ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 224 ศึกแวนโดเลีย ② กับดักหลายชั้น

–มุมมองบุคคลที่สาม–

ป้อมปราการพรมแดนโกลโดเนียกับแวนโดเลีย

กองทัพแวนโดเลียที่เบเซกนำใช้ความเหนือชั้นคนเยอะกดดันไปข้างหน้า พยายามเต็มที่เพื่อจะข้ามหลุม, ตัดรั้ว, และฝ่าช่องว่างระหว่างป้อมปราการ

อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์นั้นน่าสงสาร

「หลุมลับมีอยู่เต็มไปหมด! ดูว่านายก้าวไปตรงไหน!」

「เจ้าโง่! อย่ารวมมาใกล้กันเพราะนายกลัวหลุม ศัตรูทำเราได้ง่ายๆ…… อุ่กเกี๊ยะะะ!!」

ที่จุดอ่อนมีหลุมกับดักเต็มไปหมดแน่นอน ในจุดอ่อนที่ควรป้องกันน้อยที่สุด

แต่เมื่อพวกเขาเข้าโจมตีจริงๆ หลุมพวกนั้นทำพวกเขาตก พวกเขาถูกกดดันให้สู้การต่อสู้ที่ยากกว่าที่คาดไว้

หน้าหลุมเป็นแคมป์ป้อมกันที่ทหารโกลโดเนียโจมตีมาได้และกดดันให้ทหารแวนโดเลียกลับไปดังนั้นพวกเขามารวมกันในที่ต่ำ

ผู้บัญชาการลองให้ทหารแยกออกจากกันแต่นั่นทำให้เจอหลุมกับดักจากสองข้าง

หลุมกับดักไม่ลึกมากแต่มีฟางแห้งที่ก้นซึ่งติดไฟเมื่อโกลโดเนียยิงธนูไฟใส่

พร้อมกับไฟที่เข้าใกล้พวกเขา ขบวนแถวแวนโดเลียเริ่มอัดหากันแน่นขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนเป็นก้อนคนฝูงใหญ่ทำให้พลธนูโกลโดเนียยิงพลาดยาก

「ยิงงงงง!!」

พลธนูโกลโดเนียยิงธนูอย่างเร็ว

จำนวนลูกธนูที่ตกเป็นฝนน้อยแต่ทหารแวนโดเลียรวมกลุ่มด้วยกันดังนั้นลูกธนูเก็บศัตรูได้เยอะกว่าที่คาดไว้

ทหารศัตรูพยายามกันการยิงเป็นชุดด้วยโล่ อย่างไรก็ตามมันยากที่จะเข้าสู่ท่ายืนป้องกันเมื่อกองทัพมาปนกันเป็นก้อนฝูงคนอัดกันเละๆ

「ช่างไม่น่าดู…… ออกจากระยะธนูก่อนตอนนี้! มารวมกลุ่มใหม่!」

เบเซกตะโกนพร้อมหน้าบูด

เขารู้ว่าเวลาสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น แต่เขาไม่คิดว่าพวกเขาเดินหน้าได้ถ้าพวกเขาไปทีไรโดนดันกลับมาตลอด

ถ้าพวกเขาสู้ในสภาพไม่จัดระเบียบอย่างนี้ จริงๆมันจะทำให้ศึกล้อมเมืองยืดเยื้อไป

หนีสั้นๆนอกระยกพลธนู เบเซกและคาสซาโน่จัดระเบียบกองกำลังใหม่ระหว่างวิเคราะห์การป้องกันที่ศัตรูตั้งไว้ พวกเขาเรียนจากการโจมตีก่อนหน้า

「พวกเขาไม่ได้ไล่ตามเรา…… พวกเขาอาจมีกองกำลังน้อยเทียบกับป้อมปราการที่ดูน่าประทับใจ จำนวนลูกธนูไม่เกิน 300 ในคราวเดียว ถ้าพวกเขามีกลุ่มปรกติที่เขาหาได้ มันควรมีประมาณพัน」

「สุดท้ายพวกเขาต้องพยายามให้สูญเสียน้อยสุดระหว่างรอกำลังเสริมมาถึง ถ้าทหาร 5000 คนจากกองทัพหลักของฮาร์ดเลตต์มาถึงป้อมปราการ มันจะเป็นไปไม่ได้ที่เราจะผ่านไป」

จากการรายงานของทหาร แคมป์ป้องกันอยู่ที่ที่เชื่อว่าเป็นจุดอ่อน มันดูแย่กว่าที่คิด

มีหลายหลุมกระจัดกระจายไปที่ลึกกว่าความสูงตัวคนทั่วไป แต่นอกจากนั้น อย่างเดียวที่ป้องกันคือรั้วไม้และไม้แหลมที่ทำเป็นการต่อต้านทหารม้า

มันเทียบกันไม่ได้กับกำแพงหินของป้อมปราการ

「เหมือนที่เราคิด พวกเขาสร้างเสร็จทันไม่ได้ พวกเขาตั้งที่จุดดีเพื่อให้พร้อม แต่เราจะเตรียมตัวกับการโจมตีครั้งหน้า」

「ใช่ จุดนั้นอัดแนนกว่าที่ภูมิประเทศเป็นเพราะแคมป์ เมื่อเราดันไป มันติดตันและเคลื่อนไหวยากสำหรับเรา ศัตรูน่าจะคาดว่านี่จะเกิดขึ้น ถ้าเป็นอย่างนั้น เราจะแบ่งเป็นกลุ่มไม่กี่พันและโจมตีเป็นระลอก จะมีผู้เสียชีวิตแต่น่าจะฝ่าได้เร็ว」

เบเซกพยักหน้ายินยอมและเติมอะไรที่จะพูด

「เรามีทหารม้าประมาณ 500 คน หลังจากกวาดรั้วและไม้แหลมทิ้ง พวกเขาจะบุกเข้าไป เมื่อพวกเขาไปถึงอีกฝั่งของป้อมปราการ ทหารศัตรูจะอยากวิ่งหนี」

「เสนอได้ยอดเยี่ยม」

เบเซกและคาสซาโน่มุ่งไปเพื่อพูดให้กำลังใจเหล่าผู้บัญชาการผู้รีบจัดระเบียบหน่วยพวกเขาให้เสร็จ

「ฉันคิดว่ากลุ่มนักโทษจะทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ แต่พวกนายพอใช้ได้นี่」

「พวกนายด้วย แม้ว่าฉันล้อนายที่เป็นนายพลกองทัพผู้พ่ายแพ้」

พวกเขาสองคนหัวเราะและจับมือกัน

มันเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจโจมตีสำเร็จในการโจมตีหน้า

ความคิดอย่างนั้นอยู่ในใจของพวกเขา

ฝั่งโกลโดเนีย

「ถ้าศัตรูไม่ใช่ควายเขาจะโจมตีเป็นระลอกต่อ」

「ระลอกเหรอครับ?」

「ใช่ ศัตรูได้ดูการป้องกันของเราดีๆ แล้ว พวกเขาโค่นเราได้โดยไม่มีกำลังใหญ่ ปัญหาที่สำคัญกว่าคือพวกเขาใกล้กัน เห็นไหม ให้ทหารที่จุดเบอร์ 2 และจุดเบอร์ 3 รวมกันที่นี่ด้วย」

「แน่ใจเหรอครับ?」

หลุมดินตอนนี้ที่ถูกโจมตีไม่ใช่จุดอ่อนเดียวของป้อมปราการปลอมบนพรมแดน

มีตำแหน่งอื่นอีกสองตำแหน่งที่ภูมิประเทศทำให้กำแพงตั้งยาก

เพราะมันจะฝ่าง่ายถ้าจุดเหล่านั้นถูกโจมตี ทหารที่ประกอบด้วยทหารหลายร้อยประจำอยู่ที่จุดพวกนั้นเพื่อปกป้องพวกมัน

ถ้าใครก็ตามใกล้เกินไป แผนคือยิงปืนใหญ่พังๆเพื่อขู่พวกเเขา

「ศัตรูสูญเสียเยอะเพื่อดูการป้องกันในที่นั้น พวกเขาจะไม่เน้นโจมตีจุดอื่นที่เวลานี้ ถ้าพวกเขามีกำลังทหารพอ มันจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะฝ่าจุดนั้น」

「ถ้าอย่างนั้นผมจะไปสั่งในทันที ……พูดถึงแล้ว ท่านไม่ใส่เกราะสักตัวเหรอ? ถ้าศัตรูเข้าหาท่านล่ะก็……」

ทหารมองด้วยหน้าตามีปัญหากับทริสตันที่ไม่ได้ปกป้องอะไรเลย ทริสตันผู้ตอบระหว่างสั่งไปเคี้ยวคุกกี้ไป

「มันไม่ประโยชน์ แกะใส่เกราะกับไม่ใส่ไม่ต่างกัน」

ทริสตันพูดแบบล้อเลียนก่อนยืนขึ้น

「ที่สำคัญกว่านั้น เมื่อไหร่มาเกรฟจะมา? ถ้าอย่างน้อยเขาส่งทหารม้าก่อนพวกเขาได้ ถ้าอย่างนั้นเราสรุปศึกนี้ได้」

「สาส์นด่วนถูกส่งไปราเฟนจากเบียโดกำลังออกมาข้างนอก……」

ตำแหน่งตรงๆของกองทัพหลักที่สมควรมุ่งกลับไปราเฟนยังไม่รู้ ทริสตันเลยสั่งทหารอย่างนั้นเพื่อส่งขอมูลให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

「มันไม่ได้ดูเหมือนพวกเขานำด้วยทหารม้า ให้ตายเถอะ เขามีเจตนาให้ฉันทำงานหนักแค่ไหนกัน」

ทริสตันถอนหายใจใหญ่ แม้ว่ามันไม่มีความด่วนในน้ำเสียงของเขา

ทหารรอบเขาคุ้นกับการคิดแง่ลบของทริสตันแล้ว และไม่ได้ผิดหวัง

「ฉันเดาว่าสำหรับตอนนี้เราทำได้แค่เตรียมตัวและไล่พวกเขาไป ทุกคนฉันหวังพึ่งนายให้ทำตามแผนนะ ถ้านายทำได้ดี พวกเดียวกันไม่เยอะเท่านั้นที่จะตาย มั้ง」

คนเฝ้าระวังตะโกนก้องเป็นสัญญาณว่าศัตรูโจมตี

「ศัตรูแยกเป็นระลอกทหาร 2000 คนและเน้นกับจุดเบอร์ 1! มันดูเหมือนพวกเขาโจมตีเป็นระลอก!」

「ฟุ่มุ ดีที่สุดสำหรับแถวนี้คือทหารระลอกละ 3000 คน ฉันเดาว่าพวกเขาพอผ่าน มันดูเหมือนการอัดกันตอนแรกกวนใจพวกเขา」

「เตรียมป้องกัน! ทำตามแผน!」

「อาา การมีทหารที่เคลื่อนที่เหมือนที่พูดทำให้อะไรๆมันง่ายมาก…… ทั้งหมดก็เพราะการฝึกที่ลีโอโพลต์ทำ」

「อย่าพูดบางอย่างสบายและไต่ขึ้นพื้นที่ยกสูงเถอะครับได้โปรด! ท่านต้องดูสนามรบครั้งนี้」

ทริสตันไม่เต็มใจยืนขณะทหารดึงเขา

「ฉันบอกแล้วว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไรตราบใดที่เราทำตามแผน…… อาา ฉันยังดื่มชาที่เหลือไม่หมดเลย」

กองทัพแวนโดเลียเดินหน้าเร็วระหว่างตั้งท่ายืนป้องกันที่มีโล่เหนือหัวไม่เหมือนการโจมตีแรก

ทันทีเมื่อพวกเขาเข้าระยะพลธนูโกลโดเนีย ลูกธนูตกไปเป็นฝน แต่เพราะมีโล่ตั้งแล้ว ไม่มีความเสียหายมาก

พลธนูของฝั่งแวนโดนเลียยิงกลับไปไม่ได้

เพราะพื้นที่จำกัดแค่พอเท่าที่มันมีแล้ว มันจะแค่ทำให้ไม่เป็นระเบียบถ้าพลธนูหยุดเคลื่อนไหวและยิงกลับไป

「ใจเย็น การป้องกันของศัตรูไม่แน่นหนา เราทำลายพวกเขาได้ในระยะประชิด!」

ผู้บัญชาการที่ประสบการณ์โชกโชนตะโกนดังเพื่อให้การเดินหน้าอย่างราบรื่นดำเนินต่อไป

「เฮฮฮ๋…… พวกเขาค่อนข้างมีระดับ」

「คุณภาพทหารแวนโดเลียก็ไม่ได้แย่ด้วย」

ขณะที่ทริสตันมองลงไปแบบไม่ได้สนใจมากจากพื้นที่ยกสูง แสงเพียงน้อยนิดกลับมาสู่ดวงตาเขา

「มันดูเหมือนมีทหารอยู่สองประเภท หนึ่งเป็นทหารประจำและอีกหนึ่งดูเหมือนไม่เป็นระเบียบมากกว่า…… มันเป็นการร่วมมือกันชั่วคราวเหรอ?」

ทริสตันคิดดังๆต่อไปและรู้สึกอยากเคี้ยวบางอย่าง เขาล้วงไปในกระเป๋าแต่เมื่อเขาไม่เจออะไร ปากเขากลายเป็นเบี้ยวนิดหน่อย

「ยังไงก็ตาม บางอย่างแบบนั้นไม่เป็นปัญหาหรอก」

กองกำลังทหารแวนโดเลียทนธนูขณะพวกเขาเข้าหายอดเนินเขาหน้าทางออกพื้นหลุมที่รั้วและแถวไม้แหลมตั้งอยู่

「ไป! ทำลายรั้ว!」

ทันทีเมื่อผู้บัญชาการตะโกน ทหารที่ถือขวานใหญ่และค้อนบุกไปข้างหน้าเพื่อตีรั้วและไม้แหลม

ธนูบินไปเพื่อพยายามสกัดกั้นศัตรูและพอได้ทำให้ทหารไม่กี่คนล้มได้ แต่แคมป์ป้องกันกำลังถูกทำลายด้วยความเร็วสูง

「ถอย! ถอยมา!」

ทหารโกลโดเนียที่ถูกปกป้องโดยสิ่งก่อสร้างป้องกันและถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวถูกไล่กลับไป

ไม่มีอะไรที่ทำให้ทหารเดินไปข้างหน้าได้มากกว่าเมื่อเห็นศัตรูล่าถอย

「ศัตรูกำลังวิ่งหนี! กดดันไปข้างหน้าต่อ!」

ฝั่งที่โจมตีมีผู้เสียชีวิตเยอะกว่ามากกว่าทหารโกลโดเนียผู้วิ่งถอยหลังระหว่างยิงสวนด้วยธนูและหอก

แม้อย่างนั้น แวนโดเลียยังเดินหน้าไปเรื่อยๆ

พวกเขาจะชนะถ้าพวกเขาฝ่าได้ ดังนั้นพวกเขาไม่ได้ใส่ใจดูจำนวนผู้สูญเสีย

「ทหารม้ากำลังมา!」

คนเฝ้าระวังรีบตะโกน

「อืม นั่นมีปัญหา」

ทริสตันพูดโดยไม่มองด้วยซ้ำ

ควันฝุ่นลอยไปถึงกลางกองทัพแวนโดเลีย โดยไปถึงหลังจากอุปสรรคหายไปแล้ว

「พวกเดียวกันกำลังทิ้งขบวนแถวป้องกันที่พื้นหลุมและถอยกลับไปที่ร่องดิน」

มีร่องดินเป็นสายยาวขุดไว้หลังขบวนแถวป้องกันตั้งอยู่ที่ก้นทางลาดลง

ทหารที่ป้องกันอยู่ข้ามแผ่นไม้ที่วางไว้หลายจุดและถอยไปอีกฝั่งของร่องดิน

รั้วที่ล้อมตรงที่สุดทางแผ่นไม้มีแถวพลหอกตั้งเป็นแถว

ปรกติแล้ว ทหารม้าแวนโดเลียที่กำลังไปจะเข้าใจการจัดตั้งแบบนี้แค่มองผ่านๆ

「ระวัง มีร่องดิน!」

「ฮึ่ม คิดว่าเราโง่พอที่จะไปอยู่รวมกันหน้าหอกเหรอ? ร่องดินไม่ได้กว้างเป็นพิเศษ ถ้าเราวิ่งให้เร็วที่สุด เรากระโดดผ่านได้ทุกอย่าง!」

「อย่ามาดูถูกม้าของเรานะ!」

ทหารม้ากระจายไปตั้งแถวขนานกับร่องดินและเร่งความเร็ว

「ทุกคน กระโดด!」

「อืม นั่นจะเป็นไปไม่ได้」

ทริสตันบ่นอุบอิบในเสียงเบาและจากนั้นมีเสียงร้องออกมาจากหน่วยทหารม้า

หลุมตื้นขุดไว้อยู่ก่อนร่องดิน

ความลึกของหลุมแค่พอตกไปถึงหัวเข่าและไม่มากไปกว่าเด็กแกล้งกัน

「พวกเขาเอาหลักเหยียบเราไป!」

「อุ่เกี๊ยะะะะะ!」

กับม้าที่ยังวิ่งเต็มความเร็วและพยายามกระโดดข้ามร่อง ความลึกแค่นั้นถึงกับชีวิต

หลุมทำให้ขาม้าตกไปติดตามๆกัน สร้างภาพเหมือนภัยพิบัติที่พวกเขาทั้งหมดกลิ้งไปข้างหน้า

ม้าขาหักและร้องน่าสงสารระหว่างคนขี่ม้าถูกม้าทับและกระอักเลือดพุ่งสู่ท้องฟ้า

แต่ยังไม่หมด โศกนาฏกรรมไม่จบเพียงเท่านั้น

「เฮ้ เกิดอะไรขึ้น!?」

「ฉันหยุดไม่ทัน!」

คนที่ตกหลุมเป็นแค่แนวหน้าแถวแรก แต่ทหารที่ตามมาก็สะดุดพวกเดียวกันที่ล้มอยู่และล้มหน้าทิ่มด้วยเหมือนกัน

ทหารที่รอดอยู่ถูกพวกเดียวกันเหยียบและถูกขยี้

ทหารม้าที่ขยี้ก็เสียหลักหลังจากนั้นและกลิ้งใส่พื้น แล้วถูกย่ำเอาโดยม้าข้างหลังพวกเขา

หน่วยทหารม้ากลายเป็นเละเทะเต็มที่

「ทำตอนนี้เลย!!」

ทหารที่ป้องกันอยู่ไม่พลาดจังหวะเปิดที่แสดงตัวออกมาเอง ข้ามร่องดินและปิดฉากทหารม้าที่ล้มหรือลากศัตรูตื่นตัวลงจากม้าพวกเขา

「หลุมดินโดนแค่คนเดียว แต่ถ้าเราใช้มันแบบนี้ มันเก็บทีเดียวหลายคนได้」

「……」

ทหารปรึกษากันว่าควรมองทริสตันแล้วเคารพดีหรือตกใจต่อแบบนี้แหละขณะตัวทริสตันเองเคี้ยวเปลือกเลม่อนแช่น้ำตาลที่เขาเจออยู่ลึกๆในกระเป๋า

「ทหารม้าศัตรูกำลังล่าถอย! ……ทหารราบแนวหลังถูกส่งออกมา มันดูเหมือนพวกเขาจะอ้อมร่องดิน」

「พวกเขาไม่เห็นต้องกลัวเลยเพราะไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นแล้ว」

บริเวณที่ทหารแวนโดเลียเลือกอ้อมไปคือพื้นเรียบที่ดูเหมือนไม่เหมาะไว้ป้องกัน

อย่างไรก็ตาม ทริสตันจงใจเดินหน้าทหารไว้ที่นั่น

「ฉันรู้แล้ว! พวกเขาสร้างกับดักบนพื้นเรียบไม่ได้หรอก เราจะเข้าประชิดทันที!」

「รวมแนวหลังด้วย เราจะขยี้พวกเขาด้วยจำนวนตรงนี้แหละ」

กำลังเสริมมารวมกันในที่ที่พวกเขาเชื่อว่าเป็นทางเดียวที่ฝ่าได้ทันที

ในทางกลับกัน ทหารที่ป้องกันอยู่ดูแล้วเห็นชัดๆว่าจำนวนไม่พอสู้

「ฮ่าฮ่าฮ่า! พวกเขาเอาหน่วยพลธนูและหน้าไม้ไว้ข้างหน้าว่ะ」

「เราอาจโดนยิงชุดแรกก่อน แต่เมื่อเราเข้าใกล้ พวกเขาทำอะไรไม่ได้หรอก」

มันจะต่างกันถ้ามีแคมป์ป้องกัน แต่มันดูได้อย่างเดียวว่าฆ่าตัวตายสำหรับพลธนูที่จะมาเจอกับทหารราบบนพื้นเรียบ

「บุก!」 「ขยี้พวกมันเลย!」

กองทัพแวนโดเลียบุกไปข้างหน้าพร้อมกันหมดระหว่างทหารที่ป้องกันประจำที่ พร้อมยิงกระสุน

มันเมื่อฝั่งโจมตีคิดว่าพวกเขาชนะแล้ว

「โฮ่ย」

ทหารโกลโดเนียเคลื่อนไหวในเวลาเดียวกันทั้งหมดเมื่อทริสตันทำเสียงไม่มีความหมายเอาเสียเลย

คนหลายคนกลิ้งหินหนักลงหลุมเหมือนบ่อลึก

มันเป็นกลไกให้เกิดเสียงการเสียดสีของโซ่มากมายที่สีกัน

「อะไร-!?」

「ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย……」

ทันใดนั้น แถวรั้วโผล่มาหน้าทหารที่กำลังบุก

ทหารแวนโดเลียหยุดดูรั้ว คิดว่ามันไม่ได้เป็นบางอย่าางที่ 30 วินาทีก็เสร็จได้

และจากนั้น ฝนลูกดอกหน้าไม้และลูกธนูตกลงใส่

「ทำได้ยังไง พวกเขาต้องคิดมาหลายอย่าง」

「อ่ะฮ่าฮ่า」

กลไกมันเรียบง่าย

รั้วนอนอยู่บนพื้นไว้ก่อนหน้าแล้วและมีโซ่ติดตั้งไว้หน้าฝั่งศัตรู

ถ้าหินใหญ่ที่ติดกับโล่ถูกทิ้งลงหลุมลึก มันจะเป็นกลไกให้โซ่ดึงรั้วขึ้นทันทีตอบหลังจากนั้น สิ่งเดียวเท่านั้นที่ต้องทำคือใช้ไม้ค้ำเพื่อตั้งรั้วให้มั่นๆเพื่อที่มันจะไม่ล้มพับมาด้านใน และจากนั้น คนหนึ่งจะมีรั้วที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

「ความแข็งแกร่งมันก็น้อยอยู่นั่น แต่ความตรึงใจเป็นอะไรที่สำคัญกว่าตอนนี้ ……ให้แน่ใจว่ามันถูกปกป้องหลังจากตั้งแล้วด้วย」

แน่นอน ทหารศัตรูสับสนกับรั้วที่มาจากไหนก็ไม่รู้และหยุดเดิน

เมื่อเป็นอย่างนั้น หน่วยพลธนูและหน้าไม้ยิงได้ตามสบาย

การยิงเล็งมั่นๆเก็บทหารแวนโดเลียตามๆกัน

ตามธรรมชาติ การโจมตีสวนจะไปไม่ถึงทหารที่ป้องกันอยู่อีกฝั่งของรั้ว ทำให้มันเป็นกิจกรรมฝ่ายเดียว

「ถ้าเราไม่ทำลายรั้วล่ะก็-…… หน่วยทุบทำลายอยู่ไหน? ค้อนและขวาน-……」

「แน่นอนตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างหลัง! เพราะเราอยากฟันดาบปะทะ!」

「แนวหลัง ถอยทัพ! เอออ๋ ถ้าทำไม่ได้ถ้าอย่างนั้นไปจากข้างๆ……」

เสียงโซ่เคลื่อนไหวมากขึ้นดังมาและรั้วโผล่มาฝั่งซ้ายและฝั่งขวา

「ม-ไม่ได้แล้ว เราไม่มีทางเลือกนอกจากถอยทัพแล้ว!」

「เราจะไม่เรียกหน่วยทุบทำลายแล้วเหรอ!? พวกเขาเดินหน้ามาที่นี่แล้ว ถ้าเราถอยทัพตอนนี้เราจะขยับไม่ได้……」

เมื่อเห็นกองทัพแวนโดเลียอยู่ในความวุ่นวาย ทริสตันยกมือก่อนรั้วโดนโจมตี

「ศัตรูไม่ได้ดูข้างหน้าอีกแล้ว ฉันว่ามันควรได้เวลาแล้ววถ้าอย่างนั้น」

โซ่ถูกปลดและรั้วหลายแถวล้มลง

หลังจากนั้น ทหารประมาณ 1000 คนวิ่งไปโจมตีศัตรูที่สับสนอลหม่าน

「ถอยทัพ! ถอยทัพ……. วิ่งหนีเร้ว! วิ่งงงงงงงงง!!」

ในจุดสูงสุดของความสับสน ทหารแวนโดเลียทำการสู้ดีๆไม่ได้และถอยทัพ

「อืม มาดูกันพวกเขาจะมายังไงต่อ? ศัตรูประเภทนี้คิดตื้นๆและมันเดาล่วงหน้าง่าย ต่างจากบางคนเช่นคนนั้นที่พึ่งแต่แรงกล้ามดิบๆเถื่อนๆ」

กองทัพแวนโดเลียเดินหน้าไปข้างหน้าต่อหลังจากนั้น แต่ทุกครั้งที่เขาทำ เขาโดนสวนหนักและไล่กลับทุกรอบ

การต่อสู้ดำเนินตรงข้ามกับที่เบเซกคาด และศึกล้อมเมืองกินกันไม่ลงอยู่หลายวัน

「นี่มันกับดัก…… เราควรอ้อมโดยไม่เข้าใกล้……」

「แต่เราจะจงใจโจมตีที่ที่ป้องกันแน่นกว่านี้……」

「ไม่มีทางเลือกอื่น มันดีกว่าถูกเผา!」

「ทำการอ้อมและทิ้งฟางเปียกไว้ ง่ายจัง」

「ศัตรูมีแค่ทหารราบเบา ไล่ตามพวกมัน!」

「ถ้าเราไล่หลังศัตรูจะไม่มีหลุมกับดัก! ปิดฉากพวกมันทันที…… อุว้าาาาาา ทำไมล่ะ?」

「อืม มีอยู่บ้าง มันจะใช้ทหารราบ 100 คน และบางทีทหารราบหนักประมาณ 70 คน สำหรับช่วยตกไป」

จุดจบของการต่อสู้เกิดขึ้นเมื่อธนูไฟยิงออกไปอย่างสิ้นหวัง

มันลงพื้นจุดที่ไร้ความหมาย…… กลางกำแพงหิน แต่ไฟจากลูกธนูเริ่มไหม้กำแพงอย่างรวดเร็ว

「อ่ะช่า พวกเขาทำมันแล้วสินะ」

「……ใช่สินะครับ」

ไม้บางไหม้ทันทีและทั้งป้อมปราการถูกไฟคลอก

「ให้แน่ใจว่าคนเฝ้าระวังหนีทัน ปืนใหญ่…… ฉันว่าเราทิ้งไว้ได้เพราะมันใช้ไม่ได้อยู่ดีแหละ ฉันรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยที่ปล่อยมันไหม้เพราะแค่มันมีตำหนิ」

พวกเดียวกันคนอื่นที่มีกำลังใจอยู่สูงหลังชนะฝ่ายเดียวก็มองด้วยความรู้สึกผสมปนเป

มันอาจเป็นการสร้างปลอมๆแต่มันยังน่าเศร้าใจที่เห็นสิ่งก่อสร้างที่พวกเขาทำงานหนักเพื่อสร้างมันมากลายเป็นเถ้าถ่าน

อย่างไรก็ตาม มันส่งความน่าตกใจสู่ฝั่งของแวนโดเลียมากกว่า

「……นั่นอะไรน่ะ?」

「ป้อมปราการ ทั้งหมดมันกำลังไหม้เหรอ?」

「ม-มันถล่มแล้ว ไม่ใช่มันทำจากหินเรอะ?」

เมื่อกำแพงที่ไหม้ล้มลง ในที่สุดฝั่งที่โจมตีก็รู้ว่าการหลอกลวงทั้งหมดและการโจมตีที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ไม่มีประโยชน์มากเท่าไร

「เราไปทำอะไรอยู่ตลอดเวลามานี้……

「กำแพงแแบบนั้นใช้สิบคนก็พอแล้ว ถึงอย่างนั้นเราสูญเสียเป็นพันๆ……」

ความเหนื่อยหน่ายในร่างกลายเปลี่ยนเป็นความต้องการฆ่าอย่างช้าๆ

「อย่าให้พวกคนโกลโดเนียบัดซบกลับไปเป็นๆ!」

「ถ้าไม่มีกำแพงเราสังหารหมู่แค่ทหารสองพันคนได้!」

ศัตรูเตรียมโจมตีไปด่าไป แต่ทหารโกลโดเนียไม่ได้กลับหรือหนี พวกเขาแค่ยืนในแถวเป็นระเบียบ

「ถ้าเป็นสองวันที่แล้ว เราคงหนีไปแล้วแหละ」

「ใช่สินะครับ」

ทริสตันและทหารลูกน้อง หัวเราะเบาๆด้วยกัน

พวกเขาไม่มีเหตุผลต้องรีบอีกแล้ว

「เริ่มโจมตีเต็มกำลัง! ให้พวกโกลโดเนียบัดซบได้-……」

เสียงคำรามแห่งสงครามดังดึงเสียงตะโกนจากกองทัพแวนโดเลียหายไป

「เฮ้อ ท่านจะช้าแค่ไหนกัน เพราะแบบนั้น มันรู้สึกเหมือนผมทำงานไปแล้วหนึ่งชีวิตแล้วเนี่ย」

「ทุกหน่วย บุก! ตีขนาบพวกมัน」

ควันฝุ่นปรากฏจากหลังกองประจำการ ไม่นานก็ให้เห็นทหารม้าสามพันคนควบมาข้างหน้าจากทางเหนือ

ในที่สุดกองทัพหลักก็มาถึงและเริ่มโจมตีแทนช่วยกองทัพป้องกัน

ทหารผู้เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพรุกรานมอลต์กรีดร้องเมื่อพวกเขาเห็นทหารม้าธนูและทหารม้าหอก

「อย่าไปกลัว! จำนวนทหารม้าศัตรูมี 3000 คน ระหว่างเรามีมากกว่า 10,000 คนได้ง่ายๆ……」

ในทันใดนั้นเอง อีกกลุ่มควันปรากฏมาที่ทิศตะวันออก

มันคือกำลังเสริมทหารม้าธนูอีก 2000 คนจากชาติภูเขาผู้ใช้เส้นทางที่สั้นที่สุดเพื่อมาเจอกับกองทัพหลัก

「จากสองนาฬิกา……」

「กองทหารประจำการกำลังอ้อมมาสู่ฝั่งตะวันออก! พวกเขากะล้อมเราสามทิศ……」

พวกเขาต้องเจอศัตรูที่พวกเขาได้รับความพ่ายแพ้แบบเด็ดขาดอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาถูกล้อมอยู่

พวกเขาไม่ควรสามารถรับสถานการณ์นี้ได้อีกแล้ว

นักโทษไร้ทักษะแตกกลุ่มทันที ตามด้วยกองทัพรุกรานมอลต์ที่แตกพ่ายไม่นานหลังจากนั้น และนี่เป็นที่ศึกบนพรมแดนจบอย่างไร

「และตอนนี้หน้าที่ฉันหมดแล้ว ฉันจะกลับราเฟน……」

「เราได้รับคำสั่งจากเจ้าศักดินาซามะเมื่อกี้ที่บอกเราให้ตามเขาไป……」

「หาฟฟฟฟู่」

–มุมมองเอเกอร์–

กองทัพฮาร์ดเลตต์ กองทัพหลัก

「ไมล่าซังตีศัตรูแตกพ่าย เธอไปรวมทัพกับทหารม้าธนูที่มาเป็นกำลังเสริมและดูเหมือนกำลังกลับ ไม่เป็นไรถ้าเราไม่ไล่ตามจริ%E