ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1109 สิ่งล่อใจที่งดงามที่สุด （3）

“คุณทำแบบนี้เกินไปแล้วนะ” ซือถูมู่หรงฟังสิ่งที่เธอพูด ตกใจอย่างมาก หมายความว่าอะไร?

เธอสามารถยั่วเขาได้ แต่เขาห้ามแตะต้องตัวเธอ?

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง? ใครให้ความกล้านี้กับเธอ?

“ทำไมคะ? คุณซือถูลืมสิ่งที่ตัวเองพูดเมื่อกี้แล้วเหรอคะ? หรือว่าคุณซือถูอยากจะคืนคำ ถ้าคุณซือถูอยากจะคืนคำ……” รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป ใบหน้าเล็กๆดูหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนลำบากใจเล็กน้อย

“ผมไม่ได้บอกว่าจะคืนคำ” ซือถูมู่หรงกัดฟันแน่น พูดขัดสิ่งที่เธอพูดด้วยความเหี้ยมเล็กน้อย เขารู้ว่าเธอจงใจทำแบบนี้ เธอจงใจแน่นอน แต่เธอเพิ่งรับปากว่าจะอยู่ต่อ ต่อให้เขารู้ว่าเธอจงใจทำ ก็ทำได้แค่อดทน

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจ” หลิวหยิงเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว ยิ้มร่าอีกครั้ง จากนั้นมือที่เขาไม่ได้จับเอาไว้ก็ยกขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ วางลงบนคอหอยของเขา ใช้เล็บที่ไม่ยาวมากของเธอกวาดไปที่คอหอยของเขา

อยู่กับเขามาห้าปี เธอรู้ดีว่าส่วนไหนในร่างกายของเขาอ่อนไหวที่สุด

“อย่าเล่นกับไฟ” แววตาของซือถูมู่หรงมืดครึ้มลง เสียงของเขาแหบพร่า เขารู้ว่าเธอจงใจ มือของเขารีบจับมือที่ไม่อยู่นิ่งๆของเธอ หยุดการกระทำของเธอ：“ไม่อยากให้ผมแตะต้องตัวคุณ ก็อย่าขยับไปมั่ว”

“ฉันไม่ได้ขยับไปมั่วหนิคะ” ตอนนี้มือทั้งสองข้างของหลิวหยิงถูกเขาจับเอาไว้ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถขยับมือได้

เพียงแต่ ซือถูมู่หรงจับมือทั้งสองข้างของเธอแบบนี้ ร่างกายของพวกเขาทั้งสองคนก็อยู่ใกล้กันมากยิ่งขึ้น

นัยน์ตาของหลิวหยิงฉายแสงแวววับ จากนั้นจู่ๆเธอก็เขย่งเท่าขึ้น ส่วนสูงระหว่างเธอกับเขา ทำให้ริมฝีปากของเธอสามารถสัมผัสกับคอของเขาได้

ไม่สามารถใช้มือ ดังนั้นหลิวหยิงจึงใช้ริมฝีปากจูบคอหอยของเขา

ร่างกายของซือถูมู่หรงแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด เสียงของเขาแหบพร่าอย่างชัดเจน ฟังดูแล้วสัมผัสได้ถึงการอดกลั้น

หลิวหยิงหัวเราะ ขยับริมฝีปากที่จูบลงบนคอหอยของเขา จากนั้นก็ถอยออกห่างเขา

แค่นนี้ก็ทนไม่ได้แล้ว? เกมสนุกๆอยู่ตอนหลังแหนะ ในเมื่อเขาบีบบังคับให้เธออยู่ต่อ ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวให้ได้……

ซือถูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กว่าจะทำให้ตนฝืนนิ่งสงบลงได้ เขาจับจ้องไปที่เธอ อยากจะกัดเธอให้ตายจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ น่าโมโหจริงๆ！！

เธอจงใจชัดๆ！！

ทว่าหลิวหยิงกลับไม่สะทกสะท้านต่อการกระทำของซือถูมู่หรง ดวงตาของเธอกะพริบปริบๆ หลังจากนั้นก็ถามด้วยใบหน้าใสซื่อ：“คุณซือถู หลังจากนี้เราจะแยกห้องนอนกันไหมคะ?”

“เพราะอะไร?” ซือถูมู่หรงชะงัก ย้อนถามอย่างครุ่นคิด ทำไมต้องแยกห้อง เขาอยู่กับเธอมาห้าปีแล้ว ห้าปีนี้มีเรื่องอะไรบ้างที่พวกเขาไม่เคยทำกันมาก่อน ตอนนี้จำเป็นต้องแยกห้องนอนอะไรกัน?

“คุณซือถู คุณลองคิดดูสิคะ หลังจากนี้คุณได้แต่มองไม่สามารถกิน……” เวลานี้หลิวหยิงยิ้มจนตาหยี คำพูดของเธอชัดเจนอย่างมาก

ซือถูมู่หรงตัวแข็งทื่อ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด แน่นอน ตอนนี้สีหน้าของซือถูมู่หรงแย่มาก

ฟังจากความหมายของเธอแล้ว หลังจากนี้เธอจะไม่ให้เขาแตะต้องเธออีก?

“ดังนั้น ฉันคิดเผื่อคุณซือถูนะคะ ทางที่ดีที่สุดเราแยกห้องกันนอนเถอะค่ะ” ดวงตาคู่สวยของหลิวหยิงกะพริบปริบๆ ดูหวังดีอย่างมาก เสนอความคิดเห็นด้วยความใสซื่อ

“ไม่จำเป็น” ตอนนี้สีหน้าของซือถูมู่หรงโมโหอย่างมาก คำพูดนี้ เขากัดฟันพูดออกมา

หลิวหยิงยักไหล่ ทำสีหน้าไม่ใส่ใจ ทำให้ซือถูมู่หรงกัดฟันแน่นกว่าเดิม อยากจะกัดเธอให้ตาย

“จริงด้วย เมื่อกี้คุณบอกว่ามีงานที่บริษัทไม่ใช่เหรอคะ? ตอนนี้ก็เย็นแล้ว คุณยังไม่ไปบริษัทอีกเหรอคะ?” หลิวหยิงรู้สึกว่าวันนี้พอประมาณแล้ว ได้เวลาไล่เขาไปแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เธอพูดเสนอให้เขาไปเดินช้อปปิ้งกับเธอ ดูหนังกับเธอ เขาหาข้ออ้างว่ามีงานที่บริษัท

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอสามารถใช้เหตุผลนี้ในการไล่เขาไป

ซือถูมู่หรงฟังน้ำเสียงของเธอที่ไล่เขาออกไปอย่างชัดเจน สีหน้าไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้น

น้ำเสียงไล่คนของเธอชัดเจนกว่านี้ได้อีกไหม? เมื่อก่อนเธอไม่เคยไล่เขามาก่อน? แน่นอน ทุกครั้งที่เขาจะไป เธอเองก็ไม่เคยรั้งเขามาก่อน！

ในที่สุดตอนนี้เธอก็รับปากว่าจะอยู่ต่อแล้ว ทั้งที่เขาควรจะดีใจ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าตั้งแต่เธอรับปากที่จะอยู่ต่อ เขากลับต้องอดทนทุกอย่าง?

ไม่ ไม่เพียงแค่ต้องอดทน ยังถูกทรมานอีกด้วย

ทั้งทางกาย ทั้งใจ ทั้งอารมณ์ล้วถูกทรมาน！！

“อืม ผมเข้าบริษัทก่อน” ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าตอนนี้เขาต้องอยู่คนเดียวเงียบๆ เขารู้สึกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องโมโหเพราะเธอแน่ๆ

“ได้ค่ะ คุณไปเถอะ ฉันไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่” หลิวหยิงมองโทรศัพท์ที่ถูกเขาบีบจนพังเมื่อครู่ จากนั้นโยนลงบนพื้น ดวงตาคู่นั้นหม่นหมองเล็กน้อย

“คุณพักผ่อนที่บ้านเถอะ เดี๋ยวผมไปซื้อให้” ซือถูมู่หรงรีบพูดอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เธอรับปากว่าจะอยู่ต่อ แต่เขายังคงไม่สบายใจ เขากลัวว่าหลังจากปล่อยให้เธอออกไป เธอก็จะไม่กลับมาแล้ว

“ก็ดีค่ะ พอดีเลยฉันเองก็ไม่มีเงินซื้อ” หลิวหยิงหลบตาลง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเผยยิ้มเยือกเย็น เธอเป็นคนฉลาด อยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปี เธอรู้จักซือถูมู่หรงมากพอ ดังนั้นเธอรู้ดีว่าซือถูมู่หรงหมายความว่ายังไง

เห็นได้ชัดว่าซือถูมู่หรงกกลัวเธอจะหนีไปโดยเอาเรื่องซื้อโทรศัพท์มาอ้าง

ดังนั้น ระยะเวลานี้ซือถูมู่หรงไม่มีวันปล่อยให้เธอออกไปคนเดียว

ซือถูมู่หรงปฏิเสธที่พาเธอออกไป และไม่อนุญาตให้เธอออกไปคนเดียว?

หึ?

ไม่ทราบว่า สิ่งนี้ต่างกับเมื่อก่อนยังไง?

มีอะไรต่างกัน

อย่างน้อยเมื่อก่อนเธอยังมีอิสระ ตอนที่อยากออกไปก็สามารถออกไปได้ ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่อิสรภาพในการออกไป?

คู่หมั้น? คู่หมั้นบ้าบอนะสิ?

เป็นแค่สรรพนามเรียกที่ไร้ความรู้สึก ใครคิดจริงคนนั้นก็คือคนโง่

ใช่ ซือถูมู่หรงปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม ซือถูมู่หรงเป็นคนทระนง หยิ่งผยอง ผู้ชายอย่างเขา อยากจะให้เขาเปลี่ยนแปลง นี่มันเรื่องตลกชัดๆ

แต่ว่า นับตั้งแต่วันนี้ เธอจะปฏิบัติต่อซือถูมู่หรงเปลี่ยนไป ห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอตามใจซือถูมู่หรงทุกอย่าง

แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

เธอจะทำให้ชีวิตของซือถูมู่หรงวุ่นวายจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอจะทำให้ซือถูมู่หรงเสียใจที่เก็บเธอเอาไว้ เธอจะทำให้ซือถูมู่หรงเป็นฝ่ายปล่อยเธอไปด้วยตนเอง

ห้าปีแห่งความอับอาย ห้าปีแห่งความขายหน้า พอแล้ว！！

เธอไม่มีวันปล่อยให้ตนเองมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว！