ ถ้ามันเป็นเค้า สิ่งต่างๆมันควรจะเรียบง่าย」

สิ่งต่างๆเหมือนนโยบายของเมืองที่ถูกยึดครอง และการรับรู้ถึงคนที่รับผิดชอบต่อการบริหารจัดการเมืองทั้งหมดมันน่ารำคาญเกินไป เขาควรจะมีเหตุผลแม้ว่าไร้ความปราณีเมื่อตัดสินใจเรื่องเหล่านี้

「พี่จะออกไปข้างนอกนิดหน่อยวันนี้ พี่จะโอเคด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเธอทุกคนควรจะอยู่และพักผ่อนร่างกายของพวกเธอ」

สาวๆทำเต็มที่บนสนามรบด้วยเช่นกัน พวกเธอจำเป็นต้องได้รับเวลาเพื่อที่จะผ่อนคลายมากๆ

「มมมุ……」

ไม่เพียงแต่ซีเลีย แต่ทุกคนทำหน้าที่ไม่พอใจ

「อย่ากังวล ชั้นจะทำให้มั่นใจว่าหนูรู้สึกดี」

ผมยืนพรอมกับน้ำมันกลิ่นหอมยังถูกยาอยู่ที่ตัวของผมและวางเอ็นที่แข็งข้างหน้าสาวๆ

「คนที่อยากได้มันก่อน ต้องขอร้องสำหรับมัน」

ซีเลียม้วนตัวไปที่หลังของเธอและยกขาทั้งสองขึ้น ระหว่างที่อิริจิน่านอนคว่ำหน้าและแหวกแก้มก้นของเธอออกจากกัน ดังนั้นอวัยวะเพศและรูตูดของทั้งสองถูกเปิดเผย กลยุทธ์ของลูน่าค่อนข้างต่างออกไปขณะที่เธอใช้หนึ่งในเสาข้างๆเตียงเพื่อถูหว่างขาของเธอระหว่างที่ร้องขอเอ็นของผม

ทุกคนทำได้ดี แต่ผมจะต้องเริ่มที่ตูดอวบและใหญ่ของอิริจิน่าก่อน ปีปี้ ก็แหวกอวัยวะเพศที่ไร้ขนของเธอ แต่เธอยังไม่โตเกินไป

「เอาล่ะนะ……ฟูนน!」

「มันอยู่ที่นี่แล้ววว!! มันหนาเกินไปปป」

「อออุ~」

「อะอุ」

อิริจิน่ากรีดร้อง ระหว่างที่เหลือสองคนไม่มีความสุข ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ให้พวกเธอต้องรอ ผมแทงนิ้วของผมเข้าไปข้างในทั้งสองรูของพวกเธอ และกระตุ้นพวกเธอ

「ปีปี้ ขึ้นไปบนอิริจิน่า และหันตูดมาที่หน้าของพี่」

「ไอ้!*」

TLN:aye!

รูของเธอยังไม่พัฒนาเกินไปสำหรับผมที่จะกระแทกไม้เนื้อของผมเข้าไป ดังนั้น ผมจะให้เธออย่างน้อยจำความรู้สึกของลิ้นของผม

「ลิ้นมันรู้สึกลื่นๆ……หว่างขาของหนูจั๊กจี้มากเลย!」

ผู้หญิงโตแล้วรู้สึกดีที่สุด แต่มันไม่แย่นานๆครั้งที่จะชิมรูเด็ก

การหลับนอนหมู่ตอนเช้าเริ่มขึ้นและในท้ายที่สุดก็เงียบไปหลังจากที่ผู้หญิงสี่คนครางในความรู้สึกดี

—————————————————————

「ฟฟฟฟู่ สะโพกพี่รู้สึกดี」

หลังจากสองชั่วโมงของการเหวี่ยงสะโพกของผม ผมทำน้ำหวานในไข่ของผมทั้งหมดให้ว่างเปล่า ทิ้งผู้หญิงที่ทรุดไปสี่คนไว้บนเตียง และออกไปหาเมือง บนทางไป ผมไปตรวจดูสภาพของชวาร์ซ แต่เขาหลับอยู่ นอนหลังจากที่ยิงหนึ่งครั้งเหร? ช่างเป็นสิทธิพิเศษ ผมตรวจดูแผลของเขา และเห็นว่ามันเริ่มรักษาแล้ว

「นายโอเค ไม่ใช่เหรอ」

ผมตบแผลของเขาเบาๆและออกมา ผมได้ยินเสียงของม้าที่หมกมุ่นอยู่กับเซ็กส์อาละวาดข้างหลังผม

ที่ที่ผมมุ่งหน้าไปคือศาลานกน้อย…… บ้านของพ่อแม่มาเรีย มาเรียน่าจะได้ยินเกี่ยวกับสงครามและเมื่อรู้ว่าเธอใจดีขนาดไหน เธอจะกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธออย่างไม่ต้องสงสัย ผมมันใจว่าไฟของสงครามไม่ด้เผามัน แต่ผมต้องไปตรวจดูความอยู่สบายของมันเผื่อไว้

「ขออภัยที่รบกวน」

เมื่อผมเปิดประตูทาเข้าที่ลำรึกความหลังและเดินเข้าไปข้างใน ผมเห็นมาเรียยืนอยู่ที่เคานต์เตอร์

「อะไรกัน…….!?」

「หนูจะพูดว่ายินดีต้อนรับ……แต่ท่านไม่ได้ดูเหมือนลูกค้า」

ถ้าผมมองอย่างระวัง มันดูเหมือนมาเรียแก่ขึ้นมาก และเสียงของเธอสง่างาม นั่นทำให้ผมตกใ ผมคิดว่าเธอกลับมากระทันหัน

「มันโชคร้าย แต่ธุรกิจไม่ค่อยดีเหรอ?」

「แน่นอนว่าไม่! นักเดินทางและพ่อค้าเร่ทั้งสองไม่มาที่เมืองที่ถูกยึด ดังนั้นมันมีลูกค้าเท่ากับศูนย์!」

อย่างเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงวัยกลางคนนี้นั่งเก้าอี้ที่ทางเข้า ไม่มีอะไรอื่นให้ทำ พนักงานก็ดูเบื่อด้วย และดื่มชาและคุยกันเอง

「สงครามจะจบในไม่นาน แค่ทนรออีกหน่อย」

「ฮ๋าาา? นายจะเอาอะไรไปร-…….เดี๋ยวท่านต้องเป็น-!」

「คนที่เข้ามาที่เมืองนี้เป็นกองทัพของชั้น」

ผู้หญิงและคนอื่นๆรอบๆเธอดีดขึ้นมาผมระวังนิดหน่อย แต่พวกเธอไม่ได้มาเพื่อจะซัดผมน่วม แต่ถึงอย่างไร พวกเธอได้แข็งไปอย่างชัดเจน และค่อนข้างที่จะกังวลกับผม

「ผมไม่ได้มาเพื่อที่จะสร้างปัญหาหรืออะไรทั้งนั้น แต่แน่นอนว่า คุณคือแม่ของมาเรียใช่มั้ย?」

หน้าของเธอมันเหมือนกันแน่นอน ดังนั้นผมไม่ต้องถามจริงๆ แต่ผมอยากจะให้มั่นใจ

「ใช่ นั่นถูกแล้ว และท่านเป็นอะไรกับลูกสาวของหนู?」

「คุณไม่ได้ยินมันจากลูกสาวของคุณเหรอ? ผมได้ดูแลเธออยู่」

ผู้หญิงตกตะลึง

「นงันนายคือเอเกอร์!? ……ไม่ เอเกอร์-ซามะ!?」

「มาคุยกันในห้องส่วนตัวเถอะ ได้โปรดนำผมไป」

—————————————————————

ข้างในห้องหนึ่งของโรงแรม แอลกอฮอล์ถูกวางไว้ที่โต๊ะจากข้อเรียกร้องของผม ขณะที่เราหันหน้าเข้าหากัน

「สาวคนนั้น…… เธอมีเวลาที่ยากลำบากตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ」

「เธอไม่ได้ถูกปฏิบัติด้วยไม่ดี มาเรียเป็นผู้หญิงของผม ดังนั้นผมจะไม่ทำอะไรบางอย่างที่เล็กน้อยกับเธอ」

แน่นอนว่าผมไม่มีเจตนาจที่จะส่งศัตรูขอประเทศให้เธอหรืออะไรบางอย่าง

「หนูเชืื่อใจท่านได้ ใช่มั้ย? สาวนั่นทำอะไรอยู่ตอนนี้?」

「เธอใช้ชวิตโดยไม่ถูกห้ามอะไรททั้งนั้นในเมืองหลวงของโกลโดเนีย」

「ในฐานะคนรักเหรอ?」

「ใช่ ผมรักมาเรีย และมีเจตนาที่จะดูแลเธออย่างถูกต้อง」

「ท่านพูดมันออกมาตรงๆ เอ๋? ยังไงซะ หนูโล่งใจที่แม้ว่าเธอเป็นคนรักของท่าน เธอดูเหมือนจะถูกปฏิบัติอย่างใจดีมาก เพราะทั้งหมดตั้งแต่สามีของหนูตาย หนูเลี้ยงเธอเป็นลูกสาวคนเดียวอย่างค่อนข้างที่จะสิ้นหวัง…… หนูได้กัวลเกือบตายที่ไม่รู้ว่าบางอย่างที่ย่ำแย่เกิดขึ้นกับเธอมั้ย」

ขาของผู้หญิงยอมแพ้ในความโล่งใจ ขณะที่เธอเสียกำลังไป และจากนั้นเธอดื่มแอลกอฮอล์ในแก้วลง ผมจะปล่อยความจริงที่ว่าเธอสร้างความเอะอะและโต้เถียงระหว่างการแต่งงาน และความจริงที่ว่าเธอตกหลุมรักกับเมลิสซ่าและเป็นเลสเบี้ยน ปกปิดไว้ ถ้าผมทำเธอท้องและสร้างหลานให้เธอบ้าง ทุกอย่างจะโอเค

โอ้ ใช่ ผมยังไม่ได้ยินส่วนที่สำคัญที่สุด

「มันโอเคที่ผมจจะได้ชื่อของคุณมั้ย?」

「อุ้ปส์ หนูลืมเกี่ยวกับเรื่องนั้นเพราะลูกสาวของหนู ชื่อของหนูคือพาเมล่า มาสเตอร์ของโรงแรมนี้ ได้โปรดดูแลลูกสาวของหนูนะ เค๊?」

ผมยิ้มอย่างร่าเริง และดื่มด้วยกันกับพาเมล่า ที่ตอนนี้ไร้กังวล เธอมีนิสัยที่ตรงไปตรงมาและดื่มได้ มันดูเหมือนผมมีความสุขกับเวลาของผมที่จะดื่มกับเธอได้

—————————————————————

「……งั้นทำไมท่านอยู่บนหนูล่ะ?」

「ยังไงซะ ผมก็สงสัยว่าทำไมเป็นอย่างนั้น」

ผมดันพาเมล่าไปบนโซฟา และขโมยริมฝีปากของเธอเล็กน้อยด้วยกำลัง ผมแทงลิ้นของผมและแพร่น้ำลายเข้าไปในปากของเธอ

「ปุ่ฮ่าา- ท่านยังมีสติมั้ย!? หนู 45 แล้วนะ บวกกับ ท่านก็มีมาเรียแล้ว-!」

ผมจูบเธออีกครั้งหนึ่งระหว่างที่เปิดเผยหน้าอกของเธอ พาเมล่าดูเด็กกว่า 45 เล็กน้อย แต่ผิวแทนของเธอและรอยย่นเริ่มที่จะชัดเจน แยกเธอจากผู้หญิงวัยกลางคนเมื่อชำเลืองมองครั้งแรก

「หน้าอกของคุณน่าประทับใจไม่เหมือนของมาเรีย」

「นั่นมันแน่นอนที่สุด! สาวคนนั้นไม่โตขึ้นเลยซักนิด…… หรือยังไงซะ นั่นไม่ใช่ประเด็นนั้นตอนนี้!」

ผมเปิดเผยหน้าอกของเธออยางสมบูรณ์ และดูหัวนมที่เปลือย ม้วนมันไปรอบๆในปากของผม ทั้งตัวของเธอกระตุกในความตกใจ

「ไม่มีผู้ชายในชีวิตของคุณตอนนี้ ใช่มั้ย? คุณเก็บมันไว้ให้เป็นความภักดีกับสามีของคุณเหรอ?」

「ไม่ มันเป็นหลายทศวรรษแล้วตั้งแต่สามีของหนู แลไม่มีช่ายคนอื่นมากกว่านั้น ท่านเป็นคนรักของมาเรีย ไม่ใช่เหรือ งั้นทำไมท่านโอบกอดแม่เหมือนหนูล่ะ?!」

「ผมรู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ดี หลังจากที่ผมคุยกับคุณ และแค่อยากจะหลับนอนกับคุณ นั่นทั้งหมด」

「มาเรียก็ได้บอกหนูมาก่อนแต่มันจริงๆที่ท่านเคลื่อนไหวเร็-! เฮ้ตอนนี้ อย่าดูดหัวนมของหนู」

「ผมจะทำเต็มที่ให้คุณรู้สึกดี ดังนั้นให้ผมโอบกอดคุณ」

ผมพูดระหว่างที่เปิดข้างหน้าของกางเกงของผม และนำเอ็นของผมออกมา ที่มันค่อนข้างแข็งแล้ว

「ใหญญญญญ่!? สัตว์ประหลาดนั้นมันอะไรกัน?! ท่านใส่บางอย่างแบบนี้เข้าไปในมาเรียเหรอ……? แน่นอนว่าเธอจะตกหลุมรักถ้างั้น」

「ถ้าคุณไม่อยากได้มัน ต่อต้านผม」

ผมนำกางเกงในของพาเมล่าออกไป และวางสมาชิกของผมไว้กับริมฝีปากล่างของเธอ ที่นั่นมันค่อนข้างดำเนื่องจากอายุของเอ แต่มันในทางตรงกันข้ามรู้สึกสดใหม่ และทำให้ผมมีอารมณ์

「หยุด-……หนูพูดดว่าท่านทำไม่ได้」

พาเมล่าดันมือของเธอกับไหล่ของผมเพื่อแสดงความต่อต้าน ผมลดสะโพกลงอย่างช้าๆ และตัดสินใจในใจของผม ว่าผมจะยอมแพ้ถ้าเมือของเธอไม่หยุดต่อต้าน

 「หนูพูดว่า……ท่านทำไม่ได้」   

มือที่ดันไหล่ของผมเสียกำลัง และขยับลงไปที่หน้าอกของผม มันดูเหมือนเธออนุญาตผมแล้ว

 「เอาล่ะนะ」   

 「ท่านทำไม่ได้……」   

ผมดันรูที่แแน่นของเธอด้วยเอ็นของผมและแหวกเธอเปิดขณะที่ผมเจาะทะลุเธอ ตาของพาเมล่าเบิดกว้างตวากความตกใจ แต่ในท้ายที่สุด ห่อมือของเธอรอบๆหัวของผม และถูมันระหว่างที่กอดผม

 「ดู มันไหลเข้าไปเลยล่ะ」   

 「อาาา…… หนูทำมัน หนูปล่อยให้ชายของลูกสาวหนูทำหนู……」   

ที่ตามหลังมาคืือเธอดันริมฝีปากของเธอกับของผม และโยกสะโพกของเธอด้วยตัวเธอเอง รูที่โตแล้วของเธอที่ไม่เห็นผู้ชายมาเป็นทศวรรษนั่นแน่น แต่มันยังมีความรู้สึกค่อนข้างเหนียวๆ ที่ทำให้มันเป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์

 「เห้อ-! การโอบกอด-! อ๊าน! เลดี้แก่แบบนี้-! สนุกเหรอ-?! น๊าาา!」   

 「มันสนุก แล้วอย่างนี้ล่ะ?」   

ผมแทงและกระแทกเธอลึกๆ

 「อักกกุ่! มันรู้สึกดีแต่เจ็บนิดหน่อย ของท่านมันหญ่เกินไป」   

 「งั้น แล้วถ้าอย่างนี้่ละ?」   

ผมถูบริเวณทางเข้าของเธอด้วยปลายของเอ็นของผม

 「นั่นดดดดดดดี! มันทนไม่ได้เลย!」   

ผมเหวี่ยวงสะโพกของผมและดูดหน้าอกของเธอ และเปลี่ยนตำแหน่งของผมบ่อยครั้ง เพื่อมอบความต่าง ในท้ายที่สุด พาเมล่าหยุดจูบ และแลบลิ้นของเธอออกมา มองดูแค่เพดานเท่านั้น

 「คุณจะแตกแล้วเหรอ?」   

  「ใชชชช่ จะแตกแล้ว! อ๊าาาาาาาาา แตกแล้วววว!!!」   

แขนและขาของพาเมล่าห่อรอบผมขณะที่ผมแทงเธอมากขึ้นอีกสอง สามครั้งระหว่างที่อุ้มเธอขึ้นมาก่อนที่จะจบเธอ 

 「อ่าาาโออออออออ่…………โอออออออออ่…………」      

ผมก็ปล่อยออกาจำนวนมากระหว่างที่การครวญที่เหมือนสัตว์ดำเนินต่อไป ผมคิดว่าไมมีอะไรจะออกมาวันนี้ แต่ผมได้ยินการพ่นน้ำมากมาย ผมเดาว่าผมไร้คนเทียบอย่างคาดไม่ถึง

—————————————————————

 「ท่านอยากได้แอลกอฮอล์มั้ย?」   

 「ช่างเห็นอกเห็นใจ」   

ผมรับแอลกอฮอล์ของผมผ่านปากของพาเมล่า เธอนอนจะแคงข้างอย่ผนเตียง ผมนวดหน้าอกขอเธออย่างอ่อนโยนและหว่างขา และเธอไม่ต่อต้านหรือวิ่งหนีแล้ว แต่ยิ้มอย่างเขินอาย

 「นั่นมันเหลือเชื่อจริงๆ…… ท่านไม่ได้มีแค่เอ็นใหญ่ แต่ท่านก็มีทักษะด้วย สาวคนนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก ใช่มั้ย?」   

 「เธอร้องเสียงแหลม」 

 「งั้นท่านก็จะสร้างหลานให้หนูโดยการให้มาเรียท้องด้วยเอ็นที่ใหญ่นี้ เอ๋……」 

พาเมล่าชักสมาชิกของผมต่อ ซึ่งมันยังแข็งอยู่มากมาย

หลังจากนั้น เราคุยกันซักพักเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่สำคัญบางอย่าเกี่ยวกับมมาเรีย และใส่เสื้อผ้าเรากลับไป เสื้อผ้าของพาเมล่าดูเรีบร้อยอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นเมล็ดพันธุ์จำนวนมากไหลจากหว่างขาของเธอมันทำให้ผมระเบิดหัวเราะออกไป

 「ท่านไม่ต้องพูดถึงอะไรที่ไม่จำเป็นกับมาเรียนะ เค๊?」   

 「ฮ่าฮ่า คุณพูดถูก」   

ผมมอบจูบให้เธออีกครั้งก่อนจะออกจากศาลานกน้อย สภาควรจะจบแล้วประมาณตอนนี้ด้วย ลีโอโพลต์จะกลับมาและบอกผมหลายอย่าง

—————————————————————   

【–มุมมอง บุคคลทที่สาม/พาเมล่า–】   

 「นั่นมันน่าทึ่งงง」   

หลังจากที่ชายออกจากโรงแรมไปพาเมล่ายิ้มให้พนักงานท่กังวลของเธอ เพื่อจะทำให้พวกเธอมั่นใจ จากนั้นกลับไปที่ห้องของเธอเอง และทรุดลงบนเตียง

 「หว่างขาของชั้นยังกระตุกอยู่ลย……ช่างเป็นชายอะไรแบบนั้น……」   

เมื่อเธอยังอยู่ประมาณ 30 ของเธอ และหลังจากที่มาเรียโตขึ้นมา เธอได้อยู่กับชายหลายคนเนื่องจากความเหงา แต่พวกเขาต่างกันจากเขาเป็นมิติเลย

 「ชั้นถูกเบี่ยงเบนโดยเอ็นที่ใหญ่ของเค้า แต่วิธีที่เค้ารับมมือกับผู้หญิงดีมากเลย เค้าเป็นระดับของเค้าเองเลย」   

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของงเธอที่เธอแลบลิ้นออกมาและน้ำลายไหลแบบนั้น

 「มาเรียเจอชายที่ค่อนข้างดีนะ」   

เธอรู้สึกค่อนข้างจะอิจฉาลูกสาวของเธอเอง

 「บางทีชั้นจะเจอชายสำหรับตัวชั้นเอง」   

นั่นทำให้เธอนึกได้ถึงชายที่เป็นเจ้าของร้านขายของชำข้างหลัง ที่มาจีบเธอไม่นานนี้ เขาอายุประมาณ 50 และสมดุลย์ดี

 「เค้าดูเหมือนชายลามกแต่เค้าดูเหมือนจะดี แม้ว่าไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้เกี่ยวกับเอ็นของเค้า」   

พาเมล่านั่งตรงหน้ากระจก และเริ่มแต่งหน้าตัวเธอเองด้วยเครื่องแต่งหน้าเป็นครั้งแรกในเวลาที่นาน

—————————————————————   

【–มุมมอง เอเกอร์–】   

ตอนเย็นของวันเดียวกัน

 「มันจะได้เวลาที่เราจะเอาชนะป้อมปราการมาจิโน่แล้ว?」   

ลีโอโพลต์ทำความเงียบพังทลายโดยการพูดในน้ำเสียงเริ่องของควาจริง ผมเมินสภาที่น่าเบื่อส่วนใหญ่ และหัวเรื่องถูกเปลี่ยนกระทันหัน

 「ชั้นอยากจะเอาชนะพวกเค้าถ้าเราทำได้」   

ผมยากจะรีบเข้าร่วมกับอีริช เอาชนะเมืองหลวง และจบสงครามนี้ แต่ป้อมปราการนั้นมันแม้แต่ทนทานกว่าเมืองป้อมปราการอย่างเทียบกันไม่ได้

การลาดตระเวณได้ถูกทำซ้ำๆเพื่อที่จะเข้าใจสิ่งแวดล้อมภายนอกอย่างคร่าวๆ แต่แม้ว่าจากข้างหลัง ที่เปราะบางมากกว่าข้างหน้ามาก ไม่ได้ดูเหมือนบางอย่างที่เราสร้างความบิดงอด้วยกองกำลังของเราได้

 「เราไว้วงใจให้อีริชทำการตีฝ่าได้ แต่เพราะทั้งหมด ศัตรูมี 40 000」   

ถ้ามันเป็นการต่อสู้ในสนาม เราอาจจะสามารถที่จะแบ่งกองทัพที่ใหญ่กว่าหลายเท่าและสู้อย่างรุนแรงได้ แต่เราทำอย่างเดียวกันเมื่อมันเป็นการต่่อสู้ในป้อมปราการ และผลของมัน เราแค่ต้องทำให้มั่นใจว่าเส้นทางเสบียงยังถูกตัดอยู่ และรอให้อีริชเอาชนะพวกเขา

 「มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเราที่จะเอาชนะป้อมปราการได้โดยการโจมตีมันตรงๆ ยังไงก็ตาม มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะป้อมปราการ」   

ลีโอโพลต์เริ่มอธิบาย

 「มันเป็นแค่กลจริงๆ หือห์……?」      

 「ถ้าลอร์ดราดาห์ลไม่ได้โง่ งั้นมันจะทำงานได้ดี ถ้าเค้าไม่เทียบกับความตาดหวังของผม งั้นเราจะวิ่งและกลับไปที่บ้าน」   

 「เราทำมากที่สุดเท่าที่เราทำได้กันถ้างั้น?」   

ถ้าเราล้มเหลว ผมอยากจะขี้เกียจไปทั่ว ระหว่างที่ชิมพาเมล่า กลิ่นที่โตแล้วและพัฒนาแล้วมันทำให้สำลักและทำให้เสพติด

—————————————————————   

สองวันหลังจากนั้น

เราเรียงกันข้างหลังป้อมปราการ และตั้งเต็นท์ของเรา เราอยู่ที่ความเสียเปรียบทางจำนวนอย่างท่วมท้นในแง่ของกำลังทหารแต่เรารู้ว่าศัตรูจะไม่ออกมาและโจมตีเราในเชิงรุก แม้ว่าถ้าพวกเค้าพยายามและบังคับการต่อสู้บนสนาม มันจะสะดวกสำหรับเราในทางที่ต่างไป

 「รีบเข้า เสร็จการเตรียมการก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน!」   

ด้วยเหล่าทหารช่างที่ทำการดูแล การก่อสร้างดำเนินต่อไปในการตะโกนที่ดัง แม็กแบกไม้เสียบสิบไม้ทั้งหมดทีเดียว เมื่อผมไปเพื่อตรวจดูว่าเขาเป็นยังไง เหงื่อของเขาบินมาสู่ผม ผมจะไม่มีวันไปที่นั่นอีกครั้ง

ศัตรูน่าจะเฝ้าดูเราอย่างค่อนข้างระวังดังน้นเราตั้งแคมป์ที่มีทหารได้หลายหมื่น เมื่อพิจารณาจำนวนของกองกำลังที่เรามีอยู่ตอนนี้ มันอาจจะไร้ความหมาย แต่นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของแผน

 「ถ้าสิ่งต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี มันจะจบโดยเร็ว」   

 ในท้ายที่สุดพระอาทิตยมันเริ่มตกดิน และคบเพลิงรอบๆเต็นท์ถูกจุดไฟ ยังไงซะ มันเป็นเวลาท่จะเริ่มแผนแล้ว

ทหารราบ และทหารม้า ที่ลงจากหลังม้า พึ่งพาแสงจันทร์แทนที่จะเป็นคบเพิ่ง ขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันออก หายไปข้างหลังอีกฝั่งของเนินเขา จากนั้นคบเพิงจำนวนมาก ที่ถูกเตรียมก่อนหน้าที่อีกฝั่งขอเนินเขา ถูกรับไปและกองทัพเดินทัพกลับมาที่แคมป์เมื่อพวกเขาเข้ามาถึงแคมป์พวกเขาทิ้งคบเพลงไว้ที่นั่น และรีบกลับไปที่อีฝั่งของเนินเขาด้วยความรีบในความมืดมิดของกลานคืนเหตุการณ์ชุดนี้มันถูกทำซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน

 「ถ้าศัตรูมองเรื่องนี้ทะลุปรุโปร่ง เราจะดูเหมือนไอ้งี่เง่า……」   

ตาบใดที่เราฆ่านวยสอบแนม ศัตรูจะไม่รู้อะไรเลยอย่างแน่นอน ศัตรูเขาเรานี้อยูในป้อมปราการอย่างระวั่ง แต่คนเหล่านั้นก็เป็นคนขี้ขาดได้บ่อยด้วย

 「บังไงซะ ถ้ามันไม่ได้ผล นายจะไปบ่นกับซีเลียหลังจากทั้งหมด

ทหารที่กลับไปกลับมา ยกเว้นคนที่ถือธนู จำนวนมีประมาณ 3000 หลังจากที่พวกเขาไปกลับครั้งที่ 6 เราเริ่มปฏิบติการของเรา

ุ「ทุกคนที่ถือธนู เคลื่อนที่ไปข้างหน้า! ทำลูกธนูไฟให้ตกลงไปที่ป้อมปราการเป็นห่าฝน」      

ธนูประมาณ 6000 ปล่อยลูกธนูทั้หมดทีเดียว และทำให้ฟ้ายามกลางคืนสว่างขึ้นอย่างสวยงาม

—————————————————————   

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】   

ข้างในป้อมปราการมาจิโน่

 「เคานต์มาจิโน่! รายงานด่วนครับ!」   

ทันทีหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ทหารที่เฝ้าดูฝั่งใต้วิ่งมา

 「มันดูเหมือนกองทัพกำลังเสริมใหญ่เพิ่มมาถึงในทิศใต้ ที่ที่โกลโดเนียแยกอกไปได้ส่งกำลังพลออกมา!」   

ทุกคนในห้องสั่งการเริ่มครวญ

 「เป็นไปไม่ได้! การมีจำนวนมากขนาดนั้นมาจากป่ามันก็เชื่อไม่ได้แล้ว แต่มีกำลังเสริมมากขึ้นอีกเหรอ?」     

 「เราไม่มีข้อมูลกับกองกำลังที่แยกไปแบบนั้น!」   

พวกเค้าไม่มีข้อมูลใดๆที่จะยืนยันมัน แต่พกเค้าปฏิเสธมันตรงๆไม่ได้ด้วย ตั้งแต่การทำลายกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก บริเวณทิศจะวันออกไม่ถูกป้องกัน ดังนั้นถ้ากองกำลังของโกลโดเนียอยู่ที่นั่น พวกเขาน่าจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ผู้ส่งสาส์นที่มาจากประเทศของพวกเขาก็ถูกสกัดกั้นด้วย ดังนั้นพวกเขาได้ข้อมูลที่ล่าช้า ในวิธีที่อ้อมคอม ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่แม่นยำ

 「ไม่ว่ายังไง ได้โปรดมาที่หอสังเกตุการณ์!」   

ผู้บัญชาการบ่นขณะที่พวกเขาไต่หอสังเกตการณ์

 「โอออ้……นี่คือ……」   

 「นี่อะไร?!」   

ที่พวกเขาเห็นได้เป็นคบเพลืองที่ดำเนินต่อไปโดยไม่ถูกขัดขวางใดๆจากเนินเขาที่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ และขยับไปตอลอดทางถึงแคมป์ของศัตรู

 「จำนวนมากเท่านี้; ในกรณีที่แย่ที่สุด มีพวกเค้าหมื่นคน」   

 「งั้น 80 000 ข้างหน้า และ 20 000 ข้างหลังเหรอ……?」   

ถ้านี่เป็นกำลังเสริมสำหรับกองกำลังข้างหน้า พวกเขายังต้องสร้างการเคลื่อนไหว แต่ตั้งแต่ทีแรก ไม่มีอะไรให้ทำเมื่อพวกเขาขยับมาอ้อมข้างหลัง ที่คุณจะไม่คิดที่จะป้องกัน แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มันแปลกที่พวกเขายังไม่เริ่มการโจมตีที่ข้างหลังนั่น

 「ชั้นสงสัยว่ากำลังเสริมใดๆจะมามั้ย……」   

 「เราควรทำยังไงดี……」   

เสบียงอาหารที่เหลือจะอยู่ได้อีกประมาณสองอาทิตย์ และพวกเขาไม่สบายใจเกี่ยกับจำนวนของลูกธนูและน้ำมัน เหล่าทหารไม่ได้ถูกบอกรายละเอียด แต่พวกเขาต้องรู้สึกถึงความเปลี่ยนในอารมณ์และกำลังใจของพวกเขาลดไปอย่างเห็นได้ชัด

 「มันยังเร็วเกินไปที่จะยอมแพ้」   

เคานต์มาจิโน่ไต่หอสังเกตการณ์ขึ้นไปอย่าช้าๆ ตามมาด้วยเสียงของไม้เท้าของเขา

 「นายต้องไม่เชื่อทุกอย่างจนกว่ามันจะถูกยืนยัน อย่างแรก เราต้องทำให้หัวใจของเราสงบ และคิดให้ถูกต้อง-」   

แต่ก่อนที่จะจบประโยคของเขา เสียงกรีดร้องและการตะโกนดังขึ้น จากบริเวณที่ใกล้กป้อมปราการ ไฟถูกจุดและ ลูกธนูไฟหลายพันดอกตกลงมาทั้งหมดใส่พวกเขาทีเดียว

 「ผู้บัญชาการ ลูกธนูมา ได้โปรดเข้าไปข้างใน!!」   

ถูกดันเข้าไปในปราสาทจากหอสังเกตการ หน้าของเคานต์มาจิโน่เปลี่ยนเป็นซีด และมันไม่ใช่เพราะเพียงลูกธนูที่ตกลงมาเป็นฝน   

 「ไม่ว่าชั้นจะดูมันยังไง มันมีลูกธนูไฟเป็นพันๆ……ไม่มีทางที่กองทัพ 10 000 คนมีนักธนูมากขนาดนั้น!」   

 「อย่างที่ผมคิดเลย มันต้องเป็นกำลังเสริมของศัตรูหลายหมื่นข้างหลังพวกเค้า!」   

คำพูดของนายพลแก่ไปไม่ถึงพวกเขาอีต่อไป มันเป็นตะปูดอกสุดท้ายในโลงศพ

「กองกำลังหลักของศัตรูข้างหน้าป้อมปราการก็เคลื่อนไหวด้วยเหมือนกัน! มันเป็นการโจมทีเต็มรูปแบบ!!!」   

กองกำลังหลักของโกลโดเนียก็เคลื่อนไหวด้วย นั้นหมายถึงพวกเขารอกำลังเสริมให้มาเพื่อที่จะทำการโจมตี มันไม่ง่ายที่จะเคลื่อนไหวกองทัพ 80 000 ทันที่ที่ลูกธนูไฟถูกเห็น นี่เป็นบางอย่างที่คำนวนไว้แล้วอย่างชัดเจน

 「เคานต์มาจิโน่……บางอย่างแบบนี้มัน-」   

 「นายไม่ต้องพูดมัน ชั้นรู้」   

ป้อมปราการจะทนไม่ได้ ที่รอพวกเขาอยู่คือการสังหารหมู่อย่างทั่วถึงและสมบูรณ์นายพลแก่เลือกทางที่ให้คนหนุ่มและทหารไปรวมกับคนที่จะถูกฆ่าไม่ได้

 「สุภาพบุรุษ! นายทั้งหมดสู้ได้ดี เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะความไร้ความสามารถของชั้น และการขาดโชคบนสนามรบ สุภาพบุรุษอย่างพวกนายควรจะยกหัวไว้ให้สูง」   

ทุกคนยังอยู่ในตำแหน่งหลังตรงกับคำพูดของนายพลแก่

 「ชั้นให้ชีวิตของสุภาพบุรุษอย่างพวกนายเสียเปล่าไปไม่ได้อีกแล้ว ชั้นจะรับผิดชอบทั้งหมดกับทางเลือกนี้」   

ผู้ส่งสาส์นถูกเรียก และระหว่างที่ทุกคนถูกอนุญาตให้คุยในวเลาสั้นๆ ไม่มีสักคนเดียวส่งเสียงได้

 「เพื่อแลกเปลี่ยนกับชีวิตของทหารในปราสาท ยอมแพ้……ให้กับโกลโดเนีย ไป!」   

ผู้ส่งสาส์นถือธงขาวใหญ่ที่ทำจากผ้าปูเตียง และรีบออกไปหาทั้งสองกองทัพโกลโดเนียจากข้างหน้าและข้างหลัง นายพลแก่ คนของเขา และทหารทั้งหมด ไม่พูดซักคำเดียว

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม

หน่วยของลูกน้อง: 9400

ทหารราบ: 2000, ทหารม้า: 1300, นักธนู: 700, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 5200

ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย, กัปตันผู้คุ้มกัน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต)

ตำแหน่งปัจจุบัน: โรเลล

ความสำเร็จ: 

กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้), ยึดครองโรเลล, กำจัดกองทัพมากราโด, ทำลายกองทัพจักรวรรดิของเทรีย, ทำให้ป้อมปราการมาจิโน่พ่ายแพ้ (ร่วม)

—————————————————————   

TLN: ในที่สุดก็ 100 ตอนแล้วนะครับ ประมาณเดือนหน้าจะเริ่มปล่อยเร็วขึ้นครับ อาจจะมีวันละตอนถ้าตอนไม่ยาวมาก แต่ถ้าเป็นพวกตอน 20-40 นาที ก็จะเป็นสองวันเหมือนเดิมครับ ส่วนเรื่องเซ็นเซอร์จะกลับมาเหมือนเดิมหลังจากที่ซ่อมคอมได้ครับ

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook