ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1097 เขาสร้างกรรมขึ้นมาเอง ไว้ชีวิตให้ไม่ได้（2）

เขาเป็นคนร่างสัญญาให้เธอเอง ตอนแรกที่เขาควักเงินออกมาช่วยแก้ไขปัญหาในบ้านของเธอ ทั้งหมดก็เพื่อเป็นเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน ดังนั้นเธอจึงต้องทำตามสัญญาที่เขาร่างไว้

พอได้ยินคำตอบที่พูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ซือถูมู่หรงก็รู้สึกทุกข์ใจจนแทบจะกระอักเลือดออกมา ตอนแรกเขาคงบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้สร้างข้อตกลงโง่ๆแบบนี้ขึ้นมา

เธอบอกว่าทุกอย่างที่ทำไปล้วนเป็นไปตามข้อตกลง แล้วเขาก็เป็นคนร่างสัญญาเองด้วย เพราะฉะนั้นความผิดจึงตกไปอยู่ที่เขาทั้งหมด เขาทำเองก็ต้องรับผิดชอบเอง

“นี่คุณไม่เคยคิดบ้างเลยหรอว่าถ้าถึงเวลาที่ต้องจากกันจะคิดถึงหรือจะไม่อยากจากกันไปบ้าง？”ซือถูมู่หรงสูดหายใจเข้าลึก เขายังคงถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ว่าในตอนแรกเขาจะเป็นคนร่างสัญญาพวกนั้นก็ตาม เขายอมรับว่าตอนแรกเขาตั้งใจจะทรมานเธอจริงๆ

แต่ต่อมาเขาก็ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เขาไม่อยากทรมานเธอเหมือนในตอนแรกอีก แถมยังทำดีกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆด้วย

หรือว่าเธอไร้ความรู้สึกไปแล้ว？！

ในระยะเวลาห้าปีมานี้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆกับเขาเลยงั้นหรอ？ไม่มีลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว？

หลิวหยิงมองเขาพลางขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ วันนี้เขาดูแปลกมากจริงๆ จู่ๆทำไมถึงถามคำถามแปลกๆมากมายออกมาขนาดนี้？

หลิวหยิงนึกถึงเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับคุณมู่ในอินเทอร์เน็ต

เขากังวลว่าที่เขาจะแต่งงาน แล้วเธอจะไม่ยอมจากไปงั้นหรอ？

หรือว่าเขากังวลว่าเธอจะยื้อเขาไว้？

นี่เป็นเพียงความเป็นไปได้ที่หลิวหยิงคิดออกตอนนี้

“วางใจเถอะ ไม่หรอก”หลิวหยิงรู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงความคิดของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน ไม่ควรทำให้เขาเข้าใจผิด และต้องทำให้เขาวางใจให้ได้

“วันพรุ่งนี้ สัญญาห้าปีของเราก็จะครบกำหนดแล้ว ฉันจะไปเอง”เพื่อแสดงจุดยืนของตัวเองหลิวหยิงจึงพูดย้ำออกไปอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้พูดว่าจะไปตอนนี้

เพราะยังไงสัญญาก็ยังเหลืออีกหนึ่งวัน ผ่านมาได้ตั้งห้าปี ตอนนี้เหลืออีกแค่หนึ่งวันแล้ว

“พอถึงเวลาพวกเราทั้งสองก็จะเป็นอิสระ จากนี้ไปพวกเราก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งสิ้น ถึงจะเจอกันอีกก็ให้ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน แต่แน่นอนว่าดูจากฐานะของคุณ พวกเราคงจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก”หลิวหยิงวางแผนเรื่องในอนาคตไว้หมดแล้ว เพื่อแสดงออกว่าเธอจะไม่ยื้อเขาไว้แม้แต่นิดเดียว

ซือถูมู่หรงจ้องเธอเขม็ง ชั่วขณะหนึ่งเขาอยากจะกัดเธอจนตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำไม่ผู้หญิงคนนี้ถึงได้?

ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้？！

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่มีความรู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียวเลยหรอ?

ซือถูมู่หรงแอบกัดฟันกรอด สุดท้ายเขาก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ให้พุ่งไปกัดเธอ

ซือถูมู่หรงสูดหายใจเข้าลึกอยู่สองสามทีเพื่อข่มอารณ์ไว้ให้ตัวเองนิ่ง เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะพุ่งเข้าไปกัดเธอจนตายจริงๆ

“หลิวหยิง……”ซือถูมู่หรงเข้าไปคร่อมเธอไว้อีกครั้ง ครั้งนี้อยู่ห่างจากเธอเพียงเล็กน้อย จู่ๆเขาก็ตะโกนเรียกชื่อเธอออกมา

“หืม？”หลิวหยิงอึ้งไปชั่วขณะ นัยน์ตาเป็นประกาย เธออยู่ข้างกายเขามาตั้งห้าปี ที่จริงน้อยมากที่เขาจะตะโกนเรียกชื่อเธอออกมาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรก

วันนี้เขาแปลกมากจริงๆ！！

แถมวันนี้เขายังถามคำถามมากมาย เธออยู่กับเขามาตั้งห้าปี พอเอาคำถามที่เขาเคยถามเธอมาเป็นเวลาห้าปีบวกกันดูยังไม่เยอะเท่าวันนี้เลย

และไม่รู้ด้วยว่าเขาจะถามอะไรเพิ่มอีก？

“ผมจำได้ว่าห้าปีก่อน คุณเหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่หนึ่งคน……”ตอนนี้ฝ่ามือของซือถูมู่หรงวางอยู่ที่พนักโซฟาด้านหลัง เขายันตัวเองไว้ ตอนนี้เขาพูดเสียงเบาลง มันดูสุขุมเล็กน้อย ราวกับว่ามีอารณ์ผิดปกติไป

ซือถูมู่หรงก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถามคำถามแบบนี้ออกไป บางทีอาจเป็นเพราะไม่อยากยอมแพ้หรือบางทีอาจเป็นเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอ……

หลิวหยิงแข็งทื่อไปทั้งตัว สายตาที่ดูไม่แยแสเปลี่ยนไป เธอมองไปที่เขาแล้วเม้มปากลง ไม่เอ่ยตอบ

ทำไมเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะถามคำถามแบบนี้ออกมา เนื่องจากเรื่องนั้นเธอไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย แม้แต่ฉิงฉิงก็ไม่รู้ มันถูกเก็บเป็นความลับมาตลอด เป็นความลับที่มีแต่เธอเพียงคนเดียวที่รู้

ถึงเธอจะขายตัวเองให้เขา แต่หัวใจมันก็ยังเป็นของเธอ ดังนั้นเธอจึงเก็บความลับนี้ไว้ในส่วนลึกที่สุดในใจอยู่เสมอ

แล้วเขา？เขารู้ได้ยังไง？！

ทำไมถึงบอกว่าเขาจำได้กัน？

เขาจะจำได้ได้ยังไง？

แม้ว่าซือถูมู่หรงจะยันตัวเองไว้ แต่ทว่าก็มีร่างกายบางส่วนที่แนบชิดกับเธอ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อไป

ซึ่งแน่นอนว่าสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปด้วย เขาเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

พอซือถูมู่หรงเห็นว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไป ตอนนี้จึงรู้สึกขัดตามาก แถมในใจก็รู้สึกอึดอัดมากเป็นพิเศษ

พอพูดถึงเรื่องเขาขึ้นมา เธอกลับทำหน้าไร้ความรู้สึกออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่พอพูดถึงผู้ชายที่อยู่ในใจคนนั้นของเธอเท่านั้นแหละ เธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอทั้งประหม่า ทั้งลุกลี้ลุกลน เปลี่ยนเป็นทำอะไรไม่ถูกซะงั้น

ยิ่งสนใจมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งประหม่ามากเท่านั้น！！

แค่ปฏิกิริยาเมื่อกี้นี้มันก็มากพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าผู้ชายในใจเธอคนนั้นสำคัญมากแค่ไหนไม่ใช่แค่ห้าปีก่อน จนถึงตอนนี้ในใจของเธอก็เป็นของผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิม หรือบางทีในใจของเธอคงจะมีเพียงผู้ชายคนนั้นมาตลอด

เธอตามเขาและอยู่กับเขามาตั้งห้าปี ในห้าปีนี้พวกเขาทั้งสองทำเรื่องใกล้ชิดกันมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าในใจเธอกลับมีผู้ชายคนอื่นมาโดยตลอด

ถึงแม้ตัวเธอจะอยู่กับเขา แต่ใจกลับอยู่ที่คนอื่นมาโดยตลอด แม้กระทั่งตอนที่เธอทำเรื่องที่ต้องใกล้ชิดกับเขา ในใจของเธอก็ยังคิดถึงผู้ชายคนอื่น！

ซือถูมู่หรงรับจุดๆนี้ไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่รับไม่ได้ เขายังอยากจะฆ่าคนด้วย เขาอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้น

“ตอนนี้ยังชอบอยู่ไหม？”ซือถูมู่หรงกระตุกมุมปากขึ้น ดูเหมือนจะยิ้ม ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขเลย ตอนนี้เสียงเขาเบามาก เบาจนถ้าไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยิน

แต่พอหลิวหยิงได้ยินก็เข้าใจได้อย่างชัดเจน เดิมร่างกายที่แข็งทื่ออยู่แล้วก็แข็งทื่อมากขึ้นอีก เธอเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจแล้วจ้องไปที่เขา เธอเม้มปากแน่นขึ้นกว่าเดิม และยังคงไม่ตอบ ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์มาก

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถามแบบนี้？

เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่？

และเธอก็ไม่รู้ว่าเขารู้ไปถึงไหนแล้ว？

ดังนั้นเธอเลยกังวลและกลัว เธอกลัวว่าจะเป็นเพราะเธอ แล้วเขาจะไปจัดการ……

“เป็นอะไร？ทำไมถึงดูเครียดขนาดนี้？”ซือถูมู่หรงยิ้มกว้างขึ้นมากกว่าเดิม เพียงแต่ว่ามันไม่ได้แสดงถึงความเป็นมิตรเลย มันให้ความรู้สึกเยือกเย็นไปถึงส่วนลึกที่สุดของหัวใจเลยต่างหาก

“ถ้าไปจากผมแล้ว คุณวางแผนจะไปตามหาเขาใช่ไหม？”ซืถูมู่หรงหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาก็ไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองเป็นอะไรกันแน่ บางทีคงอยากจะทำตัวโหดๆเหมือนเดิมมั้ง

หลิวหยิงได้แต่อึ้ง ถ้าออกไปจากซือถูมู่หรงได้จะไปหาเขาไหมงั้นหรอ？

เธอขายตัวเองให้ซือถูมู่หรงมาตั้งห้าปี ตั้งแต่วันที่เธอขายตัวเองให้ซือถูมู่หรงวันนั้น เธอก็ไม่เคยหวังว่าจะได้อยู่กับเขาแล้ว เธอไม่คู่ควรกับเขาแล้ว อีกอย่างคนที่เขารักอยู่ในใจมาตลอดก็ไม่ใช่เธอด้วย

ดังนั้นถึงแม้เธอจะไปจากซือถูมู่หรงแล้ว เธอก็คงไม่อาจไปอยู่กับเขาได้

“ดูเหมือนว่า คุณตั้งใจจะไปหาเขาสินะ”พอเห็นเธอไม่ตอบแล้วหลบสายตา ซือถูมู่หรงก็โน้มตัวลงมาแล้วกดเธอไว้ด้วยแรงที่มี

ตอนนี้ริมฝีปากของเขาอยู่บนร่างกายของเธอ เสียงคำพูดที่เปล่งออกมาแต่ละคำมันบางเบา แต่กลับให้ความรู้สึกว่าเขากำลังกัดฟันพูดอยู่

“คุณอยากพูดอะไรกันแน่？”ตอนนี้ร่างกายของหลิวหยิงแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อนเลย เธอไม่เข้าใจว่าที่ซือถูมู่หรงพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่？

วันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่สัญญาห้าปีจะหมดลงแล้ว วันพรุ่งนี้เรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองก็จะจบลง แล้วซือถูมู่หรงยังอยากจะทำอะไรอีก？

ถ้าสัญญาห้าปีระหว่างพวกเขาจบลง เธอและเขาก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ถึงตอนนั้นเธออยากจะไปหาใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขานี่นา เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนี้หรอ？

เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับซือถูมู่หรงกันแน่

“ไม่มีอะไร ก็แค่ถามไปเรื่อย”ซือถูมู่หรงเอาหน้าซุกเข้าไปที่ข้างหูของเธอ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ และไม่ได้ให้เธอเห็นสีหน้าในตอนนี้ของเขา

หลิวหยิงขมวดคิ้วขึ้น แค่ถามไปเรื่อยงั้นหรอ？คำถามแบบนี้เป็นคำถามที่ถามไปเรื่อยได้งั้นหรอ？

“นี่คุณมีเรื่องอะไรจะพูดรึเปล่า？”หลิวหยิงรู้สึกได้ว่าวันนี้เขาแปลกมากจริงๆ แปลกมาก เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขามีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูด

“ไม่อยากพูดแล้ว อยากจะทำ”มุมปากของซือถูมู่หรงยกขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยการเยาะเย้ยตัวเอง เขามีอะไรให้ต้องพูดอีก？！ตอนนี้เขาไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว เมื่อพูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปจูบเธออย่างดุเดือดอีกครั้ง