ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่959 นี่มันคือความจริง ท่าทีของหัวหน้า（1）

แน่นอน ว่าเธอคาดหวังกับหัวหน้าน้อยเป็นอย่างมาก แววตาที่เธอมองหัวหน้าน้อยนั้นเต็มไปด้วยความดื้อดึงเพราะความต้องการของตัวเองจนเกือบจะปรี่เข้าไปหาเพื่อให้หัวหน้าน้อยแต่งงานกับเธอแล้วล่ะ！！

“หัวหน้าน้อย ต้องเป็นคำพูดหน่อยสิ คุณไม่ได้ลืมคำที่คุณเพิ่งพูดไปใช่ไหม？” คุณชายหานเองก็ชอบที่จะหาเรื่องไปทั่ว เลยไม่ลืมที่จะจุดไฟขึ้นมาในเวลาที่สำคัญที่สุด

ทุกๆ คนต่างไม่ได้ลืมสิ่งที่หัวหน้าน้อยได้ให้ ‘สัญญา’ เอาไว้ ถึงแม้ว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจะไม่ได้ชอบเฉิงโหรวโหรวเท่าไหร่ แต่ว่ากลับไม่มีใครเห็นใจหัวหน้าน้อย หัวหน้าน้อยทำตัวเองแท้ๆ เลยโทษคนอื่นไม่ได้

ดังนั้นทุกคนเลยรอดูหัวหน้าน้อยอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

หัวหน้าน้อยเอาแต่กวนประสาทคนอื่นตลอดมา วันนี้ได้เห็นเรื่องสนุกๆ เกิดกับหัวหน้าน้อยแบบนี้ จะพลาดได้อย่างไร

หัวหน้าน้อยหน้าด้านยิ่งกว่าอะไร ตอนนี้เองก็ยังเหมือนเดิม สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แววตาของเขานั้นค่อยๆ มองไปทางเฉิงโหรวโหรว มุมปากก็ขยับเล็กน้อย สิ่งที่พูดนั้นทำให้ทุกคน สีหน้าเปลี่ยนไป

“ถ้าหัวหน้ายอมรับ ฉันก็จะยอมแต่ง” หัวหน้าน้อยมองเฉิงโหรวโหรวแบบนั้น จากนั้นก็หันไปอย่างรวดเร็ว เหมือนเสียดายที่จะต้องมองให้นานกว่านี้

ตอนที่เขาพูดคำนี้ออกมา ดูแน่วแน่เป็นอย่างมาก เขาไม่มีความรู้สึกกลัวอะไรเลย และก็ไม่มีความไม่เป็นตัวเองเลย หัวหน้าน้อยหน้าด้านเหมือนที่ว่ากันจริงๆ ด้วย

“ชิ” คุณชายหานแสดงความหน้าด้านของตัวเองออกมาอย่างเปิดเผย หัวหน้าน้อยไม่ได้พูดแบบนี้ในตอนแรก หัวหน้าน้อยไม่อยากแต่งก็พูดออกมาตรงๆ แต่การเอาหัวหน้ามาเกี่ยวนั้นมันหมายความว่าอย่างไรกัน

ผู้ดูแลจ้งชินกับความหน้าด้านของหัวหน้าน้อยอยู่แล้ว ดังนั้นเลยไม่แปลกใจเลย แต่ผู้ดูแลจ้งกลับรู้สึกว่ามันปกติไม่ได้

“แต่ว่า แต่เมื่อครู่เขาเพิ่งพูดไปเองนะ ฉัน จากนี้ฉันเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้” เฉิงโหรวโหรวร้อนใจ ก่อนจะชี้ไปทางผู้ดูแลจ้ง ผู้ดูแลจ้งเพิ่งพูดไปว่าตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้

เธอในตอนนี้ไม่สนใจการเขินอายแล้ว ก่อนจะพูดคำนี้ออกมาตรงๆ

เมื่อทุกคนได้ยินเฉิงโหรวโหรวพูดก็แปลกใจไป เมื่อครู่ที่เฉิงโหรวโหรวนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความกลัว ไม่ขยับไปไหน และไม่กล้าพูดกับหัวหน้า แต่ตอนนี้กลับมีความกล้าเป็นอย่างมาก จนกล้าพูดคำนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน

อีกอย่างทุกคนก็ฟังออก ว่าตอนที่เฉิงโหรวโหรวบอกว่าตัวเองกลายเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้นั้น เสียงมันดังมากขึ้นแค่ไหนแล้ว แล้วเห็นว่าเธอพอใจกับฐานะนี้มาก และก็หยิ่งยโสเป็นอย่างมาก จนแทบจะเปล่งประกายออกมา

“ฉันบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้เหรอ？” หัวหน้าน้อยมีแววตาสั่นไหวนิดหน่อยพลางมองเธอ ซึ่งคำตอบนี้มันแน่วแน่เป็นอย่างมาก

ทุกคนต่างอึ้งไป แต่เมื่อคิดดีๆ หัวหน้าน้อยพูดไม่มีผิดเลย หัวหน้าน้อยไม่ได้บอกว่าจะแต่งกับเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ หัวหน้าน้อยบอกอย่างชัดเจนว่าจะแต่งงานกับลูกสาวที่หัวหน้ายอมรับ

แต่ตอนนี้หัวหน้ายังไม่ยอมรับเฉิงโหรวโหรว หัวหน้าเพียงแค่บอกให้ผู้ดูแลจ้งจัดการเท่านั้นเอง

“ทำไมคุณเป็นแบบนี้ได้ล่ะ？” เฉิงโหรวโหรวโกรธขึ้นมาเล็กน้อย หน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าโกรธ หรือว่าร้อนใจ บางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่างนั้นเลย

ครั้งนี้ หัวหน้าน้อยไม่สนใจเธอเลย สำหรับเขานั้นก็ไม่สนใจคนพวกนั้นอยู่แล้ว เขาไม่เคยเสียเวลากับอะไรเลย และจะไม่เสียแรงอะไรเลยด้วย

“ไม่ใช่สิ？หัวหน้าน้อย เมื่อครู่คุณพูดว่าจะแต่งด้วยแต่ไม่มีใครบังคับขู่เข็ญคุณ อีกอย่างคุณพูดอย่างแน่วแน่ และเต็มใจ ดังนั้น คุณจะแต่งกับใคร？หรือฉันควรถามคุณ ว่าคุณคิดว่าลูกสาวของหัวหน้าเป็นใคร？” คุณชายหานมองดูจนคิดว่ามันมากเกินไปเรื่อยๆ ดังนั้นเขาเลยใส่ไฟเข้าไปอีก

ใช่ หัวหน้าน้อยไม่ได้พูดว่าจะแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ สิ่งที่หัวหน้าน้อยพูดมันเป็นเรื่องๆ หนึ่ง แต่ว่าถ้าเกิดตั้งใจคิดจริงๆ กลับรู้สึกว่าไม่ค่อยดี

เมื่อคุณชายหานพูดออกไป แววตาของทุกคนก็มองไปทางหัวหน้าน้อยอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงซ่างกวนหงเองก็รีบมองไปทางหัวหน้าน้อย

เฉิงโหรวโหรวนั้นอึ้งไป มันหมายความว่าอะไรกันแน่ ลูกสาวของหัวหน้าไม่ใช่เธอเหรอ？หรือว่าจะเป็นคนอื่นงั้นเหรอ？

หัวหน้าน้อยกำลังจะบอกว่าจะแต่งงานกับคนอื่นงั้นเหรอ？

“คุณกลับไปกับฉัน” ซ่างกวนหงมองไปทางหัวหน้าน้อยพลางหรี่ตาลง จากนั้นก็พูดออกมาตรงๆ

ความหมายของคำนี้มันชัดเจนมาก กลับไปกับเขา พูดให้มันชัดเจนหน่อย

ซ่างกวนหงคิดว่ามู่เฉิงลงมือเฉพาะการตรวจดีเอ็นเอเมื่อวาน แต่ว่ามาดูตอนนี้ มู่เฉิงนั้นรู้อะไรมากกว่าเขาอีก

“อ๋อ” หัวหน้าน้อยตอบ ด้วยความสง่าที่น้อยลง อันที่จริงตอนแรกเขาคิดว่าจะกลับไปสารภาพกับซ่างกวนหง แต่ว่าตอนนี้ถูกซ่างกวนหงพูดขนาดนี้ ก็รู้สึกหวั่นใจ

ท่านกำลังข่มขู่อยู่เหรอ？

เขาโตขนาดนั้นแล้ว ไม่เคยเห็นท่านข่มขู่ ถึงตอนเขาเด็กๆ ท่านจะเข้มงวดกับเขา เหมือนกับว่าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

วันนี้เขาต้องจบแล้วใช่ไหม？

ถ้ารู้แบบนี้เขาคงไม่มาหาเรื่องแล้ว อันที่จริงไม่ได้เห็นว่าเขาอยากจะมาดูความสนุกอะไรเท่าไร่ แต่กลับมาหาเรื่องมากกว่า

ถึงในใจของหัวหน้าน้อยจะร้อนรน แต่ว่าในตอนนี้ เขาไม่กล้าขัดซ่างกวนหงอย่างแน่นอน？

คนที่กล้าแข็งข้อกับซ่างกวนหง เขาโตมาขนาดนี้เลยยังไม่เคยเห็นเลย ไม่มีใครเคยลองทำเป็นตัวอย่างให้กับเขา เขาเลยยอมเป็นคนแรกอย่างโง่งม

หัวหน้าน้อยเดินตามหลังซ่างกวนหง ผู้ดูแลจ้งเพิ่งเคยเห็นท่าทีก้มหน้าก้มตาด้วยความเศร้าใจของหัวหน้าน้อย ผู้ดูแลจ้งอยากมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แต่ว่าคิดถึงคำพูดของคุณชายหาน และคิดถึงเรื่องการยอมรับในตัวเจ้าหญิงว่าอาจจะมีลับลมคมในอะไรก็ได้ ผู้ดูแลจ้งเลยยิ้มไม่ออก

อาจจะเป็นเพราะโกรธซ่างกวนหงเมื่อครู่ ครั้งนี้เฉิงโหรวโหรวเลยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองพวกเขาออกไปตาปริบๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？” หลังจากที่หัวหน้าพาคนออกไปแล้ว เจ้าเก้าก็ถามออกมาด้วยความสงสัยที่มีอยู่ในใจ ทำไมเธอคิดว่าเรื่องนี้มันยุ่งยากมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เข้าใจสักที

“คุณไปถามหัวหน้าน้อยเองดีกว่า หัวหน้าน้อยจะต้องรู้อะไรมากกว่าพวกเราแน่นอน” คุณชายหานยังมองออก ว่าหัวหน้าน้อยคนนี้ไม่ง่ายเลย ทั้งๆ ที่ไม่เคยร่วมการหากับหัวหน้าเลย แต่ว่ากลับรู้ข่าวคราวมากกว่าพวกเขา

“เจ้าเก้า คุณพาคนนี้……คุณเฉิงคนนี้ไปจัดการอะไรสักหน่อยเถอะ” ลุงเหลียงไม่ได้แสดงความเห็นอะไร แต่ตอนนี้หัวหน้าจะออกไป ผู้ดูแลจ้งเองก็ออกไปตาม กลับให้คุณเฉิงอยู่ต่อ นี่ไม่ใช่เพื่อทำให้ลำบากใจเหรอ？

ลุงเหลียงคิดอยู่ว่าจะเรียกเฉิงโหรวโหรวว่าอย่างไร พลางคิดไปได้สักพัก สุดท้ายก็ยังเรียกว่าคุณเฉิงเหมือนเคย

ผู้ดูแลจ้งเองก็เรียกแบบนี้เมื่อครู่

การเรียกแบบนี้มันแสดงถึงท่าทีของผู้ดูแลจ้งกับลุงเหลียง

“ลุงเหลียง ให้ฉันจัดการจะเหมาะสมเหรอ？ไม่ได้จะให้ผู้ดูแลจ้งจัดการเองเหรอ？” เจ้าเก้าอึ้งไป ด้วยความประหลาดใจ ให้เธอมาจัดการเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้งั้นเหรอ？เธอมีคุณสมบัติเพียงพอเหรอ？