ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1566 เขาโหดเหี้ยมเกินไป （1）
คุณแม่หลิวก็เห็นเรื่องราวบางอย่างมามากเช่นกัน ดังนั้น ในตอนนั้นคุณแม่หลิวเข้าใจเรื่องทุกอย่างกระจ่างชัดแล้ว！！
มือหลิวหยิงที่ถือโทรศัพท์กำแน่น แน่นจนเกือบจะทำให้โทรศัพท์เปลี่ยนรูป ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ที่แท้ซือถูมู่หรงก็ทำแบบนั้นจริงๆ
ซือถูมู่หรงจะต้องเลวขนาดไหนถึงทำแบบนี้ได้ ซือถูมู่หรงเห็นเธอเป็นอะไร？
ในเวลานี้ หลิวหยิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนนั้นรู้สึกยังไงกันแน่ โกรธ โมโห หรือว่าเสียใจ？
เธอไม่รู้ เธอไม่รู้จริงๆ เธอรู้เพียงว่า ห้าปีมานี้ สิ่งที่เธอทำนั้นกลายเป็นเรื่องตลก เป็นเรื่องตลกมากเลยทีเดียว
ทุกอย่างล้วนน่าขบขัน น่าเสียดสี
“แม่ ทำไมแม่ต้องปิดบังลูกด้วย？ทำไมแม่ต้องเชื่อฟังคุณนายซือถู ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าซือถูมู่หรงเป็นคนที่ทำให้พ่อต้องตาย ทำไมแม่ต้องปิดบังลูกด้วย？”เกี่ยวกับจุดนี้ หลิวหยิงไม่เข้าใจ ในเมื่อตอนนั้นแม่ก็เห็นทุกอย่าง ในเมื่อแม่ก็รู้ว่าซือถูมู่หรงเป็นคนทำให้พ่อต้องตาย ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ต้องรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างซือถูมู่หรงเป็นคนวางแผน
แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกเธอล่ะ ยังให้เธออยู่ข้างกายซือถูมู่หรงนานถึงห้าปี？
“ในตอนนั้น คุณนายซือถูมาหาแม่ ในเมื่อสัญญาฉบับนั้นเซ็นแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ลูกจำต้องทำตามที่ระบุไว้ในสัญญา สำหรับการตายของพ่อลูกไม่เกี่ยวข้องใดกับซือถูมู่หรง” ในเวลานี้เมื่อคุณแม่หลิวพูดถึงเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“หล่อนบอกว่าไม่เกี่ยวข้องก็ไม่เกี่ยวข้องงั้นเหรอ？หากซือถูมู่หรงไม่ได้นำสัญญาฉบับนั้นไปให้พ่อดู พ่อก็คงจะไม่ตาย”จู่ๆหลิวหยิงก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ อดไม่ได้ที่จะคำราม
พวกเขารังแกคนอื่นเกินไป รังแกคนอื่นเกินไปจริงๆ ซือถูมู่หรงทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้น แต่คุณนายซือถูกลับไปข่มขู่แม่ของเธอ
“ตอนนั้นแม่ก็รู้สึกโกรธมาก แม่ก็ถามหล่อนแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่าหล่อนพูดว่า ขอเพียงแค่ซือถูมู่หรงต้องการ ไม่มีอะไรที่ทำไม่สำเร็จ รวมไปถึงเรื่องของลูก ซือถูมู่หรงต้องการให้ลูกไปอยู่ข้างกาย แน่นอนว่าจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกมาอยู่ข้างกายให้ได้ ไม่มีใครสามารถขัดขวางเรื่องนี้ได้ คุณนายซือถูยังพูดอีกว่า หากแม่บอกเรื่องทั้งหมดกับลูก ไม่เพียงแต่ไม่สามารถช่วยลูกได้ แต่กลับทำร้ายลูก”
“จะทำร้ายฉันได้ยังไง หากตอนนั้นแม่บอกฉัน ฉันก็จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะออกห่างจากเขา”ในเวลานี้อารมณ์ของหลิวหยิงไม่สามารถควบคุมได้ ดูออกว่าเธอโกรธมาก แต่ไม่รู้ว่าโกรธตัวเองหรือว่าโกรธคุณแม่หลิว หรือว่าโกรธซือถูมู่หรงกันแน่
“หยิงเอ๋อร์ไม่มีประโยชน์หรอก ตอนนั้นแม้ว่าลูกจะพยายามขนาดไหน แต่ว่าซือถูมู่หรงไม่ยอมให้ลูกจากไป ลูกก็คงจากไปไม่ได้ ในตอนนั้นเขาตัดสินใจแล้วว่าต้องการให้ลูกอยู่ข้างกายเขา……” น้ำเสียงของคุณแม่หลิวสะอื้นขึ้นเล็กน้อย ：“แม่รู้นิสัยของลูกดี หากตอนนั้นแม่บอกความจริงกับลูก ลูกก็คงจะสู้กับซือถูมู่หรงอย่างสุดกำลัง แต่ว่าลูกไม่ทางชนะซือถูมู่หรงได้หรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นผลลัพธ์ก็มีเพียงอย่างเดียวคือ ลูกจะต้องตาย แม้ว่าซือถูมู่หรงจะไม่ได้ฆ่าลูก เพื่อการหลบหนีของลูกเองลูกก็อาจจะฆ่าตัวตายได้ แม่ไม่อยากให้ลูกต้องตาย และก็ให้ลูกตายไม่ได้ด้วย ……”
“หยิงเอ๋อร์แม่ทำไปไม่ได้เป็นเพราะเชื่อฟังคำพูดของคุณนายซือถู และไม่ได้เป็นเพราะแม่ถูกหล่อนข่มขู่ แต่แม่ทำเพื่อลูก ทำเพื่อลูก！”ไม่มีแม่คนไหนไม่เข้าใจลูก ตอนนั้นไม่ใช่ว่าคุณแม่หลิวไม่อยากบอกหลิวหยิง แต่เป็นเพราะว่าหล่อนไม่กล้า
หลิวหยิงนิ่งเงียบ แม่พูดถูก หากตอนนั้นแม่บอกความจริงกับเธอ เธอก็คงสู้ตายกับซือถูมู่หรง แม้ว่าเธอจะต้องตายเธอก็จะไม่ยอมอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงอย่างเด็ดขาด
และในตอนนั้นซือถูมู่หรงคงไม่ยอมให้เธอจากไปเป็นแน่ ดังนั้นก็คงเป็นอย่างที่แม่ของเธอพูดทั้งหมด หากตอนนั้นแม่บอกความจริงกับเธอ ทางเลือกเดียวที่เธอเหลืออยู่ก็คือความตาย
ตอนนั้นแม่คิดถึงจุดนี้ จึงได้ปิดบังเธอ
“แม่ ลูกอยากให้ตอนนั้นแม่บอกลูกมากกว่า ตอนนี้พอลูกนึกถึงเวลาตลอดห้าปีที่ลูกต้องอยู่กับเขา และเรื่องนี้ยังทำให้พ่อต้องตาย ลูกนั้นทุกข์ทรมานกว่าใคร” ในที่สุดน้ำตาของหลิวหยิงก็ไม่สามารถอัดกลั้นไว้ได้พลางพรั้งพรูออกมา หากเธอสามารถเลือกได้ เธออยากเลือกที่จะทราบความจริงตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน แม้ว่าต้องตายก็ตาม
“หยิงเอ๋อร์แม่ไม่คิดว่าหล่อนจะบอกลูก เดิมทีคิดว่าจะไม่ให้ลูกรู้ความจริงเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต เพราะเมื่อห้าปีผ่านไปลูกก็จะสามารถจากไปได้ จากนั้นก็ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่แม่ไม่รู้เลยว่าคนของบริษัทตระกูลซือถูพวกเขาจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ แม่คิดไม่ถึงว่าคุณนายซือถูจะบอกความจริงกับลูกในตอนนี้”เมื่อคุณแม่หลิวได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกสาวก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา：“ทำไมถึงได้มีคนโหดเหี้ยมขนาดนี้？ทำไมหล่อนต้องบอกลูก？ทำไมหล่อนถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ หล่อนมีมโนธรรมบ้างหรือเปล่า”
“ทั้งๆที่เรื่องราวก็จบลงแล้ว สัญญาห้าปีก็สิ้นสุดลงแล้ว แต่หล่อนกับบอกเรื่องนี้กับลูกในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าหล่อนจงใจ หล่อนไม่อยากปล่อยลูกไป”คุณแม่หลิวยิ่งพูดยิ่งโมโห ยิ่งพูดยิ่งตื่นตัว：“แม่มันโง่จริง แม่มันโง่จริงๆ แม่ควรคิดได้ตั้งแต่แรก หากเป็นเช่นนี้สู้บอกลูกตั้งแต่ตอนนั้นเสียดีกว่า”
“เดิมทีแม่คิดว่าลูกไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผ่านมาห้าปี ทุกอย่างได้จบสิ้นลงแล้ว ตอนแรกที่ลูกตั้งใจช่วยพ่อของลูก พ่อของลูกก็ถูกช่วยออกมาแล้ว แม่ก็แค่ต้องการให้ลูกคิดว่าสิ่งที่ลูกเสียได้รับการตอบแทนกลับคืนมาแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ลูกจะได้ไม่ต้องเสียใจ แต่ว่าทำไม？ทำไมถึงได้บอกความจริงกับลูกตอนนี้ ทำไมพวกเขาถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้？”ขณะที่คุณแม่หลิวพูดสิ่งเหล่านี้ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
“ตอนนี้ควรทำยังไง？ควรทำยังไง？”คุณแม่หลิวเข้าใจลูกสาวของตัวเองเป็นอย่างดี ดังนั้นตอนนี้หล่อนเป็นกังวลอย่างมาก กลัวว่าลูกสาวของตนเองจะทำเรื่องไม่ควรทำ
“หยิงเอ๋อร์ลูกมาต่างประเทศดีไหม？ลูกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ดีไหม？”ตอนนี้คุณแม่หลิวต้องการเพียงขัดขวางเรื่องไม่ดีที่จะเกิดขึ้นเรื่องราวในปีนั้นได้ผ่านมาแล้ว จะถูกหรือผิดก็ไม่อยากขุดคุ้ยแล้ว ตอนนี้หล่อนต้องการเพียงให้ลูกสาวอยู่อย่างสงบสุข
ในใจของคุณแม่หลิวกระจ่างชัด พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกนั้นของบริษัทตระกูลซือถู คนของบริษัทตระกูลซือถูใช้เพียงนิ้วมือเดียวก็สามารถบีบให้พวกเธอตายได้ เมื่อห้าปีก่อนหล่อนก็ชัดเจนในจุดจุดนี้เป็นอย่างดีแล้ว
ดังนั้นหล่อนจึงไม่ได้บอกความจริงกับลูกสาว ตอนนั้นสามีของหล่อนตายไปแล้ว หล่อนต้องการเพียงปกป้องลูกสาวของหล่อน เพื่อลูกสาวและลูกชายแล้วหล่อนสามารถทนต่อความไม่เป็นธรรมได้ทั้งหมด หล่อนยังสามารถทนต่อความอัปยศอดสูได้อีกด้วย ห้าปีแล้ว หล่อนอดทนมาห้าปีแล้ว เดิมทีหล่อนคิดว่าทุกอย่างได้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อครบห้าปีลูกสาวของหล่อนก็เป็นอิสระแล้ว ลูกสาวของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นห้าปีแห่งการยืนหยัดของหล่อนก็คุ้มค่าแล้ว
หล่อนรู้ว่าหลายวันมานี้สัญญาได้สิ้นสุดลงแล้ว หล่อนคำนวณเวลาเพื่อโทรหาลูกสาว อยากให้ลูกสาวมาต่างประเทศ ตอนนั้นหล่อนก็เป็นกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น
แต่ว่าตอนนั้นหลิวหยิงบอกหล่อนว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เพราะว่าหล่อนได้ปกปิดความลับเมื่อห้าปีก่อนไว้ ดังนั้นตอนนั้นจึงไม่ได้ถามซักไซ้ หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
“ไม่ ตอนนี้ลูกยังไปไม่ได้” หลิวหยิงพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา เธอไม่รู้ความจริงเรื่องนี้ดีแล้ว หากเธอรู้เรื่องนี้แล้วค่อยถามให้กระจ่าง
เธอต้องการถามเรื่องนี้กับซือถูมู่หรงให้ชัดเจน
“หยิงเอ๋อร์ลูกอย่าผลีผลาม อย่าทำเรื่องที่อันตราย พวกเราสู้คนของบริษัทตระกูลซือถูไม่ได้หรอก เรื่องในอดีตปล่อยผ่านไปเถอะ ลูกมาที่นี่ พวกเรามาเริ่มต้นชีวิตกันใหม่เถอะ ลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้ แม่ไม่ยอมให้ลูกเป็นอะไรไปแน่”สิ่งที่คุณแม่หลิวเป็นกังวลมากที่สุดก็คือเรื่องนี้ ในเวลานี้คุณแม่หลิวได้ยินคำพูดของหลิวหยิง กลัวเพียงแค่หัวใจจะเต้นออกมา ตอนนี้หล่อนแทบอยากจะบินเพื่อพาลูกสาวไป
หล่อนควรกลับไปตั้งนานแล้ว ตอนที่สัญญาสิ้นสุดลงหล่อนควรพาลูกสาวจากไป หล่อนไม่ควรเป็นกังวลว่าลูกสาวจะรู้เรื่องเมื่อห้าปีก่อนแล้วลังเลตัดสินใจไม่ได้
“แม่ แม่วางใจเถอะ ลูกไม่เป็นอะไร ลูกก็แค่อยากถามเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจน”หลิวหยิงค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ
เพราะหลับตาเพื่อไม่ให้มีการเคลื่อนไหว เธอกลั้นน้ำตาที่ไม่ให้ร่วงหล่นแล้วไหลออกมาอีกครั้ง
เธอจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็จะต้องได้รับคำตอบจากซือถูมู่หรง
“หยิงเอ๋อร์อย่าไปถามเลย เรื่องผ่านมาแล้ว ให้ผ่านไปเถอะ อย่าได้สนใจอีกเลย แม่ต้องการให้ลูกอยู่อย่างสงบสุข แม่จะไม่ยอมให้ลูกเป็นอะไรไป หากลูกเป็นอะไรไป แม่ก็คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้”ในใจของคุณแม่หลิวไม่มีความเกลียด ไม่ได้กล่าวโทษ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ต้องการทวงความยุติธรรมกลับคืนมาให้สามี หล่อนจะไม่ยอมให้ลูกสาวและลูกชายของตนต้องเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันอย่างเด็ดขาด！！
“แม่ ลูกไม่สามารถ ไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลูกจำเป็นต้องไปถามซือถูมู่หรงให้ชัดแจ้ง”หลิวหยิงหลับตาลงทั้งสองข้าง น้ำตายังคงไหลไม่หยุด มือที่ถือโทรศัพท์อยู่กำแน่น นิ้วที่จับแน่นสั่นตลอดเวลา！