ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1395 แตกสลายยับเยิน (1)

ถังหลินฉลาดเพียงไหน ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสดงออกมาชัดเจนมาก แต่ว่าถังหลินมองความในใจของเขาออกหมดแล้ว ถังหลินมองไปทางเขา เผยรอยยิ้มที่เย็นชาออกมาตรงมุมปาก…..

ดูเหมือนว่ายัยคนนี้อยากจะเล่นกลกับเขาด้วย

เล่นกลต่อหน้าเขา ดีมาก!!

“ยู่ต๋า ประเทศRมีที่พักสองที่ ประเทศDมีหนึ่งที่ ประเทศMมีหนึ่งที่…..” ถังหลินได้พูดที่อยู่ออกมาอย่างชัดเจน ถังหลินมองไปทางเขา แล้วหยุดพูด

สีหน้าของผู้ชายเปลี่ยนไปเลย นัยน์ตาคู่หนึ่งที่มองไปทางถังหลินมีความตะลึงแฝงอยู่ ที่พักพวกนั้นของพวกเขาลึกลับอยู่แล้วแท้ๆ มีคนรู้ไม่มาก

ในขณะเดียวไม่มีใครรู้ที่พักในสี่ที่นี้ของเขา ถังหลินรู้ได้อย่างไร ยังรู้ละเอียดขนาดนี้ด้วย

“นายมีคนรักห้าคน มีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวห้าคน ลูกชายของนายอยู่ที่ประเทศM” ถังหลินมองดูสีหน้าของยู่ต๋า ในใจยิ้มอย่างเย็นชา ในเมื่อเขาจะมาจัดการเรื่องที่ประเทศM แน่นอนว่าต้องทำความรู้จักกับสถานการณ์ทางนี้อยู่แล้ว รวมถึงคารู แน่นอนว่านอกจากคารูแล้วคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศRก็คือยู่ต๋า

สีหน้าของยู่ต๋าในตอนนี้เริ่มแย่แล้ว ถังหลินพูดเพิ่มหนึ่งประโยค สีหน้าของเขาก็แย่ลงหนึ่งขั้น เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าถังหลินจะสืบเขาเจอ อีกอย่างยังละเอียดขนาดนี้ด้วย

เรื่องพวกนี้คนนอกต่างก็ไม่รู้แม้ๆ แม้กระทั่งคนข้างกายของเขาก็มีคนรู้ไม่มาก ถังหลินรู้ได้ยังไงกันแน่

ในใจของยู่ต๋าแอบตะลึงงันอยู่ ชายเงียบสงบที่ยืนอยู่ข้างกายของถังหลินมาโดยตลอดจู่ๆ ก็พูดออกเสียง “ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ฉันจะหาคนคนหนึ่ง เขาซ่อนอยู่ที่ไหนก็ไม่มีประโยชน์” คำพูดของถังหลินทำให้ยู่ต๋าตะลึงงันอยู่แล้วแต่แรก คำพูดของชายที่เงียบสงบในตอนนั้นทำเอายู่ต๋ายิ่งตกตะลึงไปใหญ่

ทักษะของชายที่เงียบสงบในเมื่อกี้ยู่ต๋าได้เห็นกับตาแล้ว ทักษะแบบนั้น ไม่มีใครสามารถหลบได้

ดังนั้น สำหรับคำพูดของเขา ยู่ต๋าไม่กล้าประมาท

“ไม่รู้ว่าท่านคนนี้เป็นใครกันครับ?” ยู่ต๋าหันไปมองชายที่เงียบสงบ ภายในตามีความกลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน เพียงแค่ทักษะของชายผู้นั้น ก็สามารถทำให้ผู้คนกลัวได้แล้ว

“คุณคู่ควรที่จะรู้เหรอ” ชายผู้นั้นยักคิ้วไปที กวาดสายตามองไปทางยู่ต๋า คำพูดนั้นดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ยู่ต๋าตะลึงงันเล็กน้อย รู้สึกไม่พอใจมาก แต่ว่าเห็นท่าทีของชายผู้นั้นแล้ว กลับกดทับความไม่พอใจทั้งลงหมดไป ยู่ต๋าอยู่ในประเทศRมานานขนาดนี้ เขามองออกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดามากๆ

ยู่ต๋าแอบคิดในใจว่าคนคนนี้แค่ขู่เขา หรือว่าสามารถทำแบบนั้นได้จริงๆ?

ยู่ต๋าคิดไปคิดมาแต่ก็คิดคำตอบไม่ออก แต่ว่าเขาไม่กล้าเสี่ยง เพราะว่าเมื่อกี้คนคนนั้นออกมือได้น่าตกใจมากจริงๆ จะให้คนไม่เชื่อไม่ได้เลย

“คุณชายถังวางใจเลยครับ พวกเราจะให้คำอธิบายกับคุณชายถังแน่นอน จะให้คำอธิบายที่พอใจกับคุณชายถังแน่นอนครับ” ยู่ต๋าในตอนนี้ไม่กล้ามีใจที่จะหนี และไม่กล้าหลอกอะไรอีกแล้ว

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าถังหลินไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า!!

ในใจของผู้ชายแอบคิดแล้วว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยองค์กรโกสต์ซิตี้

ทางประเทศRยุ่งวุ่นวายเกินไป หัวหน้าน้อยยุ่งเกินไป ปกติน้อยมากที่จะมาดูแลที่นี่ ถึงแม้ว่าบางทีหัวหน้าน้อยอยากจะมาดูแล คารูก็หลอกให้ผ่านๆ ไป งานขององค์กรโกสต์ซิตี้เยอะเกินไป หัวหน้าน้อยก็ไม่ใช่พวกที่มีความรับผิดชอบมากๆ ดังนั้นทางนี้จึงค่อยๆ ยิ่งอยู่ยิ่งวุ่นวาย

คารูเกรี้ยวกราดเย่อหยิ่ง ยิ่งไม่ได้เห็นหัวหน้าน้อยเป็นเรื่องเป็นราว จู่ๆ ก่อนหน้านี้หัวหน้าน้อยกลับสืบเรื่องพวกนี้เจอ

ในใจของคารูไม่พอใจมาก และในตอนนี้ คนเบื้องบนขององค์กรโกสต์ซิตี้ได้ติดต่อคารูมาก เสนอการร่วมงานกัน พูดแค่ว่าขอแค่คารูให้ความร่วมมือกับพวกเขา หลังจากจบเรื่องแล้ว ไม่เพียงแต่อำนาจทางประเทศRจะเป็นของคารูทั้งหมด ยังจะให้อำนาจทางประเทศD ให้คารูทั้งหมดอีกด้วย

คารูจะปฎิสธได้ยังไง ดังนั้นจึงเริ่มมีการต่อต้านแปดสุดยอดวงศ์ตระกูลและเย่ซือเฉินในก่อนหน้านี้ขึ้นมา

ตอนนี้คารูตายแล้ว ทางนี้ก็มียู่ต๋าเป็นผู้ดูแลชั่วคราว แน่นอนว่ายู่ต๋าจำเป็นต้องวิเคราะห์ดีๆ

“ได้ ฉันรอข่าวจากนาย พรุ่งนี้เวลานี้คือเวลาสุดท้าย” ถังหลินไม่ได้พูดไร้สาระกับเขาอีก กับคนแบบนี้พูดเรื่องความเชื่อถือไม่มีประโยชน์ ถึงแม้ว่าจะเจรจาเงื่อนไขกับพวกเขาให้เสร็จ ถึงแม้ว่าจะเซนต์สัญญาแล้วก็ไม่มีประโยชน์ มีเพียงหนทางเดียวก็คือทำให้พวกเขากลัว

คำพูดของถังหลินพูดจบแล้ว จึงหันหลังเดินไปทางข้างนอก เหยียนหยูรีบตาไป ชายที่เงียบสงบกลับไม่ไดัรีบจากไป ยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยที่สีหน้าไร้ความรู้สึก

ยู่ต๋าขยับริมฝีปาก ถึงแม้ว่าอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าเห็นชายที่ยืนโดยไม่ขยับแล้ว พอคำพูดมาถึงตรงปากก็กลืนลงไปอีกครั้ง

“คุณชายถัง ผมไปส่งท่านครับ ผมไปส่งท่านครับ” ยู่ต๋ากลืนคำพูดที่จะพูดก่อนหน้านี้ลงไป จากนั้นก็เดินไปทางข้างหลังของถังหลินพร้อมรอยยิ้ม

ชายที่เงียบสงบจึงจะหันหลัง แล้วเดินตามออกไปข้างนอก

คนที่บาดเจ็บในห้องพวกนั้นไม่มีใครกล้าห้ามไว้ แม้แต่ตดก็ไม่กล้าสักคน

“คุณชายถัง” เมิ่งหลินเห็นว่าผ่านไปไม่นานคุณชายถังก็ออกมาแล้ว มีความแปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เห็นข้างหลังมีชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินถังหลินมา จู่ๆ เมิ่งหลินก็มีความรู้สึกไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ไหน

นี่เกิดอะไรขึ้น?

เรื่องราวจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?

แต่ว่าคนขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นที่ทั้งหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สับสนหมายความว่าอะไร?

“ไปเถอะ” ถังหลินไม่ได้พูดอะไรมาก สถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็ไม่ได้กังวลว่ายู่ต๋าจะทำอะไรอีก นอกจากว่ายู่ต๋าไม่อยากเอาชีวิตแล้ว!!

“นี่ นี่ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว? ไม่เป็นไรแล้ว?” เมิ่งหลินเกรงใจที่จะถามถังหลินตรงๆ จึงหันไปทางเหยียนหยูที่อยู่ข้างหลัง “เมื่อกี้ข้างในเกิดอะไรขึ้น?”

เสียงเสียงนั้นฟังแล้วทำให้ผู้คนอกสั่นขวัญแขวนมาก คิดไม่ถึงว่าคุณชายถังไม่มีความเสียหายเลย อีกอย่างท่าทีของคนในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ย่าที่จะพูดจริงๆ ……

เมิ่งหลินสงสัยมากจริงๆ ว่าเมื่อกี้ข้างในเกิดอะไรขึ้น

“จัดการแล้ว” เหยียนหยูไม่ได้พูดมาก แต่ก็ให้คำตอบกับเมิ่งหลินไปประโยคหนึ่ง

“โอเค จัดการแล้วก็ดีแล้ว” เมิ่งหลินพยักหน้าติดต่อกัน จริงๆ แล้วเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้เมิ่งหลินก็รู้แล้วว่าเรื่องราวต้องจัดการเรียบร้อยแล้ว จริงๆ แล้วเขาอยากรู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“คุณชายถัง หลังจากนี้จะไปที่บริษัทไหมครับ” เมิ่งหลินเห็นถังหลินขึ้นรถไป จึงรีบเดินไป “คนในบริษัทยังรอท่านอยู่เลยครับ”

“ไม่ไปแล้ว ฉันเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงตอนกลางคืน” ถังหลินมองดูเวลา จริงๆ แล้วยังเข้าอยู่ มีเวลาไปบริษัทได้ แต่ว่าก่อนที่องค์กรโกสต์ซิตี้ยังไม่ได้คำอธิบายที่พอใจออกมา ถังหลินยังไม่อยากไปบริษัทชั่วคราว

แน่นอนว่ายังมีเหตุผลที่สำคัญกว่านี้ เขาจะแต่งตัวดีซะหน่อย หลินเป้ยตกลงกับเขาแล้ว คืนนี้ไปจะงานเลี้ยง

“อ่อ ได้ครับ ได้ครับ” เมิ่งหลินได้ยินคำพูดของถังหลินแล้วก็ตะลึงงันไปเล็กน้อย มองดูแวววตาไปที มีความสงสัยเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก

เข้าร่วมงานเลี้ยงก็เป็นเรื่องทางการ ไม่ว่ายังไงแล้วงานเลี้ยงนั่นก็เป็นงานที่เจ้าชายใหญ่เตรียมให้คุณชายถัง

ในตอนที่ถังหลินกลับมาถึงโรงแรม ในห้องว่างเปล่า ไม่มีใคร หลินเป้ยได้กลับไปแล้ว

ถึงแม้ในใจจะรู้ดีว่าหลินเป้ยไม่มีทางรอบเขากลับมาที่นี่ แต่ว่าในใจของเขาก็ยังมีความผิดหวังเล็กน้อย

ได้รับชัยชนะกลับมา อยากจะเห็นใบหน้าของสาวน้อยที่มาต้อนรับด้วยความดีใจ และความนับถือจริงๆ

แต่ว่าพอนึกถึงว่าคืนนี้ก็สามารถเจอกับเธอแล้ว ในใจของถังหลินก็อดดีใจไม่ไหว พอนึกถึงท่าทีที่อ่อนโยนของเธอในตอนเช้า ถังหลินก็มีความหวังเพิ่มมากขึ้น

แต่ว่า ถังหลินคิดไม่ถึงเลยว่า ตอนกลางคืนกับตอนเช้า ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาหนึ่งวันสั้นๆ เรื่องราวมากมายสามารถไม่เหมือนเดิมได้

ชายเงียบสงบที่เย่ซือเฉินส่งมาได้เดิมตามเข้ามาในห้อง เพราะว่าถังหลินจะให้เขาไปสิบเรื่องของหลินเป้ย ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดที่ข้างนอกอยู่แล้ว

“นายช่วยไปสืบเรื่องเจ้าชายน้อยให้ฉันหน่อย ไม่ต้องแบ่งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ อยากรู้เรื่องทั้งหมดของเธอ โดยเฉพาะเรื่องในช่วงนี้ สืบหน่อยว่าสองสามวันนี้เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง” ถังหลินก็ไม่ได้อ้อมค้อม พูดเป้าหมายของตัวเองออกมาตรงๆ เลย ในเมื่อเป็นคนของเย่ซือเฉิน ถังหลินก็วางใจ

“อืม” ชายที่เงียบสงบตอบกลับไปเพียงคำเดียว ไม่มีคำพูดที่เกินออกมา และไม่มีความรู้สึกที่เกินไปออกมา ถึงแม้จะได้ยินว่าถังหลินจะสืบเรื่องของเจ้าชายร้อย เขาก็ไม่ได้เผยอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย

“สามารถสืบเจอไหม?” ถังหลินมองไปทางเขา เมิ่งหลินสืบไปนานมากแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับผลใดๆ กลับมา การตอบตกลงนี้ช่างพลิ้วไหวเกินไปแล้ว

“ได้!!!” ยังคงเป็นคำตอบที่ง่ายจนไม่สามารถง่ายได้อีก แต่ว่าน้ำเสียงกลับทำให้รู้สึกไม่ต้องสงสัยเลย!!

“ต้องใช้เวลานานแค่ไหน?” ถังหลินก็รู้ว่าจะสิบเรื่องนี้ไม่ง่าย แต่ว่าน้ำเสียงของชายคนนี้พลิ้วไหวเกินไปแล้ว อีกอย่าเขาเองก็อยากรู้เรื่องของเธอให้เร็วที่สุด

น้อยมากที่น้ำเสียงของถังหลินมีความเร่งรีบอยู่!!