ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1483 บ้าคลั่งเกินไปแล้ว (1)

หากคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขาจริงๆ พอถึงเวลาหัวหน้าน้อยจะสู่ขอหรือเปล่า นั่นล้วนแต่เป็นเรื่องระหว่างหัวหน้าน้อยและเจ้าหญิง จริงๆ แล้วไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาควรจะไปยุ่ง

“เรื่องของเฉิงโหรวโหรวหัวหน้าน้อยตัดสินใจจะจัดการยังไง?” คุณชายหานเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาเอง คุณชายหานไม่ชอบเฉิงโหรวโหรวตั้งแต่แรกแล้ว ไม่เชื่อว่าเฉิงโหรวโหรวเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ตั้งแต่แรก

คนแบบเฉิงโหรวโหรว ไม่ว่าด้านไหนก็ไม่เหมือนเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา!!

“ควรจัดการยังไงก็จัดการอย่างนั้น ทำตามกฎระเบียบ” สำหรับเรื่องของเฉิงโหรวโหรว หัวหน้าน้อยไม่อยากพูดมาก เขาไม่ได้มีอารมณ์ไปคิดเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น

“จริงแล้วในตอนแรกเธอก็ถูกหลอกใช้เช่นกัน ตอนแรกคนของเจิ้งฉงเป็นคนมาเธอกลับมา คนที่อยู่ทางสำนักงานใหญ่ก็พื้นที่และเวลาให้เกิดประโยชน์ ทาเจิ้งฉงก็คงจะต้องจัดการสินะ?”

คุณชายหานไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องนี้ ทว่าก็พอรู้บ้างเล็กน้อย

หัวหน้าน้อยกลับเข้าใจเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบอย่างชัดเจน ไม่ว่ายังไงแล้วตอนนั้นเจิ้งฉงก็เป็นคนพาไป๋หยิงมาหาเขา และในตอนนั้นเขาก็ยัง ‘ช่วย’ ไป๋หยิงไปด้วย

ตอนนั้นเพื่อที่เขาจะล่อคนออกมา คิดไม่ถึงว่ากลัวทำให้คนทรยศทางสำนักงานใหญ่มีโอกาสที่สามารถใช้ได้

หากจะพูดถึงเรื่องนี้เขาเองก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ทว่าถึงแม้จะไม่มีเรื่องนี้ คนเจ้าเล่ห์ทางสำนักงานใหญ่ก็ต้องสร้างเรื่องขึ้นมาแน่นอน สามารถดึงคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาผ่านเรื่องนี้ ถือว่าเป็นการจบที่ดีที่สุด

ตอนนั้นคนคนนั้นเปลี่ยนเลือกให้เฉิงโหรวโหรว ภายใต้สถานการณ์แบบนั้น ผลตรวจดีเอ็นเอต้องแสดงออกว่าหัวหน้าและเฉิงโหรวโหรวเป็นพ่อลูกกันแน่นอน ทว่าคนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ไม่ว่ายังไงก็คงคิดไม่ถึงว่า ถึงแม้ว่าผลการตรวจดีเอ็นเอจะแสดงออกว่าเฉิงโหรวโหรวและหัวหน้าเป็นพ่อลูกกันถึงสองครั้ง หัวหน้าก็ยังคงไม่เชื่อ และไม่ได้สนใจใบดีเฉิงโหรวโหรวเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้กระทั่งเจอเฉิงโหรวโหรว

ดังนั้น คนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ทำตามแผนการสำเร็จแล้วแท้ๆ ทว่ากลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย หัวหน้าไม่ได้สนใจเฉิงโหรวโหรวเลย ดังนั้นเฉิงโหรวโหรวในสายตาของคนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ก็กลายเป็นหมากเดินที่ไร้ประโยชน์ ต่อมาคนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ก็ไม่ได้คิดอยากจะใช้งานเฉิงโหรวโหรวอีก และไม่ได้ติดต่อเฉิงโหรวโหรวอีก

หากหัวหน้าเชื่อผลการตรวจดีเอ็นเอ แล้วยอมรับเฉิงโหรวโหรวจริงๆ ให้ความสำคัญกับเฉิงโหรวโหรวจริงๆ งั้นคนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ก็จะมีโอกาส สามารถใช้เฉิงโหรวโหรวทำเรื่องราวๆ ต่างๆ มากมาย

ไม่ว่ายังไงแล้วตัวตนของเฉิงโหรวโหรวก็เป็นเรื่องปลอม อีกอย่างคนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่ก็ช่วยสร้างเรื่องปลอมขึ้นมา เพียงแค่จุกนี้ เฉิงโหรวโหรวก็ไม่กล้าไม่เชื่อฟังคนคนนั้นแล้ว

ทว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต คนคนนั้นทางสำนักงานใหญ่หากรู้ว่าเขาจะถูกเปิดโปงเพราะเรื่องนี้ ตอนแรกคงไม่ทำแบบนี้แน่นอน

“คนพวกนั้นต้องจัดการอยู่แล้ว” หัวหน้าไม่ใช่คนที่จิตใจดีอยู่แล้วแต่แรก แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยเจิ้งฉงและไป๋หยิงไปอยู่แล้ว ทว่าเรื่องนั้นก็ไม่จำเป็นให้เขาไปทำด้วยตนเอง ไม่จำเป็นให้เขาออกคำสั่งอะเฉียงรู้ว่าต้องทำยังไง และต้องจัดการเรื่องนี้ได้ดีแน่นอน

ยัยไป๋หยิงนั้นห้ามปล่อยไปแน่นอน

ในตอนที่ไป๋หยิงเห็นผลการแถลงข่าวที่หัวหน้าน้อยพูดก็รู้ว่าเรื่องราวถูกเปิดโปงแล้ว ไป๋หยิงรู้ว่าหัวหน้าน้อยไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน ดังนั้น ในตอนที่ได้ยินคำพูดที่หัวหน้าน้อยพูดในการแถลงข่าวไป๋หยิงก็หาวิธีออกจากองค์กรโกสต์ซิตี้แล้ว

หลายปีก่อนนี้ไป๋หยิงอยู่กับเจิ้งฉง ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยยังไม่ได้ตั้งบริษัท ยิ่งไม่ได้มีความสำเร็จเหมือนทุกวันนี้ เพื่อที่เธอจะช่วยไป๋ยี่รุ่ย ดังนั้นจึงอยู่กับเจิ้งฉง หลายปีมานี้เธอใช้ความสัมพันธ์ที่มีต่อเจิ้งฉงช่วยเหลือธุรกิจของไป๋ยี่รุ่ยไม่น้อยเลย

หากไม่มีเธอ บริษัทของไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่เจริญเติบโตเร็วขนาดนี้ ดังนั้น เธอเองก็มีตำแหน่งที่มั่นคงในบริษัทอยู่

ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่ได้มีควบคุมไป๋ยี่รุ่ยในตอนที่ไป๋ยี่รุ่ยป่วย เหมือนว่าเธอได้จับกุมไป๋ยี่รุ่ยไว้แล้ว

ในตอนที่อยู่โรงพยาบาล ไป๋ยี่รุ่ยไม่สามารถดิ้นไปมั่วได้ ตอนนั้นเธอเอาโทรศัพท์ของไป๋ยี่รุ่ยไป ไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่สามารถติดต่อกับภายนอกได้แล้ว เธอออกคำสั่งไม่ให้คนในบริษัทช่วยเหลือไป๋ยี่รุ่ย

ต่อมาร่างกายของไป๋ยี่รุ่ยฟื้นฟูดีขึ้น สามารถเดินได้ และไป๋ยี่รุ่ยก็ยังหาโทรศัพท์มาใหม่อีกด้วย หลังจากที่ไป๋หยิงเห็นแล้วก็โกรธมาก ดังนั้นจึงขังไป๋ยี่รุ่ยไว้ที่วิลล่าชานเมืองเลย

ในตอนที่ไป๋หยิงรู้ว่าเรื่องของเฉิงโหรวโหรวถูกเปิดโปงแล้ว ไป๋หยิงจึงไปที่วิลล่าทันที

ไป๋หยิงรู้ว่า วิลล่าก็ไม่ปลอกภัย ตามความสามารถของหัวหน้าน้อยแล้ว หากอยากหาเธอเจอ เธอซ่อนอยู่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย ทว่าในเวลานี้ ไป๋หยิงแค่อยากไปเจอไป๋ยี่รุ่ย

ผู้ชายคนนั้นเป็นรักไร้วาสนาที่ไม่อาจเคียงคู่ ในตอนนั้นไป๋หยิงอยู่กับเจิ้งฉงเพื่อช่วยไป๋ยี่รุ่ย ต่อมาบริษัทของไป๋ยี่รุ่ยยิ่งอยู่ยิ่งใหญ่ และมีอำนาจความสามารถ ไป๋หยิงเคยคิดอยากจะจากเจิ้งฉงไป

ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจิ้งฉงใช่ว่าเธอพูดว่าจะจบก็สามารถจบได้ ดังนั้นเธอยังจำเป็นต้องทนการทรมานของเจิ้งฉงต่อ ยังต้องช่วยเจิ้งฉงคิดหาแผนการ ไม่เช่นนั้นเจิ้งฉงไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน

แน่นอน ไป๋หยิงรู้ว่าตอนนี้เรื่องของเฉิงโหรวโหรวถูกเปิดโปงแล้ว ตัวเจิ้งฮงเองก็จบแล้ว ไป๋หยิงก็รู้ว่าเจิ้งฉงยิ่งไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน ดังนั้น เธอต้องหลบซ่อนก่อนที่เจิ้งฉงจะกลับมา

แน่นอนว่าหัวหน้าน้อยและเจิ้งฉงทั้งสองคนต่างก็ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน ไป๋หยิงก็รู้ว่าเธอคงหลบซ่อนได้ไม่นาน ทว่าตอนนี้เธอแค่อยากอยู่กับไป๋ยี่รุ่ย เรื่องอื่นเธอสามารถไม่สนใจได้

เธอขังไป๋ยี่รุ่ยไว้ในวิลล่าหลายวันแล้ว ในวิลล่ามีของกิน มีของดื่ม แน่นอนว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่หิวแน่นอน

ทว่าไป๋หยิงได้ตัดการติดต่อของไป๋ยี่รุ่ยกับคนนอกทั้งหมด โทรศัพท์ของไป๋ยี่รุ่ยก็ถูกเธอจับได้ในภายหลังและเก็บไปแล้ว

ก่อนที่เธอจะมาได้ไปซื้อของกินอร่อยเป็นพิเศษ เธออยากจะทำอาหารให้ไป๋ยี่รุ่ยสักมื้อ นานมากแล้วที่พวกเขาทั้งสองไม่ได้นั่งทานอาหารด้วยกันดีๆ

ในตอนที่ไป๋หยิงมาถึงวิลล่าแล้วเปิดประตู ในห้องเงียบมาก ไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย ไป๋หยิงก็ไม่เห็นตัวไป๋ยี่รุ่ย

ไป๋หยิงตะลึงงันไปเลย ทว่าเห็นหน้าต่างประตูต่างก็สมบูรณ์แบบ เธอรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่มีกุญแจ เธอล็อกประตูจากทางด้านนอกแล้ว บวกกับเพิ่มกุญแจไปอีกชั้น ไป๋ยี่รุ่ยไม่สามารถติดต่อกับทางข้างนอกได้ ดังนั้นไม่มีทางออกไปแน่นอน

ไป๋หยิงนำของที่ซื้อมาเก็บเข้าไปในห้องครัว แล้วจึงจะขึ้นตึกไป ประตูห้องหนังสือบนตึกเปิดอยู่ ไป๋หยิงเดินมาถึงหน้าประตูแล้วเห็นไป๋ยี่รุ่ยนั่งเหม่อลอยออกทางข้างนอกอยู่ตรงหน้าต่าง

ใบหน้าของไป๋ยี่รุ่ยขาวมาก แสงสว่างด้านนอกส่องลงบนใบหน้าของเขา ไป๋หยิงยังคงรู้สึกว่าสวยงามเหมือนเดิม

ริมฝีปากของไป๋หยิงแอบยิ้มโค้งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอชอบเขา ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอ ทว่าเธอรู้ว่าเขาไม่ชอบเธอ

เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบเธอ และไม่มีทางชอบเธอ

เขาไม่ชอบเธอ เธอสามารถไม่สนใจ ทว่าเธอไม่มีทางยอมให้เขาชอบคนๆ เด็ดขาด

ดังนั้น ในปีนั้นหลังจากที่รู้เรื่องของเขาและเวินลั่วฉิงแล้ว เธอก็คิดหาวิธีแตกแยกพวกเขา

ห้าปีก่อน เธอยังวางแผนให้เวินลั่วฉิงสูญเสียความบริสุทธิ์ ถึงแม้ว่าในตอนนั้นจะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ทว่าเวินลั่วฉิงรู้ว่าตอนนั้นเธอก็ได้นอนกับผู้ชายอื่นแล้ว

เธอคิดว่าหลังจากผ่านเรื่องในตอนนั้นแล้ว เวินลั่วฉิงกับไป๋ยี่รุ่ยจะไม่มีทางคบกันได้แล้ว ทว่าไม่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า ในไม่นานมานี้เวินลั่วฉิงกลับมาแล้ว และเขาก็ไปหาเวินลั่วฉิงครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายกลับยังฆ่าตัวตายเพราะเวินลั่วฉิง

ตอนนั้นในตอนที่เธอรู้ข่าวเธอจะโมโหจนระเบิดแล้ว เรื่องราวผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว เขากลับฆ่าตัวตายเพื่อเวินลั่วฉิง ความรักที่เขามีต่อเวินลั่วฉิงลึกซึ้งขนาดไหนกันแน่?

เธอไม่สามารถทนกับจุดนี้ได้ ดังนั้น เธอเก็บโทรศัพท์ของเขา ตัดขาดการติดต่อของเขากับคนนอก เรื่องที่เขาบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลเธอก็ไม่ได้บอกให้คนในบริษัทรู้

ทว่าตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ เขาสนใจเพียงแต่เวินลั่วฉิง ในใจของเขามีเพียงแต่เวินลั่วฉิง ในตอนนั้นขามีแต่ในที่อยากจะตาย!!

ไป๋หยิงไม่สามารถเห็นเขาเป็นแบบนี้ได้ ดังนั้นเธอจึงต่อต้านเวินลั่วฉิงเหมือนคนที่บ้าไปแล้ว ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นของเธอกลับล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายถึงขึ้นตกอยู่ในสภาพแบบนี้

ทว่า ขณะนี้มองดูเขาแบบนี้ ความโกรธแค้นต่างๆ ทั้งหมดในใจ ความตกใจกระวนกระวาย ต่างก็เลือนหายไปหมด หากเวลาสามารถหยุดลงในขณะนี้ได้ เธอแค่มองเขาอยู่ไกลๆ แบบนี้ก็พอใจมากแล้ว

เธอยืนอยู่นอกประตูไปนานมาก เธอไม่ได้ออกเสียง ไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่เห็นเธอ ไป๋ยี่รุ่ยมองอยู่นอกหน้าต่างตลอดเวลา เหม่อลอยอย่างตั้งใจ

สุดท้ายไป๋หยิงก็เดินเข้าไปในห้อง ไป๋ยี่รุ่ย ได้ยินเสียง ค่อยๆ หันกลับไปมอง ในตอนที่เห็นไป๋หยิง นัยน์ตาของไป๋ยี่รุ่ยมืดหมองลง จากนั้นก็ค่อยๆ หันสายตา ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น และไม่ได้มีการตอบสนองใดๆ

ไป๋หยิงเห็นการตอบสนองที่เขาละเลยเธอไป ในใจก็มีความโมโหเล็กน้อย ทว่าก็ยังอดทน เธอเดินไปยังข้างกายของเขา ยิ้มและพูดด้วยเสียงเบาว่า “ฉันซื้อของที่นายชอบกินกลับมา ฉันทำให้นายกินนะ”

ไป๋ยี่รุ่ยไม่มีการตอบสนอง ครั้งนี้เขาไม่แม้กระทั่งมองเธออีก