ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 753 ถังจื่อซีประกาศอย่างมาดเข้มว่า คนนี้คือพ่อของฉัน (1)

“บอกแล้วว่าอย่ารีบ น้องวิ่งอะไรกัน？”ถังจื่อโม่ดึงเธอมา พลางถอนหายใจเบาๆ อารมณ์ร้อนของเธอได้จากใครกัน？

“ไปเถอะ พี่พาน้องไปกินของอร่อย”เด็กน้องถังจื่อโม่รู้ว่าน้องสาวคือนักกินตัวยง ขอเพียงมีของให้กินก็จะลืมความเจ็บไปชั่วพริบตา

“จริงเหรอ ดีจัง ดีจัง พวกเราไปกินกัน”ดังคาด นักกินตัวน้อยได้ยินว่ามีของให้กิน ดวงตาน้อยๆสองดวงก็สว่างเจิดจ้า ก้นเล็กๆก็ไม่เจ็บอีกต่อไป

“เด็กน้อย ผู้ปกครองของพวกหนูล่ะ？พวกหนูเดินหลงทางกับคนที่บ้านใช่ไหม？”พนักงานเห็นพวกเขามีกันอยู่แค่เด็กตัวเล็กๆสองคน จึงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย“พวกหนูอย่าเพิ่งวิ่งไปเรื่อยนะ เดี๋ยวฉันช่วยหาผู้ปกครองให้ รออยู่ที่นี่นะ ฉันไปประกาศให้ผู้ปกครองของพวกหนูมาหาพวกหนู”

“ขอบคุณครับ พวกเราออกมาเอง พ่อกับแม่ไม่ได้มาครับ”ถังจื่อโม่กล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท เขาไม่ให้พนักงานประกาศหรอกหากเขาประกาศเมื่อไหร่ แผนการมีอันล่มสลายเป็นแน่

“แต่เด็กๆอย่างพวกหนูสองคน ถ้าเกิด……”พนักงานมองเด็กสองคนนี้น่ารักขนาด กลัวพวกเขาเกิดเรื่องมาก

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอามือถือมาอยู่ จะติดต่อกับคนที่บ้านเองครับ ขอบคุณน้ามากครับ”เด็กน้องถังจื่อโม่กล่าวคำขอบคุณเสร็จก็ดึงถังจื่อซีจากไป

เห็นพวกเขาไปแล้ว พนักงานก็พูดอะไรไม่ค่อยได้

บัดนี้บนชั้นสี่จุดขายเสื้อผ้าเด็ก เวินลั่วฉิงกับเห้อถงถงกำลังดูเสื้อผ้าเด็กอยู่

“วางขายแบบที่ฉันดูไว้แล้วนี่ ดีจังเลย อืม ไม่เลวเลย ดูดีกว่าภาพที่โฆษณาเสียอีก”เห้อถงถงหาเสื้อที่เธอดูไว้ก่อนหน้านี้เจอ จึงรู้สึกพอใจยิ่งนัก

เวินลั่วฉิงมองราคาก็อดแลบลิ้นไม่ได้ ร้านนี้เป็นร้านที่มีชื่อเสียงด้านเสื้อผ้าเด็กมากๆ

แบบที่เห้อถงถงเลือกมีแต่แบบสวยๆกันทั้งนั้น แต่ราคาก็สวยมากเช่นกัน

ปกติเธอไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้า

ราคาแพงให้เด็กๆ เพราะลูกทั้งสองคนกำลังอยู่ในวัยเติบโต ซื้อกลับไปแล้วใส่ไม่นานก็เล็กแล้ว

เธอรู้สึกว่าสิ้นเปลือง

ปกติเธอมักจะเลือกแบบที่สวมใส่แล้วสบายตัวเสียมากกว่า

แต่เนื้อผ้าร้านนี้จับแล้วรู้สึกสบายมากจริงๆ

“ขอชุดนี้ ชุดนี้ แล้วยังมีชุดนี้ของเด็กผู้ชายไซส์120 เสื้อเด็กผู้หญิงสี่ชุดนี้ก็เอาไซส์120ด้วย”เห้อถงถงใจป้ำซื้อของให้เด็กทั้งสองคน แบบไม่เคยตระหนี่ถี่เหนียวมาก่อน

ขอแค่ต้องตาเธอ เธอก็จะเหมาหมดโดยไม่ลังเล

เธอซื้อทีเดียวแปดชุดรวด มีของถังจื่อซีสี่ชุด ถังจื่อโม่สี่ชุด

เห้อถงถงเป็นยอดฝีมือด้านคอมพิวเตอร์ ปกติรายได้เธอก็ไม่น้อย แต่เงินครึ่งหนึ่งของเธอใช้ไปกับการอุปถัมภ์ผู้ยากไร้ที่ซินเจียง ส่วนอีกครึ่งที่เหลือก็หมดไปกับค่าใช้จ่ายของเด็กๆทั้งสองคน

“ค่ะ ค่ะ”พนักงานยิ้มจนตาหยี

“ทำไมเธอซื้อเยอะแยะเลย ต้องใช้เงินมากเลยนะเนี่ย”เวินลั่วฉิงอึ้งเล็กน้อย ยัยเห้อถงถงนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า？

“ชุดพวกนี้โดนใจฉันมานานแล้ว ตอนนั้นฉันคิดว่าพอออกขายจะซื้อสักสองแบบ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าสวยทุกแบบเลย งั้นก็ซื้อให้หมดเลยดีกว่า”เห้อถงถงมักจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้เด็กๆทุกครั้ง

“ตัวผลาญเงินจริงๆ”มุมปากเวินลั่วฉิงกระตุก“ซื้อสองชุดก็พอ เด็กโตเร็ว ปีหน้าก็ใส่ไม่ได้แล้ว สิ้นเปลือง”

แต่เห้อถงถงไม่ฟังเธอพลันเดินไปรูดบัตร เวินลั่วฉิงยอมจำนง นั่นมันบัตรของเห้อถงถงนี่ ยัยคนนี้พึ่งลำแข้งตัวเอง ก่อนจะแต่งงานกับจี้หซี เธอคงไม่ใช้จ่ายเงินจี้หซีสุรุ่ยสุร่าย

เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่รู้ว่าจี้หซีโอนทรัพย์สินของเขาทั้งหมดให้เธอหมดแล้ว

อืม เรื่องนี้เด็กถังจื่อโม่มีส่วนช่วยไม่น้อย

ความรักที่จี้หซีมีต่อเห้อถงถงนั้นเป็นรักแท้จริงๆ

ซื้อเสื้อได้รวดเร็วทันใจมาก ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็จ่ายตังค์เดินออกจากร้านแล้ว

ซื้อเสื้อผ้าเสร็จ เวินลั่วฉิงเดินไปยังร้านขายของเล่นเด็ก หมายจะซื้อของเล่นให้เด็กๆสักสองชิ้น

ทว่าของเล่นธรรมดาไม่เข้าตาเด็กน้อยถังจื่อโม่เลย ดังนั้นเวลาเลือกจึงต้องพิถีพิถันเสียหน่อย

เวินลั่วฉิงกับเห้อถงถงเดินวนหนึ่งรอบแล้วก็หาของเล่นที่ถังจื่อโม่น่าจะชอบไม่เจอเลย

บัดนี้เด็กทั้งสองคนยังรออยู่ที่ชั้นหนึ่ง เด็กน้อยถังจื่อซีมือข้างหนึ่งถือไอศกรีม ส่วนอีกข้างถือลูกอม กำลังกินอย่างมีความสุขอยู่แต่ดวงตาทั้งคู่ของเธอจ้องอยู่แต่ลิฟต์ รอการออกมาของเย่ซือเฉิน

ลิฟต์เปิดแล้วปิด ปิดแล้วเปิด เด็กน้องถังจื่อซีดูจนตาลายแล้ว

“พี่ชาย ทำไมแด๊ดดี้ยังไม่ออกมาซะที？แด๊ดดี้ออกทางอื่นหรือเปล่า？”เด็กน้อยถังจื่อซีรู้สึกกังวลเล็กน้อย จนลืมกินไอศกรีมในมือ ซึ่งเกือบละลายหมดแล้ว

“ไม่หรอก เขาต้องออกมาทางนี้แน่ๆ”ถังจื่อโม่มั่นใจเป็นอย่างยิ่ง เย่ซือเฉินไม่มีทางไปช้อปปปิ้งในห้างหรอก ต้องลงลิฟต์ทางนี้แน่ๆ

ถังจื่อโม่เพิ่งพูดจบ ลิฟต์ก็เปิดออก จากนั้นก็เห็นเย่ซือเฉินเดินออกมา

ด้านหลังเย่ซือเฉินมีเลขาหลิวติดตามไม่ห่าง และยังมีผู้บริหารระดับสูงประจำห้างนี้อีกด้วย

ยังคงเป็นกลุ่มคนที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร

“พี่ชาย พี่ชาย แด๊ดดี้ลงมาแล้ว”ดวงตาเด็กน้อยถังจื่อซีสว่างวาววับทันที“พี่ชายตอนนี้หนูไปได้หรือยัง？”

“เช็ดปากก่อน”ถังจื่อโม่เอากระดาษเช็ดปากเช็ดปากเธอให้สะอาด จากนั้นก็เอาไอศกรีมที่ใกล้ละลายหมดแล้วในมือเธอมา “จำสิ่งที่พี่กำชับก่อนหน้านี้ได้หรือยัง？”

“อืม อืม จำได้”ถังจื่อซีพยักหน้าโดยพลัน ดวงตาทั้งคู่จ้องมองเย่ซือเฉิน คล้ายกับกลัวเย่ซือเฉินหายไป

“ต้องทำตามที่พี่บอกนะ ไม่งั้นพี่โกรธจริงๆด้วย”ถังจื่อโม่เห็นแววตาที่ถังจื่อซีมองเย่ซือเฉิน พลางแอบถอนหายใจ ยัยนี่จะทำตามที่เขาบอกไหมนะ？

ทำไมเขารู้สึกว่ายัยเด็กคนนี้จะทำลายแผนการของเขา？

ได้ยินพี่ชายบอกว่าจะโกรธ ถังจื่อซีก็หันมามองพี่ชาย จากนั้นก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “พี่ชายวางใจได้ หนูต้องทำตามที่พี่ชายบอกอยู่แล้ว”

ถังจื่อโม่เห็นเย่ซือเฉินเดินมาทางนี้แล้ว รีบพูดว่า“อืม ไปเถอะ”

ถังจื่อซีได้รับคำสั่งจากพี่ชาย จึงรีบวิ่งไปยังทิศทางเย่ซือเฉินด้วยความเร็วแสง

เย่ซือเฉินเท้ายาว เท้าได้ไกล ตอนที่ถังจื่อซีวิ่งออกมา เย่ซือเฉินก็เดินผ่านไปแล้ว

ถังจื่อซีก้าวเท้าเล็กของตน วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เบียดกลุ่มคนที่เป็นผู้บริหารระดับสูงของห้างออก ต่อมาก็เบียดเลขาหลิวออก สุดท้ายก็จับชายเสื้อของเย่ซือเฉินได้

ทุกคนตะลึง มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเบบี้คนนี้ถึงวิ่งมาจับท่านประธานของพวกเขากะทันหัน？

เลขาหลิวที่โดนเบียดไปอีกทางอึ้งไปหมด

เย่ซือเฉินรู้สึกมีสิ่งกีดขวาง ก้มหน้ามองลงไปก็เห็นถังจื่อซี

“คุณอาค่ะ”ถังจื่อซีจับชายเสื้อเขา พลางเงยหน้าเล็กมองหน้าเขา