ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 144 ถูกคุณชายสามเย่จับได้เสียแล้ว (2)

บทที่ 144 ถูกคุณชายสามเย่จับได้เสียแล้ว (2)

ดวงตาเฉินเป็นประกายเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าคาด ไม่ถึงว่าเธอจะเชื่อฟังโทรกลับไป

เห็นปฏิกิริยาของเธอ สีหน้าของเขาก็กลับมาดีขึ้น

แต่ว่าอีกฝ่ายไม่มีการตอบสนองใดๆ ไม่ได้รับสายและไม่ ได้กดวางสายด้วย

ดวงตาของเวินลั่วชิงเป็นประกายเล็กน้อย เป็นอย่างนี้

แสดงว่าไม่ได้ยินหรือ?

เป็นลั่วนิ่งรู้ว่าปกติถ้าเป็นแบบนี้ จื่อซีจะกำมือถือไว้รอ สายจากเธอ ดังนั้นมีความเป็นไปได้น้อยที่จะไม่ได้ยิน

ถ้าเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้อยู่อย่างเดียวก็คือปิดเครื่อง แล้ว ไม่ใช่จื่อซีเป็นคนปิดเครื่องเองแน่นอน ในสถานการณ์ อย่างนี้คนที่ปิดเครื่องก็ต้องเป็นจื่อโม่เท่านั้น

“พี่ชายทำไมต้องปิดเครื่องด้วย ฉันจะวีดีโอคอลคุยกับ หม่ามี๊นะ”อีกฝั่งหนึ่ง สีหน้าของจื่อซีไม่พอใจ หม่าสาย วีดีโอคอลเธอทิ้ง พี่ชายก็มาปิดมือถือของเธออีก

“ตอนแรกหม่ามึกดวางสาย ต้องเป็นเพราะมีเหตุสุดวิสัย และน้องโทรกลับไปหม่าก็ไม่รับสายแสดงว่าไม่สะดวกที่ จะวีดีโอคอลคุยกับน้อง เดาว่าน่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย เพื่อ เป็นการป้องกันที่ดีที่สุดควรจะปิดเครื่องเอาไว้จะดีกว่า”ถัง จื่อโม่เห็นว่าน้องสาวกำลังจะร้องไห้แล้วจึงอธิบายด้วยความอดทน

“มีใครอยู่ด้วย? ป้องกันอะไรกัน? “ถังจื่อซีหยุดชะงัก เหมือนจะเข้าใจไม่เข้าใจ

“สามีของหม่า”คิ้วของถังจื่อโม่ขมวด ไม่รู้กำลังครุ่นคิด อะไรอยู่

“เขาเป็นสามีของหม่าม ก็ต้องเป็นแดดดี้ของพวกเราสิ ทำไมถึงต้องระวังเขาด้วย? “ถังจื่อซียิ่งไม่เข้าใจ

ในเวลาอันสั้นถังจื่อโม่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้น้องเข้าใจดี

“หรืออีกหน่อยหม่ามีจะเอาแต่สามี ไม่เอาพวกเราแล้ว หรือ? ตอนนี้หม่ามีก็ไม่ได้มาอยู่กับหนู อยู่แต่กับสามีของ หม่าม”ถังจื่อซียิ่งพูดยิ่งรู้สึกเสียใจ ปากน้อยๆได้กลั้นน้ำตา ไว้เกือบจะร้องไห้ออกมา

ตอนแรกเธอคิดว่าหม่ามี้มีสามี เธอก็จะมีแดดดี้แล้ว แต่ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้หม่ามีได้ถูกแย่งไปเสียแล้ว

ถังจื่อโม่เห็นน้องจะร้องไห้ ในใจก็รู้สึกเป็นห่วง”น้องอย่า ร้องไห้เลย พวกเราหาโอกาสไปพิสูจน์เขาดูว่าเขาสามารถ ที่จะเป็นแดดดี้ของพวกเราได้ไหม”

“พิสูจน์ยังไงล่ะ? “จากที่ถังจื่อซีจะร้องไห้ ดวงตาก็เกิด แสงประกายขึ้นมา

ถังจื่อโม่เอียงตัวไปใกล้หูของเธอและกระซิบพูด ถังจื่อซี ก็พยักหน้าตลอด ดวงตาคู่นั้นยิ่งเกิดแสงสว่างขึ้นไปอีก ใบหน้าอันน้อยๆก็ยิ้มจนชื่นบานเลยทีเดียว
ฝั่งโน้นไม่ได้ตอบสนอง ฝั่งเวินลั่วชิงจึงยกเลิกสายไป โดยอัตโนมัติ

“ไม่ได้รับสาย”เงินลั่วฉิงยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างไร้ เดียงสา จะโทษเธอมิได้นะ

เยซื้อเฉินจ้องมองเธอไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่ากำลังคิด อะไรอยู่ “ยังต้องโทรอีกไหมค่ะ? “เงินลั่วชิงเห็นเขาไม่โต้ตอบ จึง

ลองถามดู

แน่นอน เธอรู้ว่าถึงจะโทรไปอีกก็ยังเหมือนเดิม

“โทรไปอีก แล้วจะมีคนรับสายหรือ? “เขาหยีตาครึ่งหนึ่ง แล้วมองเธอเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายคงจะ สังเกตเห็นอะไรสักอย่าง จากนั้นจึงปิดเครื่อง ดังนั้นถึงจะ โทรไปอีกก็ยังคงเหมือนเดิม

เธอรู้ว่าโทรไปแล้วจะเป็นอย่างไร ยังจะจงใจมาถามเขา อีก! เขาได้กัดฟันไว้

เวลานี้เธอยังคงมองเขาอยู่เหมือนเดิม ริมฝีปากสีแดงที่ อวบอิ่มมีเสน่ห์ ดวงตาของเย่ซือเฉินมืดครึ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เอียงตัวจะทับไปยังร่างของเธอ

เงินลั่วชิงสะดุ้งตกใจ ด้วยปฏิกิริยาการตอบสนองอย่าง รวดเร็วของร่างกายและสมอง จึงได้พลิกตัวหลบไปอย่าง รวดเร็ว

มันเป็นความสามารถที่ซุ้มซ้อนกันมาหลายปี จึงมีการ ตอบสนองและการกระทำที่รวดเร็ว เมื่อกี้เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะตีเธอ

เยซื้อเฉินมองเธอด้วยดวงตาที่ลุ่มลึกเข้าไปอีก ผู้หญิงคน อื่นไม่สามารถเทียบความเร็วของเธอได้ ดังนั้น…. เงินลั่วชิงก็คิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองตอบสนองได้ไม่เหมาะสม ในใจจึงรู้สึกตื่นตระหนก

เผอิญว่าเวลานี้มือถือของเย่ซือเฉินดังขึ้น เป็นเสียงแจ้ง เตือนข้อความที่เขาตั้งขึ้นโดยเฉพาะ

เยซื้อเฉินนำมือถือออกมา ดวงตาก็เกิดวิบวับเมื่อเห็น

ข้อความ

เนื้อหาของข้อความนั้นเรียบง่ายกะทัดรัดมาก– คุณชายถังกลับเมืองจิ๋นแล้ว

พี่ใหญ่กลับมาอีกแล้ว?

งานของพี่ใหญ่จะยุ่งมากตลอดเวลา ปกติถ้าไม่มีธุระก็จช

ไม่มาที่เมือง A บ่อยๆ

ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน พี่ใหญ่เพิ่งออกไปจากเมือง A นี่มัน

ไม่กี่วันเองก็มาอีกแล้วหรือ?

ครั้งที่แล้วพี่ใหญ่มาก็เพราะเรื่องของคุณปู่ผิง

แล้วครั้งนี้พี่ใหญ่มาด้วยเหตุผลอะไร? พี่ใหญ่มาครั้งนี้ไม่ได้บอกพวกเราเลย แม้กระทั่งเสินถิงก็

ไม่รู้

เขารู้สึกว่าเขาต้องไปคุยกับพี่ใหญ่สักหน่อยแล้ว
เฉินมองเว็นลั่วฉิงอย่างแวบหนึ่งแล้วก็หันหลัง

เดินออกไป

เงินลั่วชิงสูดลมหายใจแรงๆ เมื่อกี้เขากำลังจะตบตีเธอ ใช่ไหม? ใช่ไหม?

เธอดูออกว่าเมื่อสักครู่นี้เขากำลังโกรธอยู่?

ได้ยินเขาลงจากบ้านแล้วออกไป

ในใจของเวินสงสัย ทำไมเขาถึงออกไปแล้วล่ะ? คุณเมิ่งล่ะ? ออกไปกับเขาด้วยกันหรือเปล่า?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น มองมือถือแวบหนึ่ง นึกถึงตอนที่เฉินเดินเข้า มาในห้องของเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นอะไร เธอจึงลงจาก เตียงไปปิดประตูห้อง ไตร่ตรองดูแล้วจึงล็อคประตูห้องเสีย เลย จากนั้นก็รับสายโทรศัพท์

“ลูกพี่ใหญ่กลับประเทศมาแบ้ว ไปหาคุณบ้างไหม? “เมื่อ รับสายเสียงของมู่หรงด้วหยางก็ส่งผ่านมา

“ไม่มีค่ะ รุ่นพี่กลับประเทศก็น่าจะมีภารกิจต้องทำหรือ เปล่า? “ลั่วฉิงหยุดชะงัก หลายปีมานี่รุ่นพี่กลับเข้ามา ในประเทศน้อยครั้งมาก หรือจะมีภารกิจที่จะต้องสะสาง

ไม่ใช่ ลูกพี่ใหญ่น่าจะไปหาคุณนะ”อีกฝั่งหนึ่งของสา ยมู่หรงด้วยหยางแอบถอนลมหายใจ

“รุ่นพี่น่าจะกลับมาพร้อมกับรุ่นพี่หงหลิงหรือ เปล่า? “เป็นลั่วนิ่งไม่ได้รับรู้อะไร ยิ้มเบาๆ
“.”มู่หรงหยางถอนหายใจอีกหนึ่งครั้ง เป็นใครก็ สามารถมองออกว่าลูกพี่ใหญ่นั้นชอบเธอ มีเพียงเธอ เท่านั้นที่คิดว่าลูกพี่ใหญ่ชอบพี่หงหลิง

“คุณกับเย่ซื่อเฉินช่วงนี้เป็นไงบ้าง? “มู่หรงหยางไม่ได้ พูดอะไรมากมายกับเธอต่อ เขาเคารพสิทธิ์ในการเลือก ของเธอเสมอ ในเมื่อเธอได้แต่งงานกับแล้ว เรื่อง ของเธอกับลูกพี่ใหญ่เขาจึงไม่ได้จับคู่ให้กันอีกต่อไป

“ยังไม่มีความคืบหน้าด้านของหุ้นส่วนเลย คุณปู่เย่นั้น รับมือยากเอาการ”ลั่วฉิงนึกถึงภาพที่ไปบ้านของตระ กูลเย่แล้ว ก็รู้ว่าอยากจะช่วยเย่ซือเฉินเอาหุ้นส่วน จำเป็น ต้องวางแผนมองการณ์ไกลก่อนถึงจะได้

“ฉันไม่ได้ถามเรื่องนี้ ฉันพูดถึงเรื่องของคุณกับเย่ซือเฉิน นั้นมีหน้าตาหล่อเหลา หุ่นก็ไม่เลว คุณไม่คิดที่จะ ฉวยโอกาสนอนกับเขาเสียเลยล่ะ พวกคุณจดทะเบียน สมรสกันแล้วนะ ไม่นอนก็เสียดายแย่

เป็นลั่วนิ่งได้ยินเขาพูดจาไร้สาระสิ้นดี จึงได้กดวางสาย

ทิ้ง

เธอไปนอนกับเย่ซือเฉินเหรอ? บ้าไปแล้ว?

เงินกดวางสายแล้วก็ดูให้แน่ใจว่าออกไป แล้วจริงๆ จากนั้นก็ได้โทรไปหาจื่อซี แต่มือถือของจื่อซีปิด เครื่องไว้

เธอโทรเข้าเครื่องของจื่อโม่ แต่มือถือของจื่อโม่ก็ปิด เครื่องด้วย
ตวงตาของเวินลั่วฉิงวาววาม เธอคาดเดาได้ว่ามือถือของ จื่อซีปิดเครื่องแล้ว แต่ทำไมมือถือของจื่อโม่ก็ปิดเครื่อง ด้วยล่ะ ปกติจื่อโม่ไม่เคยปิดเครื่องเลยนะ

เด็กน้อยทั้งสองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าล่ะ?

เงินลั่วชิงรู้สึกเป็นห่วง จึงรีบโทรไปหาเห่อถุงถุง เบอร์ ของเห่อถงถงนั้นโทรติดอยู่ แต่ไม่มีคนรับสายเลย

จิตใจของเวินลั่วฉิงเริ่มกระสับกระส่าย เธอได้โทรไปอีก

แต่ก็ไม่มีคนรับสายเหมือนเดิม

เป็นลั่วนิ่งเริ่มรู้สึกหวาดกลัว รีบลุกขึ้นไปเอาเสื้อมาหนึ่ง ตัว แล้วใส่เสื้อไปด้วยเดินออกไปด้วย