ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1101 สาวสวยโกรธแล้ว ผลที่ตามมาน่ากลัวมาก (2)

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอตลอดเวลา มองตามการเคลื่อนไหวของเธอ ตั้งแต่เธอเดินขึ้นบันได จนกระทั่งเธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วลาลับไป แต่ดวงตาทั้งคู่ของเขากลับยังคงจ้องมองดูตลอดเวลา ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย……

เขานั่งบนเก้าอี้ ไม่ได้ลุกขึ้น และไม่ได้ขยับ นั่งเหม่อลอยแบบนั้นตลอดเวลา

ผ่านไปไม่นาน หลิวหยิงลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง จากนั้นเธอก็ยกกระเป๋าเดินทาง แล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ด้านในกระเป๋าเดินทางไม่ได้มีอะไรมากมาย ดูไม่หนักอย่างเห็นได้ชัด หลิวหยิงไม่ได้ใช้แรงในการยกเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงไปด้วยความรวดเร็ว ผ่านไปไม่นาน เธอก็เดินลงไปชั้นล่างแล้ว

เธอเห็นซือถูมู่หรงยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ไม่ขยับ เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หลิวหยิงอยากจะบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย วันนี้หลังจากที่เธอก้าวออกไปจากประตูนี้ เรื่องทั้งหมดระหว่างเธอกับเขาก็จบลง หลังจากนี้จะไม่ได้เจอหน้ากันอีก ต่อให้เจอหน้ากันก็ต้องทำเหมือนไม่รู้จัก

ซือถูมู่หรงไม่ตอบ และไม่ขยับ เพียงแค่มองดูเธอเท่านั้น

การที่เขาไม่ตอบ หลิวหยิงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด อารมณ์แปรปรวนไม่แน่นอน หลิวหยิงก็ไม่ได้คิดมาก ลากกระเป๋าเดินทางเดินตรงไปที่ประตู

หลิวหยิงเดินไปที่ประตูทีละก้าวๆ ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านซือถูมู่หรง จู่ๆ ซือถูมู่หรงก็พูดขึ้น：“หลิวหยิง อยู่ต่อ ได้ไหมครับ?”

“อะไรนะคะ?” หลิวหยิงหยุดเดิน รีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว มองหน้าเขา แต่เพราะตกใจจนเกินไป ทำให้เสียงของหลิวหยิงดังอย่างเห็นได้ชัด

เธอรู้สึกว่าตนเองหูฝาดไปแล้ว！！

“อยู่ต่อนะ อยู่กับผมต่อ” ซือถูมู่หรงกลุกขึ้นยืน เดินมาตรงหน้าเธอ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่เธอ แต่ละคำพูดที่เขาเปล่งออกมานั้นชัดเจนอย่างมาก

เวลานี้หลิวหยิงรู้แล้วว่าตนไม่ได้หูฝาด แต่ว่าเพราะอะไรล่ะ?

ทำไมเขาถึงให้เธออยู่ต่อ?

อีกทั้งตอนนี้เขาให้เธออยู่ต่อแบบนี้มันหมายความว่าอะไร?

ระยะเวลาห้าปีครบกำหนดแล้ว และเขาก็กำลังจะแต่งงานแล้ว……

หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้ตอบคำถามเขา และเธอเองก็ไม่อยากตอบคำถามเขา เธอรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว อยากจะเดินออกไปข้างนอก เธอจะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ เก็บมาคิดจริงไม่ได้！

แสงแวววับฉายผ่านดวงตาของซือถูมู่หรง เขารีบคว้าข้อมือของเธอ เขารู้ว่าเธอจะปฏิเสธเขา แต่ว่าเขาไม่คิดว่าเธอจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ ไม่ให้คำตอบเขาแม้แต่คำเดียว แล้วออกไปแบบนี้

“ซือถูมู่หรง คุณหมายความว่าอะไรคะ?” หลิวหยิงมองไปที่เขา ใบหน้าของเธอเคล้าไปด้วยความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด ตกลงกันแล้วว่าห้าปี ครบห้าปีแล้ว เธอจะไป แล้วตอนนี้เขาหมายความว่าอะไร?

ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอยอมทำตามเขาทุกอย่าง เชื่อฟังอย่างมาก ไม่เคยขัดคำสั่งของเขา และไม่เคยโมโหต่อหน้าเขามาก่อน

แต่ว่าตอนนี้สัญญาห้าปีของพวกเขาจบลงแล้ว ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องทนกับเขาอีกต่อไปแล้ว?

เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองของเธอ หญิงสาวที่ขาดก็แต่ชี้หน้าด่าเขา ซือถูมู่หรงชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นยกมุมปากขึ้น

เขารู้มาโดยตลอด ตัวตนที่แท้จริงของเธอไม่ได้อ่อนโยนและเชื่อฟังเหมือนอย่างที่ปกติเธอแสดงต่อหน้าเขา

เขารู้มาโดยตลอดว่าเธอเป็นคนที่โมโหเป็น เพียงแต่เมื่อก่อนเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเธออดทนมาโดยตลอดก็เท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่ได้อดทนต่อไปแล้ว

“อยู่ต่อนะ อยู่กับผมต่อ” ซือถูมู่หรงพูดซ้ำสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่อีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาแตกต่างจากเมื่อกี้เล็กน้อย

“ไม่ค่ะ” ครั้งนี้ หลิวหยิงปฏิเสธออกไปตามตรง ตอบง่ายจนไม่รู้จะง่ายยังไงแล้ว ทว่าไม่เหลือช่องว่างให้เขาได้เจรจาแม้แต่น้อย

ขณะที่หลิวหยิงตอบ เธอสะบัดมือของเขาทิ้ง ลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินออกไปด้านนอกต่อ

“หลิวหยิง คุณฟังผมพูดให้จบก่อน” ซือถูมู่หรงกโดนเธอสะบัดมือทิ้งกะทันหัน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ตัวเบาขนาดนี้ ผอมขนาดนี้ แต่แรงเยอะไม่เบา

“ไม่ ฉันไม่อยากฟัง และฉันก็ไม่มีเวลาฟังด้วย” หลิวหยิงทำหน้าเคร่งขรึม สีหน้าของเธอไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น แตกต่างจากคนเดิมที่อ่อนโยนและเชื่อฟังฟ้ากับเหว

“ผมไม่มีวันปล่อยคุณไป……” ซือถูมู่หรงจับข้อมือเธอแน่น พูดทุกถ้อยคำด้วยความชัดเจน และหนักแน่นอย่างมาก

ดวงตาทั้งคู่ของหลิวหยิงเบิกตากว้าง หน้าอกกระเพื่อม ดูออกว่าเธอโมโหอย่างมาก

“ซือถูมู่หรง คุณปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้” หลิวหยิงยังคงข่มความโกรธที่อยู่ในใจเอาไว้ ถึงแม้สัญญาห้าปีระหว่างเขากับเธอจะจบลงแล้ว แต่เธอไม่อยากให้ทะเลาะกันจนเข้าหน้ากันไม่ได้

“ผมไม่ปล่อย” เสียงของซือถูมู่หรงในตอนนี้ไม่ดังมาก แต่น้ำเสียงกลับหนักแน่น เขาไม่มีวันปล่อยมือ ไม่มีวัน

เขารู้ ถ้าเขาปล่อยมือ เธอก็จะไปจากเขาแล้วจริงๆ

เขาไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาด

หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง มองหน้าซือถูมู่หรง เห็นซือถูมู่หรงไม่มีท่าทีจะปล่อยมือแต่อย่างใด

หลิวหยิงลอบกัดฟันแน่น จากนั้นจู่ๆ ก็ยกเท้าขึ้น เล็งไปที่น่องของซือถูมู่หรง แล้วเตะอย่างแรง

ซือถูมู่หรงคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าเธอจะใช้เท้าเตะเขา อีกทั้งเธอยังทำด้วยความเร็วสูง เขาไม่ทันได้ป้องกันตัว จึงถูกเธอเตะเข้าเต็มๆ

ไม่พูดไม่ได้จริงๆ ครั้งนี้หลิวหยิงใจร้ายอย่างมาก เธอใช้แรงทั้งหมดที่เธอมี ไม่ออมแรงแม้แต่น้อย

ในฐานะที่มูหรงซือถูเป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นผู้ชายที่มีความอดทนสูง เวลานี้โดนเธอเตะ ยังเจ็บจนต้องขมวดคิ้วเป็นปม

ครั้งนี้เธอใจร้ายจริงๆ！！

เขาคิดว่าถ้าเธอมีความสามารถมากพอ เธออาจจะเตะเท้าของเขาจนหักเลยก็ได้

แต่ว่า ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ซือถูมู่หรงยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เขายังจับข้อมือเธอแน่น

“ซือถูมู่หรง คุณปล่อยมือเดี๋ยวนี้” หลิวหยิงขัดขืนสองสามครั้ง เมื่อไม่สามารถดึงมือกลับมาได้ สีหน้าของเธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้นกว่าเดิม

“ผมบอกแล้วไง ผมไม่มีวันปล่อย” น้ำเสียงของซือถูมู่หรงยังคงหนักแน่น เขาไม่มีวันปล่อย เขาไม่มีวันยอมให้เธอไปจากเขา

“ซือถูมู่หรง ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อย คราวหน้าฉันจะไม่เตะเท้าของคุณแล้ว” หลิวหยิงหรี่ตาลงเล็กน้อย คำพูดนี้เคล้าไปด้วยการข่มขู่อย่างชัดเจน

ตอนที่หลิวหยิงพูดประโยคนี้ ดวงตาคู่นั้นมองไปที่บริเวณเอวของเขา ความหมายของเธอชัดเจนอย่างมาก

ถ้าเขายังไม่ยอมปล่อยมือ คราวหน้าเธออาจจะเตะ……

“คุณอยู่กับผมมาห้าปีแล้ว ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณขี้โมโหแบบนี้” ซือถูมู่หรงเข้าใจสิ่งที่เธอสื่อ แต่ว่าเขายังคงไม่ยอมปล่อยมือ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

เธอที่เป็นแบบนี้ น่ารักจริงๆ เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่ต้องแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและเชื่อฟังเวลาอยู่ต่อหน้าเขา เขายินดีที่จะเห็นเธอเป็นแบบนี้มากกว่า เธอที่เป็นตัวเอง สดใส และมีชีวิตชีวา！！

“สิ่งที่คุณไม่รู้ยังมีอีกมากมาย คุณมายุ่งอะไรด้วย?” ตอนนี้หลิวหยิงไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขาแล้วจริงๆ ตอนนี้เธออยากให้เขาปล่อยมือเธอ เธออยากจะไปจากที่นี่เท่านั้น