ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 47 สงครามอาร์คแลนด์ ④ ศึกตัดสิน

47 สงครามอาร์คแลนด์ ④ ศึกตัดสิน

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

 

「เอเกอร์-ซามะ…ทุกคนได้รวมกันที่ห้องโถงแล้ว ท่านไม่คิดว่าท่านควรจะออกไปที่นั่นเหรอ?」

 

「ชั้นจะไปแล้ว ชั้นไม่ต้องรีบ เกอะ!」

 

ซีเลียได้มองผมด้วยการหรี่ตาเหมือนจะพินิจพิเคราะห์ผม มันไม่ใช่บางอย่างที่ผมต้องรีบ ผมได้ตัดสินใจที่จะรอคำสั่งจากกองกำลังหลักว่าผมควรจะออกไปจากเมืองนี้หรือไม่ ผูส่งสาสน์ควรจะมาเย็นนี้ไม่ก็คืนนี้

「โอ้ใช่ การผัดผ่อนชีวิตของหมูนั่นได้ยืดไปจนถึงเช้าใช้มั้ย…? แต่ถ้าชีวิตเค้ายืดไป เค้าไม่ควรจะมีปัญหากับเรื่องนั้น」

 

「งั้นหนูจะให้พวกเค้ารู้เพื่อรอพร้อม ได้โปรดเร็วๆเท่าที่ทำได้」

 

「ได้ ชั้นรู้ อออุ!」

 

ตาของซีเลียหรี่ลงอีก ผมได้นอนตะแคงบนเตียงและซีเลียได้มองไปที่เท้าผม เน้นไปที่รอยปูดใหญ่ภายใต้ผ้าห่ม คนหนึ่งคนได้โผล่หน้าของเธอออกมาจากข้างในผ้าห่ม

 

「หนูกำลังคิดจะบริการการแข็งตอนเช้าของท่าน แต่ท่านต้องไปแล้วเหรอ?」

 

「ไม่ ได้โปรดทำต่อ มันจะเป็นปัญหาถ้าเธอหยุดตอนนี้」

 

「หนูเข้าใจแล้ว ทุกคน ทำมันให้เข้มข้นกว่านี้」

 

ข้างในผ้าห่มเสียงดูดได้เสน่หามากกว่าเดิมและมีเสียงอู้อีได้ยินได้

 

「ขนาดที่เหลือเชื่อ ยังมีที่แม้ว่าห้าคนจะวางปาก」

 

「ดูที่ไข่ด้วย มันน่าทึ่งมาก หนูสงสัยว่าเมล็ดพันธุ์ถูกเก็บสะสมอยู่ที่มันมากเท่าไหร่」

 

「เมื่อวาน นี่ได้ถูกเทเข้าไปในหนูใช่มั้ย? บางทีหนูอาจจะ…」

 

「เอ็นใหญ่นี้เป็นคนที่ขโมยเราจากหมูนั่นใช่มั้ย? ขอบคุณคุณเอ็น~」

 

เด้งออกมา; สาวคนละหน้าได้โผล่ออกมาจากข้างในผ้าห่ม ปากของเธอเปียกและรู้สึกน่าเร้าใจ

 

「อืม ลอร์ดศักดินา…ไม่ไอหมูตัวผู้นั่นได้ข่มขู่ครอบครัวเราในหมู่บ้านโดยการจับตัวประกัน นั่นทำไมเมื่อเค้าตาย หนูจะมีความสุขมาก~」

 

รู้ว่าผมถือชีวิตเขาอยู่ในมือเธอขอร้องอ้อมๆกับผม

 

「ถ้าชายคนนั้นไปแล้วงั้นหนูจะเป็นของฮาร์ดเลตต์-ซามะอย่างสมบูรณ์ได้ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?」

 

「หนูอยากจะเป็นผู้หญิงของท่านจริงๆ~」

 

ได้ยินผู้หญิงเหล่านี้ปรารถนาเป็นเสียงเดียวกันให้เขาตาย ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจชายคนนั้นเล็กน้อย และเมื่อดูกายของพวกผู้หญิงที่มีรอยแผลเป็นเหล่านี้หลงเหลืออยู่ มันน่าจะเป็นที่เขาสมควรได้รับ

 

「ชั้นเกือบจะถึงแล้ว ชั้นหวังพึ่งเธอนะ」

 

「ได้เลย~」 「ชั้นจะเอาปลายนะ เค๊?」 「ชั้นจะดูดด้านข้าง」

 

ไม่สามารถที่จะเห็นอะไรจากภายใต้ผ้าผมได้เพิ่มความรู้สึกเงี่ยนของผมเพิ่มขึ้น ไม่ว่าเมื่อวานผมจำทำกับพวกเธอไปมากแค่ไหน ผมรู้สึกถึงการปลดปล่อยครั้งใหญ่ได้มา

 

「ฮย้าา!」 「เหมือนน้ำพุเลย…」 「หนูใส่มันทั้งหมดเข้าไปในปากไม่ได้」 「ว้าา มันเป็นแอ่งเลย」

 

ผมลูบหัวทุกคนอย่างเบาๆ และออกจากเตียงเพื่อใส่เสื้อ ริต้าและสาวคนอื่นได้ส่งผมและผมมุ่งหน้าไปที่ห้องโถง ลอร์ดศักดินาจะได้เจอกับชะตาที่สาวๆต้องการ มันดูเหมือนเข้าได้พ่นข้อมูลออกมา แต่ถ้าเราปล่อยเขาอย่างที่ตกลง มันมีความไม่สะดวกมากมายในอนาคต

—————————————————————

「ชั้นให้พวกนายรอ」

「「「「สวัสดียามเช้า」」」」

 

ผู้บัญชาการกองร้อยสามคน ลีโอโพลต์ ย้อกลี่ย์ได้รอผมอยู่ อย่างแรกผมรับรายงานจากผู้บัญชาการแต่ละกองเกี่ยวกับสภาพของทหารของพวกเขา ทหารที่เป็นทหารเต็มตัวไม่มีการบาดเจ็บมาก พวกเขาก็ยังได้พักในเมืองด้วย ดังนั้นพวกเขาไม่มีความเหนื่อยสะสม พวกเขาพร้อมที่จะบุกเข้าไปในเขตศัตรูได้ทุกเวลา

 

แม้ว่าทหารอาสาได้สูญเสีย มันจะมีทหารชุดใหม่ไหลเข้ามา ดังนั้นจำนวนมันจะจบที่การเพิ่มขึ้นแทน แล้วก็หลังจากที่ได้ยินว่าดาโทรห์นพ่ายแพ้ มันดูเหมือนบางคนจากหมู่บ้านรอบข้างก็อยากจะเข้าร่วมด้วย

 

ดาโทรห์นเป็นเมืองแกนกลางของหมู่บ้านรอบข้าง และในการที่มันตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา มันได้ทำส่วนใหญ่ในบริเวณรอบข้าง รวมถึงหมู่บ้านที่ยังไม่ถูกยึดครองอยู่ภายใต้การควบคุมของเราด้วย

 

「งั้น หมูนั่นพูดมั้ย?」

 

「ใช่ นี่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับกองทัพทิศเหนือ」

 

พวกเขาเก็บข้อมูลทั้งหมดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ข้อมูลที่ละเอียดได้ถูกเขียนในกระดาษและถูกส่งมอบมาให้ผม จากรายงานกำลังทางทหารของกองทัพทิศเหนือมี 20,000 คน นายพลสูงสุดคือ มาร์เกรฟ กิล่า แอสโลดิธ ทหารผู้มีประสบการ์ที่อาร์คแลนด์ชื่นชม และนายพลที่มีชื่อเสียง แต่ใน 20,000 คนนั้น ที่มีปัญหามากที่สุดเป็นทหารม้าหอกเหล็กที่มีจำนวน 2000 ทหารม้าหนักของกองทัพกลางมีไม่ถึงแม้แต่ 1000 คนดังนั้นเมื่อคิดเกี่ยวกับมัน มันเป็นการเทียบที่ข่มขู่

 

「นอกจากนั้น ผมได้ยินจากเจ้าหน้าที่รัฐสภาเกี่ยวกับภูมิประเทศและข้อมูลเกี่ยวกับหมู่บ้าน」

 

「แล้วลูกชายล่ะ」

 

ลีโอโพลต์หยุดครู่หนึ่ง

 

「ที่ชายคนนั้นรู้ไม่มีอะไรนอกจากเรื่องหยาบคาย」

 

ผมอยากจะได้ยินมันนิดหน่อยว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอะไรแต่มันจะเป็นการสนทนาน่าสะอิดสะเอียน

 

「นายได้บอกทุกอย่างที่พวกนั้นรู้กับชั้นแล้วเหรอ?」

 

「ครับ ไม่มีข้อมูลที่มีประโยชน์มากกว่านี้จากพวกเขา ยังไงก็ตาม เจ้าหน้าที่รัฐสภาจะยังมีประโยชน์อยู่」

 

นั่นใช่แล้วเราควรจะมัดเจ้าหน้าที่รัฐสภาและมอบเขาให้กับกองกำลังหลัก ผมจะจัดการกับพวกเข้าอย่างไรดี?

 

「ลีโอโพลต์ ชั้นไปสัญญาแบบไหนกับพวกเค้า?」

 

「ถ้าพวกเขาบอกข้อมูลที่น่าสนใจ งั้นพวกเราอาจจะรู้สึกเหมือนอยากปล่อยตัวพวกเค้าไป」

 

นั่นหมายถึง ผมยังฆ่าเขาได้แบบนี้ แต่มันจะค้างคาใจผม มาเก็บคำสัญญาของเราไว้เถอะ

 

「พาลอร์ดศักดินากับลูกชายมา」

—————————————————————

ลอร์ดศักดินาและลูกชายของเขาได้ถูกดึงตัวและพาไปที่พลาซ่า ตรงใจกลางของเมือง เชือกถูกคลาย ผู้คนจากบ้านใกล้เคียงได้สงสัยว่าอะไรเกิดขึ้นและออกมา

 

「ทุกคน ฟังให้ดี! คนนี้เป็นลอร์ดศักดินาเก่าและลูกชายเค้า! พวกเค้าจะเป็นอิสระจากตอนนี้ไป」

 

หน้าที่คุ้นเคยได้กลัว มีคนรับใช้ผู้หญิงที่กลับไปที่เมือง ถ้าเขาพวกถูกปล่อยตัวตอนนี้พวกเขาน่าจะแก้แค้นคนในเมือง

ชาวบ้านคนอื่นก็มีหน้าที่โกรธและไม่มีความสุขด้วย

 

「พวกเค้าจะถูกปล่อยตัว ยังไงก็ตาม เค้าจะไปที่ไหนและจะเกิดอะไรขึ้นกับเค้าหลังจากนี้ไม่ใช่ความกังวลของชั้น!」

 

ลอร์ดศักดินาและลูกชายเขาพยายามจะประท้วงแต่เสียงของพวกเขาได้ถูกเมิน มันดูเหมือนว่าจะค่อนข้างเงียบ; ผู้คนในเมืองนี้ได้กระซิบหากันในเสียงที่เกือบจะไม่ได้ยิน

 

「กองกำลังของชั้นได้ยุ่งกับการจัดการกับชัยชนะหลังจากสงคราม ชั้นกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเมืองไม่ได้」

 

ผมหันและกลับไปที่คฤหาสน์ หมูได้ร้องไห้แต่ผมไม่ได้ยินมัน พลเมืองได้ปิดระยะระหว่างพวกเคาและลอร์ดศักดินาและลูกชายของเขาทีละก้าวทีละก้าว

มากกว่านั้น คนรับใช้เก่าที่มีตาที่แดงก่ำได้ถือไม้และหินในมือ เสียงคำรามของความโกรธและเสียงเชียร์สามารถได้ยินได้ แต่ผมไม่หันกลับไปมอง แม้ว่ามีการสังหารหมู่เกิดขึ้น การดูมันมันน่าเบื่อ

—————————————————————

ในตอนเย็น ผู้ส่งสาส์นที่มาจากกองกำลังหลักได้มาถึง จากพวกเขา กองกำลังหลักได้มุ่งหน้ามาที่ดาโทรห์นเป็นเส้นตรง

 

ภารกิจของเราถูกเปลี่ยน ภารกิจของการสอดแนมเป็นแนวหน้าได้สำเร็จแล้ว เราจะเสริมการป้องกันของเมืองนี้และเตรียมการการประจำการของกองกำลังหลัก

 

คนในเมืองดาโทรห์นมี 1500 ดังนั้นมันน่าจะไม่สามารถรับกองกำลังหลักของกองทัพกลาง ที่มีจำนวนคนมากกว่าสิบเท่าได้ งั้นที่รอบข้างต้องถูกใช้และตั้งแคมป์ และไม่ใช่แค่เพียงข้างในที่มีกำแพงปกป้อง แต่รอบข้างก็มีรั้วและคูเมืองด้วย

 

「ทหารทั่วไปได้สลับกันทำหน้าที่พื้นฐาน ระหว่างที่งานพิเศษได้ถูกทำโดยเหล่าทหารช่าง」

 

ทันใดนั้น ทหารได้ขยับอย่างยุ่งๆ และผู้คนได้มองด้วยหน้าที่ไม่สบายใจ ไม่มีพลเมืองที่จะต้องรับกองทัพที่ใหญ่ขนาดนี้ และมากกว่านั้นเมื่อมันเป็นกองทัพจากต่างชาติ

 

「หัวหน้าของฮาร์ดเลตต์-ซามะจะมามั้ย?」

 

หอสังเกตการณ์ได้เหมาะสมและผมได้ดูไปทั่วเมืองจากระเบียง โดยมีริต้ายืนอยู่ข้างหลังผม

 

「ใช่ บารอนราดาห์ล เค้าเป็นผู้นำกองทัพและหัวหน้าของชั้น」

 

ผู้บัญชาการกองพันอื่นและเจ้าหน้าที่ได้อยู่ระดับเดียวกับผมด้วย

 

「มันดีกว่าที่หนูจะเป็นคู่กับคนนั้นด้วยมั้ย?」

 

「เค้าไม่เหมือนชายที่เหมือนหมูก่อนหน้านี้ แต่เขาค่อนข้างหล่อ ดังนั้นถ้าเธออยากถูกโอบกอดโดยชั้นทำตามที่ต้องการเลย」

 

ริต้าได้นำปากเธอมาใกล้ผม

 

「ถ้าคนนั้นต้องการผู้หญิง หนูจะให้สาวๆคนอื่นไป หนูจะไม่ไป」

 

ก่อนหน้านี้ริต้าเสนอตัวเธอเพื่อปกป้องผู้หญิงคนอื่น แต่ตอนนี้ คุณจะไม่คิดถึงคำที่ออกมาจากเธอ

 

「หัวใจของหนูได้ตกหลุมรักฮาร์ดเลตต์-ซามะ หนูจะไม่ปล่อยให้ชายคนอื่นแตะต้องหนู」

 

เธอคุกเข่าที่เท้าของผม และผมคิดว่าเธอจะไปหาหว่างขาของผม แต่เธอเลียเท้าของผมอย่างอ่อนโยน

 

「หนูจะอายุ 30 ในไม่นานนี้ ได้โปรดให้หนูอยู่รอบๆเป็นเวลานานๆ」

 

เธอได้ถูเท้าของผมด้วยแก้มระหว่างที่มีหน้าที่เต็มไปด้วยความปิติยินดี มันดูเหมือนว่าเธอคือผู้หญิงที่ได้รับความสุขเมื่อโดนกระทำอย่างเหนือกว่า แม้ว่าเธอมีความสุขกับการโดนกระทำอย่างเหนือกว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในอดีตได้โหดร้ายเกินไป ดังนั้นความต้องการของเธอมาระเบิดกับผม

—————————————————————

สีวันต่อมา: ตอนเช้า

 

「นายทำได้ดี ในการเป็นผู้คุ้มกันแนวหน้า」

 

「มันไม่มีอะไร แค่เตะพวกลูกกระจ๊อกน่ะ」

 

กองทัพกลางที่อีริชนำได้มาถึงที่เมืองทีละกองทีละกอง จากรายงานของผม เขาตัดสินว่าศึกตัดสินได้ใกล้เข้ามาแล้ว เขาได้รวมทุกทีมที่กระจายอยู่รอบบริเวณ และรวมทหารทั้งหมดของจริง

 

「จากสายลับ มีหลายพื้นที่ที่มีความไม่สงบเกิดขึ้นในอาร์คแลนด์ เพราะทั้งหมด ปรกติแล้วพวกเค้าเป็นประเทศที่พลเมืองส่วนใหญ่ไม่พอใจกับการเมือง พวกเค้าจะทำอะไรแน่นอน」

 

「มันถึงเวลาแล้ว?」

 

「ไม่มีผิดพลาดเกี่ยวกับมัน มันได้ใกล้เข้ามาแล้ว」

 

「ซีเลีย เร่งการก่อสร้างค่าย มันเหลือเวลาไม่มากแล้ว」

 

「รับทราบ」

 

ซีเลียได้ออกไปหลังจากที่ทำความเคารพอย่างคม เหมือนทหารที่ไม่แตกแถว มันน่ารักอย่างไรก็ไม่รู้

 

「จำนวนของศัตรูมี 20,000 หือ?」

 

「มันใช้เวลาที่จะรวมกองกำลังนอกจากกองทัพทิศเหนือ 20,000 นี่น่าจะเป็นทั้งหมดของพวกเค้า」

 

จำนวนของกองทัพนั้นเท่ากันถ้าเรารวมกองทัพชาติ ความสามารถในการสั่งการของคู้ต่อสู้ก็มาจากนายพลที่สมควรจะมีชื่อเสียง แต่อีริชก็มากความสามารถด้วย ไม่มีความด้อยกว่าที่สังเกตเห็นได้ที่นี่ ปัญหาคือทักษะของทหารและจำนวนของกองกำลังติดอาวุธหลัก

 

「ทหารม้าหอกเหล็ก 2000 คน จะค่อนข้างน่ารำคาญที่จะจัดการ」

 

「มันดีกว่าสำหรับเราที่จะท้าทายพวกเค้ามากกว่าให้พวกเค้ามาท้าทายเราที่นี่」

 

「นายจะสร้างค่ายและล้อมมันด้วยการป้องกันเหรอ?」

 

「ปรกติแล้ว การโจมตีจากด้านข้างจะเป็นกำลังที่เคลื่อนไหวก่อน แต่เวลาได้อยู่ฝ่ายเรา เรามีของเยอะ ถ้าเราได้คงสถานะของพวกเราตอนนี้ไว้ กลุ่มคนจะกบฏไปทีละคนทีละคน」

 

「คนใจร้อนที่จะเคลื่อนไหว…ศัตรูเหรอ?」

 

แน่นอนว่า นั่นเป็นความเห็นของลีโอโพลต์แต่ผมพูดมันเหมือนความคิดผมเอง เขาไม่น่าจะถือ

 

งั้นมีที่ให้เรารวบรวมของ มันไม่มีที่เหมาะที่อื่นนอกจากที่เราอยู่ที่นี่ที่มีความสูงแล้ว

 

「ด้วยนั่นในใจ ชั้นจะสร้างค่ายป้องกัน」

 

「ได้ งั้นปล่อยหน่วยสอดแนมไปรอบๆที่นี่ รวมข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้」

 

「จนกว่าจะถึงตอนนั้น เสริมความแข็งแกร่งของค่าย และทหารจะพัก มันเป็นคฤหาสน์ที่ใหญ่อย่างไม่จำเป็น ดังนั้นเลือกห้องที่นายต้องการได้เลย」

 

ปรกติแล้วห้องของลอร์ดศักดินาที่หรูหราที่สุดจะถูกมอบให้อีริชอยู่ แต่ห้องนั้นเป็นห้องที่คนรับใช้และผมปกคลุมไปด้วยน้ำจากตัวเรา อย่างที่คนหนึ่งคาดเดาได้ อีริชจะรู้สึกไม่สบายที่อยู่ในห้องแบบนั้น ดังนั้น มาผนึกห้องนั้นและใช้มันเพื่อความรู้สึกดีอย่างเดียวเถอะ

 

「โปรดมาทางนี้」

 

คนรับใช้ได้นำอีริชไปที่ห้องลูกชายโง่ มันเป็นห้องที่ก้าวข้ามห้องลอร์ดศักดินาที่ถูกปิดผนึกในแง่ของความหรูหรา และสภาพมันก็ไม่ใช่ปัญหาด้วย

 

「ฮาร์ดเลตต์-ซามะได้โปรดมาทางนี้ที่ห้องนี้…」

 

ห้องที่ริต้าพาผมมานั้นเรียบง่ายเมื่อดูเผินๆ แต่มีเพียงเตียงที่ใหญ่อย่างแปลกๆ

 

「อัศวินในห้องนี้เป็นสัตว์ตัวผู้ที่ลงมือกับคนรับใช้บ่อยครั้ง ห้องของเขาเรียบร้อยแต่เตียงได้ถูกสั่งมาเป็นพิเศษ และเป็นบางอย่างที่ดีกว่าของลอร์ดศักดินา」

 

มันดูเหมือนการทำให้ริต้าเป็นของผมมันเป็นไปได้ที่จะได้ประโยชน์หลายอย่าง

 

「แต่ไม่มีเก้าอี้หรือโซฟาเลย นำมาจากห้องว่างได้มั้ย?」

 

「หนูขอโทษที่หนูไม่สังเกต! ตอนนี้ยกโทษให้หนูกับเรื่องนี้ด้วย」

 

ริต้าได้คุกเข่าสีขาตรงหน้าผม เธอบอกว่าจะให้ผมนั่งบนเธอเหรอ?

—————————————————————

มันเป็นซักพักหนึ่งที่สิ่งที่ทำมีเพียงการสร้างค่ายและการเข้าใจหมู่บ้านรอบข้างกับภูมิศาสตร์ และไม่มีอะไรเคลื่อนไหวจริงๆ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษนอกจากโอบกอดกับริต้า นั่นทำให้ผมนึกได้ มันดูเหมือนหนึ่งในแม่บ้านก็ได้ถูกโอบกอดโดยอีริช

 

เขาไม่ใช่พวกที่เล่นไปทั่ว แต่เขาในที่สุดก็ถึงขีดจำกัดของวิถีชีวิตในสนามรบ

 

「เขาอ่อนโยนและใจดี และมันรู้สึกดีกว่าลอร์ดศักดินาคนเก่ามาก ขนาดของอุปกรณ์เค้าก็เหมาะสมชั้นเดาว่า」

 

ผมไม่คิดว่าผู้หญิงควรจะพูดถึงขนาดของเอ็นเมื่อส่ายเอวอยู่บนชายอีกคน กายของแม่บ้านได้ถูกแบ่งระหว่างอีริชและผม และเพราะเราแค่เล่นไปทั่วกับเธอมันไม่น่าจะเป็นเรื่องไหญ่

 

มือของแม่บ้านคืบคลานไปรอบๆเอ็นผมบอกผมว่า ‘ของเค้าประมาณขนาดนี้’ และชี้ไปที่ขนาดแต่ผมตัดสินใจที่จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร ไม่นาน ผู้หญิงที่ส่ายเอวได้ถึงขีดจำกัดและลำดับในการเรียงเป็นแบบนี้: ผู้หญิง1 ไปหา ริต้า ไปหา ผู้หญิง2 ไปหา ริต้า มันดูเหมือนริต้าได้หลงเสน่ห์ผมโดยสิ้นเชิง ผมเลยจะดึงผู้หญิงคนอื่นกลับไปหนึ่งขั้นและมอบลำดับความสำคัญให้กับเธอ

 

「เอเกอร์-ซามะ! รายงานจากทหารม้าเบา…และ ทำไมท่านทำนี่อีกแล้ว?!!」

 

「ไม่ว่ายังไง แค่บอกรายงานชั้นมา」

 

「มาดูกัน! พบทีมที่ดูเหมือนเป็นกำลังหลักของศัตรู จำนวนนั้นมากกว่า 15,000 อยู่ระยะการเดินอีกครึ่งวันจะมาถึง มาทางทิศใต้!」

 

ในที่สุดพวกเขาก็ได้ออกมา กองกำลังหลักของศัตรู

 

「ส่งทีมสอดแนมเพิ่มเติม ทุกหน่วยเตรียมพร้อมต่อสู้ ชั้นจะออกไปไม่นานนี้」

 

「ทีมสอดแนมได้ออกไปแล้ว หนูก็จะเตรียมตัวด้วย!」

 

ซีเลียพุ่งออกไป ผมก็ไม่มีเวลาที่จะผ่อนคลายและโอบกอดผู้หญิงอีกต่อไป ริต้าดูไม่เต็มใจที่จะจากกับผม

 

แต่ผมจับเอวเธอและโจมตีเธออย่างรุนแรง มันไม่เหมือนช่วงเวลาที่มีกันจนถึงตอนนี้ ในการทำให้เป็นจังหวะเดียวกัน แต่มันเหมือนกับการแทงส่วนที่ลึกที่สุดและทำลายเธอ เพราะการเคลื่อนไหวที่เหลือเชื่อของผม ริต้าทำอะไรไม่ได้นอกจากจะเหวี่ยงไประหว่างที่กระตุก ผมคิดว่าเธอกจะกรีดร้อง แต่เธอได้กัดผ้าปูเตียงและทน ดังนั้นไม่มีแม้แต่เสียงเล็กน้อยเล็ดไป

 

การได้รับประสบการณ์การแทงสุดกำลังของผมทำนั้นเพียงพอที่จะทำให้ผู้หญิงบ้าไป ในที่สุดริต้าก็เปิดตาเธอกว้างก่อนจะสลบและทรุดลงไป มีรอยเปื้อนสีเหลืองที่กระจายลงบนเตียง มันใช้เพียงสามนาทีที่จะน็อคริต้าและผมกระแทกเธอต่อไปจนกว่าผมจะถึงจุดสุดยอดของผม จากนั้นผมใส่เสื้อแล้วออกจากห้อง

 

「เธอเล็ด」 「เซ็กส์ที่น่าทึ่ง…」 「เป็นไปได้มั้ยว่าสิ่งที่ขยายท้องของเธอเป็นเมล็ดพันธุ์ของเค้า?」 「อุว้าา มันพ่นออกมาเลย!」

 

ด้วยเสียงผู้หญิงอยู่ข้างหลังผม ผมมุ่งหน้าไปที่สนามรบ

—————————————————————

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์! นายเตรียมตัวรึยัง」

 

「ชั้นออกไปได้ทุกเวลา」

 

ทั้งทีมได้ออกมาที่หน้าเมืองแล้ว มันไม่เหมือนกับว่าเราต้องป้องกันจากการล้อมเมือง หอสังเกตการณ์ได้ยืนยันการเห็นศัตรูแล้ว ความตึงเครียดของทหารได้ไต่ไปที่จุดสุดยอด

 

ในท้ายที่สุด พวกเราที่ยืนอยู่ในที่ราบก็สามารถจะเห็นรูปลักษณ์ของศัตรูค่อนข้างชัดเจน

 

「งดงาม」

 

คุณบอกได้เมื่ออีริชได้เล็ดเสียงของเขาออกมา ศัตรูได้อยู่ในรูปแบบอย่างงดงามโดยไม่มีใครอยู่นอกแถว และเดินหน้ามาทั้งแบบนั้น อีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าเราได้เรียงอยู่ในดาโทรห์น

 

ทหารม้าคนเดียวได้ควบมาที่นี่ เขาได้ถือธงขาว มันดูเหมือนว่าเป็นผู้ส่งสาส์น

 

「นี่คือคำพูดของผู้บัญชาการทหารทิศเหนือที่รุ่งโรจน์ของอาร์คแลนด์ มาเกรฟ แอสโลดิธ ใครเป็นผู้บัญชาการ?」

 

「ชั้น」

 

อีริชก้าวไปข้างหน้า

 

「เราจะไม่ยกโทษให้กองทัพและพฤติกรรมที่ป่าเถือนของคุณ แม้อย่างนั้น ถ้าคุณนำทหารไปจากดาโทรห์นและคืนของที่ขโมยมา เราสาบานด้วยใจที่เมตตาว่าเราจะไม่โจมตีคุณ อย่างนั้นเป็นอย่างไร!」

 

มันดูเหมือนพวกเขาได้กังวลเกี่ยวกับการขาดเสบียง ไม่มีความจำเป็นต้องตอบการข่มขู่ที่เฉยๆของพวกเขา เห็นว่าไม่มีคำตอบจากเรา ผู้ส่งสาส์นได้จากไปและการเคลื่อนไหวของศัตรูดำเนินต่อไป

 

「ทีมนักธนูอยู่ข้างหน้า?」

 

เราก็มีนักธนูวางอยู่ข้างหน้า ค่ายเป็นแต่ดินที่กองกัน แต่เมื่อสู้กันในที่ราบ แค่อะไรที่สูงขึ้นมาเล็กน้อยก็ได้มอบการปกป้องเพียงพอก็มีค่ามาก

 

สถานะการของเราก็ควรจะเห็นได้โดยศัตรูแต่พวกเขาไม่ลดความเร็วเลยซักนิดและมุ่งหน้าหาเราต่อไป

 

「ยิง-!」

 

กัปตันของทีมนักธนูตะโกน เราเป็นคนแรกที่ปล่อยลูกธนูของเราก่อน

 

「จริงๆ พวกเขาเก่ง」

 

แนวหน้าของศัตรูใช้การเคลื่อนใหญ่ที่คุ้นเคยและยกโล่ใหญ่และรับลูกธนู มีเพียงจำนวนน้อยที่ล้มลงไป

 

เหมือนกับจะคืนที่ติดค้าง พวกเขายิงธนูกลับมา และทหารบางคนได้ตาย แต่เนื่องจากค่าย เราก็ไม่สูญเสียไปมากด้วย

 

ในครั้งนี้เราได้ยิงลูกธนูไฟ พวกเขาได้รับมันในแบบเดียวกัน แต่โล่ได้ไฟลุกและรูปแบบได้ถูกรบกวน ในจับหวะเปิดนั้น เราได้ยิงลูกธนูไฟอย่างต่อเนื่อง ค่อนข้างมีจำนวนหนึ่งที่ล้มลงไป

 

「เท่าที่มา มันค่อนค่างเรียบง่าย」

 

ผมเห็นด้วยกับความเห็นของลีโอโพลต์ แม้แต่คนโง่ก็คิดอะไรแบบนั้นได้

 

และการตอบสนองต่อไปคือ…

 

นักธนูของศัตรูแยกทางกัน และจากช่องว่างทหารราบได้วิ่งมาระหว่างที่ตะโกน โล่ของพวกเขาเล็ก แทนที่จะป้องกันลูกธนูพวกเขาจะกระโดดเข้าใส่เราก่อนที่เราจะยิงพวกเขาได้

 

นักธนูที่ยิงสองครั้งหยุดและเราตอบด้วยทหารราบของเรา

 

「ครั้งนี้อีริชอยู่ที่นี่ ชั้นเลยยืนอย่างสบายๆรอบๆนี้ไม่ได้」

 

「มีความต่างระหว่างทักษะของทหาร แต่ให้พูดมันง่ายๆ ค่ายป้องกันได้ทำให้เสมอกัน การโจมตีธรรมดาจะไม่สรุปสิ่งต่างๆ」

 

กองกำลังของศัตรูก็ได้ดันมาข้างหน้ากองพันของผม ทหารเริ่มโจมตีสวน ทหารม้าหนักจะไม่แสดงความแข็งแกร่งออกมาในการต่อสู้อิสระสำหรับทุกคนแบบนั้น ดังนั้นพวกเขาได้ยืนพร้อมอยู่ข้างหลัง

 

「ชั้นก็จะไปที่ด้านหน้าด้วย ให้ชั้นรู้ถ้าสภาพของสิ่งต่างๆได้เปลี่ยน」

 

「ผมก็จะตามไปด้วย!」

—————————————————————

หลังจากนั้น ศัตรูได้พุ่งเขาตีด้วยทหารราบและเราป้องกันสิ่งนั้น มันเกิดขึ้นสามครั้ง พวกเราทั้งสองได้สูญเสียคนไปจำนวนเท่าๆกัน ศัตรูพยายามจะเน้นการโจมตีหนักที่ปีกหนึ่ง พ่ายแพ้ด้วยความตั้งใจและกลยุทธ์อีกหลายอย่าง แต่อีริชเป็นผู้บัญชาการที่ยอดเยี่ยม ทุกอย่างได้ถูกมองทะลุปรุโปร่ง การสกัดกันได้หยุด ศัตรูไม่มีทางเลือกนอกจากจะโจมตีซึ่งหน้า

 

โจมตีจากข้างหน้าด้วยศัตรูที่จำนวนเท่ากันและกำจัดพวกเขาเป็นงานที่ยาก สภาพของการต่อสู้เท่าเทียมกัน ผู้เสียชีวิตได้เพิ่มขึ้นในความว่างเปล่า ผมก็ได้ฟันศัตรูตายไป 30 คน แต่มันเป็นการต่อสู้ระหว่างกองทัพใหญ่ ดังนั้นมันไม่ได้มีผลอะไรมาก

 

「อย่างต่อไปมาแล้ว! เตรียมพร้อม!」

 

ทหารได้ดูเหนื่อยขณะที่พวกเขาเย้ยหยันระหว่างที่ศัตรูได้โจมตีเป็นครั้งที่สี่ เมื่อเทียบกับการโจมตีเริ่มต้นความเร็วในการเดินของพวกเขาช้า รูปแบบของพวกเขาเละเทะ

ความเหนื่อยได้มีผลกับทหารของศัตรูด้วย สภาพนั้นเท่ากัน ทหารได้สาปแช่งภายใต้ลมหายใจของพวกเขาระหว่างที่จัดแถวพร้อมต่อสู้ใหม่

 

แต่ศัตรูที่ควรจะบุกเข้าตีได้ยกโล่ใหญ่ขึ้นมา พวกเขาแทงโล่ไปที่พื้นตรงหน้าของพวกเขาและไม่ขยับ เพื่อตอบสนองการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดนี้ พวกเขาบอกพวกของเขาให้บอกผู้ส่งสาส์น

 

「ทหารม้าหนักของศัตรู ออกมาตรงกลาง! เป็นวิกฤติกับฐาน! ต้องการกำลังเสริมด่วน!」

 

แม้ว่ามันพูดได้ว่าภายนอกนั้นดูดี เมื่อมันเป็นการต่อสู้ระหว่างหลักหมื่น มันยากที่จะเข้าใจภาพเต็มๆ พูดนั่นแล้ว พวกเขาสามารถจะซ่อนเสียงของทหารม้าที่เตรีบมพร้อมได้อย่างไร? ผมไม่มีเวลาจะดาบดื่มไปกับการสำนึก ถ้าผู้บัญชาการสูงสุดได้ถูกกำจัด ทหารส่วนใหญ่จะจบ ถ้าอีริชตายมันจะจบ

 

ผมอยากจะรีบและควบออกไปทันที แต่ศัตรูตรงหน้าผมได้รอนั่นอยู่ เมือนเราหันหลังให้กับพวกเขา พวกเขาจะโจมตีเราโดยไม่ต้องสงสัย

 

「อากอร์! ทนมันด้วยสองกองร้อยและทหารอาสา! มันโอเคถ้าจะถอยทัพ」

 

「รับทราบ!」

 

ผมนำทหารราบหนึ่งกองร้อยและทหารม้าภายใต้การควบคุมของผม และไปที่ฐานของอีริช ศัตรูข้างหลังผมจะเริ่มโจมตี เสียงของดาบปะทะกันได้ร้องอยู่ข้างหลังผม

—————————————————————

สถานการณ์ที่ฐานแย่กว่าที่ผมคิด ทหารม้าหอกเล็กของศัตรูได้ฉีกเข้ามาในการป้องกัน ตามสิ่งนั้นมา ทหารราบได้บุกรุกและเริมการต่อสู้ระยะประชิดหลายที่

 

ผมดูความเคลื่อนไหวของศัตรูเพื่อจะเข้าใจสถานการณ์ สองระยะออกไปมีทีมที่ได้จัดรูปแบบสี่เหลี่ยมต่อการตีล้อม อีริชได้อยู่ที่นั้น ด้วยหน้าม้าที่อยู่ตรงหน้าและบุกเข้าตีเพื่อเจาะทะลุศัตรู เราได้ไปเจอกับอีริช

 

「ขอโทษ! นายช่วยชั้น」

 

「สถานการณ์ค่อนข้างแย่」

 

「ทหารราบได้ถือไม้แทนที่จะเป็นอาวุธ และพวกเขาโยนสิ่งนั้นทับคูเมือง เพื่อให้ทหารม้าส่วนใหญ่พุ่งเข้าตีข้างหน้าได้ โล่ใหญ่มันเป็นการอำพราง มันไว้เพื่อซ่อนพวกนั้นที่ใส่เกราะเหล็ก」

 

ทหารม้านั้นใหญ่กว่าขนาดทั่วไป ด้วยความลึกของคูเมืองพวกเขาจะไม่สามารถข้ามได้ นอกจากนี้ ถ้าพวกเขามีเป้าหมายไปที่ส่วนหนึ่งของรั้วที่สามารถผ่านได้เพื่อทำลาย พวกเขาสามารถจะฝ่าเข้ามาในแบบนั้นได้ด้วย พวกเขาเห็นผ่านนั่นไป; ยังมีพลหอกได้ถูกวางอยู่ผั่งหนึ่งเยอะไป

 

「ถ้าเป็นอย่างนั้น เราต้องขับพวกเขาออกไป พุ่งเข้าไปที่รูปแบบของศัตรู!」

 

「พวกเค้าแข็งแกร่ง」

 

「ชั้นก็ได้ทำบางอย่างแบบนั้นด้วยตัวชั้นเองด้วย นี่เป็นบางอย่างที่ดีกว่านั้นอีก」

 

ทหารม้าหอกเหล็กได้จัดแถวต่อสู้ใหม่ ในท้ายที่สุดได้เตรียมพร้อมที่จะเหยียบย่ำฐาน จำนวนดูเหมือนจะเป็น 1000 ผมจะทำกองกำลังของผมไปข้างพวกเขาและตีฝ่าไปที่นั่น

 

「ศัตรูโจมตี!」 「มันเป็นทหารม้าหนัก! ระวังตัว」

 

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแน่นอนว่าเป็นผม มันยากที่จะกำจัดทหารม้าหอกเหล็กที่ได้ใส่อุปกรณ์หนักด้วยลูกธนูและดาบ แต่ถ้ามันเป็นหอกใหญ่ของผม มันจะไม่ต่างมากจากการทำลายหุ่นไล่กา

 

ผมกระโดดออกและฟันลงไป ซีเลียและลีโอโพลต์ได้แทงดาบเข้าไปในช่องว่างระหว่างชุดเกราะอย่างฉลาด เพื่อปลิดชีวิตพวกเขา แต่สำหรับผม พวกเขามีทักษะที่ค่อนข้างเหมือนพระเจ้า

 

「น่าเกรงขาม! ระวังตัว!」

อัศวินที่ดูทั่วไปได้หันหอกและเข้าหาผม และแทงอย่างมีทักษะ ผมจับหัวหอกและเขาเปิดตาในความประหลาดใจ แต่พผมไม่ต้องยั้งมือ ผมได้จับหอกและโยนอัศวินและเขาได้ลงไปที่หอกของพวกของเขา

 

การต่อสู้ระยะประชิดดำเนินต่อไปอย่างไม่มีกำหนด อย่างที่คาด คุณจะหายใจไม่ทัน แค่พุ่งเข้าตีศัตรูตรงหน้า ฟันพวกเค้าลงและขยี้พวกเขา คนของผมได้ฟันศัตรู และภาพของศัตรูที่ถูกสามารถสังหารหมู่ถูกเห็นได้อีกครั้ง

—————————————————————

「ถอย-! ถอยก่อนตอนนี้-!」

 

อย่างไรก็ไม่รู้เสียงทรัมเป็ตที่ไม่ดีได้ถูกได้ยินเมื่อผมหายใจไม่ทัน และไม่มีศัตรูล้อมรอบอีกแล้ว

 

「ศัตรูได้ถอยแล้ว! ส่งเสียงแห่งชัยชนะ!」

 

「โออออออออออ้–!!」

 

พวกนายได้มีเอะอะกัน บ้ากันเรื่องอะไร? เมื่อผมมองขึ้นไป ผมเห็นทหารม้าหอกเหล็กถอย ทหารราบก็รีบวิ่งแต่มันยังมีความล้าดังนั้นค่อนค่างมีจำนวนหนึ่งได้ถูกฆ่า

 

「เอเกอร์-ซามะ! ท่านทำได้!」

 

「สำหรับตอนนี้เราได้ออกมาจากวิกฤตินั้นแล้ว」

 

「ผู้บัญชาการ! เดี๋ยวนี่อะไรน่ะ?!!」 「น่าทึ่ง~! นายทำนี่ด้วยตัวนายเองเหรอ?」

 

รอบผมมีแต่ศพของทหารหอกเหล็ก 50 คนได้เปิดเผยอยู่

พูดถึงแล้ว ผมจำเวลาที่ผมฆ่าไปประมานเท่านี้ได้

การจ้องด้วยความประหลาดใจเห็นได้รอบๆผม ผมหยิบหอกที่ปกคลุมในเลือดเหมือนกันกับชุดเกราะ

และกลับไปที่ฐาน

 

ผมได้ปล่อยให้ลูกน้องจัดการกับการจัดการกับหอกและโล่ขณะที่ผมไปนอน อย่างที่คาดมันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมได้เหนื่อยขนาดนี้ ซีเลียที่กังวลได้ตรวจทั้งตัวของผม แต่มันดูเหมือนจะไม่มีแผล

 

ในการต่อสู้ครั้งล่าสุด ศัตรูได้มีทักษะ แต่ผลคือเราสามารถจะบังคับพวกเขากลับไปได้ ศัตรูควรจะมีผู้เสียชีวิตจำนวนมากด้วย เรายังมีที่ให้หายใจจนกว่าจะถึงการโจมตีครั้งต่อไป ดังนั้นผมจะหลับนิดหน่อย ซีเลียได้มาในผ้า และผมหลับระหว่างที่ได้รู้สึกถึงความรู้สึกที่เล็กและนุ่ม

—————————————————————

「เอเกอร์-ซามะ! เอเกอร์-ซามะ!…ชั้นขอโทษมากๆ!」

 

ผมได้พยายามจะนอนเหมือนท่อนไม้แต่ได้ถูกตบ เมื่อผมลุกขึ้น ซีเลียได้ลดหัวของเธอ

 

「ขอโทษที่หยาบคาย แต่มันฉุกเฉิน! ศัตรู้จะรุกเข้ามาผ่านเรา จำนวนยังไม่รู้เพราะพระอาทิตย์ตกดิน」

 

อีริชได้มาโดยไม่รอ

 

「อ้อมเหรอ?」

 

「ใช่ ชั้นไม่รู้รายละเอียด เผื่อไว้ กองพันของนายจะป้องกันทางเข้าของเมือง」

 

ผมไม่คัดค้าน กองพันของผมสูญเสียกำลังไปค่อนข้างมากจากการต่อสู้ก่อนหน้า แต่แม้อย่างนั้น พวกเขาก็เป็นกองพันระดับสูงสุดข้างในกองทัพ มันไม่ได้ไกลจากประตูเมืองถ้าจำเป็นกำลังเสริมจะมาในไม่นาน

 

ไม่นานผมก็ได้เสียใจกับความคิดที่ไร้กังวลของผมหลังจากที่เข้าประจำตำแหน่ง ทหารม้าหอกเหล็กประมาณ 1500 คนถูกเห็นได้ พวกเขาน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่เราสู้ด้วยยกเว้นคนที่ได้ตายไป

 

「เฮ้ เอาน่า ทหารม้า 1500 คนกับเมืองที่ว่างเปล่า พวกเขาคิดอะไรอยู่?」

 

เมื่ออยู่ในคำถาม ผมควรจะถามลีโอโพลต์สำหรับคำแนะนำ เขาจะรู้ว่าต้องทำอะไรด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

「ถ้าพวกเค้าเผ้าเมืองงั้นกองทัพของเราจะเสียฐานไป หรือบางทีพวกเขามาเพื่อนำเสบียงที่สำรองกลับ และถ้าพวกเค้าออกมาแบบนี้ น่าจะ…」

 

มีทหารม้าหนึ่งคนได้เข้ามา ลูกธนูไฟได้ถูกยิงเหนื่อหัวของพวกเขา มันมีแร่บางอย่างอยู่ในนั้น และไฟสีฟ้าได้เต้นอยู่ในท้องฟ้า

 

「มันอย่างที่ผมคาด…การโจมตีตอนกลางคืนจากทุกทิศทาง ศัตรูจะตัดสินใจผู้ชนะในศึกตัดสินสั้นๆนี้ ผมคาดไม่ได้ว่าศัตรูอยากได้เสบียงมากขนาดนี้」

 

โอออออ้ เสียงได้สั่นผ่านพื้น และเสียงได้มาถึงฐาน สำหรับฐานการจู่โจมตอนกลางคืนได้เริ่มขึ้น

 

「เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วเราควรทิ้งเมืองและไปเจอกับกองกำลังหลัก มันเจ็บที่เสียเมืองไปแต่ถ้าทำกลังหลักได้ถูกตีฝ่า งั้นทุกอย่างจะจบ」

 

เขาต้องใจร้อนนิดหน่อยแน่ แต่เขาไม่ได้ฟังดูตื่นตกใต มันน่าจะฉลาดสำหรับผมที่จะตามคำแนะนำของลีโอโพลต์ที่ใจเย็นและสำรวม เพราะทั้งหมด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดทหารม้าหนัก 1500 คนด้วยกองกำลังที่เรามีอยู่ตอนนี้

 

「ชั้นจะไม่ทิ้งเมืองแต่กองพันจะไปเจอกับกองกำลังหลัก」

 

แน่นอนว่าลีโอโพลต์ทำหน้าตาสงสัย

 

「คุณหมายความว่ายังไง?」

 

「ชั้นจะปกป้องประตูเมืองนี้ ถ้าชั้นปกป้องมันจนกว่าพวกของชั้นกันการโจมตีตอนกลางคืนนี้ได้ ถ้างั้นทหารม้าหอกเหล็กที่อยูี่ที่นี่จะติดกับเหมือนหนู」

 

「นั่นมันไม่มีเหตุผล!」

 

ทำให้ซีเลียร้องออกมาอย่างนี้มันแย่ แต่ผมเมินเธอ

 

「ถ้าชั้นอยู่ข้างหลังประตูรั้ว มากที่สุดที่จะโจมตีชั้นได้คือทีละสามคน จัดการกับสถานการณ์ให้เรียบร้อยเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วกลับมาที่นี่」

 

「คุณจะตายนะ คุณรู้มั้ย?」

 

「ชั้นจะไม่ตาย ถ้านายไม่รีบไปพวกเค้าจะพุ่งเข้าตีนายนะรู้มั้ย?」

 

ลีโอโพลต์ที่เห็นผมไม่ยอมแพ้ รับการบัญชาการกองพัน และมุ่งหน้าไปหากองกำลังหลัก จากนั้นเขาจับซีเลียที่ทำอะไรไม่ถูกและจากไปด้วยกัน

 

「ขอให้โชคอยู่ข้างท่าน」

 

คำพูดสุดท้าย ที่สั้น แต่หวาน

—————————————————————

ศัตรูได้อยู่ตรงหน้าผม ผมไม่จำเป็นต้องขี่ม้าเพื่อปกป้องประตูเมือง ผมกำลังจะไล่ชวาร์ซหลังจากปิดประตูเมือง แต่เจ้าโง่นั่นได้วิ่งมาที่ฝั่งนี้ของประตูเมือง ผมได้ตามไปเพื่อจะให้เขาไปให้พ้น เขาร้องและถอยไป

 

「มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ชั้นมีการต่อสู้ถึงตาย」

 

ผมโยนฝักของแอ่งคู่ทิ้งไปและแทงดาบไว้บนพื้น ถ้านนน่าเห็นนี่ เธออาจจะหัวโขกผม

 

ด้วยดาบและหอกอยู่ใกล้ๆ ผมจะทำให้มั่นใจว่าจะแทงพวกมันทุกคน ประตูรั้วได้เอี๊ยดและมีดาบแทนที่หมุด มันเป็นการบุกฝ่าประตูเมืองที่เรียบง่าย ผมไม่มีเจตนาจะปิดผนึกมัน แต่ผมจะมอบนรกให้พวกนั้นที่เขาพยายามจะฝ่าประตูเมืองมา

 

ผมแบกหอกไว้บนไหล่และลดตัวลง ผมจะไม่วางมือไปที่หน้าผมเพื่อยืนยัน แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมยิ้มอยู่

—————————————————————

เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์   19ปี        ฤดูใบไม้ร่วง

ชนชั้น:  กองทัพกลางผู้บัญชากองพลที่ 3 กองพันผสม

 

ทีม:  กองพลที่ 1 กองร้อยหทารม้า ทหารม้าหนัก 130 หน่วย, ทหารม้าเบา 20 หน่วย

 

กองร้อยทหารราบ 3 กอง  180 คน,  150 คน,  120คน

 

เหล่าทหารช่าง  200 คน

 

ทหารอาสา  350 คน

 

รวม 1150 คน

 

ลูกน้องกองทัพ:  ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม-และ-นักยุทธศาสตร์), อากอร์ (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), แม็ก (ผู้บัญชาการเหล่าทหารช่าง), คริสตอฟ (พลทหาร), ย้อกลี่ย์ (ผู้จัดการทหารอาสา)

 

อาวุธ:  แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

 

อุปกรณ์:  เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

 

สถานที่ปัจจุบัน:  ดินแดนของอาร์คแลนด์ส่วนเหนือ เมืองดาโทรห์น

 

ความสำเร็จ:  ปราบแนวหน้าของศัตรู (ร่วม)

 

ยึดหมู่บ้าน x8  , ยึดเมืองดาโทรห์น  , ขับไล่ทหารม้าหอกเหล็ก

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 3/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord