ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1572 ถามให้ชัดเจน (1)

เขาจ้องหลิวหยิง เหมือนว่าจะถลอกเปลือกของหลิวหยิงออกมาเลย เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดมาก หัวใจของเขาถูกถลอกออกเป็นชิ้นๆ เหมือนว่าจะแตกสลายเป็นเศษผงเลย!!

เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนคนหนึ่งจะสามารถมีแรงอาฆาตได้ขนาดนี้ เขารู้สึกว่าหากเขาปล่อยให้เธอพูดต่อไป เขาคงจะถูกฆ่าตายเพราะคำพูดของเธอ

เขาก็ไม่เคยคิดว่าผู้หญิงของเขาจะทำร้ายเขาแบบนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตามเขามาห้าปี ถึงแม้ว่าไม่ชอบเขา จำเป็นต้องโหดร้ายถึงขั้นนี้เลยเหรอ?

“ฉันเคยพูดแล้ว เธออยากอยู่กับเขา เป็นไปไม่ได้แน่นอน” ซือถูมู่หรงกัดฟันแน่ ขณะนี้สามารถได้ยืนเสียงเสียดสีระหว่างฟังอย่างชัดเจน

เธออยากจะรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเพื่อไป๋ยี่รุ่ย? เธออยากจะอยู่กับไป๋ยี่รุ่ย? เป็นไปไม่ได้แน่นอน

“นายอย่าลืมสิ สัญญาของพวกเราจบลงแล้ว ครบกำหนดห้าปีแล้ว ระหว่างพวกเราจบลงแล้ว ตอนนี้นายไม่สามารถควบคุมฉันได้แล้ว” หลิวหยิงหัวเราะอย่างดูถูกในใจ เขามีสิทธิ์อะไรไม่อนุญาต เขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเธอ?

มิสิทธิ์อะไร?

“ยังไม่จบ ยังไม่มีลูก……” ตอนนี้ซือถูมู่หรงต่อต้านที่เธอพูดถึงเรื่องนี้ที่สุดแล้ว และตอนนี้เขาเองก็รู้ หากเธออยากจะจากไปจริงๆ เขาไม่มีเหตุผลที่จะสามารถห้ามเธอไว้ได้เลย

“คลอดลูก? หลังจากนั้นล่ะ?” หลิวหยิงในตอนนี้ได้ยินเขาพูดถึงเรื่องสัญญาก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนนำมีดมาขยี้หัวใจเธออย่างรุนแรง และเขาในขณะนี้กลับยังพูดถึงเรื่องลูกกับเธอ

เขายังอยากให้เธอคลอดลูกให้เขา? หลังจากที่คลอดลูกแล้วล่ะ?

เขายังอยากรอให้เธอคลอดลูก แล้วแยกทางเธอกับลูกอย่างโหดร้ายใช่ไหม?

ใช่ นี่เป็นวิธีการแก้แค้นที่โหดร้ายมากจริงๆ

ระยะเวลาห้าปียังไม่พอเหรอ? การแก้แค้นในห้าปียังไม่พอเหรอ เขากลับยังอยากให้เธอคลอดลูกมาแก้แค้นเธออีก?

“คลอดลูกแล้วก็เลี้ยงให้โตไง” ซือถูมู่หรงตะลึงงันไปเลย จากนั้นก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามแบบนี้ ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าคำถามนี้เธอถามได้แปลกมาก คลอดลูกแล้วก็เลี้ยงให้โตไง ไม่เช่นนั้นจะทำอะไรได้อีก?

“เลี้ยงให้โต?” หลิวหยิงหัวเราะอย่างเสียดสี ใช่ คลอดออกมาแล้วก็ต้องเลี้ยงดูให้เติบโตอยู่แล้ว เขาซือถูมู่หรงไม่ได้ขาดแคลนเงินที่จะเลี้ยงลูก ไม่ว่ายังไงแล้วก็เป็นลูกแท้ๆ ของเขา

สำหรับเธอล่ะ?

เธอคือลูกสาวศัตรูของซือถูมู่หรงอยู่แล้ว แน่นอนว่าซือถูมู่หรงไม่มีทางใส่ใจความรู้สึกของเธอ ไม่ ซือถูมู่หรงต้องการให้เธอเจ็บปวด อยากจะให้เธอมีชีวิตอย่างทรมาน

“ซือถูมู่หรง ยังไม่พอเหรอ?” หลิวหยิงในขณะนี้รู้สึกเจ็บปวดอย่างไร้เรี่ยวแรง ห้าปีแล้ว ยังไม่พอเหรอ? ทำไมเขายังไม่ปล่อยเธอไปอีก?

“อะไรนะ?” ซือถูมู่หรงขมวดคิ้ว ชัดเจนเลยว่าไม่เข้าใจคำพูดที่ไม่มีต้นไม่มีปลายของเธอ

“ซือถูมู่หรง ฉันถามนายนะ ทำไมตอนนั้นนายต้องให้ฉันอยู่ข้างกายนายห้าปี?” หลิวหยิงกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อที่จะถามเรื่องเมื่อห้าปีก่อนให้ชัดเจน จริงๆ แล้วตอนแรกเธอยังคิดอยู่ว่าซือถูมู่หรงไม่มีทางโหดร้ายขนาดนี้ แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้ว่าหากเธอจะหนีคงไม่มีประโยชน์ ดังนั้น สุดท้ายก็ต้องถามให้ชัดเจน

“หืม?” ซือถูมู่หรงขมวดคิ้วเบาๆ เขารู้สึกว่าคำถามของเธอยิ่งอยู่ยิ่งแปลก แน่นอนว่าคำถามนี้ของเธอก็ไม่ได้ตอบยาก เขาสามารถพูดได้ว่าตอนนั้นเธอเป็นคนมาหาเขาเอง

ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดประโยคแบบนั้นออกมา

“ทำไมถึงไม่ตอบ? มีลับลมคมใน ไม่กล้าตอบ” หลิวหยิงในตอนนี้มองซือถูมู่หรงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อกี้เธอเห็นอย่างชัดเจนเลยว่านัยน์ตาของซือถูมู่หรงมีความตั้งใจที่จะหลบหนี

และการหลบหนีของซือถูมู่หรงในตอนนี้ก็ทำให้ในใจของหลิวหยิงมีคำตอบแล้ว หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องปิดบังในตอนนั้น นิสัยเกรี้ยวกราดของซือถูมู่หรงไม่มีทางมีการตอบสนองแบบนี้แน่นอน

“เธออยากพูดอะไร?” ซือถูมู่หรงได้ยินประโยคนี้ของเธอแล้ว ก็รู้สึกหัวใจเหมือนตกลงเหว นัยน์ตาอึมครึมลงทันที คำพูดนี้ของเธอหมายความว่าอะไร?

เธอรู้อะไรบางอย่างเหรอ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีทางรู้แน่นอน เรื่องในตอนนั้นมีคนรู้ไม่เยอะ มีเพียงแต่คุณแม่ของเธอ

และในตอนนั้นคุณแม่ของเธอก็ไม่ได้บอกเธอ ตอนนี้ยิ่งไม่มีทางบอกเธอแล้ว

หลิวหยิงมองดูซือถูมู่หรงแต่ภายในใจกลับหนักแน่นมาก ซือถูมู่หรงที่เกรี้ยวกราดมาโดยตลอด ณ ขณะนี้กลับไม่กล้าตอบคำถามของเธอตรงๆ?

นี่เป็นเพราะมีความรู้สึกผิดไม่ใช่เหรอ?

“ทำไมตอนนั้นในต้องให้ฉันเซนต์สัญญาแบบนั้น” ถึงแม้ว่าตอนนี้ในใจของหลิวหยิงจะมีคำตอบแล้ว ทว่าเธอก็ยังอยากให้ซือถูมู่หรงยอมรับกับปากตนเอง

“ฉันยอมรับว่าใบสัญญาฉบับนั้นมีความเกินไป ตลอดห้าปีมานี้ฉันก็ไม่ได้บังคับให้เธอทำตามในใบสัญญา……” ในใจของซือถูมู่หรงในตอนนี้มีความรู้สึกไม่ค่อยดีเพิ่มขึ้น ทว่าสีหน้าของเขาไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ สำหรับเรื่องในตอนนั้นเขาไม่ได้พูดถึงเลย

“ฉันถามว่าทำไมนายต้องให้ฉันเซนต์ใบสัญญาแบบนั้น” หลิวหยิงพูดตัดคำพูดของเขาเลย เธอไม่อยากให้เขาหลบหนี

ซือถูมู่หรงเม้มริมฝีปากขึ้น ไม่ได้ตอบ เพราะว่าตอนนี้เธอถามตรงขนาดนี้ ชัดเจนเลยว่ามีเป้าหมายอยู่ นี่ทำให้เขาต้องเกิดความสงสัยว่าเธอรู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า

“เพื่อที่จะเหยียดหยามฉัน?” หลิวหยิงเห็นว่าเขาไม่ตอบ ริมฝีปากก็มีรอยยิ้มเสียดสีเพิ่มขึ้น นี่เขาไม่กล้าตอบแล้วเหรอ?

“หลิวหยิง ใบสัญญาในตอนนั้นคือความผิดของฉัน ฉันขอโทษ” ซือถูมู่หรงได้ยินคำพูดนี้ของหลิวหยิงแล้วก็โล่งอกไปที หากเธอแค่ใส่ใจในเรื่องนี้ งั้นปัญหาก็ไม่ได้มาก

ไม่ว่ายังไงแล้วนี่ก็เป็นเรื่องที่ชัดเจนที่สุดเมื่อห้าปีก่อน และคือเรื่องที่เธอรู้ตั้งนานแล้ว เขาไม่ได้กังวลว่าเธอจะงอแงกับเขาเพราะเรื่องนี้

ริมฝีปากของหลิวหยิงเผยรอยยิ้มที่เสียดสีเพิ่มขึ้น ถึงเวลานี้แล้วเขายังอยากจะโกหกเธออีก ยังอยากจะหลอกลวงเธออีก เธอดูแล้วโง่ขนาดนั้น ซื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?

“หรือไม่จริงๆ แล้วตอนนั้นนายยังมีเป้าหมายอื่น……” หลิวหยิงจ้องตรงไปทางเขาเลย น้ำเสียงมีความเย็นชาแฝงอยู่ เธอตั้งใจหยุดไปชั่วครู่

หลิวหยิงเห็นอย่างชัดเจนว่าในตอนที่เขาได้ยินประโยคนี้ของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลิวหยิงแอบสูดหายใจลึก จากนั้นก็พูดออกมาทีละคำว่า “อย่างเช่นใช้มันไปฆ่าพ่อของฉัน”

ขณะนี้เธอใช้คำว่าฆ่าโดยตรงเลย ตรงมาก โหดร้ายมาก ทว่านี่คือความจริง

ตอนนั้นซือถูมู่หรงใช้ใบสัญญาที่เธอเซนต์ไว้ไปฆ่าพ่อของเธอ

“เธอ?” ซือถูมู่หรงเบิกตาโตกว้าง ในความอึ้งมีความกระวนกระวายแฝงอยู่ “ใครบอกอะไรกับเธอ?”

น้ำเสียงของซือถูมู่หรงในตอนนี้สูงขึ้นอย่างชัดเจน และมีความดุร้ายโหดที่ทำให้น่าตกใจแฝงอยู่

ซือถูมู่หรงไม่ได้อธิบาย ไม่ได้ปฏิเสธ คำถามของเขาในตอนนี้ชัดเจนเลยว่าเขายอมรับแล้ว

หลิวหยิงรู้สึกว่าตอนนั้นทั้งตัวของเธอเหมือนน้ำแข็ง ราวกับว่าถูกโยนเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง เย็นแข็งจนไม่เหลืออุณหภูมิใดๆ ก่อนหน้านี้เธอยังมีความหวังเล็กๆ น้อยๆ หรือเรื่องพวกนั้นซือถูมู่หรงไม่ได้ตั้งใจวางแผน หรือว่าซือถูมู่หรงไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น

ทว่าการตอบสนองของซือถูมู่หรงในตอนนี้บอกกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า เธอมีความหวังกับซือถูมู่หรงนั้นเธอช่างโง่เกินไปแล้วจริงๆ

“ประธานซือถู สำหรับเรื่องนี้ นายไม่อธิบายหน่อยเหรอ?” หลิวหยิงขยับริมฝีปากเล็กน้อย เธออยากหัวเราะ ทว่าหน้าตาของเธอในตอนนี้กลับดูแน่ยิ่งกว่าตอนร้องไห้

จริงๆ แล้วเธอรู้ เรื่องราวชัดเจนมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายแล้ว

ซือถูมู่หรงมองเธอ ริมฝีปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร เรื่องเมื่อห้าปีก่อนเขาไม่อยากให้เธอรู้มาโดยตลอด

ทว่าตอนนี้เธอรู้แล้ว งั้นเขาก็ไม่สามารถโกหกเธอต่อได้แล้ว

“ดังนั้น ทั้งหมดนี้นายก็วางแผนเอาไว้แล้ว นายตั้งใจวางแผนให้ฉันไปหานาย นายให้ฉันอยู่กับนายห้าปี สัญญาว่าจะช่วยพ่อของฉัน จากนั้นนายก็ให้ฉันเซนต์ใบสัญญานั้น นำใบสัญญานั้นไปฆ่าพ่อฉัน นายวางแผนทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี นายไม่ได้จะช่วยพ่อของฉัน แต่ว่าจะฆ่าท่าน และฉันก็แค่การโจมตี ก็แค่เครื่องมือแก้แค้นของนาย” เขาไม่พูด หลิวหยิงช่วยพูดแทนเขา ดูเหมือนว่าสิ่งที่คุณนายซือถูพูดจะเป็นความจริง

“ฉันไม่ได้คิดว่า……” ซือถูมู่หรงกลืนน้ำลาย ยังอยากจะอธิบายอีก ตอนนั้นเขาได้นำใบสัญญานั้นให้พ่อของเธอดู ทว่าเขาคิดไม่ถึงว่าพ่อของเธอเห็นใบสัญญาแล้วก็เสียชีวิตเลย

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอยากจะฆ่าพ่อของเธอ แน่นอนว่า เขาก็ไม่มีทางปล่อยพ่อของเธอไปอยู่แล้ว

“นายไม่ได้คิดอะไร? ไม่ได้คิดอยากจะหลอกใช้ฉัน? ไม่ได้คิดอยากจะหลอกใช้ฉันไปฆ่าพ่อของฉัน ให้ฉันกลายเป็นฆาตกรทางอ้อมที่ฆ่าพ่อฉัน” หลิวหยิงพูดคัดคำพูดของเขาเลย ประโยคนี้หลิวหยิงพูดตะโกนออกมา เธอเก็บกดมานานมากแล้ว จะระเบิดแตกออกแล้ว

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ” นัยน์ตาของซือถูมู่หรงหม่นหมองลง เขายื่นมือไปจับมือของเธอ

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย ล้วนเป็นความผิดของเขา เธอไม่ได้ผิด เธอไม่ควรจะแบกรับความผิดไว้บนตัวของตนเอง ดังนั้นในเรื่องนี้เธอบริสุทธิ์มากที่สุด เธอถูกเขาบังคับดึงเข้ามาเอง