ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1126 เชิญเทพง่าย ส่งเทพนั้นยาก ทีนี้ก็สนุกแล้วสิ (5)

เขาพยายามสุดชีวิตเพื่อแอบบอกลูกพี่ หวังว่าลูกพี่จะเข้าใจเจตนารมณ์ที่ดีของเขา

“ดูให้ดี อย่าให้คลาดสายตา”ทว่าคุณชายสามที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสายฟังนัยยะซ่อนเร้นของกู้หวูไม่ได้ คุณชายสามเย่สั่งการผ่านโทรศัพท์โดยตรง สั่งแบบไร้ความปรานี เลือดเย็น อย่างน้อยตอนนี้ก็กระทำต่อคุณชายน้อยถังจื่อโม่เช่นนี้

จากนั้นคุณชายสามเย่ก็วางสาย

คุณชายสามเย่คงเอาคำบอกใบ้ของกู้หวูถือเป็นความจริงตามความหมายของคำ คุณชายสามเย่คิดโดยอัตโนมัติว่าถังจื่อโม่เก่งกาจมากจริงๆ ศักยภาพของถังจื่อโม่คงทำให้กู้หวูยอมจำนนจริงๆ

ดังนั้นเมื่อสักครู่คุณชายสามเย่จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

กู้หวูมองมือถือที่ถูกลูกพี่ตัดสายทิ้ง ดวงตาพลันกะพริบรัวๆอย่างต่อเนื่อง เมื่อกี้เขาได้ยินอะไรนะ？

เมื่อกี้ลูกพี่พูดว่าอะไรนะ？

เขาพูดชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ลูกพี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？

ลูกพี่ยังสั่งการให้พวกเขาเฝ้าอย่างเข้มงวด？！

ประโยคนี้ของลูกพี่เข้าหูปีศาจน้อยถังจื่อโม่แล้ว……

กู้หวูเงยหน้ามองถังจื่อโม่ เห็นใบหน้าถังจื่อโม่มีรอยยิ้มหลายส่วนที่ยังคงน่ารักและสดใสมากเช่นเดิม

กู้หวูกลับสะดุ้งโหยง กู้หวูเกรงว่าต่อจากนี้คงควบคุมสถานการณ์ไม่อยู่แล้ว！！

ที่ลูกพี่สั่งให้ดูดีๆ พวกเขาจำเป็นต้องดูไหม？

ตอนนี้คิดจะส่งปีศาจน้อยถังจื่อโม่กลับบ้านยังไม่ได้เลย！！

ปีศาจน้อยถังจื่อโม่บอกว่า เชิญเทพง่าย ส่งเทพยาก ‘เทพ’องค์นี้รอให้ลูกพี่มาแล้วส่งกลับไปเองดีกว่า

“กู้หวู คุณต้องดูผมอย่าให้คลาดสายตานะ”ถังจื่อโม่หัวเราะเสียงเบาอย่างนัยยะ

“ไม่ครับ คุณชายน้อย ที่นี่คือองค์กรยมบาล คุณคือเจ้านายน้อย คุณอยากทำอะไรที่นี่ก็ได้หมดครับ เดินแนวขวางในองค์กรยมบาลยังได้เลยครับ”กู้หวูแสดงความภักดีของตน และเพื่อช่วยลูกพี่กอบกู้สถานการณ์ กู้หวูจึงเอาใจปีศาจน้อยถังจื่อโม่อย่างเต็มกำลัง

ซึ่งทุกถ้อยคำล้วนเป็นความจริง ปีศาจน้อยคนนี้เป็นลูกชายของลูกพี่ ดังนั้นเดิมทีก็เป็นเจ้านายน้อยขององค์กรยมบาลอยู่แล้ว ปีศาจน้อยจึงทำอะไรตามใจชอบได้ทุกอย่าง กระทั่งขวานผ่าซากหรือเดินแนวขวางล้วนได้หมด

“เดินแนวขวางคือปู”ปีศาจน้อยถึงจื่อโม่ถลึงตาใส่กู้หวูปราดหนึ่ง“คุณด่าผมเหรอ？คุณนั่นแหละที่เป็นปู”

“คุณชายน้อยครับ ผมจะกล้าด่าคุณได้ยังไงครับ ผมแค่เปรียบเทียบเฉยๆครับ ความหมายของผมก็คือ คุณทำอะไรก็ได้ครับ ทั้งองค์กรยมบาลเป็นของคุณหมดเลยครับ คนในองค์กรยมบาลต่างฟังคำสั่งของคุณหมดเลยครับ”กู้หวูกระตุกมุมปากแรงๆ ปีศาจน้อยคนนี้หลอกยากจริงๆ หากไม่ระวังคงทำให้ปีศาจน้อยเคืองใจได้

ทันใดนั้นกู้หวูรู้สึกว่าเมื่อเทียบกันแล้ว ปกติลูกพี่จะอัธยาศัยดี น่าใกล้ชิดกว่าเยอะ

ดังคาด ไม่มีเปรียบเทียบก็ไม่มีบาดเจ็บ！！

“คุณบอกว่าทุกคนในองค์กรยมบาลฟังผมทั้งหมด？”ถังจื่อโม่มองกู้หวูด้วยดวงตาทอประกายแสงสว่างจ้ากะทันหัน

“หา？หา？หา？”กู้หวูสบตากับดวงตาที่เปล่งประกายแสงของปีศาจน้อยถังจื่อโม่ก็ทึ่มทื่อไปเลย？

เมื่อครู่เขาแค่ต้องการเอาใจปีศาจน้อยเฉยๆนะ！！

เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป？

กู้หวูดูออกว่าตอนนี้ปีศาจน้อยถังจื่อโม่กักเก็บไอเดียเลวๆไว้ ปีศาจน้อยคงจัดการลูกพี่เป็นแน่ ดังนั้นกู้หวูปฏิเสธจะโดดเข้าในหลุมของปีศาจน้อยถังจื่อโม่ ไม่ว่ายังไงเขาจะทำร้ายลูกพี่ตัวเองไม่ได้

“ผมพูดอะไรเหรอครับ？”กู้หวูรับรู้ว่าคำพูดเมื่อกี้มีปัญหาสักแล้ว เดิมทีเขาแค่เอาใจปีศาจน้อยเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่าปีศาจน้อยไม่หลงอุบาย จับจุดรั่วคำพูดของเขาแทน

ปีศาจน้อยเป็นลูกชายของลูกพี่ องค์กรยมบาลต้องเป็นของปีศาจน้อยวันยังค่ำ ลูกน้องในองค์กรยมบาลฟังคำสั่งจากปีศาจน้อยนั้นไม่ผิด

ทว่าตอนนี้ไม่ได้ โดยเฉพาะช่วงนาทีสำคัญอย่างนี้ไม่ได้ยิ่งแล้วใหญ่

ตอนนี้ปีศาจน้อยเริ่มวางแผนร้ายใส่ลูกพี่แล้ว หากต่อแต่นี้ปีศาจน้อยฟ้องคุณนายขึ้นมา ลูกพี่ต้องซวยแน่ๆ

หากเวลานี้คนขององค์กรยมบาลเชื่อฟังคำสั่งของปีศาจน้อย？！

กู้หวูเกรงว่าปีศาจน้อยจะทำเรื่องวางหลุมพรางลูกพี่อีก

“เชอะ กล้าพูดไม่กล้ารับ คนหลอกลวง ต้มตุ๋น”ถังจื่อโม่ยิ้มเยาะเย้ย ทำตาขาวใส่กู้หวูปราดหนึ่ง“พวกคุณอยากฟังคำสั่งของผม ผมยังไม่อยากได้เลย ชายน้อยอย่างผมคนเดียวก็ชนะสถานการณ์ทุกด้านแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ใครช่วยเหลือ”

เด็กน้อยถังจื่อโม่เป็นภาคภูมิใจในตัวเองยิ่งนัก ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าเวลานี้เขาโกรธแล้ว

เด็กน้อยถังจื่อโม่หันหลังเดินไป ก่อนจะปีนขึ้นนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง

จากนั้นเด็กน้อยถังจื่อโม่ก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆ เขาเงียบๆเฉยๆ ไม่ขยับกาย ไม่ส่งเสียงพูดอะไรทั้งนั้น

ใบหน้าถังจื่อโม่บึ้งตึง ใบหน้าเล็กเผยอารมณ์เสียใจ น้อยใจในความอยุติธรรม ชวนให้สงสารเหลือเกิน

กู้หวูแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก พลางกะพริบตาปริบๆ ปีศาจน้อยกำลังมาไม้ไหนอีก？

กู้หวูพอจะคาดเดาได้แล้วว่าปีศาจน้อยถังจื่อโม่อาจจะเสแสร้ง ทว่าเมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของปีศาจน้อยแล้ว กู้หวูก็ทนมองไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ยังเป็นเด็กอายุห้าขวบเท่านั้น

ร่างเล็กกระจิดริดนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ไม่ขยับ ไม่พูดจา มองแล้วช่างน่าสงสารเสียจริง

คนอื่นก็รู้สึกเดียวกับกู้หวูเช่นกัน ถึงแม้ปีศาจน้อยชอบขู่กรรโชก แต่ปีศาจน้อยก็แค่ขู่เข็ญพวกเขาเท่านั้น ตั้งแต่ต้นยังจบ ปีศาจน้อยไม่ได้ทำอะไรที่เกินงามเลย

ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาจับปีศาจน้อยมาคือเรื่องจริง ถึงแม้ปีศาจน้อยบอกว่าจะคิดบัญชีกับพวกเขา แต่อันที่จริงก็ยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แม้แต่ประโยคด่าทอต่อว่ายังไม่มี

ยิ่งไปกว่านั้น ปีศาจน้อยไม่ได้โทษพวกเขาจริงๆ

ปีศาจน้อยเป็นเจ้านายน้อยขององค์กรยมบาล อันที่จริงเจ้านายน้อยอยากลงโทษพวกเขายังไงก็ได้ทั้งนั้น

ทว่าเจ้านายน้อยแค่ขู่ทางปากเท่านั้น ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย

ท่าทางเจ้านายน้อยตอนนี้ พวกเขาไม่อาจทนดูต่อไปได้

“ก็ได้ คุณอยากให้พวกเราทำอะไร？”สุดท้ายกู้หวูก็ไม่อาจทานทนยอมจำนนแต่โดยดี เขายินดีให้ปีศาจน้อยทารุณเขาหรือข่มขู่เขาอะไรก็ได้ แต่เขาไม่อยากเห็นปีศาจน้อยที่น่าสงสารเลย

“พวกคุณเป็นคนของเย่ซือเฉิน ผมไม่ปรารถนาหรอก”ถังจื่อโม่ส่งเสียงเย็นอย่างไม่พอใจ เบือนหน้าหนี ไม่มองกู้หวูอีก

“พวกเราเป็นคนของคุณชายน้อยครับ พวกเราฟังคำของคุณชายน้อยครับ คุณชายน้อยเชิญสั่งมาได้เลยครับ”หัวใจกู้หวูขมขื่นยิ่งนัก ปีศาจน้อยก็คือปีศาจน้อย หลอกไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

กู้หวูรู้ดีว่า ปีศาจน้อยเสแสร้งแกล้งทำ ปีศาจน้อยอยากให้เขาแสดงจุดยืนให้ชัดเจน

กู้หวูรู้สึกขัดแย้งกับตัวเองและรู้สึกลำบากใจมาก เขาไร้หนทางจริงๆ

“พวกคุณล่ะ？”ปีศาจน้อยถังจื่อโม่มองกู้หวูแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังคนอื่น กำลังซักถามความคิดเห็นของคนอื่น