ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 882 หัวหน้าอยากเจอเธอ (2)

ดวงตาของซ่างกวนหงมองไปยังภาพเหมือนที่อยู่ตรงหน้า อาการดูเหม่อลอยเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จู่ ๆ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมา จากนั้นก็หันไปมองผู้ดูแลจ้งอย่างรวดเร็ว : “ฉันอยากเจอเธอสักหน่อย”

จู่ ๆ ซ่างกวนหงก็มีความคิดที่อยากจะไปเจอเธอ อยากเจอกับเธอขึ้นมากะทันหัน ถึงขนาดรอดูผลไม่ไหว!

เมื่อมีความคิดอย่างนั้นขึ้นมา ก็แทบจะอดใจไว้ไม่อยู่ ถึงแม้เขาจะเข้าใจดีว่าตอนนี้ยังยืนยันอะไรไม่ได้ หากตอนนี้เขาไปเจอเธอคงไม่เหมาะสม

“หัวหน้าครับ จะเจอหน้ากันตอนนี้เหรอครับ? ไม่รอให้อะเหลียงแจ้งผลมาก่อนเหรอครับ?” ผู้ดูแลจ้งอึ้งไปเลยทีเดียว หัวหน้าที่เขารู้จักเป็นคนสุขุมมาโดยตลอด หลายปีมานี้เป็นเพราะเรื่องของคุณนาย เลยทำให้ปกติหัวหน้ายิ่งเงียบขรึมมากขึ้นจนทำให้เขารู้สึกปวดใจ

แต่หัวหน้าในตอนนี้กลับหุนหันพลันแล่นผู้ดูแลจ้งมั่นใจได้ว่า ตอนที่หัวหน้าเป็นหนุ่มไม่เคยทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้มาก่อน

“ฉันอยากเจอเธอตอนนี้เลย” ซ่างกวนหงหุนหันพลันแล่นจริง ๆ นั่นแหละ แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้นี่นา : “เพียงแค่เจอเธอเท่านั้น ไม่มีผลกระทบอะไรหรอก”

ซ่างกวนหงก็แค่อยากไปเจอคุณหนูใหญ่ตระกูลถังคนนั้น ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกสาวของเขาหรือไม่ก็ตาม

เขาไม่รู้สึกว่าจะมีผลกระทบอะไร

“ก็จริงครับ” ผู้ดูแลจ้งยิ้มออกมา ดูท่าทางเมื่อครู่เขาคงจริงจังเกินเหตุ ต่อให้คุณหนูใหญ่ตระกูลถังคนนั้นไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา ถ้าหัวหน้าอยากพบหน้าเธอก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

ยี่สิบกว่าปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าเป็นฝ่ายอยากเจอคนอื่นก่อน นอกเหนือจากคนของคุณนาย ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ดี

แสดงให้เห็นว่าหัวหน้าไม่ได้จมปลักอยู่แต่กับเรื่องของคุณนายอีกแล้ว

“ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ” ผู้ดูแลจ้งตัดสินใจไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง หากมอบหมายให้คนอื่นทำเขาไม่วางใจ ยังไงคุณหนูใหญ่ตระกูลถังคนนั้นอาจจะเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา อาจจะกลายเป็นหัวหน้าคนใหม่ขององค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขาก็ได้

คนที่ความสามารถโดดเด่นเหนือคนอื่นและไม่มีใครเทียบได้นั้นมีคุณสมบัติที่จะเป็นหัวหน้าคนใหม่ขององค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา

หลายปีมานี้ หัวหน้าแทรกแซงเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้น้อยมาก เรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้นั้นมีอะเฉิงเป็นคนคอยดูแล แต่ยังไงอะเฉิงก็แค่ดูแลแทนเท่านั้น หัวหน้าไม่เคยพูดว่าจะยกองค์กรโกสต์ซิตี้ให้อะเฉิงเลยสักครั้ง

แต่สำหรับเจ้าหญิงนั้นต่างออกไป เจ้าหญิงเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของหัวหน้า การที่เจ้าหญิงจะเข้ามาดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้นั้นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว

“อะจ้ง มีข้อมูลของเธอไหม?” ซ่างกวนหงเรียกผู้ดูแลจ้งขึ้นมากะทันหัน ในเมื่ออยากเจอเธอ เขาคิดว่าควรจะทำความรู้จักเธอไว้สักหน่อย

“มีครับ เพียงแต่ข้อมูลเกี่ยวกับเธอมีไม่ค่อยมากนัก ส่วนใหญ่ก็เป็นข้อมูลที่ผมบอกหัวหน้าไปเมื่อครู่นี้” ผู้ดูแลจ้งหยุดเดิน แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว : “แต่ว่าผมมีรูปถ่ายของคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินอยู่รูปหนึ่งครับ”

หลังจากที่เขาได้ยินอะเหลียงพูดถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ก็เลยไปหาข้อมูลดู เพราะเกี่ยวข้องกับตระกูลถัง ทำให้ในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่สามารถหาข้อมูลได้มากนัก เขาจึงหาได้แค่รูปถ่ายที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังรูปหนึ่งเท่านั้น

ผู้ดูแลจ้งยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าซ่างกวนหง รูปถ่ายนี้ถ่ายได้ตอนที่เวินลั่วฉิงกำลังทำคดีอยู่พอดี

เด็กสาวในรูปดูสวยจนทำให้ละสายตาไปไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นคือท่าทางของเด็กสาวดูมีความสามารถและทรงพลังมากเหลือเกิน

ผู้ดูแลจ้งนึกขึ้นได้ก็หันไปมองภาพเหมือนในห้องหนังสือที่หัวหน้าวาดไว้ ผู้หญิงในภาพเหมือนนั้นสง่างามแต่กลับดูสุขุมนุ่มลึก อ่อนโยนราวกับสายน้ำ

เด็กสาวในรูปถ่ายกับผู้หญิงในภาพเหมือนที่หัวหน้าวาดนั้นไม่เหมือนกันสักนิด

พูดได้ว่าระหว่างสองคนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ฉะนั้นคุณหนูใหญ่ตระกูลถังกับคุณนายไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย?

ภาพเหมือนที่ซ่างกวนหงวาดนั้นเห็นรูปร่างหน้าตาไม่ชัดเจน ดังนั้นตอนนี้ผู้ดูแลจ้งจึงได้แค่ตัดสินจากบุคลิกลักษณะที่เห็นเท่านั้น

แตกต่างกันมากขนาดนี้ เรียกได้ว่าคุณหนูตระกูลถังกับคุณนายดูแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน ในใจผู้ดูแลจ้งรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แต่ทันใดนั้น ดวงตาของผู้ดูแลจ้งก็เปล่งประกาย จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่า เด็กสาวในรูปถ่ายนั้นดูทรงพลังและมีความสามารถ เหมือนกับหัวหน้าตอนสมัยหนุ่ม ๆ มาก

เหมือนมากจริง ๆ!!

“หัวหน้าครับ คุณหนูใหญ่ตระกูลถังเหมือนกับคุณตอนสมัยหนุ่ม ๆ มากเลยนะครับ ผมหมายถึงความทรงพลังน่ะครับที่เหมือนกันมาก” ผู้ดูแลจ้งคิดในใจแบบนี้ เลยอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

ผู้ดูแลจ้งเป็นคนสำรวมมาก น้อยครั้งที่จะพูดจาแบบนี้

ซ่างกวนหงอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองผู้ดูแลจ้ง จากนั้นมองไปที่รูปถ่ายในโทรศัพท์อีกครั้ง แล้วค่อย ๆ หัวเราะออกมาเบา ๆ : “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูพิเศษมากคนหนึ่งเลยล่ะ”

น้อยมากที่เขาจะมองเห็นพลังแบบนี้ในตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง นี่เหมือนกับเขาตอนสมัยหนุ่ม ๆ มากเลยเหรอ? !

ตอนสมัยเขาหนุ่ม ๆ เป็นยังไงกันนะ? เขาเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่เขาต้องยอมรับจริง ๆ ว่าเด็กสาวคนนี้พิเศษมากเหลือเกิน

แค่มองแวบเดียว เขาก็ชอบแล้ว!!

ตอนนี้ ในใจของเขายิ่งรู้สึกคาดหวังมากขึ้น ว่าลูกสาวของเขาน่าจะเป็นแบบนี้แหละ!

หัวหน้าครับ ผมจะไปติดต่อเธอนะครับ” เดิมทีผู้ดูแลจ้งไม่ได้คาดหวังมากนัก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกรีบร้อนเป็นอย่างมาก

“ไปเถอะ” น้ำเสียงของซ่างกวนหงในตอนนี้ฟังดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ : “อย่าบุ่มบ่ามเกินไปล่ะ เดี๋ยวเธอจะตกใจ”

“……ครับ” ผู้ดูแลจ้งมองไปที่รูปถ่ายในโทรศัพท์อีกครั้ง ทำให้เธอตกใจ? เธอจะเป็นคนที่ขี้ขลาดขนาดนั้นเลยเหรอ? จะตกใจได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?

อีกอย่าง เขาก็ไม่ใช่โจรสักหน่อย เขาเพียงแค่ไปนัดเธอให้มาเจอกับหัวหน้าเท่านั้น ไม่ได้จะไปชิงตัวมานี่นา จะทำให้เธอตกใจได้ยังไงกัน?

แต่หัวหน้าว่ายังไงก็ตามนั้นแหละ ผู้ดูแลจ้งไม่มีทางโต้เถียงกับหัวหน้าของตัวเองหรอก

หลังจากที่ผู้ดูแลจ้งออกไปแล้ว ในห้องหนังสือก็ได้กลับสู่สภาวะเงียบสงบเหมือนก่อนหน้านี้ ซ่างกวนหงมองไปยังภาพเหมือนที่อยู่ตรงหน้าแล้วพึมพำเสียงต่ำ : “คุณว่า จะเป็นเธอไหมนะ?”

เป็นเธอไหมนะ? เด็กสาวคนนั้นเขาเห็นครั้งแรกก็ชอบทันที เขาหวังว่าจะเป็นเธอ!

เพียงแต่ ตอนนี้ไม่มีใครสามารถให้คำตอบเขาได้ เรื่องบางเรื่องไม่ใช่จะเป็นอย่างที่เขาหวังไว้

เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน เขาคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้ แต่ผ่านมายี่สิบห้าปีแล้ว แม้แต่ผู้หญิงที่เขารัก เขาก็หาไม่เจอ

เวลายี่สิบห้าปีได้ลบล้างความสามารถของเขาไปมากมาย ทำให้เขาเข้าใจได้ว่าเรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ว่าเขาจะได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอไป

เวินลั่วฉิงกลับมาจากสถานีตำรวจชิงถายก็ค่อนข้างดึกแล้ว เวินลั่วฉิงยังไม่ทันลบล้างหน้าตาที่ตัวเองปลอมตัวไว้ออก ก็กลับมายังบ้านถัง

เวินลั่วฉิงเดินผ่านลานบ้านมาจนถึงในห้องโถงไม่เห็นถังจื่อซี

“ป้าคะ จื่อซีออกไปกับจื่อโม่แล้วเหรอคะ?” ถังจื่อซีนิสัยร่าเริง ไม่มีทางอุดอู้อยู่ในห้องแน่นอน เมื่อไม่เห็นถังจื่อซี เวินลั่วฉิงก็คิดว่าเด็กทั้งสองคนออกไปข้างนอกแล้ว

“เปล่านะ พวกเขาอยู่ด้านบน จื่อโม่อยู่ในห้องหนังสือของคุณปู่ จื่อซีเล่นอยู่ในห้องของตัวเองตลอด” เฟิ่งเหมียวเหมียวถือผลไม้ที่เพิ่งล้างเดินออกมาจากในครัวพอดี เธอเอาผลไม้ยื่นให้เวินลั่วฉิง : “ฉันกำลังจะเอาผลไม้ไปให้เด็กสองคนนั่นพอดี เธอเอาไปให้แทนแล้วกัน”

ถังจื่อซีอยู่ในห้องคนเดียว?