ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่635 เทพธิดาเวินสวนกลับ ต้องสะเทือนฟ้าดินแน่(2)

บทที่635 เทพธิดาเวินสวนกลับ ต้องสะเทือนฟ้าดินแน่(2)

พนักงานคนนี้มีไหวพริบ และประจบสอพลอเก่ง

กู่หยิงหยิงยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ปฏิเสธก็เท่ากับยอมรับเงียบๆ

“หากคุณกู่จะมอบให้คุณย่าเย่ ต้องเลือกของที่ดีที่สุดค่ะ”พนักงานเผยใบหน้าตื่นเต้นหลายส่วน คล้ายกับเห็นเงินกำลังกวักมือเรียกเธออยู่

ของยิ่งแพง เปอร์เซ็นต์ของพวกเธอก็ยิ่งเยอะ เงินล้วนๆเลยนะเนี่ย！！

“คุณกู่ค่ะ เชิญมาดูทางนี้ค่ะ กำไรหยกพวกนี้เป็นรุ่นใหม่ของปีนี้ค่ะ คุณภาพดีที่สุดค่ะ”พนักงานเชิญกู่หยิงหยิงมาทางเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงยังคงยืนมองอย่างตั้งใจไม่ขยับ

“คุณผู้หญิงท่านนี้ รบกวนคุณหลีกไปหน่อยได้ไหมคะ？คุณไม่ได้ซื้อ ดูอะไรกันคะ？”พนักงานมองเวินลั่วฉิง เริ่มไล่ขึ้นมา“คุณไม่ซื้อก็อย่ามายืนขวางตรงนี้ค่ะ คุณกู่ตั้งใจจะมาซื้อกำไรหยก ไม่เหมือนใครบางคน ดูอย่างเดียว ไม่มีปัญญาซื้อ”

กู่หยิงหยิงได้ยินคำพูดของพนักงาน มุมปากมีความพอใจหลายส่วน！

ทำไมเวินลั่วฉิงมาอยู่ที่นี่ได้？

นึกถึงเมื่อคืนเย่ซือเฉินอุ้มถังฉิ้นเอ๋อจูบอย่างอาลัยอาวรณ์ มุมปากกู่หยิงหยิงก็มีความเย้ยหยันขึ้นหลายส่วน

“ที่แท้ก็คือคุณเวินนี่เอง คุณเวินก็จะมาซื้อหยกเหรอคะ？”กู่หยิงหยิงเก็บอารมณ์ที่ไม่ควรจะมี ใบหน้าประดับรอยยิ้มเฉกเช่นปกติ

เวลานี้พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เวินลั่วฉิงกลับไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว ยังคงจ้องมองกำไรหยกที่อยู่ในตู้เหมือนเดิม เมื่อกี้ถังหลินบอกเขามีหุ้นส่วนในซินซื่อเนี่ยน

ดังนั้นหากเธอถูกใจ จะขอกับถังหลินให้เธอได้หรือเปล่า？

ดังนั้นเธอต้องตั้งใจดูดีๆ！

เวินลั่วฉิงดูทางนี้เสร็จ ก็อ้อมไปดูอีกมุมหนึ่ง

กู่หยิงหยิงเห็นเวินลั่วฉิงเมินเฉยใส่ สีหน้าแย่เล็กน้อย

“ไอ้ขี้เหร่……”กู่หลิงหลิงก็จำเวินลั่วฉิงได้ จึงเอ่ยปากด่ายกใหญ่

กู่หยิงหยิงรีบลากตัวเธอไว้

ดวงตากู่หยิงหยิงกวาดมองเวินลั่วฉิงอยู่ จากนั้นก็หลบไปอย่างเร็ว ก่อนหันไปบอกพนักงานด้วยรอยยิ้มจางๆ “คุณเอากำไรหยกรุ่นใหม่สุดมาให้ฉันดูหลายๆแบบหน่อย”

“ค่ะ ค่ะ”พนักงานรีบพยักหน้าตอบ นำกำไรหยกที่แพงที่สุดออกมาหลายอัน

หากเป็นคนอื่น พนักงานไม่นำออกมาแน่ๆ แต่กู่หยิงหยิงเป็นลูกค้ารายใหญ่ของพวกเธอ ตระกูลกู่เดิมทีก็มีเงินทองมากมายอยู่แล้ว

ครั้งนี้กู่หยิงหยิงกำลังจะแต่งเข้าบ้านตระกูลเย่อีก ก็ยิ่งไม่ขาดเงินแล้ว

พวกเธอจึงไม่กล้าขาดตกบกพร่อง

กู่หยิงหยิงหยิบกำไรหยกขึ้นมาดูหลายชิ้น จากนั้นเอากำไรหยกหนึ่งอันเดินไปดูใต้แสงไฟ ท่าทางของเธอน่าจะอยากดูให้ละเอียดหน่อย

เพียงแต่ตอนที่กู่หยิงหยิงเดินไปอีกด้านเธอส่งสายตาบอกเลศนัยให้กู่หลิงหลิง ปกติทั้งสองพี่น้องทำเรื่องเลวมาเยอะ จึงรู้ใจกันดี กู่หยิงหยิงรู้เป้าหมายของกู่หยิงหยิงทันที

กู่หยิงหยิงนำกำไรหยกไปอีกทาง พนักงานก็ต้องตามไปด้วยเป็นเรื่องธรรมดา

ส่วนพนักงานอีกคนเตรียมเก็บกำไรหยกชิ้นอื่นๆที่เหลือ เพราะกำไรหยกพวกเรามีราคาแพงมาก จึงสะเพร่าไม่ได้

“เฮ้อ คุณทำอะไร พี่สาวฉันยังเลือกไม่เสร็จเลย เธออย่าเพิ่งเก็บสิ”กู่หลิงหลิงห้ามพนักงานคนนั้นไว้

“อืม พวกเธออย่าเพิ่งรีบเก็บ ฉันจะเลือกเพิ่มอีกชิ้น อาจจะซื้อสองอัน เธอเอาชิ้นที่อยู่ในมือมาให้ฉันดูด้วยทีเดียวเลย”กู่หยิงหยิงหันหน้าไปมองพนักงานด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ค่ะ ค่ะ”พนักงานได้ยินกู่หยิงหยิงจะซื้อสองชิ้น ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น เห็นกู่หลิงหลิงลองสวมกำไรหยกอีกสองชิ้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พนักงานนำกำไรหยกในมือไปส่งให้กู่หยิงหยิง

อันที่จริงระดับแสงในตู้โชว์สินค้าของร้านก็เกือบเท่ากันหมด แต่กู่หยิงหยิงกลับบอกว่าฝั่งตะวันออกมีแสงไฟดีกว่า

บังเอิญเวลานี้มีลูกค้าเข้าร้านอีกคน พนักงานอีกคนที่เหลือจึงเข้าไปต้อนรับ

กู่หลิงหลิงเห็นไม่มีคนเฝ้าสังเกต ดวงตาทั้งคู่พลันกะพริบเร็วๆ จากนั้นก็เอากำไรหยกมาหนึ่งชิ้น ก่อนจะเดินไปหาเวินลั่วฉิง แล้วแอบใส่กระเป๋าเสื้อกันหนาวของเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงยังคงตั้งใจดูหยกเหมือนเดิม ไม่ได้มีการตอบสนองใดๆ คล้ายกับไม่ได้สังเกตเห็นอย่างนั้น เพียงแต่มุมปากของเวินลั่วฉิงกลับมีรอยยิ้มเย็นฉายออกมา

มาเล่นไม้นี้กับเธอเหรอ！！

ดี ดีมาก

กู่หลิงหลิงเห็นเวินลั่วฉิงไม่รู้สึกตัว แอบลำพองใจ รีบเดินกลับไป จากนั้นก็ใช้มือทำท่า OKให้กู่หยิงหยิง

กู่หยิงหยิงเอียงหน้าไปมองเวินลั่วฉิงเล็กน้อย เห็นเวินลั่วฉิงไม่รู้สึกตัว จึงอดหัวเราะออกมาหนึ่งครั้งไม่ได้

วันนี้เธอจะทำให้เวินลั่วฉิงขายหน้าให้ได้

กู่หยิงหยิงกำลังคิดอยู่ เห็นเวินลั่วฉิงเดินไปยังด้านนอก

“หลิงหลิงน้องเอากำไรหยกอีกสองชิ้นมาให้พี่ดูหน่อย”กู่หยิงหยิงกะพริบตา รีบกล่าวออกไป

“อ่อ ได้”กู่หลิงหลิงแกล้งทำเป็นตอบรับ

“ดิฉันเองค่ะ ดิฉันเอง”พนักงานรีบเดินเข้าไปยื่นมือรับกำไรหยกจากกู่หลิงหลิง

กู่หลิงหลิงนำกำไรหยกที่เหลืออยู่ในมือหนึ่งชิ้นให้พนักงาน

“คุณกู่ อีกหนึ่งชิ้นล่ะคะ？”พนักงานหยุดชะงัก มองดูบนเคาน์เตอร์ไม่มีกำไรหยกอีกชิ้นหนึ่ง สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เมื่อกี้ฉันสวมแต่ชิ้นนี้ อีกชิ้นวางไว้ที่เคาน์เตอร์”ขณะที่กู่หลิงหลิงพูดคำนี้ จงใจมองเคาน์เตอร์อีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็แกล้งพูดว่า “เอ๋？ทำไมไม่เห็นแล้ว？แปลกจังเลย ฉันวางตรงนี้แท้ๆ เมื่อกี้มีคนมาเอาหรือเปล่า？”

พนักงงานได้ยินคำพูดของกู่หลิงหลิง สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเร็วมาก เธอเห็นเวินลั่วฉิงกำลังเดินออกไปด้านนอก หลุดพูดด้วยจิตใต้สำนึก“คุณเวิน รบกวนรอก่อนค่ะ”

เมื่อสักครู่กู่หยิงหยิงขานเรียกเธอว่าคุณเวิน พนักงานก็รู้ว่าเป็นเวินลั่วฉิง เพราะช่วงนี้มีข่าวของเวินลั่วฉิงหนาหูมาก

การตอบสนองแรกของพนักงานก็คือมั่นใจว่าเวินลั่วฉิงเป็นคนขโมยกำไรหยก ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงรีบออกไป

“เรียกฉันเหรอ？”เวินลั่วฉิงหยุดเดิน พลางหันไปมองพนักงาน สีหน้านิ่งเฉย ไม่มีความผิดปกติใดๆ

“ใช่ค่ะ เชิญคุณเวินอย่าเพิ่งรีบร้อนออกไป เมื่อสักครู่ทางร้านของเรามีกำไรหยกหายไปหนึ่งชิ้น เชิญคุณเวินให้ความร่วมมือหน่อยค่ะ”คำพูดของพนักงานชัดเจนมาก เหลือแค่ไม่บอกว่าเวินลั่วฉิงเป็นคนขโมยกำไรหยกเท่านั้นเอง

กู่หยิงหยิงกับกู่หลิงหลิงสบตากัน พร้อมกับยิ้มออกมา

เมื่อกู่หยิงหยิงมองไปยังเวินลั่วฉิง ความได้ใจในมุมปากเพิ่มขึ้นหลายส่วน สาเหตุที่เธอกล้าให้หลิงหลิงกระทำเช่นนี้ เพราะเธอรู้ว่ากล้องวงจรปิดในร้านเสียแล้วพอดี โดยตอนเธอเดินเข้ามา ได้ยินพนักงานคุยโทรศัพท์เรียกให้มาซ่อมพอดี

หลิงหลิงใส่กำไรหยกชิ้นนั้นเข้ากระเป๋าของเวินลั่วฉิงแล้ว ขอเพียงค้นตัวก็จะต้องเจอ…