ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 754 ถังจื่อซีประกาศอย่างมาดเข้มว่า คนนี้คือพ่อของฉัน (2)

“คุณอาค่ะ”ถังจื่อซีจับชายเสื้อเขา พลางเงยหน้าเล็กมองหน้าเขา

ตอนที่เย่ซือเฉินประสานตากับดวงตาสว่างเจิดจ้าของเธอ ดวงตาของเขาก็กะพริบเบาๆ ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกว่าก้นบึ้งของหัวใจรู้สึกโดนสะท้าน ความรู้สึกนั้นแปลกประหลาดและอัศจรรย์มากๆ

มองใบหน้าอมชมพูของเด็กน้อย เขาเกิดอยากหอมแก้มขึ้นมา มองตาโตอันฉลาดกะพริบไปมา เย่ซือเฉินรู้สึกว่าหัวใจเขาก็สั่นตามไปด้วย

เด็กบ้านใครกันนะสวยและน่ารักจริงๆ

“เด็กน้อยหลงทางเหรอ ？”เย่ซือเฉินมองหน้าเธอ มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว เปล่งเสียงอ่อนโยนออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่ทันสังเกต

ใครก็รู้ว่าคุณชายสามเย่เลือดเย็นไร้ความรู้สึก ความอ่อนโยนของเขามีให้เวินลั่วฉิงเพียงผู้เดียว ทว่าตอนนี้กลับอ่อนโยนดั่งสายน้ำกับเด็กแปลกหน้า

“คุณอาช่วยหนูซื้อไอศกรีมได้ไหมคะ？”ดวงตาอันฉลาดของถังจื่อซีมองเขา ใบหน้าประดับรอยยิ้มหวานแหวว น้ำเสียงยิ่งหวานละมุนละไม น่ารักน่าชังเหลือเกิน

ถังจื่อโม่ที่ยืนอยู่ที่ไม่ไกลนักหน้ามืดครึ้มไปเลย ไม่ใช่คุยไว้แล้วว่าทำตามที่เขาบอกหรอกเหรอ？

ผลปรากฏว่า คำแรกของยัยนี่คือให้เย่ซือเฉินซื้อไอศกรีมให้เธอ？

ยัยนี่หวงกินจังนะ？ขายหน้าชะมัด

เย่ซือเฉินยิ้มเบาๆ เขาคิดว่าเด็กคนนี้อยากให้เขาช่วยหาผู้ปกครอง คาดไม่ถึงว่าเธอแค่อยากกินไอศกรีม

เด็กคนนี้ชอบกินไอศกรีมขนาดไหนกันเชียว

“แม่หนูล่ะ？”เย่ซือเฉินมองเธอด้วยแววตาอ่อนนุ่ม ส่วนมากเรื่องช้อปปิ้งจะเป็นเรื่องของผู้หญิงเสียมากกว่า ดังนั้นเด็กคนนี้ต้องตามแม่มาช้อปในห้างแน่ๆ จากนั้นก็หลงทาง？

“พี่ชายบอกว่าหม่ามี้โดยหมาป่าจับตัวไปแล้ว”ถังจื่อซีเอียงหน้าใช้ความคิด จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจังหนึ่งประโยค

เธอจำคำพูดของพี่ชายตัวเองได้เสียที เข้าประเด็นหนึ่งประโยคแล้ว

ถังจื่อโม่แอบเบาใจ

“ถูกหมาป่าจับตัวไป？”มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้น วิธีพูดที่แปลกใหม่จริงๆ？คาดว่าเด็กทั้งสองคนกำลังเล่นซ่อนแอบอยู่？

“ใช่ค่ะ พี่ชายบอกว่าหมาป่าจับแม่กลับไปที่รังของมัน แล้วก็ไม่ปล่อยออกมาอีกเลยค่ะ”ถังจื่อซีพูดประโยคนี้ เสียงมีความโศกเศร้าหลายส่วน

เห็นเธอน่ารักขนาดนี้ มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้นไม่หยุด รอยยิ้มบนใบหน้าเบ่งบานอย่างไม่รู้ตัว

เลขาหลิวเห็นก็ต้องตะลึงตาค้าง นอกจากประธานมองคุณนายแล้วก็เหมือนไม่เคยยิ้มมาก่อนเลย ทำไมวันนี้มองเด็กคนหนึ่งอย่างมีความสุขเช่นนี้ล่ะ

แต่ นี่มันลูกบ้านใครกัน？

ลูกบ้านใครที่ใจกล้ามาก？

กล้าขนาดมาดึงชายเสื้อประธานของตน？

แถมยังให้ประธานของตนซื้อไอศกรีมให้อีก？

“คุณอาว่าหมาป่าตัวนั้นเกินไปหรือเปล่า”ถังจื่อซียังคงมองเย่ซือเฉิน ดวงตาอันฉลาดหลักแหลมหมุนไปมา เหมือนคำพูดนี้จะมีเลศนัย

“อืม เกินไปจริงๆ”เย่ซือเฉินชะงัก รู้ทั้งรู้ว่าอาจเป็นการละเล่นของเด็กสองคน แต่เขากลับตอบอย่างปัญญาอ่อนตามคำถามของเด็ก

มุมปากเลขาหลิวกระตุกแรงๆ เขาไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าท่านประธานของตนจะโอ๋เด็กเก่งขนาดนี้

“คุณอาให้หม่ามี้กลับมาได้ไหมคะ？”ดวงตาที่ถังจื่อซีมองเขาเผยความหวังหลายส่วน ความหวังนั้นชัดแจ้งจนไม่อาจละเลยได้

เลขาหลิว“……”

ทุกคน“……”

ไม่ใช่สิ แม่ของเด็กคนนี้หายไป จึงมาตามเอาที่ประธานของพวกเขาอย่างนั้นหรือ？

มันเหมาะสมไหม？

ประธานของเขายุ่งจะตาย บริหารงานเยอะเป็นกองแล้ว ยังต้องช่วยตามหาแม่อีกเหรอ？

อีกอย่างเด็กคนนี้เมื่อกี้พูดว่าแม่ของเธอถูกหมาป่าจับตัวไป ท่านประธานจะตามหาแม่ของเธอกลับบ้านได้อย่างไร？

โอ๊ย จะคุยความถูกต้องเรื่องนี้ที่ไหนได้？

แต่เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ น่ารักมาก ยิ่งไปกว่านั้นท่านประธานยังไม่ได้ต่อว่าเลย พวกเขายิ่งไม่กล้าพูดมั่วซั่ว

“……”เย่ซือเฉินไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรในชั่วขณะนี้ เพราะไม่รู้ว่าเด็กๆเล่นเกมอะไรอยู่

“ได้ไหมคะคุณอา？”ถังจื่อซีเห็นเย่ซือเฉินไม่รับปาก พลางดึงเสื้อเขาแล้วโบกไปมาเบาๆอย่างออดอ้อน

“หนูหลงทางกับคุณแม่ใช่ไหม？”เย่ซือเฉินหัวเราะเบาๆ ตามหลักแล้ว เรื่องอย่างนี้เขาสามารถมอบหมายให้คนอื่นไปจัดการแทนเขาไปจากที่นี่ได้เลย แต่ไม่รู้ทำไม เขาไม่อยากไปเลย

“เมื่อกี้หนูบอกคุณอาแล้วว่าหม่ามี้โดนหมาป่าจับตัวกลับบ้านแล้ว”ถังจื่อซีมองหน้าเขา เบะปากน้อยๆขึ้น ความโศกเศร้ายิ่งท่วมท้น

เย่ซือเฉินรับรู้ได้ว่าความโศกเศร้าของเด็กเกิดจากตน？เสมือนเขาก็คือหมาป่าตัวที่จับตัวแม่ของเธอไป

เย่ซือเฉินแอบหัวเราะไม่ได้ เขาต้องคิดมากไปแล้วแน่ๆ

การละเล่นตามประสาเด็กสองคน เขาถึงกับอินตามไปด้วยซะงั้น

เด็กคนนี้ต้องหลงทางกับแม่แน่ๆ อาจเป็นเพราะเด็กฟังนิทานหม่าป่ามากเกินไปทำให้พูดประโยคนี้ออกมา

“มา อาไปช่วยหนูตามหาแม่นะ”เย่ซือเฉินเอื้อมมือไปจูงมือของถังจื่อซี จับมือเล็กเธอมาไว้ที่ฝ่ามือตัวเอง

วินาทีที่จับมือเล็กเธอมา ไม่รู้เพราะเหตุใด เย่ซือเฉินรู้สึกหัวใจชักกระตุก ความรู้สีกนี้แปลกประหลาดและอัศจรรย์มาก

“อืม อืม มีเพียงอาเท่านั้นที่รู้ว่าหม่ามี้อยู่ที่ไหน”ในที่สุดถังจื่อซีก็พอใจ เผยรอยยิ้มออกมา พี่ชายบอกว่าแด๊ดดี้น่ากลัวมาก แต่เธอรู้สึกว่าแด๊ดดี้อ่อนโยน ไม่น่ากลัวเลยสักนิด

ได้ยินคำพูดของเธอ เย่ซือเฉินก็ชะงัก อะไรที่เรียกว่ามีเพียงเขาที่รู้ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน？

ทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ

เย่ซือเฉินมองหน้าเธอ มองหน้าอมชมพูของเธอ อดหัวเราะไม่ได้ เด็กคนนี้แค่พูดไปเรื่อยเฉยๆนั่นแหละ

“คุณไปประกาศดูว่าเด็กบ้านไหนหาย ให้รีบมารับตัวที่พวกเรา”เย่ซือเฉินหันไปมองเลขาหลิว พลางสั่งการหนึ่งประโยค เวลานี้เสียงเขาเบามาก เพราะกลัวทำให้คนด้านข้างอย่างถังจื่อซีตกใจ

“คุณอาซื้อไอศกรีมให้หนูได้ไหมคะ？”ในสายตามเด็กน้อยถังจื่อซี ใครซื้อไอศกรีมให้เธอ คนนั้นก็จะเป็นบุคคลที่เธอรักมากที่สุด

เธอชอบกินไอศกรีมมาแต่เด็ก แต่คุณแม่ไม่ให้เธอกินมากเกินไป พี่ชายก็ค่อยจู้จี้เธอทุกวัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะให้พี่ชายซื้อไอศกรีมให้เธอ แต่ก็ต้องละลายหมดซะงั้น ตอนนี้เธออยากกินไอศกรีมแล้ว

“ได้ อาช่วยหนูซื้อไอศกรีม”มุมปากที่ยกโค้งขึ้นของเย่ซือเฉินยิ่งอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน เห็นทีเด็กจะชอบกินไอศกรีมเป็นพิเศษ

“คุณอาดีที่สุดเลย หนูรักคุณอาที่สุด”ถังจื่อซีร้องด้วยความดีใจ เพียงไม่กี่นาที คนที่ถังจื่อซีรักมากที่สุดจากพี่ชายของเธอกลายเป็นเย่ซือเฉินไปเสียแล้ว

มุมปากถังจื่อโม่กระตุก เขายืนอยู่ตรงไม่ไกลนัก ยัยคนนี้ เพื่อไอศกรีมหนึ่งแท่ง จำเป็นต้องทำอย่างนี้ไหม？