ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1559 ยังต้องมีลูกอีกหนึ่งคน（2）

ซือถูมู่หรงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ว่าหลังจากที่กลับบ้าน ขณะที่เพิ่งเดินเข้ามายังคฤหาสน์เขาก็กดหลิวหยิงพิงกำแพงแน่นริมฝีปากของเขาประสานกับริมฝีปากของเธอและจูบอย่างแรง อีกทั้งมือของเขาก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอโดยไม่ลังเล

สมัยก่อนเหตุการณ์เช่นนี้ก็เป็นปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนสองปีแรก เวลานั้นเสื้อผ้าของเธอไม่รู้ว่าถูกเขาฉีกขาดไปเท่าไหร่แล้ว

ในเรื่องนี้ซือถูมู่หรงแข็งกร้าวและหยาบคาย

แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยสนใจว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ และไม่เคยเคารพเธอมาก่อน

สมัยก่อนหลิวหยิงไม่ปฏิเสธ เพราะว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน สัญญาของพวกเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว เธอไม่ต้องการที่จะอดทนต่อการกระทำเช่นนี้ของเขาอีกแล้ว

อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ก็ทำให้ในใจของเขารู้สึกเสียใจ ไม่เพียงแต่เรื่องของไป๋ยี่รุ่ย แต่ยังเป็นเพราะซือถูมู่หรงด้วย

เพราะว่ารู้ว่าสาเหตุที่ซือถูมู่หรงไม่ยอมปล่อยเธอไป เป็นเพราะว่าซือถูมู่หรงคิดว่าเธอไม่เคารพเขา

ตลอดการเดินทางหลิวหยิงที่เงียบมาตลอดทางเริ่มโต้แย้ง เธอเริ่มผลักเขาออกมาอย่างแรง

รับรู้ได้ถึงการปฏิเสธของเธอ แววตาของซือถูมู่หรงค่อยๆหรี่ขึ้น เขาชะงักจูบลง หรี่ตามองไปที่เธอ

เธอกำลังปฏิเสธเขาใช่ไหม？

เมื่อก่อนเธอไม่เคยปฏิเสธเขาเลย

คืนนี้มาพบไป๋ยี่รุ่ยก็เริ่มที่จะรู้จักปฏิเสธเขาแล้วงั้นเหรอ？

ขอเพียงแค่คิดถึงจุดนี้ อารมณ์ของซือถูมู่หรงก็รู้สึกไม่ดีนัก

“ทำไม？” ซือถูมู่หรงจ้องมองไปที่เธอ น้ำเสียงเย็นชา เขาคิดเพียงว่ามีความเป็นไปได้มากว่าเธอจะปฏิเสธเขาเพราะไป๋ยี่รุ่ย แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะกดทับไฟที่อยู่ในใจได้

“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”ในเวลานี้หลิวหยิงนั้นไม่มีอารมณ์จริงๆ ในเวลานี้เธออารมณ์ไม่ดีนัก ไม่มีกะจิตกะใจเลยแม้แต่น้อย

ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ พลางค่อยๆเม้มริมฝีปาก เดิมทีเขาอยากจะถามว่าเป็นเพราะไป๋ยี่รุ่ยหรือไม่ แต่พอคำพูดมาถึงปากเขาก็กลับกดทับไว้แน่น ．

คำพูดเช่นนี้เขาจะถามทำไม เขารู้อยู่แล้วว่าคนที่ใจเธอชอบนั้นคือไป๋ยี่รุ่ย หากเธอตอบว่าเป็นเพราะไป๋ยี่รุ่ยจริงๆ เขาก็คงอยากจะบีบคอเธอให้ตายจริงๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะบีบคอเธอให้ตาย？

“มีลูกให้ผมหนึ่งคน” ซือถูมู่หรงสูดหายใจเข้าลึก พยายามกดทับความรู้สึกโมโหที่อยู่ในใจ เขาก้มศีรษะจูบเธออีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้ดุดันเหมือนคราวที่แล้ว แต่กลับเพิ่มเติมความอ่อนโยนไม่น้อย ริมฝีปากของเขาเคลื่อนมาที่ข้างหูของเธอพลางกระซิบ ：“มีลูกให้ผมหนึ่งคน”

เขาต้องการให้เธอมีลูกให้กับเขาหนึ่งคน เขาได้ยินมาว่า หากผู้หญิงคนหนึ่งมีลูกให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ก็จะจงรักภักดีและอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนั้น

ตอนนี้เพื่อรั้งเธอไว้ เขาสามารถทำได้ทุกเรื่อง อีกทั้งเขาก็ต้องการมีลูกกับเธอจริงๆ

เขาไม่ได้ชอบเด็กมากนัก แต่ว่าหากเป็นลูกที่เกิดจากเขาและเธอ เขาต้องชอบอย่างแน่นอน

“ไม่ อย่า” เมื่อหลิวหยิงได้ยินเรื่องมีลูกเธอก็เกิดการตอบสนองกลับเป็นพิเศษ เรื่องอื่นเธอสามารถอดทนได้ชั่วคราว แต่ว่าเรื่องลูกนั้นไม่ยอมหารืออย่างเด็ดขาด

ในอนาคตเขาต้องแต่งงาน การแต่งงานของเขาก็คงจะเป็นการจับคู่เพื่อประโยชน์ทางธุรกิจ เขาจะต้องขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงาน เมื่อถึงเวลานั้นเด็กจะทำยังไง？

เธอต้องให้ลูกของเธอไร้เกียรติเช่นเดียวกับเธองั้นเหรอ

ไม่ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด

เธอคนเดียวจะเป็นยังไงก็ได้ แต่เธอจะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องมาลำบากเหมือนเธอ

“ทำไมถึงไม่？”ความโกรธที่ซือถูมู่หรงเพิ่งกดทับไว้เมื่อสักครู่นี้ก็กลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง การปฏิเสธของเธอจะรุนแรงกว่านี้อีกไหม？

“ในสัญญาของพวกเราไม่รวมถึงการมีลูก” หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างเงียบๆ เธอรู้ดีว่าเขาเผด็จการและใช้อำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด

มันยากที่จะให้เหตุผลกับเขา หากเป็นเรื่องอื่นแน่นอนว่าเธอคงไม่โต้แย้งเขา แต่ว่าเรื่องของลูกนั้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด

สีหน้าของซือถูมู่หรงขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเธอพูดถึงเรื่องสัญญาอีก ทุกครั้งที่เธอพูดถึงเรื่องสัญญาก็เท่ากับว่ากำลังเตือนเขา ว่าการที่เธออยู่ข้างกายเขาตลอดระยะเวลาห้าปีนี้ก็เป็นเพราะสัญญาฉบับนั้น หากไม่ได้เป็นเพราะสัญญาฉบับนั้น เธอคงไม่อยู่เคียงข้างเขาอย่างแน่นอน

อีกทั้งตอนนี้สัญญาของพวกเขาก็ครบกำหนดแล้ว ทุกครั้งที่เธอเอ่ยถึงก็เท่ากับเธอกำลังเย้ยหยันเขา

“ซือถูมู่หรง ในตอนนั้นสัญญาของพวกเราได้เขียนอย่างชัดเจน ตอนนี้คุณจำเป็นที่จะต้องงี่เง่าด้วยเหรอ” หลิวหยิงคิดได้ว่าการที่เขาไม่ยอมให้เธอจากไป เป็นเพราะความคิดชายเป็นใหญ่ที่ขัดขวางอยู่ ส่วนเรื่องการมีลูกนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้

“ในสัญญานั้นเขียนไว่อย่างชัดเจน ระยะเวลาห้าปีนี้ ทุกเรื่องขึ้นอยู่กับผม”ซือถูมู่หรงนั้นไม่อยากเอาเรื่องนี้มาข่มขู่เธอ แต่ว่าเขาพบว่าตอนนี้มีเพียงเรื่องสัญญาเท่านั้นที่จะสามารถข่มขู่เธอได้ ส่วนเรื่องอื่นนั้นไม่มีประโยชน์

ก่อนหน้านี้เขาใช้ไป๋ยี่รุ่ยข่มขู่เธอแต่ก็ไม่มีประโยชน์ เขาจะใช้วิธีอะไรได้ ทำได้เพียงใช้สัญญาข่มขู่เท่านั้น

“ใช่ ห้าปีมานี้ ฉันก็ทำตามที่คุณบอก” แววตาของหลิวหยิงเป็นประกาย ในสัญญาเขียนไว้แบบนั้นจริงๆ ดังนั้นห้าปีมานี้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยขัดต่อความประสงค์ของเขา

ไม่เพียงแค่จุดจุดนี้ สัญญาทุกข้อ ในระยะเวลาห้าปีมานี้เธอเคารพกฎมาโดยตลอด

เธอไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ว่าทำไมตอนนี้เขาถึงได้ยื่นข้อเสนอนี้

เมื่อซือถูมู่หรงได้ยินคำพูดของเธอ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอเชื่อฟังเขามาโดยตลอด เขาบอกให้เธอทำอะไร เธอก็ทำอย่างนั้น อะไรที่เขาบอกไม่ให้เธอทำเธอก็จะไม่ทำ ดังนั้นห้าปีมานี้ เธอปกปิดลักษณะนิสัยที่แท้จริงของเธอเอาไว้ แน่นอนว่าในใจของเธอคงรู้สึกไม่สบายนัก

“หลายวันก่อนผมเคยพูดว่า มีลูกให้กับผมหนึ่งคน ตอนนั้นสัญญาของพวกเรายังไม่สิ้นสุด” แม้ว่าตอนนี้เขาจะสงสารเธอ แต่เขานั้นรู้ดีว่า ตอนนี้มีเพียงใช้วิธีการนี้เท่านั้นจึงจะสามารถรั้งเธอให้อยู่ข้างกายเขาได้ จะพูดว่าเขาไม่มีเหตุผล บอกว่าเขาเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ ก็ได้ เขาไม่แคร์ทั้งนั้น ขอเพียงแค่สามารถรั้งให้เขาอยู่ข้างกายได้ก็เพียงพอแล้ว

เขายังจำได้แม่นว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมให้เธอไปพบกับไป๋ยี่รุ่ย เธอไม่เห็นด้วย เพราะถึงยังไงก็อยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว แต่เธอกลับปกปิดลักษณะนิสัยที่แท้จริงเอาไว้ เขายังคงรู้จักอารมณ์ของเธอดี

เรื่องที่เธอรับปากเธอจะต้องทำอย่างแน่นอน แต่ว่าเรื่องที่เธอไม่รับปาก เธอก็จะทำตามความต้องการของตน

แต่ตอนนี้สัญญาระหว่างพวกเขาได้จบสิ้นลงแล้ว เขาไม่มีวิธีการใดที่จะผูกมัดเธอไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีการไร้ยางอายเช่นนี้กับเธอ

“ซือถูมู่หรง ทำไมคุณไม่มีเหตุผลเลย ใช่ ตอนที่คุณพูดเรื่องนี้สัญญาของพวกเรายังไม่สิ้นสุด แต่ว่าในตอนนั้นก็เหลือไม่กี่วันแล้ว มีลูกในเวลาไม่กี่วัน แม้ว่าคุณจะไม่มีเหตุผลก็ควรมีขอบเขตบ้าง？” เมื่อหลิวหยิงได้ยินคำพูดที่ไร้เหตุผลของเขาก็ตะลึงงัน สิ่งที่เขาทำเป็นการกระทำของอันธพาลชัดๆ？

“นั้นผมไม่สนใจ ในสัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า ระหว่างที่อยู่ในสัญญาเรื่องทุกอย่างจะต้องเชื่อฟังผม ตอนที่ผมยื่นข้อเสนอว่าจะต้องมีลูกผมเสนอขณะที่ระยะเวลาของสัญญายังไม่สิ้นสุด แน่นอนว่าจะต้องเชื่อฟังผม ดังนั้น คุณจะต้องมีลูกให้กับผม” ซือถูมู่หรงถูกเธอจับไต๋ได้จึงทำตัวเป็นอันธพาลอย่างโจ่งแจ้ง เพราะถึงยังไงขอเพียงมีลูกและสามารถรั้งเธอไว้ข้างกายได้ก็เพียงพอแล้ว

“ฉันขี้เกียจจะพูดกับคุณแล้ว”หลิวหยิงรู้สึกรำคาญ คนคนนี้ไร้เหตุผลสิ้นดี อันธพาลที่สุด เธอรู้ดีว่าหากจะคุยกับซือถูมู่หรงโดยใช้เหตุผลนั้นเป็นเรื่องที่ยาก ยากมากที่จะเข้าใจ แต่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าซือถูมู่หรงจะอันธพาลขนาดนี้

“ดี ไม่พูดแล้ว พวกเราทำกันเถอะ มีลูกพูดอย่างเดียวไม่ได้ ทำอาศัยทำ”ในเวลานี้ซือถูมู่หรงโกรธเป็นอย่างมาก เพราะถึงยังไง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ลูกเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

แน่นอนหากต้องการมีลูกสิ่งที่ต้องทำนั้นสำคัญมาก

ซือถูมู่หรงยังไม่ทันพูดจบ ก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาขึ้นตึก เขานึกขึ้นมาได้ว่าเธอนั้นขี้อายมาโดยตลอด แม้ว่าจะอยู่กับเขามาห้าปีแล้ว แต่สำหรับเรื่องนี้เธอก็ยังขี้อายอยู่

ดังนั้น เขาไม่ทำข้างล่าง เขาอุ้มเธอขึ้นไปข้างบนตึก

“ซือถูมู่หรง คุณปล่อยฉันลงมานะ ฉันไม่ต้องการ……”หลิวหยิงช็อกจนแทบหายใจไม่ออก จากนั้นสัญชาตญาณก็ต่อสู้：“ปล่อยฉันลงมา ฉันไม่อยากมีลูกให้กับคุณ”

“อึม ผมไม่รีบ พวกเราค่อยๆ ก็ได้ ปีแรกไม่มี ก็ปีที่สอง ปีที่สองไม่มี ก็ห้าปี สิบปี ได้ทั้งนั้น ผมไม่รีบ สามารถรอได้” ใช่ สำหรับซือถูมู่หรงแล้ว การมีลูกนั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด การที่เขาต้องการให้เธอมีลูกให้กับเขา นั้นมีจุดประสงค์ที่สำคัญคือต้องการรั้งให้เธออยู่ข้างกายเธอ

อาจจะพูดได้ว่าการมีลูกนั้นเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่เขาคิดขึ้นได้เพื่อรั้งเธอให้อยู่ข้างกาย

ดังนั้นเขาไม่รีบจริงๆ เขาไม่รังเกียจหากต้องการค่อยเป็นค่อยไป ห้าปี สิบปี ตลอดชีวิตก็ไม่มีปัญหา

“ซือถูมู่หรง คุณมันอันธพาล” หลิวหยิงโกรธมาก อดไม่ได้ที่จะกำหมัดขึ้นมาแล้วชกเขาอย่างแรง

แต่ว่าเห็นได้อย่างชัดเจนว่าน้ำหนักมือของเธอนั้นไม่ส่งผลใดกับซือถูมู่หรงเลย！！