ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1117 การต่อสู้ของถังจื่อโม่ คือพ่อทูนหัว คือปีศาจตัวน้อย（2）

“เขา？เขา？เขาก็คือถังจื่อโม่？”กลุ่มคนที่ซุ่มดูอยู่ด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลถังต่างก็ตกตะลึง

ถังจื่อโม่เป็นเพียงแค่เด็กอายุห้าขวบ ?

เด็กอายุแค่ห้าขวบจะเป็นศัตรูหัวใจของลูกพี่ได้ยังไง ?

เด็กสมัยนี้ร้ายกาจขนาดนั้นเชียวเหรอ ?

“นี่ก็คือถังจื่อโม่ที่ลูกพี่ให้เรามาตามหาตัวเหรอ ? ”หัวหน้าทีมแอบกลืนน้ำลายลงคอ อย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง ？”

“ศัตรูหัวใจของลูกพี่ ？”

“ลูกพี่ร้ายกาจขนาดนี้ ศัตรูหัวใจก็ยัง……ไม่ธรรมดา”

“ไม่ธรรมดาบ้าบออะไรละ ตอนนี้เอายังไงกัน ? เราต้องทำยังไงกันต่อ ？”

“ท่านกู้กำชับมา เจอตัวแล้ว เอาตัวกลับไปให้ลูกพี่ ตอนนี้เราก็ต้องไปเอาตัวมาให้ได้ ”ชายหนุ่มที่เที่ยงตรงคนหนึ่งเสนอความเห็นออกมาอย่างทื่อๆ

“แต่ก่อนหน้านั้นลูกพี่บอกว่าจับตัวศัตรูหัวใจ แต่ตอนนี้เป็นเพียงแค่เด็กอายุห้าขวบ แผนเราต้องเปลี่ยนไหม? ？”

“หรือไม่เราลองขอความเห็นของท่านกู้ดู ลักพาตัวเด็กอายุห้าขวบ นี่ไม่ใช่เรื่องที่องค์กรยมบาลอย่างพวกเราควรทำนะ”

“ได้ ฉันจะโทรไปหาท่านกู้เดี๋ยวนี้”หัวหน้าทีมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรไปหากู้หวูทันที

แต่หัวหน้าทีมโทรไปอยู่หลายครั้ง อีกฝั่งก็ไม่มีคนรับสาย

และในเวลาเดียวกันนี้ เด็กน้อยถังจื่อโม่ก็เดินลงไปยังชั้นล่างกับเฟิ่งเหมียวเหมียว

“คุณย่าน้อย ไม่ต้องคอยตามผม ผมจะไปเดินเล่นที่สวนสักหน่อย” ถังจื่อโม่ออกมาจากห้องคราวนี้ ก็เพื่ออยากจะรู้จุดประสงค์ที่เย่ซือเฉินให้คนมาซุ่มดู เพราะฉะนั้นจะให้คนตามไปด้วยไม่ได้แน่ๆ

เขาต้องออกไปคนเดียวถึงจะถูก อยู่คนเดียวลำพัง เพื่อให้รู้ถึงจุดประสงค์ของกลุ่มคนเหล่านั้น

แน่นอนว่า คนพวกนั้นเป็นคนของเย่ซือเฉิน เพราะฉะนั้นในใจลึกๆของถังจื่อโม่ก็ไม่ได้กังวล หรือหวาดกลัวอะไร

“ได้ งั้นหนูไปเล่นเถอะ ย่าเองก็มีเรื่องที่ต้องทำอยู่เหมือนกัน จะขึ้นไปชั้นก่อน ”เฟิ่งเหมียวเหมียวไม่ได้คิดมากอะไร ถังจื่อโม่เป็นเด็กรู้ความ และอยู่คนเดียวได้ แต่ไหนแต่ไรก็มีความคิดเป็นของตัวเอง คนที่บ้านตระกูลถังล้วนเคารพการตัดสินใจของเด็กๆ เพราะฉะนั้นหากไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสี่ยงภัยอันตรายอะไร ทุกคนก็ล้วนตามใจเด็กน้อยถังจื่อโม่กันทั้งนั้น

อีกอย่างเฟิ่งเหมียวเหมียวเองก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาถังหยุนเฉิง ถามถังหยุนเฉิงว่าจะกลับมาเมื่อไร

เฟิ่งเหมียวเหมียวเห็นถังจื่อโม่เดินไปที่สวน เดินไปในที่ที่พวกเขามักจะเล่นกัน จากนั้นก็วางใจแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป เพราะยังไงที่บริเวณสวนของตระกูลถังก็ยังมีคนอื่นๆอยู่ และตระกูลถังก็ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา คนภายนอกเข้ามาไม่ได้แน่นอน

ถังจื่อโม่เล่นในสวนก็ถือว่าปลอดภัยมาก

หลังจากที่เฟิ่งเหมียวเหมียวเดินขึ้นไปยังชั้นบนแล้ว ถังจื่อโม่ก็เปลี่ยนทิศทาง ไม่ได้ไปเล่นของเล่น แต่กลับเดินไปยังทิศทางของประตูใหญ่

แน่นอนว่า เด็กน้อยถังจื่อโม่นั้นเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าหากถูกพ่อบ้านหรือคนอื่นๆเห็นว่าเขาจะออกไป พวกเขาต้องถามสารพัดคำถาม และไม่ยอมให้เขาออกไปข้างนอกเพียงลำพังแน่

ดังนั้นถังจื่อโม่จึงตั้งใจหลบเลี่ยงพ่อบ้าน และคนอื่นๆในบ้าน แอบเดินไปที่ประตูใหญ่เงียบๆเพียงลำพัง

แน่นอนว่า ถังจื่อโม่รู้ดี หากเขาออกไปดื้อๆแบบนี้ คนที่ซุ่มดูอยู่ด้านนอกก็ต้องสงสัย เพราะฉะนั้นเขาเลยแกล้งหยิบลูกบอลมาลูกหนึ่ง แล้วเล่นมันอยู่สักพัก จากนั้นก็แกล้งทำเป็นโยนลูกบอลนั้นไปยังด้านนอกของประตูใหญ่

จากนั้นเขาก็รีบเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ด้วยท่าทีที่ปรกติที่สุด ครั้งนี้ เขามีเหตุผล ว่าเขาจะไปเก็บลูกบอล

“โทรไม่ติด ท่านกู้ไม่รับสาย ” หัวหน้าทีมโทรไม่ติด และร้อนใจขึ้นมา พวกเขาไม่มีเบอร์ของคุณชายสามเย่ แน่นอนว่า พวกเขาก็ไม่กล้าโทรไปขอความเห็นกับคุณชายสามเย่โดยตรงด้วย

“เด็กคนนั้นออกมาแล้ว ? เขาคือถังจื่อโม่ตัวจริงใช่ไหม ? ”ในตอนนี้เหล่าคนที่ซุ่มดูอยู่บริเวณด้านนอกต่างก็เห็นถังจื่อโม่เดินมาที่ตรงประตูใหญ่ และทุกคนต่างก็กลั้นหายใจพร้อมกันอย่างไม่รู้ตัว

“ใช่แน่นอน เมื่อกี้คุณนายถังเป็นคนเรียกชื่อนี้เองกับปาก ไม่ผิดแน่นอน ลูกพี่บอกเองว่าคนคนนี้อยู่ที่ตระกูลถัง ไม่ผิดแน่ และพวกเราก็ซุ่มดูมาสองวันหนึ่งคืนแล้วไม่เห็นผู้ต้องสงสัยคนอื่นเลย เป็นเขาไม่ผิดแน่”

“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี ?”

ทุกคนต่างเงียบแล้วจ้องมองไปยังเด็กที่อยู่ตรงประตูใหญ่

ทำยังไง ? จะทำยังไงได้ล่ะ?

และในตอนนี้เอง เด็กน้อยถังจื่อโม่ก็เปิดประตูใหญ่ แล้วก้าวเดินออกมา

เด็กน้อยถังจื่อโม่ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้กวาดตามองไปรอบๆ เขาเดินตรงไปยังลูกบอลที่โยนออกมา ก้มเก็บลูกบอลขึ้น

หลังจากเก็บลูกบอลขึ้นมาแล้ว ก็หันหลังกลับ เดินไปยังบริเวณสวน

“พวกนายรีบตัดสินใจเถอะ ว่าจะเอายังไง ? เขากำลังจะเดินกลับเข้าไปแล้ว หากเขากลับเข้าไปแล้วคงไม่ออกมาง่ายๆอีกแน่ ถึงตอนนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีกเลย เราจะเข้าไปในบ้านตระกูลถังแล้วลักพาตัวคนออกมาไม่ได้หรอกนะ ?”เมื่อมีคนเห็นว่าถังจื่อโม่กำลังจะเดินกลับเข้าไป ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที

“ใช่ ใช่ รีบตัดสินใจเถอะ ไม่งั้นเราจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ โอกาสแบบนี้ถ้าเสียไปแล้วก็จะไม่มีอีก”

“แต่โทรศัพท์ของท่านกู้โทรไม่ติด” หัวหน้าทีมก็ร้อนใจ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันวุ่นวายมาก เขาเองก็ไม่กล้าตัดสินใจผลีผลาม

“ตอนที่ท่านกู้ให้เรามาก็สั่งกำชับแล้วว่าให้เอาตัวกลับไป ไม่ผิดแน่ เราเอาตัวกลับไปก่อนค่อยว่ากันดีกว่า เร็วเข้า ไม่อย่างนั้นเขาจะเดินกลับเข้าไปแล้วนะ”

“โอกาสไม่ควรปล่อยให้หลุดมือพลาดแล้วพลาดเลย หัวหน้า คุณรีบตัดสินใจเถอะ ”

“ได้ ลงมือจัดการเลย เอาตัวกลับไปก่อนค่อยว่ากัน ” หัวหน้าทีมแอบถอนหายใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ เพราะนี่เป็นความต้องการของลูกพี่ท่านกู้เองก็สั่งกำชับมา ไม่ว่ายังไง เอาตัวคนกลับไปก่อนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ใช่ อีกฝ่ายเป็นเด็ก และที่พวกเขาทำมันดูจะเกินไปหน่อย แต่พวกเขาก็ไม่คิดที่จะทำร้ายเด็กคนนี้ พวกเขายังดูแลปฏิบัติต่อเด็กน้อยเป็นอย่างดีได้

“เด็กอายุแค่ห้าขวบ เราไม่ต้องไปกันหมดหรอกมั้ง ต้าชุน นายไป นายไปคนเดียวก็พอแล้ว ”หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำสั่งการของหัวหน้าทีม ก็ไม่ได้เคลื่อนไหว แต่กลับมองไปที่เด็กหนุ่มหน้าละอ่อนผู้เที่ยงตรงที่เพิ่งเสนอคำแนะนำไปเมื่อครู่

“โอ้ ได้” ต้าชุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนไม่สังเกตเห็นความผิดปรกติอะไร แต่กลับรีบมุดตัวออกไปอย่างว่าง่าย จากนั้นก็วิ่งตรงไปยังถังจื่อโม่ทันที

ในตอนที่ถังจื่อโม่กำลังจะเดินไปถึงประตูใหญ่ ต้าชุนก็จับตัวถังจื่อโม่เอาไว้ จากนั้นก็หิ้วตัวถังจื่อโม่ออกมา

เด็กน้อยถังจื่อโม่อึ้งไปทันที ！！

นี่มัน ? เกิดอะไรขึ้น ?！

เข้ามาจับตัวเขาดื้อๆแบบนี้แล้วยังป่าเถื่อนแบบนี้ ?

นี่มันเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า ?

แล้วคนที่มาเอาตัวเขาคนนี้ก็คว้าแขนเขาแล้วเดินออกไปเลย ไม่ได้มีการป้องกันอะไร หรือคนคนนี้จะเห็นเขาเป็นแค่เด็กโง่ๆคนหนึ่ง ไม่กลัวว่าเขาจะแหกปากร้องตะโกนเลยงั้นเหรอ ?

อันที่จริงแล้วถังจื่อโม่เองก็ไม่ได้กลัวอะไร เพราะเขารู้ดีว่าคนพวกนี้เป็นคนของเย่ซือเฉิน ไม่ว่ายังไง คนของเย่ซือเฉินก็ไม่ทำร้ายอะไรเขาแน่นอน

แม้ว่าถังจื่อโม่จะไม่ได้กลัวอะไร แต่เขาคิดว่าเขาก็น่าจะต้องแกล้งแสดงละครนิดหน่อย ！！！