ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1576 เขายอมแพ้แล้ว? (1)

นัยน์ตาของหลิวหยิงเปล่งประกายขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เธอเห็นความตื่นเต้นของซือถูมู่หรงอย่างชัดเจน ถึงขั้นมีความกลัวด้วย ซือถูมู่หรงกำลังตื่นเต้น? กำลังกลัว?

เพราะเธอดังนั้นจึงตื่นเต้น จึงกลัวเหรอ?

แต่ว่านี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?

ซือถูมู่หรงโกหกเธอแท้ๆ ซือถูมู่หรงหลอกใช้เธอมาโดยตลอดแท้ๆ ระหว่างเธอและซือถูมู่หรงมีความแค้นที่บาดหมางกันในสายเลือดแท้ๆ

ซือถูมู่หรงได้แต่ทรมานเธอ ได้แต่เหยียดหยามเธอ จะเป็นห่วงเธอได้ยังไง เธอมองผิดไปแล้วแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ!!

ซือถูมู่หรงน่าจะกังวลเกี่ยวกับการที่เธอเสียชีวิตในสถานที่ของเขา ไม่ว่ายังไงแล้วซือถูมู่หรงจะเก่งแค่นี้ หากมีคนเสียชีวิตขึ้นมาจริงๆ ก็ลำบากมากเช่นกัน

ดังนั้นเมื่อกี้ซือถูมู่หรงต้องกังวลสิ่งนี้แน่นอน

ขอแค่ซือถูมู่หรงกังวลและกลัว งั้นเธอก็มีโอกาสจากไป เป็นผลประโยชน์ต่อเธอ

มีเปอกผลไม้ในมือของหลิวหยิงแนบชิดติวกับคอของตนเองเลย เธอใช้แรงมากแล้วจริงๆ ความคมของมีดลึกเข้าไปในเนื้อแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เนื้อยังไม่ถูกบาด ทว่าขอแค่ใช้แรงอีกนิด คอของเธอก็จะถูกบาดจนเป็นแผล

หัวใจดวงหนึ่งของซือถูมู่หรงถูกกระตุ้นขึ้นทันที เขารู้สึกว่าหัวใจดวงตาจะตกลงสู่ตาตุ่มแล้ว นัยน์ตาคู่หนึ่งของเขาจับจ้องไปยังมีดปอกผลไม้ที่อยู่ในมือของเธอ ความกังวลและความกลัวที่อยู่ในนัยน์ตาไม่สามารถปกปิดได้ในตอนนี้

เขากังวลว่าเธอจะไม่ทันระวังทำเอาตัวเองบาดเจ็บจริงๆ

“เธอวางมีดปอกผลไม้ลง” น้ำเสียงของซือถูมู่หรงสูงขึ้น ฟังแล้วดูมีอำนาจ ทว่าหากตั้งใจฟังดีๆ จะฟังออกว่าน้ำเสียงในตอนนี้ของเขามีความอ่อนแอแฝงอยู่

“ซือถูมู่หรง ระหว่างเราจบลงแล้ว ระยะเวลาห้าปีมากพอแล้ว พอแล้วจริงๆ” จริงๆ แล้วมือของหลิวหยิงในตอนนี้มีความสั่นเล็กน้อย ทว่าเธอควบคุมตนเองอยู่ตลอด เธอไม่อยากใช้ชีวิตดั่งตลอดห้าปีนี้อีกแล้ว

เธอและซือถูมู่หรงมีการแลกเปลี่ยนกันอยู่แล้วแต่แรก เบื้องหลังของการแลกเปลี่ยนในตอนนี้ทุกอย่างเป็นเรื่องปลอม ซือถูมู่หรงเป็นคนวางแผนขึ้นมา ระยะเวลาห้าปีสำหรับเธอมันมากพอแล้ว เธอไม่สามารถแบกรับได้มากไปกว่านี้แล้ว

“ซือถูมู่หรง ฉันไม่มีทางอยู่ข้างกายของนายต่อไปได้ นายอย่าบังคับฉัน หากนายบังคับฉัน งั้นฉันยอมตาย เรื่องห้าปีนี้ ความจริงในเบื้องหลังพวกนี้ทำเอาฉันจะระเบิดอกแตกแล้ว ทำเอารับไม่ไหวแล้ว ดังนั้นนายอย่ามาบังคับฉัน” คำพูดนี้ของหลิวหยิงไม่เพียงแต่ข่มขู่ซือถูมู่หรง นี่คือความจริง ในวินาทีที่เธอรู้ความจริง ทั้งคนของเธอจะระเบิดอกแตกแล้ว

“หลิวหยิง ให้โอกาสฉัน ให้ฉันจัดการ ฉันรับรองว่าจะจัดการทุกอย่างเป็นอย่างดี” ซือถูมู่หรงแอบสูดหายใจ พยายามอยากให้ตนเองเงียบสงบ ทว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาไม่สามารถเงียบสงบลงได้ ทว่าตอนนี้เขาเข้าในจุดนี้เป็นอย่างดี

เขาห้ามให้เธอจากไป เพราะว่าหากวันนี้ให้เธอจากไปแล้ว เขาคิดว่าอยากให้เธอกลับมาอีกเกรงว่าจะยากมากๆ

“ไม่ ไม่มีโอกาส นายไม่มีโอกาส ฉันเองก็ไม่มีโอกาส พวกเราต่างก็ไม่มีโอกาส ไม่มี” หลิวหยิงส่ายหัว อารมณ์แปรปรวนเล็กน้อย ขณะนี้มีดปอกผลไม้อยู่บนคอของเธอ เพราะเธอการเคลื่อนไหวในการส่ายหัวของเธอทำให้แทงเข้าไปในเนื้อของเธอ

แทงได้ไม่ลึกมาก แต่กลับมีเลือดไหลออกมา ซือถูมู่หรงที่ตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้น

“อย่าขยับ เธออย่าขยับ คุยกันดีๆ อย่างขยับเด็ดขาดนะ” ซือถูมู่หรงจับจ้องไปทางมีดปอกผลไม้ในมือของเธอ กลัวว่าเธอจะไม่ทันระวังแทงเข้าไปจริงๆ “เธอวางมีดลงก่อน”

ซือถูมู่หรงในขณะนี้รู้สึกเสียใจมากที่นำมีดให้กับเธอ ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำร้ายตนเอง

หลิวหยิงไม่ได้วางมีดลง เธอเห็นซือถูมู่หรงเข้ามาใกล้ เธอขยับถอยหลังไปสองสามก้าว มือที่กดอยู่ตรงคอของเธอใช้แรงเพิ่มมากขึ้น “นายอย่าเข้ามา”

“โอเค ฉันไม่เข้าไป” ซือถูมู่หรงรีบหยุดลง ไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว มีดไม่ใช่ของที่เอามาเล่นได้ อีกอย่างตอนนี้ใบมีดยังอยู่ใต้คอของเธอ หากแทงลึกลงไปกว่านี้อาจจะเกิดอันตรายกับชีวิตได้

“ฉันจะจากไป ให้ฉันจากไป ไม่เพียงแต่วันนี้ แต่คือตลอด จากไปตลอดไป” ท่าทีของหลิวหยิงยืนหยัดมากจริงๆ ระยะเวลาห้าปีครบแล้ว เธอควรจะจากไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้เธอรู้เรื่องเมื่อห้าปีที่ก่อนแล้ว

“ไม่ได้……” สีหน้าของซือถูมู่หรงอึมครึมเล็กน้อย คำพูดที่ปฏิเสธออกจากปาก แต่ว่าตอนที่เขาเห็นมือที่จับมีดปอกผลไหมของหลิวหยิงออกแรงไปทางคอ บาดแผลตรงคอของเธอดูลึกอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น คำพูดของซือถูมู่หรงก็หยุดลง

“หลิวหยิง นี่ไม่ใช่วิธีการเดียวที่สามารถแก้ปัญหาได้ ยังมีวิธีอื่นที่สามารถแก้ได้” ซือถูมู่หรงพยายามพูดเหตุผลกับเธอ ให้เธอจากไป เขาต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อกี้เธอยังบอกอีกว่าจากไปตลอดไป

“ไม่ ไม่มีวิธีอื่น สำหรับฉันแล้วมีเพียงแต่วิธีนี้” หลิวหยิงไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ทว่าตอนนี้สำหรับคำพูดของซือถูมู่หรงแล้วเธอฟังไม่เข้าหูเลย

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ก็ไม่อนุญาตให้เธอไปคิดความเป็นไปได้อื่น เธออดทนไม่ได้คิดบัญชีกับซือถูมู่หรง ไม่ได้สู้ชีวิตกับซือถูมู่หรง เธอรู้สึกผิดต่อพ่อของเธอมากๆ แล้ว เธอจะอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงต่อได้อย่างไร

“ซือถูมู่หรง ตลอดห้าปีนี้ฉันอยู่ข้างกายของนายอย่างเชื่อฟังมาโดยตลอด แต่ว่านี่ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของฉัน ตั้งแต่เล็กจนโตฉันดื้อรั้นมาก สิ่งที่ฉันตัดสินใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยนแปลง ต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่ายฉันก็ไม่มีทางหันกลับมา” สีหน้าของหลิวหยิงมีความเย็นชาเพิ่มมากขึ้น ห้ามีนี้เพราะว่าเธอรู้สึกขอบคุณเขา ดังนั้นจึงทำตามเขาทุกอย่าง ทว่านิสัยของเธอกลับไม่ใช่แบบนี้เลย จริงๆ แล้วเธอดื้อรั้นมาก

“ซือถูมู่หรง นายอยากเห็นฉันตายที่นี่ในวันนี้ไหม?” ประโยคนี้ของหลิวหยิงกำลังข่มขู่ แต่กลับไม่ใช่ทั้งหมด สีหน้าของเธอมีความเด็ดขาดแฝงอยู่ แสดงออกว่าไม่ได้แค่พูดเล่นๆ

ซือถูมู่หรงเห็นถึงความเด็ดขาดในนัยน์ตา ทีแรกเขายืนหยัดไม่ให้เธอจากไป ทว่าในตอนนี้เขากลับกลัวแล้ว เพราะว่ากลัวเขาจึงต้องรู้สึกหวั่นไหว เขาอยากเก็บเธอเอาไว้ข้างกาย ทว่าเขาไม่สามารถมองดูเธอเกิดเรื่องได้

เขาห้ามให้เธอเกิดอันตรายใดๆ ขึ้นเด็ดขาด เขาถึงไม่สามารถเห็นเธอบาดเจ็บได้

หลิวหยิงไม่ได้พูดอะไรอีก แค่นำมีดปอกผลไว้แทงไว้ตรงคอ จากนั้นค่อยๆ เดินออกไปทางข้างนอก

เธออยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงมาห้าปี เธอเข้าใจซือถูมู่หรงดี เธอรู้ว่าหากวันนี้ไม่สามารถจากไปได้ หลังจากนี้ซือถูมู่หรงยิ่งไม่มีทางให้โอกาสเธอจากไปแน่นอน

ซือถูมู่หรงอยากจะวิ่งตามเธอไป ทว่าพอซือถูมู่หรงขยับ มือที่จับมีดปอกผลไม้ของหลิวหยิงก็จะกดทับลงไป ทำเอาซือถูมู่หรงตกใจจนไม่กล้าขยับไปมั่ว

หลิวหยิงเห็นว่าเขาไม่ได้เข้าใกล้มาอีกก็โล่งอกไปที เธอรีบวิ่งออกไปทางประตู ขอแค่เห็นซือถูมู่หรงจะเข้าใกล้ เธอก็จะกดทับมีดปอกผลไม้ที่อยู่ตรงคอของตัวเธอลงไป

ซือถูมู่หรงลองไปหลายรอมาก เห็นแผลตรงคอของเธอยิ่งอยู่ยิ่งลึก เลือดไหลยิ่งอยู่ยิ่งมาก ซือถูมู่หรงจึงไม่กล้าทำอะไรวู่วามอีก

หลิวหยิงเดินไปถึงตรงหน้าประตู มือข้างหนึ่งยังคงจับมีดปอกผลไม้แทงอยู่ตรงคอ มือข้างหนึ่งรีบเปิดประตูออก จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป หลังจากวิ่งออกไปแล้วหลิวหยิงก็ยังไม่วางมีปอกผลไม้ลง เธอกังวลว่าซือถูมู่หรงจะตามมา

เหมือนกับที่คิดไว้เลย เธอเดินไปไม่กี่ก้าว ซือถูมู่หรงก็วิ่งตามออกมา

แต่ว่าซือถูมู่หรงเห็นท่าทางของหลิวหยิงแล้วก็ไม่กล้าเข้าใกล้มากซักเท่าไหร่

หลิวหยิงพึ่งเดินมาถึงข้างรถที่ซือถูมู่หรงขับกลับมา เห็นว่าประตูรถไม่ได้ล็อก กุญแจยังอยู่บนรถอยู่เลย

หลิวหยิงรีบขึ้นรถทันที ก่อนที่รถจะขับรถออกไป หลิวหยิงเอนตัวออกจากประตูแล้วตะโกนไปทางซือถูมู่หรง “ซือถูมู่หรง อย่าตาฉันมา ไม่เช่นนั้นฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็เช่นชีวิตคนคนหนึ่ง ฉันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่ว่านายประธานซือถูคงไม่อยากสร้างความวุ่นวายขึ้น”

หลิวหยิงอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงนานขนาดนี้ เธอรู้นิสัยของซือถูมู่หรงเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่จะไม่ยอมแพ้หากไปไม่ถึงเป้าหมาย ดังนั้นเธอรู้ว่าเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่

หากเขากล้าตามขึ้นมาจริงๆ งั้นเธอก็จะสู้สุดชีวิตกับเขา

ซือถูมู่หรงหรี่ตาขึ้น ในใจสั่นเล็กน้อยสะเทือน ริมฝีปากขยับเล็กน้อย คำพูดมาถึงข้างปากแล้วก็ยังกลืนกลับเข้าไป เขารู้ว่าเวลานี้ห้ามเพิ่มแรงกระตุ้นกับเธออีก ไม่เช่นนั้นเธอสามารถทำเรื่องบางอย่างออกมาได้จริงๆ

หลิวหยิงพูดคำขู่เรียบร้อยแล้วก็ขับรถจากไปเลย รถของซือถูมู่หรงคือรถหรู ความเร็วนั้นเร็วมาก เพิ่งสตาร์ทรถ ก็พุ่งตรงออกไปอย่างรวดเร็ว

ซือถูมู่หรงมองดูเธอขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที สถานที่พักของเขาแน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงรถคันนี้คันเดียว หากเขาขับรถตามออกไปตอนนี้แน่นอนว่าตามเธอทันอยู่แล้ว