ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 814 ความลับเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน (2)

พ่อบ้านพบว่าช่วงนี้อาการของหัวหน้าหนักขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าหัวหน้าเฉยเมยต่อเรื่องราวบนโลกมากขึ้น ไม่เป็นห่วงอะไรเลยสักนิดกว่าเก่า

มันไม่เป็นผลดีต่อหัวหน้าอย่างแน่นอน

พ่อบ้านมองผู้หญิงในภาพวาดเหมือน พลางถอนหายใจแรงๆ จากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า：“หัวหน้า หรือคุณลองไปหาเธอดูอีกครั้งไหมครับ”

พ่อบ้านรู้ว่าคำนี้กลายเป็นคำต้องห้ามในใจหัวหน้าแล้ว พ่อบ้านยังรู้อีกว่า ตอนนี้เขาพูดเช่นนี้จะกระทบกระเทือนหัวหน้า ทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจยิ่งขึ้น

หลายปีก่อน หัวหน้าจะไปตามหาทุกปี แม้นจะไม่มีข้อมูลของเธอเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ไม่รู้ว่าหน้าตาเธอเป็นเช่นไร ไม่รู้ประวัติความเป็นมาของเธอ แต่หัวหน้าก็ยังคงออกตามหาเธอเสมอมา ตามหามาโดยตลอด……

แต่ผ่านไปหลายปี หัวหน้าก็ไม่เจอวี่แววใดๆ เดิมทีก็เป็นบุคคลที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยอยู่แล้ว บวกกับความกว้างใหญ่ของโลก ผู้หญิงคนนี้จึงสามารถซ่อนอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของโลก แล้วจะหาเจอง่ายๆได้อย่างไร

พ่อบ้านถึงขั้นสงสัยว่าผู้หญิงในอดีตคนนี้ได้ถูกคนทรยศในองค์กรโกสต์ซิตี้ฆ่าทิ้งเสียแล้ว

แต่พ่อบ้านไม่กล้าพูดคำเหล่านี้

อันที่จริงพ่อบ้านรู้ว่าในเมื่อเขาคิดถึงจุดนี้ได้ หัวหน้าก็คงคาดเดาได้เช่นกัน เพียงแต่หัวหน้าไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับความจริง หลบหนีความเป็นไปได้นี้เสมอมา

จากนั้นหัวหน้าก็ตามหามาโดยตลอด

พ่อบ้านเห็นหัวหน้าออกตามหาเช่นนี้กับตา จากที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่ทุกครั้งก็ต้องผิดหวังกลับมาทุกคราว จนสุดท้ายกลายเป็นความสิ้นหวังในที่สุด

ดังนั้น หลายปีมานี้หัวหน้าล้มเลิกความตั้งใจแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้ว่าหามานานหลายปีก็ไม่พบเบาะแสเลยสักนิด เมื่อเวลาผ่านพ้นไปนาน ความหวังก็จะน้อยลงไปเรื่อยๆ

อีกทั้ง เวลาล่วงเลยไปกว่ายี่สิบปีแล้ว ถึงแม้จะหาเจอ แต่เธอคงต้องแต่งงานแล้วเป็นแน่ เขาหาเจอแล้วจะมีประโยชน์อะไร？

แย่งเธอกลับมางั้นหรือ？เขาทำแบบนี้ได้หรือ？

เขามีความสามารถเช่นนั้น ทว่าเธอจะยินดีไหม？

ภายหลังจากภายหลัง เขากลัวแม้กระทั่งการออกตามหา กลัวว่าหาไม่เจอแล้วจะทำให้ผิดหวัง จะยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น……

ทว่าพ่อบ้านคิดว่าถึงแม้จะทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจ แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้หัวหน้าอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากเฉกเช่นปัจจุบัน

ร่างกายผู้ชายแข็งทื่อ จับดินสอแน่นขึ้น ชั่วขณะนั้นเขาฉีกภาพวาดนั้นขาด

ไปหาเธออีก？

ไปหาเธออีก？

เขายังไปหาเธอได้อีกหรือ？

ยี่สิบห้าปีแล้ว เขาล้มเลิกความตั้งใจเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ตอนนี้จะไปตามหาอีก？

เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจก็เริ่มมีการรอคอยอย่างมีความหวังขึ้นมา

พูดให้ถึงที่สุดก็คือเขายังไม่ได้ละทิ้ง หัวใจของเขายังคงมีความหวังเสมอมา

“อะจ้ง พวกเราไม่ได้ออกไปนานแค่ไหนแล้ว？”ซ่างกวนหงมองผู้หญิงในภาพวาดเหมือนพร้อมกับรำพึงเสียงต่ำ

เขากำลังถามพ่อบ้าน แต่ในใจเขารู้ดีกว่าพ่อบ้านเป็นไหนๆ

“หัวหน้า พวกเราไม่ได้ออกไปห้าปีแล้ว หัวหน้าจะไปไหนครับ？”พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าก็เผยความชื่นบานหลายส่วน ในที่สุดหัวหน้าก็ยอมออกไปเสียที

“นายพูดถูก ผมอยากไปตามหาเธออีกครั้ง”ทันใดนั้นดวงตาซ่างกวนหงมีความสว่างไสวหลายส่วน ไม่ได้มัวหมองเหมือนเมื่อสักครู่อีกต่อไป

“ครับผม”พ่อบ้านโล่งอก ความชื่นบานในใบหน้ายิ่งแพร่กระจายมากขึ้น ดีจังเลย ดีจังเลยจริงๆ หัวหน้าจะออกไปดูโลกภายนอกแล้ว

“อะจ้ง ถ้าครั้งนี้ยังตามหาไม่เจอ ผมจะไม่ตั้งความหวังอีกต่อไป ไม่อาลัยอาวรณ์อีก ไม่อาลัยอาวรณ์อีก……ไม่อาลัยอาวรณ์อีกต่อไป……”สายตาซ่างกวนหงยังคงจ้องอยู่ที่ภาพวาดเช่นเดิม แววตาเขาเผยอารมณ์อย่างอื่นร่วมด้วย คล้ายกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว

ฟังคล้ายกับการรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่กลับมีความหนักแน่นที่ชวนให้ทึ่งแฝงอยู่

ได้ยินคำพูดของหัวหน้า ความชื่นบานบนใบหน้าก็มลายหายไปทันที คำพูดของหัวหน้าหมายความว่าอย่างไร？

อะไรที่เรียกว่าไม่อาลัยอาวรณ์อีก？

ไม่อาลัยอารณ์แล้ว？จากนั้นล่ะ？

“หัวหน้าคุณ……”ริมฝีปากพ่อบ้านสั่นเล็กน้อย คิดอยากเอ่ยปากพูด

“คุณไปเตรียมตัวเลย พวกเราออกเดินทางพรุ่งนี้”ทว่าซ่างกวนหงตัดบทพูดของเขาทิ้ง

ยี่สิบห้าปีแล้ว ผ่านไปยี่สิบห้าปีแล้ว ในใจเขารู้ดีว่าเวลายี่สิบห้าปี อะไรๆมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป ดังนั้น ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังมากนัก หรือเขาเพียงแค่อยากให้ตัวเองไปหวนระลึกความหลังเป็นครั้งสุดท้าย

จากนั้น……

“หัวหน้า คุณจะไปดูแลควบคุมองค์กรโกสต์ซิตี้หน่อยไหมครับ ช่วงนี้องค์กรโกสต์ซิตี้วุ่นวายมากเลยครับ”พ่อบ้านรู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก ดังนั้นเขาหวังว่าหัวหน้าจะสนใจเรื่องอื่นบ้าง

“อะจ้ง ผมไม่สนใจเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้มาหลายปีแล้ว”ซ่างกวนหงยกมุมปากขึ้น เขากล่าวประโยคนี้ได้อย่างราบเรียบ ราบเรียบจนฟังอารมณ์ไม่ออก

พ่อบ้าน：“……”

ในที่สุดหัวหน้าก็รับรู้ได้แล้วว่าเขาไม่ได้ดูแลเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้มานานแล้ว？

ในเมื่อรับรู้แล้วก็ควรตั้งใจดูแลไม่ใช่หรือ？

“โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีใครเพิ่มขึ้นหรือมีใครน้อยลงก็ไม่ได้มีผลกระทบมากนัก”พ่อบ้านกำลังใคร่ครวญก็ได้ยินเสียงของซ่างกวนหงส่งผ่านมา

คำพูดนี้เป็นปรัชญาชีวิต พ่อบ้านชะงัก ตั้งตัวไม่ทัน

หัวหน้าอยากจะสื่อถึงอะไร？คนอื่นอาจไม่มีผลกระทบ แต่หัวหน้าไม่เหมือนกัน

หัวหน้านั้นเป็นดั่งทวยเทพ！ในอดีตเมื่อหัวหน้าปรากฏกายก็ได้ฉายรัศมีความเกรียงไกรไปทั่วหล้า！

“ทั้งชีวิตผมไม่อาจได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาเลย……”ซ่างกวนหงแอบถอนหายใจ สายตาจดจ่ออยู่กับภาพวาดเหมือน：“แล้วอย่างอื่นจะมีความหมายอะไรกับผม？”

ในสายตาเขา สรรพสิ่งบนโลกยังสู้ภาพวาดของเขาไม่ได้เลย

พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขาที่ว่า ทั้งชีวิตผมก็ไม่อาจได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาเลย พ่อบ้านก็รู้สึกขุ่นหมอง เกือบมีน้ำตาไหลออกมา

หัวหน้าเป็นดั่งทวยเทพ เรียกลมเรียกฝนได้ ไม่มีอะไรทำไม่ได้ ทว่ากลับไม่สามารถได้ผู้หญิงคนหนึ่งมาครอบครอง

นั่นคือสิ่งที่หัวหน้าปรารถนาที่สุด แต่ทั้งชีวิตก็ไม่ได้สมหวัง

“เมื่อก่อนพ่อเคยบอกผมว่า สวรรค์ยุติธรรมมาก สวรรค์มอบของสิ่งหนึ่งให้คุณ สวรรค์ก็จะเอาของอีกอย่างไปจากคุณ ถ้าหากเลือกได้ ผมจะไม่เอาทุกอย่างในอดีต ผมเอาแค่เธออย่างเดียว……”มุมปากซ่างกวนหงเผยความขมฝาดหลายส่วน ถ้าเกิดเลือกได้？

ทว่าสวรรค์ไม่ให้เขามีโอกาสเลือกเลย！！

พ่อบ้านแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ผู้ชายบนโลกที่ยึดความรักเป็นอันดับหนึ่งคงต้องเป็นหัวหน้าบ้านเขาแล้วล่ะ！！

ด้วยคุณสมบัติของหัวหน้า อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่หัวหน้าดันไม่เอา ชั่วชีวิตนี้ทุกลมหายใจคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว

“แต่สวรรค์ก็ยังเอ็นดูผมเป็นพิเศษ อย่างนั้นก็ให้ผมมีวาสนาได้เจอเธอ ถึงแม้จะเป็นแค่ครั้งเดียวก็ตาม……”มุมปากซ่างกวนหงมีรอยยิ้มเบาๆเพิ่มขึ้นหลายส่วน：“ดังนั้นถึงแม้สวรรค์จะให้ผมอ้างว้างไปชั่วชีวิต ผมก็ไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยสักนิด”

พ่อบ้าน：“……