ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 106

บทที่ 106 เธอมีความเฉียบคม (2)

มีคนไม่กี่คนคุยกันเสียงดังไม่ดังมาก ค่อนข้างอยู่ ไกลจากเงินลั่วชิง คนไม่กี่คนตรงนี้ไม่ได้ยินทั้งหมด

“เธอขโมยของคนอื่น ก็ต้องขอตรวจอยู่แล้ว” ซุน หรูที่รีบไปเพื่อตอบสำหรับการกระทำผิดมองเห็นท่า ทางของเวินลั่วชิง ยังคงสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยังตะโกน ออกมาอย่างกล้าหาญ

แต่เธอมี “หลักฐาน” เธอจะกลัวทำไม?

“หลักฐาน” เป็นลั่วนิ่งลืมตา แต่ก็มองเธอไปอย่าง ไม่มีความหวัง แต่มีท่าทางประเภทที่ดูถูกเหยียดหยาม มด อย่างไรก็ตามการจ้องมองที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ ก็ดูเหมือนจะมีความเฉียบคม

ซุนหรูแอบกลืนน้ำลายลงคอ ทันใดนั้นขาทั้งสอง ข้างก็รู้สึกเบา ๆ แต่เมื่อได้ยินเวินลั่วฉิงพูดถึงหลักฐาน ก็รู้สุขดีใจขึ้นมา “สร้อยคอของหยู่ซินเพิ่งหายไป ฉัน เชื่อว่าคุณไม่น่าจะซ่อนมันไว้ที่อื่นได้ ต้องอยู่ใน กระเป๋าของคุณแน่ ๆ ส่งกระเป๋าของคุณมา แล้วให้ หยู่ ซินค้นหา แค่นี้ก็รู้ชัดแล้ว”

เป็นลั่วนิ่งรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าเธอจะต้องพูดแบบนี้ ก็ เลยไม่แปลกใจเท่าไหร่ และไม่มีการโต้แย้งใด ๆ แต่ก็ เอากระเป๋าของตัวเธอวางไว้บนโต๊ะ มุมริมฝีปากของ เขายกขึ้น “กระเป๋าอยู่ตรงนี้”
ซุนหรูยิ้มออกมา หัวเราะออกมาอย่างสะใจ และ ไม่กลัวอีกต่อไป เธอหยิบกระเป๋าอย่างเชื่อฟังและ ปล่อยให้เธอค้นหา

ทีวันนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ตายดีแน่

มุมริมฝีปากของหลี่หยู่ซินยังแสดงความเยาะเย้ย ให้เห็นเล็กน้อย เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เท่าไหร่นี่น่า ที่แท้ก็แค่ทำเป็นเสแสร้ง เป็นลั่วนิ่งเงยหน้าขึ้น และมองไปที่หลี่หยู่ซิน พูดที

ละคำอย่างช้า ๆ “ก็แค่ต้องค้น…” คำพูดของเธอหยุด

อยู่เท่านั้น และเลิกคิ้ว อีกทั้งยังเสริมขึ้นมาอีกประโยค

“คุณมันไม่คู่ควร

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” สีหน้าของหลี่หยู่ซินเปลี่ยน ไปทันที รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอยู่ลึก ๆ แม้ว่าเธอจะเป็น เพียงนางแบบตัวเล็ก ๆ แต่ก็ไม่เคยได้รับคำดูถูกแบบนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่า ตอนนี้เธอยังเป็นผู้หญิง ของคุณชายเล้งอีก

“คุณรู้ใช่ไหมว่าเธอคือใคร? เธอคือผู้หญิงของ คุณชายเล้งเชียวนะ” ซุนหรูเป็นตัวแทนของ หลี่หยู่ซิน เมื่อได้ยินเข้าก็ระเบิดขึ้นทันที ในเวลาเดียวกันก็ยก คุณชายเล้งขึ้นมา

ในมุมนั้น ดวงตาของคุณชายเล้งหรี่ลง ซ่อนความ รู้สึกเย็นชาของความเคร่งขรึมไว้ เวินลั่วฉิงเม้มริมฝีปาก ดูเหมือนจะมีเสียงหัวเราะเบา ๆ “อย่าบอกว่าเป็นคนของคุณชายเล้งแม้จะเป็น คุณชายเล้ง…” คำพูดของเธอหยุดลงโดยเจตนาอีก ครั้ง จากนั้นก็ยกขึ้นมาอีกหนึ่งประโยคอย่างไม่เร่งรีบ “ก็ไม่มีคุณสมบัติในการตรวจค้นกระเป๋าของฉัน”

เมื่อเธอพูดประโยคนี้ออกไป ผู้คนในสถานที่ก็เกิด ความโกลาหล

ทุกคนรู้ดีว่า คุณชายเล้งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยุ่ง เกี่ยว เขาเป็นเสมือนการดำรงอยู่ของราชานรก

ทั้งเมือง A คนที่กล้าที่จะพูดเรื่อง คุณชายเล้งยังมี อยู่แค่ไม่กี่คน ผู้หญิงคนนี้กำลังหาเรื่องตายแน่ ๆ

ผู้ชายที่ถูกกล่าวถึง ที่นั่งอยู่ตรงมุมนั้นก็เลิกคิ้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหมาย

“ฮะ คุณพูดว่าอะไรนะ คุณบอกว่าคุณชายเล้งไม่มี คุณสมบัติในการตรวจค้นกระเป๋าของคุณเหรอ? ฉันว่า เธอบ้าไปแล้ว” ซุนหรูดูเหมือนจะคว้าด้ามใหญ่ไว้ ตะโกนออกมาอย่างจงใจ

แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าคุณชายเล้งอยู่ที่นี่ เลยจงใจ พูดให้คุณชายเล้งได้ยิน เธอคิดว่าถ้าคุณชายเล้ง ได้ยินเข้าจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน

“ไม่อย่างงั้น เธอลองพูดออกสิว่าคุณชายเล้งมี คุณสมบัติอะไรในการที่จะตรวจค้นกระเป๋าของฉัน? หรือว่า เธอจะคุณชายเล้งให้มาค้นงั้นเหรอ?” เวินลั่วฉิง เลิกคิ้ว และทำสีหน้าสบายใจ
ที่มุมปากของผู้ชายคนนั้น ที่อยู่ในมุมยกขึ้น และ เขาก็หัวเราะออกมา

“คุณชายเล้งผู้หญิงคนนี้งมงายเกินไปแล้ว ให้ผม ส่งคนไปสั่งสอนเธอดีไหมครับ?” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง คุณชายเล้งรู้สึกโกรธแทนคุณชายเล้งคว้าโอกาสที่จะ ได้รับการโปรด

คุณชายเล้งหันมาสบตาเขาเล็กน้อย มองผู้ชาย คนนั้นอย่างเย็นชา และจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “เมื่อเธอเพิ่ง บอกว่าผมไม่มีคุณสมบัติ แล้วแกคิดว่าแกมีงั้นเหรอ?”

ผู้ชายคนนั้นตกใจ ในขณะที่ตกตกใจอยู่พักหนึ่ง หลังของเขาก็รู้สึกเย็นวูบ คำพูดของคุณชายเล้งหมาย ถึงอะไร?

ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าคุณชายเล้งไม่มีคุณสมบัติ คุณชายเล้งก็ยอมรับว่าตัวเองไม่มีงั้นเหรอ? นี่ไม่ใช่ สไตล์ของคุณชายเล้ง

“ฉันเห็นว่าคุณกำลังความรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป กลัวแล้วล่ะสิ? สร้อยคอของหยู่ซินยังไงก็ถูกซ่อนอยู่ ในกระเป๋าของเธอแน่ ๆ เธอเลยไม่กล้าให้พวกเราค้น ใช่ไหมล่ะ ซุนหรูเพราะมี “หลักฐานที่ชัดเจน” ดังนั้น เธอเลยคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวอะไร

“เธอไม่ให้พวกเราค้น ก็เพราะว่ามีผีอยู่ในใจ ถ้า เกิดว่าฉันค้นหลักฐานออกมาได้ เธอจะว่ายังไง ซุนหรู ต้องการที่จะบังคับค้นหากระเป๋า
“คุณจะลองดูก็ได้นะ” เงินล้วฉิงไม่ได้ขยับอะไร แต่ว่า ในขณะที่มีอของซุนหรูกำลังจะจับโดนกระเป๋า ของเวินลั่วชิง ดวงตาของเธอหันมา ดวงตาเย็นชามอง ไปบนมือของ ซุนหรู

ในขณะนั้น มือของก็ซุนหรูได้หยุดลง และเกิด อาการสั่ง ทั้ง ๆ ที่มือของเธออยู่ห่างจากกระเป๋าเพียง ไม่กี่เซนติเมตร แต่เธอไม่กล้าที่จะเอื้อมไปถึงมัน

ดูเหมือนว่าถ้าเธอยืดออกไป มือของเธอจะหักแน่ ๆ

ผ่านไปได้สักพัก ไม่เพียง แต่ซุนหรูจะตกใจ ทุก คนตรงนั้นต่างก็ตกตะลึงกับแรงผลักดันของเธอ

ใบหน้าของคุณชายเล้งประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้?

ผู้หญิงสามารถมีออร่าแบบได้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็น ครั้งแรก

เสียงของเธอไม่ดังอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอ ไม่คมเกินไป แต่มีก็มีออร่าอาฆาตบางอย่างที่จะทำให้ ผู้คนสั่นสะท้าน

เขาไม่เคยแม่แต่จะคิดว่าในงานเลี้ยงวันนี้เขาจะ ได้เจอกับผู้หญิงแบบนี้ ค่อนข้างน่าสนใจเลยทีเดียว

เวินหรวนหรวนที่เฝ้ามองมาจากข้าง ๆ ตกตะลึง นี่ นี่ใช่คือเวินลั่วฉิงจริง ๆ หรือ?

ถึงแม้ว่าอาการป่วยของเวินลั่วฉิงจะหายดีแล้ว แต่ว่าเธอไปฝึกทักษะนิมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

“พี่สาวท่านนี้ อย่าโกรธไปเลยนะคะ ตัวแทนของ ฉันวิตกกังวลเกินไป เมื่อกี้ฉันก็แค่นั่งอยู่ข้าง ๆคุณ บางคนเห็นคุณเข้ามาหาฉันโดยเจตนา พวกเราเลยแค่ สงสัย…” หลี่หยู่ซินถือว่ายังคงฉลาด ค่อย ๆถอน หายใจออกมา และใช้ถ้อยคำที่ระมัดระวัง

แต่เป้าหมายมีเพียงอย่างเดียว

“ก็แค่สงสัย? งั้นก็ไปแจ้งความ เรียกตำรวจมาซะสิ ฉันจะให้ความร่วมมือกับตำรวจ” เงินลั่วฉิงคัดจังหวะคำ พูดของเธอ เพราะขี้เกียจที่จะฟังคำพูดไร้สาระเหล่า นั้น

ดวงตาของเวินลั่วฉิงหันไปเล็กน้อย และกวาด สายตามองไปยังคนไม่กี่คนที่อยู่ตรงหน้า มีการเยาะ เย้ยที่มุมริมฝีปาก “มิฉะนั้น ใครก็อย่ามาแตะต้อง สิ่งของของฉัน”

“เหอะ ช่างกล้าอะไรขนาดนั้น? คุณคิดว่าคุณเป็น ใคร?” ซุนหรูรีบลุกขึ้นมา ขาทั้งสองข้างอดไม่ได้ที่จะ สั่น แต่ปากก็ปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

เป็นลั่วนิ่งไม่ได้สนใจเธอ หยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรออก

“ยังไง? คิดอยากจะตะโกนขอความช่วยเหลืองั้น เหรอ? เหอะ ตอนนี้เธอจะเรียกใคร มันก็ไม่มีประโยชน์ แล้ว” หลี่หรูเข้าใจว่าเธอต้องการที่จะตะโกนขอความช่วยเหลือให้คนมาช่วย หัวเราะเยาะเย้ยออกมา

หลังจากที่โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงสายติดแล้ว เธอ

ก็เปิดลำโพง “สวัสดีค่ะ ใช่ศูนย์รับแจ้งเหตุของเมือง A เขต ”

C.

ทุกคนได้ยินคำพูดทางโทรศัพท์ และตกตะลึง เธอ เธอกำลังแจ้งความ?

“ฉันต้องการจะแจ้งความค่ะ ที่หมิงเจ๋….ห้อง505 พวกคุณ พวกคุณช่วยรีบมาหน่อยได้ไหมคะ” เงินลั่วชิงใช้ความกลัวมาก ตื่นตระหนก เสียงตะโกน อย่างไม่ต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ไป

ทุกคนต่างตะลึง ในขณะที่ไม่สามารถยอมรับกลับ มีการพลิกกลับอย่างกะทันหัน

นี่ นี่ใช่คนเดียวกันหรือเปล่า?

เมื่อได้เห็นเธอกลับมามีความสงบอย่างรวดเร็ว ทุก คนรู้สึกเพียงว่าไม่สามารถมีสติในชั่วขณะ

คุณชายเล้งกระตุกริมฝีปาก มีรอยยิ้มอีกเล็กน้อย ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าสนใจจริง ๆ

เรื่องนี้เริ่มสนุกขึ้นแล้วสิ!