ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1487 สุดท้ายเธอก็บรรลุเป้าหมายแล้ว (1)

เธอถึงขั้นไม่รู้สึกว่าตนเองทำอะไรผิด เธอทำเพื่อเขามามากมายขนาดนั้น เสียสละเพื่อเขามามากมายขนาดนั้น ตอนนี้เธอแค่อยากจะขอการตอบแทนเล็กๆ น้อย ผิดอะไร?

เธอไม่ผิด!!

“ฉันชอบนาย ฉันอยากคบกับนาย แต่ฉันรู้ว่านายไม่มีทางเห็นด้วย นายไม่เห็นด้วยฉันได้แต่คิดหาวิธีเอง แค่ครั้งนี้ แค่ครั้งนี้ก็พอแล้ว” ไป๋หยิงไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิด ยังทำหน้าทำตาเหมือนเป็นเรื่องสมเหตุสมผลด้วย

ไป๋ยี่รุ่ยตะลึงงัน รู้สึกตะลึงงันคำพูดในแบบมุมมองที่หน้าไม่อายแบบนี้ เขารู้ว่าเธอบ้าคลั่งมาโดยตลอด ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะบ้าคลั่งถึงเช่นนี้

ไป๋ยี่รุ่ยรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาเองก็รู้สึกว่าตนเองจะควบคุมไม่ตนเองไม่ได้แล้ว เขาไม่อยากพูดไร้สาระกับเขา เขาเองก็รู้ว่าเขาห้ามอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เขาต้องออกไป

ไป๋ยี่รุ่ยก้าวเท้าเดินไปตรงไปทางประตูห้อง

“ประตูห้องล็อกอยู่ ไม่มีกุญแจเปิดไม่ออก ฉันไม่เปิดประตูนายออกไปไม่ได้” ไป๋หยิงไม่ได้ห้ามเขา เธอไม่ได้รีบ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่มีทางไปได้แน่นอน

เขาไม่มีกุญแจไม่สามารถเปิดประตูได้ อีกอย่างเขายังโดนเธอวางยาด้วย เขาทนได้ไม่นานแล้ว

“อีกอย่างนายก็ไปไม่ได้” ไป๋หยิงยิ้มแล้วพูดเสริมไปอีกประโยค เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีความหมายโดยนัย

ไป๋ยี่รุ่ยมองเธอด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา “ต่ำช้าไร้ยางอาย”

“ฉันต่ำช้าไร้ยางอายใช่ว่านายจะรู้เป็นวันแรก” ไป๋หยิงไม่ได้ใส่ใจ เธอช่วยเขาทำเรื่องราวมากมายขนาดนั้น วิธีต่ำช้าอะไรต่างก็เคยใช้หมดแล้ว ดังนั้นเธอมีอะไรให้น่าใส่ใจ

“นายก็รู้ว่าฉันสามารถใช้ทุกวิธีทาเพื่อให้บรรลุเป้าหมายมาโดยตลอด” ไป๋หยิงไม่ได้รู้สึกน่าอายแต่กลับรู้สึกเป็นเกียรติ ในน้ำเสียงยังมีความยโสแฝงอยู่ “ดังนั้นวันนี้นายไปไหนไม่ได้แล้ว เพราะว่าฉันไม่มีทางให้นายไปหรอก”

ยาแบบนั้นขอแค่นิดหน่อยก็รุนแรงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อกี้เขาทานไปเยอะขนาดนั้น เขาสามารถทนถึงตอนนี้ถือว่าไม่เลวแล้ว

ไป๋หยิงลุกขึ้น ยิ้มอ่อนเดินไปยังตรงหน้าไป๋ยี่รุ่ย ยกแขนขึ้น นิ้วของเขาไหลผ่านไปทางใบหน้าของไป๋ยี่รุ่ย หยุดอยู่ตรงลูกกระเดือกของเขาแล้วใช้แรงกระดิกขึ้นมาเล็กน้อย

เรื่องแบบนี้ไป๋หยิงชำนาญมาก ตลอดหลายปีนี้เธออยู่ข้างกายเจิ้งฉง การเปลี่ยนแปลงของเจิ้งฉงในแบบนั้นเธอยังสามารถรับได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือเผชิญกับไป๋ยี่รุ่ยที่เธอวางยา

ยานั้นสุดยอดมากจริงๆ ไป๋ยี่รุ่ยทานไปในปริมาณไม่น้อยเลย ดังนั้นขณะนี้ร่างกายคงจะรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด สติก็เริ่มไม่ชัดเจนแล้ว

“ไป๋ยี่รุ่ย ยาที่อยู่บนตัวของนายหากไม่แก้จะตายได้ ตอนนี้นายออกไปจะมีประโยชน์อะไร? นายออกไปตอนนี้ใครจะช่วยแก้ให้นาย? หรือว่านายจะยังไปหาเวินลั่วฉิงเหรอ” ไป๋หยิงรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ไป๋ยี่รุ่ยมีต่อเวินลั่วฉิง เธอรู้จักนิสัยของไป๋ยี่รุ่ยดี

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไป๋ยี่รุ่ยไม่มีทางไปหาผู้หญิงมั่วๆ คนหนึ่ง คนที่ไป๋ยี่รุ่ยรักคือเวินลั่วฉิง ไป๋ยี่รุ่ยน่าจะหวังว่าเวินลั่วฉิงจะช่วยเขา ทว่าเขาหากเวินลั่วฉิงไม่เจอ ถึงแม้จะหาเจอ ไป๋ยี่รุ่ยก็น่าจะไม่ไปหาเวินลั่วฉิง

ไม่ว่ายังไงแล้วไป๋ยี่รุ่ยก็ยอมที่จะทำร้ายตนเองก็ไม่ทำร้ายเวินลั่วฉิง

เธอรู้ดีเกี่ยวกับความรู้สึกที่ไป๋ยี่รุ่ยมีต่อเวินลั่วฉิง ดังนั้นเธอถึงได้ อิจฉาจนบ้าคลั่ง

“ตอนนี้คนที่ช่วยนายได้มีเพียงแต่ฉัน” ไป๋หยิงไม่ได้รู้สึกว่าวิธีการของตัวเองนั้นต่ำช้า เธอต้องการเพียงแค่ผลลัพธ์ ขอแค่เธอพอใจในผลลัพธ์ก็พอแล้ว

ไป๋ยี่รุ่ยอยากจะจากไป ทว่าสติของเขาเริ่มเบลอแล้ว ข้างหน้าของเขาเริ่มพร่ามัวไปหมด ร่างกายของเขาเหมือนกำลังแตกสลายไปทีละชิ้น

ไป๋หยิงรู้ว่าฤทธิ์ของยาเริ่มออกมาพอสมควรแล้ว ริมฝีปากของเธอโค้งสูงขึ้นเรื่อยๆ ในความได้ใจมีความคาดหวังและดีใจแฝงอยู่

………………

หลังจากที่ทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้วเป็นตอนที่ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ไป๋ยี่รุ่ยตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าแม้กระทั่งหายใจก็ดูอ่อนแรง แผลบนร่างกายของเขายังไม่หายดีอยู่แล้วแต่แรก แล้วถูกไป๋หยิงวางยาแบบนั้นอีก หลังจากผ่านเรื่องเมื่อกี้มาแล้ว ร่างกายของเขารับไม่ไหวอย่างเห็นได้ชัดเจน

ปัญหาด้านร่างกายถือว่าเป็นเรื่องรอง เรื่องหลักสำคัญคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

วินาทีที่ไป๋ยี่รุ่ยตื่นขึ้นมา ในตอนที่คนข้างกายที่นอนอยู่คือไป๋หยิง นัยน์ตาคู่หนึ่งหรี่ตาขึ้น ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขาใกล้จะรับไม่ไหวแล้ว ทว่าวินาทีต่อไป เขากลับยื่นมือออกไปทางไป๋หยิง บีบคอของเธอไว้อย่างแรง

แรงของไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้น้อย และไม่ได้มีความหมายที่จะออมมือ ชัดเจนเลยว่าอยากจะบีบคอเธอตายจริงๆ

ครั้งนี้แล้วถูกเวินลั่วฉิงปฏิเสธ เขากรีดตัวเองจนบาดเจ็บ รู้สึกไม่เป็นไรกับการอยู่รอดและการตายอยู่แล้ว

ตอนแรกไป๋หยิงเหนื่อยจนหลับไปแล้ว แรงมือของไป๋ยี่รุ่ยที่บีบตรงคอของเธอทำให้เธอตกใจจนตื่น “นาย……นาย……?”

ไป๋ยี่รุ่ยบีบแรงเกินไป ขณะนี้ไป๋หยิงจะพูดยังมีความลำบากเล็กน้อย

ไป๋หยิงตื่นขึ้นมา แรงมือของไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ปล่อยเบาลง ยิ่งแน่นขึ้นกว่าเดิม

“นาย…….นายจะ……ฆ่าฉัน” แน่นอนว่าไป๋หยิงรับรู้ได้ถึงแรงของไป๋ยี่รุ่ย ดังนั้นตอนนี้เธอเข้าใจดีว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ขู่เธอ แต่ว่าจะฆ่าเธอจริงๆ

ในใจของไป๋หยิงรู้สึกพอใจมากๆ อยู่แล้ว ดีใจมาก ทว่าตอนนี้เห็นว่าตื่นขึ้นมาแล้วไป๋ยี่รุ่ยก็จะฆ่าเธอ ก็ยังรู้สึกหดหู่ไปชั่วครู่

เธอคิดไม่ถึงว่า พวกเขาสองอยู่ ‘ด้วยกัน’ แล้ว เธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว เขากลับตื่นขึ้นมาแล้วจะฆ่าเธอเลย ไม่มีการออมมือใดๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกต่อเธอ เมื่อกี้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา เขาจะสงสารเธอหน่อยเลยไม่ได้เหรอ?

“เธอสมควรตาย” ไป๋ยี่รุ่ยเป็นคนที่ทำงานขั้นสุดขีดอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กรีดทำร้ายตนเองในตอนที่ถูกเวินลั่วฉิงปฏิเสธ ดังนั้นขณะนี้ไป๋ยี่รุ่ยจะฆ่าไป๋หยิงจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

ขณะนี้ไป๋ยี่รุ่ยมองดูไป๋หยิง นัยน์ตามีความอาฆาตที่ไม่สามารถปกปิดได้ และมีความเกลียดแฝงอยู่ ขณะนี้เขาอยากจะถลอกเนื้อหนังของไป๋หยิงออกมามาก!!

“เกลียด……เกลียดฉัน…..ขนาดนี้เลย” ไป๋หยิงไม่ได้ดิ้นรน และไม่ได้ร้องขอ แต่กลับยิ้ม “เพราะว่า……เวินลั่วฉิง”

ไป๋หยิงรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยเกลียดเธอ อยากจะฆ่าเธอ ต่างก็เพราะเวินลั่วฉิง

ตลอดหลายปีมานี้ ในใจของไป๋ยี่รุ่ยเพียงแต่เวินลั่วฉิง ถึงแม้ทั้งสองจะจากกันหกปีแล้ว ทว่าไป๋ยี่รุ่ยก็ยังรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเพื่อเวินลั่วฉิง หกปีมานี้ ข้างกายของไป๋ยี่รุ่ยไม่มีผู้หญิงเลยสักคน

เพราะตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยเสียตัวไปกับเธอ ไป๋ยี่รุ่ยรู้สึกผิดต่อเวินลั่วฉิง ดังนั้นถึงได้เกลียดเธอ!

พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ในใจของไป๋หยิงก็มีความเกลียดเพิ่มขึ้น “หกปี……ก่อน……พวกนาย……เลิกกัน……ฉันเป็นคนวางแผนเอง”

ยังไงไป๋ยี่รุ่ยก็เกลียดเธอขนาดนี้ เธอไม่ติดอะไรหากจะบอกเรื่องบางอย่างกับไป๋ยี่รุ่ย จริงๆ แล้วเรื่องพวกนั้นอัดอั้นอยู่ในใจมาหลายปีขนาดนี้ เธอไม่มีใครให้ระบายเลย เธอเองก็อัดอั้นจนรู้สึกแย่

ในเมื่อจะเกลียด งั้นก็เกลียดเถอะ เกลียดให้สุด เกลียดเธอคงดีกว่าลืมเธอไปเลย

นัยน์ตาของไป๋ยี่รุ่ยมีประกายไปด้วยแสดงสว่าง มือที่บีบคอของไป๋หยิงแน่นยิ่งขึ้น เพิ่มแรงในการบีบมากขึ้น

ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้ถามถึงเรื่องในตอนนั้น เพราะว่าเรื่องราวผ่านไปแล้ว จะถามให้ชัดเจนก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

ตอนนี้เขาแค่คิดอยากจะฆ่าเธอ!!

“แล้ว…..แล้ว……มีอีกเรื่องหนึ่ง ห้าปีก่อน……ฉันเป็นคน……ส่งเวินลั่วฉิง……ขึ้นเตียง…….ของคุณชายสามเย่” ขณะนี้ไป๋หยิงรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งหายใจยาก ทว่าเธอก็ยังคงไม่หยุด เรื่องเมื่อห้าปีก่อนจริงๆ แล้วความตั้งใจของเธอไม่ได้จะส่งเวินลั่วฉิงขึ้นเตียงคุณชายสามเย่ ทว่าการจับพลัดจับผลูก็ถือว่าได้ช่วยให้เวินลั่วฉิงและคุณชายสามเย่สมหวังกันแล้ว

สำหรับความผิดพลาดในตอนนั้น ไป๋หยิงรู้สึกเกลียดแค้นมาโดยตลอด ไม่ว่ายังไงแล้วการที่เธอทำร้ายเวินลั่วฉิงกับมือกับการที่ส่งเวินลั่วฉิงขึ้นเตียงคุณชายสามเย่นั้นมีความแตกต่างราวกับฟ้ากับเหว

ทว่า ขณะนี้ไป๋หยิงกลับรู้สึกว่าสามารถนำเรื่องในตอนนั้นพูดออกมากระตุ้นไป๋ยี่รุ่ยได้

เมื่อกี้ไป๋ยี่รุ่ยเกิดเรื่องแบนนั้นขึ้นกับเธอก็จะฆ่าเธอ โหดร้ายจนไม่ไว้หน้าเลย เธอเองก็ไม่อยากให้เขาอยู่สบายเช่นกัน

แน่นอนว่า เธอไม่ว่าอะไรหากจะตายอยู่ในมือของไป๋ยี่รุ่ย อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอก็ได้สร้างเรื่องบาดหมางกับหัวหน้าน้อยและเจิ้งฉงแล้ว เธอมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว สามารถตายอยู่ในมือของไป๋ยี่รุ่ยเธอเองก็ยอม

นัยน์ตาของไป๋ยี่รุ่ยเบิกตาโต นัยน์ตาคู่หนึ่งมีคลื่นพัดผ่านขึ้นทันที เขารู้เรื่องที่เวินลั่วฉิงแต่งงานกับคุณชายสามเย่ เขาเองก็รู้ว่าเวินลั่วฉิงชอบคุณชายสามเย่จริงๆ

ตอนแรกเขาคิดว่าเวินลั่วฉิงและคุณชายสามเย่รู้จักกันในภายหลัง ถึงได้คบกัน ไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้

คิดไม่ถึงว่าไป๋หยิงจะเป็นคนวางแผนไว้!

“เธอเป็นคนวางแผน?” ไป๋ยี่รุ่ยขยับริมฝีปาก พูดออกมาทีละคำ ดั่งเหยือกน้ำแข็งที่แทงลึกอยู่!!

ทว่าขณะนี้มือที่ไป๋ยี่รุ่ยบีบอยู่บนคอของไป๋หยิงได้คลายลง เรื่องนี้เขาเองก็อยากจะถามให้ชัดเจน เรื่องที่เกี่ยวกับเวินลั่วฉิง เขาต้องถามให้ชัดเจน!!