ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1122 เชิญเทพง่าย ส่งเทพนั้นยาก ทีนี้ก็สนุกแล้วสิ (1)

อืม อย่างนี้แล้วกัน เด็กอายุห้าขวบคงหลอกง่ายอยู่แหละ！！

ใช่ เด็กอายุห้าขวบยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ เขาพูดอะไรต้องเชื่ออย่างนั้นแน่ๆ！！

“ไม่ ผมไม่กลับตอนนี้”เด็กน้อยถังจื่อโม่กระตุกมุมปาก เขามองแผนการของกู้หวูจนทะลุปรุโปร่งแล้ว

รู้สถานะของเขาแล้ว จึงรู้ผลของการลักพาตัว เลยอยากส่งเขากลับบ้าน？

มันจะมีเรื่องดีอย่างนี้ได้ยังไง

“เด็กๆต้องเชื่อฟังนะครับ รีบกลับบ้านเถอะ ไม่งั้นผู้ใหญ่ในบ้านจะเป็นห่วง แถมด้านนอกมีคนเลวเยอะแยะเลยนะครับ ไม่ปลอดภัยเลย”กู้หวูทำเหมือนไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเด็กน้อยถังจื่อโม่ กู้หวูรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือส่งเด็กกลับไป ถึงเวลาเขาอาจมีทางรอด

“พวกคุณลักพาตัวผมมา ตอนนี้คิดจะพาผมส่งกลับไปเหรอ？”ถังจื่อโม่มองกู้หวู หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย“ผมดูเหมือนหลอกง่ายขนาดนี้เลยหรือ？”

“เข้าใจผิดแล้วครับ เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ ตอนนี้ดึกแล้วรีบกลับไปนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”กู้หวูใช้สมองสุดพลังในการกล่อมเด็กน้อยถังจื่อโม่ ตอนนี้กู้หวูยังคิดว่าจัดการปัญหาของเด็กคนนี้ไม่ยาก

กลับไปนอนหนึ่งตื่น พรุ่งนี้ก็ลืมไปหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น เขาก็จะไม่เป็นไร ลูกพี่ก็ไม่เป็นไรเช่นกัน ราบรื่นทุกอย่าง สงบสุขทุกที่！！

ใช่ ใช่ แบบนี้แหละ

“คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบเหรอ”ถังจื่อโม่ได้ยินคำพูดของกู้หวู พลางกระตุกมุมปากอีกครั้ง นอนหนึ่งตื่นพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว คนนี้คิดฝันหวานเกินไปหรือเปล่า？

ลืมตาฝันหวานหรือไง？

“ก็คุณเป็นเด็กอยู่แล้วนี่ครับ เด็กก็ต้องเชื่อฟังนะครับ มา พวกเรากลับบ้านกัน”กู้หวูพยายามกล่อมคุณชายน้อยถังจื่อโม่ต่อ ขอเพียงนำตัวถังจื่อโม่กลับไปได้ ตอนนี้ให้กู้หวูทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น

“พวกคุณอยากลักพาตัวผมก็ลักพาตัวผมมา พวกคุณอยากส่งผมกลับบ้านก็ส่งผมกลับบ้านหรือ？ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ชายน้อยยังมีเกียรติและศักดิ์ศรีอยู่？”เด็กน้อยถังจื่อโม่กล่าวเสียงเย็น จากนั้นก็ไม่คิดจะแยแสกู้หวูต่อ

คุยกับคนสมองทึบช่างเหนื่อยจริงๆ

“ไม่ใช่ลักพาตัวครับ ไม่ใช่จริงๆ เข้าใจผิดครับ เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนิด ดังนั้นไม่ใช่ลักพาตัวจริงๆครับ”กู้หวูแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ถึงรู้ว่าเด็กอายุห้าขวบคนนี้หลอกไม่ง่ายเลย แต่ไม่ว่าอย่างไร กู้หวูจำเป็นต้องให้เด็กน้อยถังจื่อโม่จดจำให้ขึ้นใจว่า นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ไม่ใช่อย่างแน่นอน

“ไม่ได้ลักพาตัว？พวกคุณจับผมหน้าประตูบ้านตระกูลถัง มีคนคิดจะฆ่าผมให้ตาย มีคนตีหัวผมจนผมเกือบโง่ พอถึงที่นี่พวกเขายังคิดจะฆ่าปิดปากผมอีก คุณว่าไม่ใช่การลักพาตัวเหรอ？”ระหว่างที่ถังจื่อโม่พูด นิ้วมือก็ชี้ไปยังตัวสามคนในกลุ่ม

สามคนที่ถูกชี้ตัวร่างกายแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อน

หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากย้อนเวลากลับไปจริงๆ หากเริ่มต้นใหม่ได้ ถึงแม้พวกเขาต้องฆ่าตัวตายก็ไม่มีทางแตะต้องบรรพบุรุษน้อยคนนี้เด็ดขาด

“พวกนายตีเขา？ยังคิดฆ่าปิดปากอีกเหรอ？”กู้หวูตกใจจนขวัญหาย ไม่ใช่มั้ง ลูกน้องของเขาตีคุณชายน้อย แถมยังคิดจะฆ่าปิดปากอีกต่างหาก

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เขาตายสิบรอดก็ไม่พอ

“ท่านกู้ พวกเราถูกปรักปรำครับ……”ทั้งสามคนกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาถูกปรักปรำจริงๆ ถูกปรักปรำโครตๆ

“ความหมายของพวกคุณก็คือผมปรักปรำพวกคุณ？”ถังจื่อโม่มองไปยังพวกเขา พลางกะพริบตารัวๆ น้ำเสียงบริสุทธิ์เป็นพิเศษ

ทั้งสามคนหุบปากทันทีทันใด ไม่กล้าเอ่ยอะไรสักคำ ลูกชายของลูกพี่ คือคุณชายน้อยของพวกเขา พวกเขากล้าว่าคุณชายน้อยปรักปรำพวกเขาได้อย่างไร？

แน่นอน ทั้งสามคนยิ่งกลัวจะถูกบรรพบุรุษน้อยถังจื่อโม่กรรโชกอีกครั้ง ฝีมือกรรโชกของบรรพบุรุษน้อยนั้นเก่งกาจมากๆ

“บัญชีของพวกคุณ ผมจะจำไว้ ไว้จะคิดกับพวกคุณดีๆ”เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่ได้ลืมเรื่องก่อนหน้านี้

ถึงกับกล้าลักพาตัวเขา？เรื่องนี้ไม่จบแน่！！

แน่นอน ทุกเหตุการณ์ย่อมมีผู้บงการใหญ่ สุดท้ายบัญชีนี้ก็ต้องคิดกับเย่ซือเฉิน

“บรรพบุรุษน้อย ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ”ทั้งสามคนได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่ก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

หากคิดบัญชีนี้ขึ้นมา เกรงว่าคงไม่จบไม่สิ้นแล้วละ

“นายน้อย ท่านคือนายน้อย ท่านผู้สูงส่งใจคอกว้างขวาง ไม่ถือสากับพวกเราหรอก มา พวกเรากลับบ้านกันครับ ดึกแล้ว ควรกลับบ้านนอนได้แล้วครับ”กู้หวูเห็นภาพตรงหน้าก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ลูกน้องของเขาไม่มีทางทำอะไรกับเด็กคนนี้โดยพลการเด็ดขาด

เห็นได้ชัดว่าคุณชายน้อยถังจื่อโม่กำลังพูดพร่ำเพรื่ออยู่！！

“คุณชื่อกู้หวูใช่ไหม？”ถังจื่อโม่มองไปยังกู้หวูอีกครั้ง หางคิ้วยกขึ้นหน่อยๆ

“ใช่ครับ ใช่ครับ ผมคือกู้หวู”กู้หวูรีบพยักหน้าหงึกๆ ก้นบึ้งของหัวใจกำลังคำรามว่าทำไมคุณชายน้อยถึงรู้จักชื่อของเขา？คุณชายน้อยจำชื่อได้ในเวลานี้ ไม่ใช่เรื่องดีงามอะไรเลย

ทว่าคุณชายน้อยเอ่ยชื่อเขา เขาไม่ตอบไม่ได้

“กู้หวู คุณเคยได้ยินประโยคหนึ่งไหม？”ถังจื่อโม่มองกู้หวู พลางขยับริมฝีปากกล่าวทีละคำอย่างช้าๆ

“ประโยคอะไรครับ？”กู้หวูชะงัก มองเด็กน้อยถังจื่อโม่ด้วยแววตาสงสัย กู้หวูนึกไม่ออกว่าเวลานี้คุณชายน้อยถังจื่อโม่จะเอ่ยคำใด

“เชิญเทพง่าย ส่งเทพยาก”คนนี้ถังจื่อโม่ไม่อ้อมค้อม ตอบคำถามโดยตรง

เพียงแต่กู้หวูได้ยินคำตอบของถังจื่อโม่ก็ตัวแข็งค้าง ชั่วอึดใจนั้นรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างหนึ่ง

ความหมายของคุณชายน้อยคือส่งกลับไปไม่ได้？

ไม่ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด จำเป็นต้องส่งกลับไป

ขอเพียงรีบส่งกลับบ้านตระกูลถังโดยเร็ว เรื่องนี้ก็ยังมีทางแก้ไข

“นายน้อยครับ กลับบ้านเถอะครับ”กู้หวูตัดสินใจใช้วิธีฝืนใจส่งคนกลับบ้าน ดังนั้นกู้หวูจึงเดินเข้าไปอุ้มถังจื่อโม่ อยากอุ้มถังจื่อโม่ขึ้นรถ แล้วส่งกลับไป

แค่เด็กอายุห้าขวบ เขาไม่เชื่อว่าส่งกลับไปไม่ได้

กู้หวูรู้ดี หากถังจื่อโม่อยู่ต่อ รอให้คนตระกูลถังเริ่มตามหาเมื่อไหร่ หรือคุณนายมาหา ถึงเวลานั้นทุกคนก็ต้องตาย รวมทั้งลูกพี่ใหญ่ของพวกเขาด้วย

ไม่ ถึงเวลาลูกพี่ของพวกเขาจะตายอย่างอนาถที่สุด！

“กู้หวู คุณคิดจะบังคับผมกลับบ้านใช่ไหม？”เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่ได้ดิ้นรนด้วยความต่อต้าน ทั้งยังไม่ได้ร้องเอะอะโวยวาย แต่เด็กน้อยถังจื่อโม่กลับใจเย็นเป็นอย่างมาก ไม่มีทีท่าโกรธเคืองเลยสักนิด

กู้หวูเห็นท่าทางของถังจื่อโม่ก็ตะลึงงัน สมกับที่เป็นลูกชายของลูกพี่ใหญ่จริงๆ พลานุภาพแกร่งกล้ามาก！！

ไม่เหมือนเด็กอายุห้าขวบเลยสักนิด！！