ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1113 พ่อลูกเจอกัน ฟ้าถล่มดินทลาย（1）

“คุณกำลังทำอะไร ?”ในจังหวะที่ หลิวหยิงกำลังหยิบยาใส่เข้าปากไปนั้น เสียงอันเย็นเยือกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น……

หลิวหยิงตกใจ จนมือไม้สั่น ยาที่เพิ่งใส่เข้าปากไปก็เกือบจะร่วงลงไปที่พื้น

หลิวหยิงหันกลับมา มองไปที่เขา เห็นเขาจ้องมองมาด้วยสีหน้าที่เย็นเยือก แววตาของหลิวหยิงไหววูบ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการใดๆมากนัก

หลังจากที่หลิวหยิงมองไปที่เขา ก็หันหลังกลับ แล้วหยิบยาใส่เข้าปากไปตามเดิม

ซือถูมู่หรงดูการกระทำของเธอ ดวงตาคู่นั้นก็หรี่ลง กลิ่นอายความอันตรายและน่ากลัวฉายออกมาทางแววตาทันที

ก้าวย่างที่รวดเร็วของซือถูมู่หรง เดินเข้ามาตรงหน้าเธอพอดี จากนั้นก็จับไปที่ข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว หยุดยั้งมือของเธอที่กำลังจะใส่ยาเข้าไปในปาก

“คุณกำลังทำอะไร？”ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ ตอนนี้แววตาของเขานั้นเย็นชามาก ราวกับจะทำให้คนตัวสั่นด้วยความกลัวได้

“เมื่อคืนคุณไม่ได้ป้องกัน”มือของหลิวหยิงถูกเขาจับเอาไว้ คิ้วเธอขมวดเล็กน้อย จากนั้นเธอก็อธิบายออกไปอย่างเรียบเฉย

คำพูดของเธอกระแทกเข้าที่ใจของซือถูมู่หรงจนจุก เขารู้ตัวเองดีว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกัน แต่นั่นเพราะเขาจงใจ

เพราะเขาอยากให้เธอตั้งท้องลูกของเขา แต่เธอเองกลับแอบมาซื้อยาคุมลับหลังเขา ……

“อย่ากินเลย ยาแบบนี้มันอันตรายกับร่างกาย” ซือถูมู่หรงแอบถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์

“ท้องแล้วไปทำแท้งยิ่งอันตรายกว่า”หลิวหยิงรู้ว่ายาพวกนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ แต่มันก็ยังดีกว่าท้องแล้วไปทำแท้งอีกเป็นไหนๆ

ซือถูมู่หรงที่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ อารมณ์ที่มีก็ปะทุออกมา เธอตั้งใจจะแข็งข้อกับเขาใช่ไหม ?

ปรกติเธอเป็นคนฉลาด เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เข้าใจหมายถึงของเขา

“ท้องแล้วก็คลอดออกมา” แม้ว่าซือถูมู่หรงในตอนนี้แทบจะคลุ้มคลั่งอยู่แล้ว แต่เขาก็คอยบอกตัวเองว่าอย่าโกรธ ห้ามโกรธเด็ดขาด

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาไม่อยากจะบังคับอะไรเธออีก ยกเว้นแต่เรื่องที่จะให้หญิงสาวอยู่กับเขาแค่เรื่องเดียวเท่านั้น

ดวงตาคู่สวยของหลิวหยิงจ้องมองไปที่เขา ราวกับกำลังมองสัตว์ประหลาด ท้องแล้วก็คลอดออกมา ?

เขารู้ตัวไหมว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ ?

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาแบบนี้นะเหรอ ? จะให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา ?

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองท้องแน่นอน ！

“ไม่”ดวงตาหลิวหยิงหรี่ลง ตอบแบบให้เข้าใจง่ายที่สุด ไม่มีการเจรจาใดๆทั้งนั้น

ซือถูมู่หรงจำต้องกัดฟันกร่อน กับสีหน้าที่มุ่งมั่นของเธอ เขาทนแทบไม่ได้อยากที่จะกัดเธอให้จมเขี้ยว

แต่ซือถูมู่หรงรู้ว่าตัวเองทำไม่ลง และเขาก็รู้ดีว่า เขาบังคับเธอให้อยู่ ใจเธอเองก็คงจะไม่พอใจอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น เขาไม่ควรทำให้เธอโมโหในตอนนี้

“รอบเดือนของคุณก็ใกล้จะมาแล้วนี่ เพราะฉะนั้น ไม่จำเป็นต้องกินยาหรอก ” ซือถูมู่หรงเปลี่ยนวิธีใหม่

เขาจะปล่อยให้เธอกินยาตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด วันก่อนเขาให้เธอเลิกกินยาคุมแบบปรกติ แล้วเขาจะป้องกันเอง แต่เขากลับเล่นไม่ซื่อ

ไม่แน่บางทีเธออาจจะกำลังตั้งท้องอยู่ก็เป็นได้ ยาคุมฉุกเฉินแบบนี้สำหรับเธอ กับเด็กในท้องแล้วมันมีผลข้างเคียงร้ายแรงมาก เพราะฉะนั้นกินไม่ได้เด็ดขาด

หลิวหยิงตะลึงเล็กน้อย ดวงตาสั่นไหว ปรกติรอบเดือนของเธอมักจะมาไม่ค่อยตรง แต่ก็ในช่วงนี้จริงนั่นแหละ ไม่แปลกที่เขาจะจำได้แม่น

อยู่กับเขามาห้าปี เขาก็คงจะจำเรื่องที่เกี่ยวกับเธอเรื่องนี้ได้เรื่องเดียว

หลิวหยิงอยากจะหัวเราะ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองหัวเราะไม่ออก

“คุณผู้หญิง ยาคุมฉุกเฉินแบบนี้ไม่ดีต่อร่างกายจริงๆ หากคุณยังไม่ได้กินก็อย่ากินมันเลย ในเมื่อรอบเดือนของคุณใกล้จะมาแล้ว ในช่วงนี้ก็ถือว่าเป็นระยะปลอดภัย ไม่ต้องกินยาก็ได้ สามีคุณหวังดีกับคุณแบบนี้ รักคุณมากแบบนี้ คุณช่างโชคดีจริงๆ”

พนักงานก็ใช้โอกาสนี้พูดเตือนหลิวหยิงไปด้วยอีกสองสามประโยค

“ไปกันเถอะ” ซือถูมู่หรงปัดยาที่อยู่ในมือของหลิวหยิงออก จากนั้นก็เอาเงินร้อยหนึ่งวางไปบนเคาน์เตอร์ แต่เขาไม่ได้เอายากลับไปด้วย เขาดึงแขนของหลิวหยิงแล้วเดินออกไป

หลิวหยิงถูกเขากุมแน่นไปที่ข้อมือ ขัดขืนไม่ได้ เธอคิดว่ารอบเดือนของเธอนั้นก็ใกล้จะมาแล้วในอีกไม่กี่วันนี้ ต่อให้จะจำวันไม่ได้ แต่ก็น่าจะอยู่ในช่วงระยะปลอดภัยจริงๆนั่นแหละมั้ง ?

ดังนั้นหลิวหยิงเองจึงไม่ได้ยืนกรานที่จะกินยาต่อ

“เฮ้ เงินทอนของคุณ”พนักงานตะโกนไล่หลังมา หลิวหยิงแกะยาไปแค่เม็ดเดียว ยาทั้งกล่องก็ไม่ได้เอาไปด้วย ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่ายามากมายขนาดนี้

ซือถูมู่หรงไม่ได้สนใจ พาหลิวหยิงเดินออกจากร้านไปทันที

“ไม่ต้องทอนค่ะ”หลิวหยิงตอบกลับไปคำหนึ่ง พนักงานคนนี้ก็ช่างเป็นคนดีจริงๆ

หลังจากที่ซือถูมู่หรงพาหลิวหยิงเดินออกมาจากร้านขายยาแล้ว ก็พาไปขึ้นรถที่จอดอยู่ตรงหน้าร้าน

ตอนที่คนขับรถหลี่เห็นท่านประธานของตัวเองลากตัวคุณหลิวออกมา ก็ตกใจไม่น้อย แต่คนขับรถหลี่ก็เข้าใจได้ในทันที ไม่น่าเมื่อครู่ท่านประธานถึงสั่งให้หยุดรถ

อีกทั้งรถของเขาก็ยังจอดไม่สนิทดี ท่านประธานก็โดดลงจากรถไปแล้ว จากนั้นเขาก็มองดูท่านประธานเดินเข้าร้านขายยาไปอย่างรวดเร็ว

ที่แท้ก็เป็นเพราะท่านประธานเห็นคุณหลิวนี่เอง

แต่ทำไมตอนที่ท่านประธานพาคุณหลิวออกมานั้น ถึงได้ดูไม่สบอารมณ์ขนาดนั้นล่ะ ?

แน่นอนว่า ในสถานการณ์แบบนี้ คนขับรถหลี่คงไม่กล้าถามอะไรมากแน่นอน

เมื่อขึ้นรถมาแล้วซือถูมู่หรงก็ปล่อยมือจากหลิวหยิง เขานั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร และไม่ได้สนใจหลิวหยิง

เขาไม่คิดว่าหลิวหยิงจะแอบไปซื้อยาคุมกินลับหลังเขา เธอไม่อยากจะมีลูกกับเขาขนาดนั้นเชียวเหรอ ?

แต่ซือถูมู่หรงเองก็เหมือนจะลืมไปว่า ตลอดห้าปีมานี้ หลิวหยิงก็กินยาคุมมาโดยตลอด

หลิวหยิงเห็นใบหน้านิ่งๆของเขา เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธ และก็รู้ว่าเขาโกรธเพราะอะไร แต่เธอก็ไม่คิดจะง้อเขา อีกทั้งเธอก็ยกยิ้มมุมปากออกมาด้วยเล็กน้อย

เขาคงจะลืมไปแล้ว ว่าก่อนหน้านั้นเขาเองที่เป็นคนสั่งให้เธอต้องกินยาคุม เมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนที่เขาพาเธอกลับมา ในครั้งแรกนั้น เขาสั่งเธอด้วยเสียงอันเย็นชา ว่าอย่าลืมกินยา สถานะของเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะตั้งท้องลูกของเขา

คำพูดนั้นเขาเป็นคนพูดมันเอง ！！

ตลอดห้าปีมานี้ หลิวหยิงไม่เคยลืม เธอจดจำมันได้ทุกอย่าง ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเพลี่ยงพล้ำเด็ดขาด

เธอหวังแค่ว่า รอให้ทุกอย่างจบลง เธอจะได้ไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่ตอนนี้……

รถมาหยุดลงตรงที่วิลล่าของพวกเขาอย่างรวดเร็ว หลิวหยิงลงจากรถไปก่อน ซือถูมู่หรงไม่ได้ร้องห้ามเธอ เพียงแค่ลงจากรถตามหลังเธอไป

แต่ตอนที่ซือถูมู่หรงลงจากรถไปนั้นได้ถือกล่องขนาดใหญ่

หลิวหยิงเห็นกล่องที่เขาถือก็ตกตะลึง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

หลังจากเข้ามาในบ้าน ซือถูมู่หรงก็วางกล่องนั้นไปที่โต๊ะน้ำชา จากนั้นก็ดึงหลิวหยิงที่จะขึ้นไปยังชั้นบนเอาไว้ พาเธอไปนั่งที่โซฟา

“คุณดูสิว่าคุณชอบอันไหน ?”ซือถูมู่หรงเปิดกล่องออก ข้างในมีโทรศัพท์มือถืออยู่เต็มไปหมด ทุกรุ่นทุกแบบ สีอะไรก็มีทั้งนั้น

นี่ซือถูมู่หรงไปขนเอาโทรศัพท์ของร้านเขามาหมดเลยเหรอ ? มันเยอะเกินไปแล้ว ！！