ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1581 เขาชอบเธออยู่ (2)

ประโยคนี้ของเวินลั่วฉิงไม่รู้ว่าพูดถึงหลิวหยิงหรือว่าซือถูมู่หรง

ทว่าเวินลั่วฉิงในตอนนี้มีคำตอบแล้ว ซือถูมู่หรงสามารถตรงไปจับที่คลับซิงหยุนเพื่อหลิวหยิงได้ สามารถมองออกถึงความสำคัญที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิง

ซือถูมู่หรงสามารถมาได้ถึงวันนี้ ไม่ใช่คนที่วู่วามแน่นอน นอกจากว่าเรื่องนั้นจะสำคัญกับเขามากๆ สำคัญถึงขั้นทำให้เขาไม่สามารถเงียบสงบได้ ไม่สามารถคิดวิเคราะห์แบบปกติ ดังนั้นถึงได้ทำเรื่องวู่วามแบบไม่นึกคิดถึงผลที่จะตามมา

ซือถูมู่หรงรู้อยู่แล้วแม้ๆ ว่าหลิวหยิงกับไป๋ยี่รุ่ยเจอกันที่คลับซิงหยุน เขาสามารถรอสามชั่วโมงแล้วค่อยเข้าไป สามารถพูดได้เลยว่าซือถูมู่หรงมีความอดทนกับหลิวหยิงอยู่ อีกอย่างก็ถือว่าให้เกียรติหลิวหยิงด้วย ไม่เช่นนั้นซือถูมู่หรงไม่มีทางรอนานขนาดนั้นแน่นอน

ซือถูมู่หรงพุ่งเข้าไปจับคนในตอนสุดท้ายเพราะว่าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผู้หญิงที่ตนเองชอบอยู่กับผู้ชายคนอื่นในสถานที่คลับซิงหยุนแบบนั้นเป็นเวลาสามชั่วโมง เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนไหนเกรงว่าคงจะรนเป็นบ้าไปหมด

ดังนั้น ในเรื่องนี้ เวินลั่วฉิงสามารถเข้าใจซือถูมู่หรงได้

“เพราะเรื่องนี้เธอจึงคิดว่าข่าวที่ถูกแพร่ในอินเทอร์เน็ตวันนี้มีความเกี่ยวข้องกับซือถูมู่หรง แต่ว่าความคิดของฉันนั้นกลับกันกับเธอ” เวินลั่วฉิงในตอนนี้เข้าใจความคิดในใจของหลิวหยิงอย่าชัดเจน ทว่าเวินลั่วฉิงไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของหลิวหยิง

แน่นอนว่าซือถูมู่หรงสามารถประสบความสำเร็จได้ในวันนี้ก็มีความพยายามที่ไม่อาจจะคาดคิด มีวิธีการที่เด็ดขาดถึงขั้นสามารถพูดว่าวิธีการที่ร้ายกาจ

ทว่าเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้ซือถูมู่หรงน่าจะไม่ได้เป็นคนทำ ซือถูมู่หรงอาจจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย ทว่าซือถูมู่หรงเป็นคนฉลาด ซือถูมู่หรงชอบหลิวหยิง จากเรื่องเมื่อกี้เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิงนั้นลึกซึ้งมาก

ซือถูมู่หรงรู้ว่าหลิวหยิงชอบไป๋ยี่รุ่ย ซือถูมู่หรงก็ต้องเข้าใจนิสัยของหลิวหยิงเป็นอย่างดีแน่นอน หากซือถูมู่หรงเรื่องที่ไม่ดีต่อไป๋ยี่รุ่ยเพราะหลิวหยิง หลิวหยิงไม่มีทางให้อภัยซือถูมู่หรงแน่นอน หลิวหยิงไม่เพียงแต่ไม่ให้อภัยซือถูมู่หรง ถึงขั้นยังจะโทษตัวเธอด้วย

ก็เหมือนกับเรื่องพ่อของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้หลิวหยิงพึ่งรู้ความจริงเมื่อห้าปีที่แล้ว ช่วงเวลาที่จิตใจอ่อนแอนี้ ซือถูมู่หรงไม่มีทางทำอะไรมั่วๆ แน่นอน

ดังนั้นเวินลั่วฉิงสามารถตัดความเป็นไปได้ของซือถูมู่หรงออกได้เลย

“ทำไมล่ะ?” หลิวหยิงไม่เข้าใจในคำพูดของเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงมองหลิวหยิง แอบคิดในใจ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิงหรือเปล่า

“เธอเคยคิดไหม เธออยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปี ซือถูมู่หรงชอบเธอแล้ว” เวินลั่วฉิงคิดมาคิดมาแล้วก็ตัดสินใจบอกกับหลิวหยิงแบบอ้อมค้อม

เวินลั่วฉิงรู้ว่าเพราะความจริงเมื่อห้าปีที่แล้ว ระหว่างหลิวหยิงและซือถูมู่หรงในตอนนี้เหมือนดั่งฟ้าและเหว ทว่าเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าควรจะให้หลิวหยิงเข้าใจความรู้สึกของซือถูมู่หรง

แน่นอนว่าสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จะมีหลิวหยิงเป็นคนตัดสินใจ

“เป็นไปไม่ได้” หลิวหยิงปฏิเสธทันที เสียงดังมาก น้ำเสียงยืนหยัดมาก “เขาไม่ได้ชอบฉัน เขาเป็นศัตรูของฉัน ความแค้นที่บาดหมางกันในสายเลือด เขาพาฉันไปอยู่ข้างกายของเขาก็เพื่อที่จะหลอกใช้ฉัน เพื่อที่จะแก้แค้น สิ่งที่เขาทำนั้นทรมานฉัน เหยียดหยามฉัน เขาจะชอบฉันได้อย่างไร”

เวินลั่วฉิงเห็นท่าทีของหลิวหยิงแล้ว ในใจก็อดถอนหายใจไม่ไหว ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ปมหัวใจนี้ของหลิวหยิงไม่ได้จะคลายออกง่ายขนาดนั้น ปมหัวใจของหลิวหยิงคลายไม่ออก ก็ไม่มีวันเห็นความรู้สึกที่ซือถูมู่หรงมีต่อเธอ

“ฉิงฉิง ฉันพูดจริง เขาไม่มีทางชอบฉัน สิ่งที่เขาทำต่างก็เพราะทรมานฉัน เหยียดหยามฉัน เธอไม่รู้ ตอนที่ฉันพึ่งมาถึงข้างกายของเขา เขาทำอะไรกับฉันบ้าง เขาตั้งใจพาฉันไปยังสถานที่มั่วสุม เขาตั้งใจทำเรื่องที่ไม่อายต่อฉันในสถานที่แบบนั้น เธอรู้ไหม ในเวลานั้นคนอื่นๆ มองมาที่ฉันด้วยการเสียดสีที่ไม่น้อยกว่าการมองเด็กเสิร์ฟพวกนั้นเลย น่าอึดอัดใจมาก ในตอนที่เขาต้องการเอาฉัน เขาไม่แบ่งแยกสถานที่เลย ยิ่งไม่มีทางสนใจว่าฉันยอมหรือเปล่า ฉัน……” สำหรับเรื่องพวกนี้หลิวหยิงเก็บอยู่ในใจมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าเธอจะบอกตัวเองว่าต้องอดทน ได้แต่อดทน ทว่าไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่เสียใจ ไม่รู้สึกแย่

แต่ว่าเรื่องแบบนี้เธอไม่สามารถหาคนมาระบายได้ วันนี้เผชิญกับเวินลั่วฉิง เธอไม่ได้ปกปิดอีกต่อไป ไม่ว่ายังแล้วก็มีเรื่องมากมายที่เวินลั่วฉิงรู้แล้ว

เวินลั่วฉิงตกใจมาก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน นัยน์ตาคู่หนึ่งมีความเย็นชาผ่านไป แต่กลับมีความโมโหแฝงอยู่ด้วย ก่อนหน้านี้เธอยังคิดอยากจะช่วยซือถูมู่หรงพูด เพราะเธอรู้สึกว่าความรู้สึกที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิงนั้นเป็นความจริงใจ

ส่วนหลิวหยิงและซือถูมู่หรงก็อยู่ด้วยกันจะห้าปีแล้ว หลิวหยิงก็ใช่ว่าจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อซือถูมู่หรงเลย สำหรับเรื่องในเมื่อก่อน ก็ผ่านไปแล้ว ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถจัดการได้เลย

ทว่าเธอคิดไม่ถึงว่าซือถูมู่หรงจะทำแบบนี้กับหลิวหยิง ถึงว่าล่ะหลิวหยิงมั่นใจอย่างยืนหยัดว่าซือถูมู่หรงไม่มีทางชอบเธอ เพราะเรื่องพวกนั้นที่ซือถูมู่หรงทำเกรงว่าจะเกิดเป็นปมในใจของหลิวหยิงตั้งนานแล้ว

เรื่องพวกนั้นที่ซือถูมู่หรงทำได้สลักไว้ในสมองของหลิวหยิงอย่างล้ำลึก ดังนั้นหลิวหยิงไม่มีทางเชื่อว่าซือถูมู่หรงจะชอบเธอ

ซือถูมู่หรงทำตัวเองทั้งนั้น

“โอเค พวกเราไม่พูดถึงเขาแล้ว ไม่ต้องไปสนใจเขา” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าอารมณ์ของหลิวหยิงหลุดการควบคุมไปอย่างชัดเจน เวินลั่วฉิงยื่นมือโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด ปลอบใจเธอ

เวินลั่วฉิงคิดไม่ถึงว่าในตอนที่หลิวหยิงอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงจะได้รับความเจ็บปวดมากมายขนาดนี้

หลายปีก่อนเธอและหลิวหยิงขาดการติดต่อไป ไม่รู้เรื่องของหลิวหยิงเลย เจอกันครั้งนี้หลิวหยิงก็ไม่ได้พูดขึ้น สิ่งที่เวินลั่วฉิงรู้มีเพียงแค่เรื่องที่หลิวหยิงอยู่กับซือถูมู่หรง

เพราะว่าหลิวหยิงหลบหนีไม่ยอมพูด เธอก็ไม่ดีถามมาก ยิ่งไม่มีทางไปสืบ ดังนั้น เธอไม่รู้เรื่องอื่นเลยจริงๆ

“ฉิงฉิง ฉันจะไม่อยู่กับเขาแล้ว ฉันจะไม่อยู่กับเขาแล้ว” หลิวหยิงล้มลงในอ้อมกอดของเวินลั่วฉิงแล้วร้องไห้ขึ้นมา เรื่องราวที่กดทับอยู่ในใจเธอมีมากมายเกินไป เธอแบกรับไม่ไหวแล้ว

“โอเค โอเค ไม่อยู่กับเขาแล้ว” ตอนนี้เวินลั่วฉิงรู้เรื่องพวกนั้นที่ซือถูมู่หรงทำกับหลิวหยิงแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางช่วยซือถูมู่หรงพูดอีกแล้ว

หลิวหยิงพูดถูก เรื่องพวกนั้นที่ซือถูมู่หรงทำกับหลิวหยิงนั้นคือการทรมาน การเหยียดหยาม คือสิ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าหลิวหยิงจะแบกรับเรื่องราวมากมายขนาดนี้

“แต่ว่าฉันเข้าใจซือถูมู่หรงดี ซือถูมู่หรงไม่มีทางปล่อยฉันไป เขาให้ฉันอู่กับเขาต่อ เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้วไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ แน่ เขาไม่มีทางปล่อยฉันไป ฉันสู้เขาไม่ไหว” ในตอนที่หลิวหยิงพูดเรื่องพวกนี้ ร่างกายก็สั่นขึ้น หลิวหยิงรู้จักซือถูมู่หรงเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอรู้ว่าขอแค่ซือถูมู่หรงอยากได้เธอ เธอก็หนีไม่พ้นแน่นอน

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ยังมีฉัน ยังมีฉันอยู่ข้างๆ เธอ ไม่มีใครสามารถบังคับเธอได้” เวินลั่วฉิงในขณะนี้รู้สึกสงสารเจ็บปวดใจมาก สงสารยัยเด็กนี่ ไม่รู้ว่าห้าปีมานี้แบกรับกับอะไรมาบ้างถึงได้กลัวขนาดนี้?

ตอนแรกเวินลั่วฉิงมีความอยากจะจิ้นซือถูมู่หรงและหลิวหยิง เพราะว่าเวินลั่วฉิงได้ยินหลิวหยิงพูดถึงเรื่องเมื่อคืนนั้น รู้สึกว่าซือถูมู่หรงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับหลิวหลิวหยิง และจากเรื่องในเมื่อคืนเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าซือถูมู่หรงให้เกียรติหลิวหยิงอยู่

ทว่าตอนนี้เวินลั่วฉิงได้ยินเรื่องพวกนั้นที่ซือถูมู่หรงพูดแล้ว เวินลั่วฉิงก็ลบความคิดที่จะจิ้นพวกเขาเลย

ในเรื่องนี้แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงต้องให้เกียรติหลิวหยิงอยู่แล้ว

“เธอ? เธอจะช่วยฉันไหม?” หลิวหยิงก็ไม่ได้อยากพึ่งพาเวินลั่วฉิง ทว่าเรื่องนี้เธอไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ เพราะว่าเธอสู้ซือถูมู่หรงไม่ไหว

“ขอแค่เธอต้องการฉัน ฉันจะช่วยเธอแน่นอน” เวินลั่วฉิงพยักหน้า น้ำเสียงเบามาก ทว่าในน้ำเสียงมีความยืนหยัด เรื่องนี้ขอแค่หลิวหยิงต้องการ เธอช่วยแน่นอน

ตอนแรกเธอคิดอยากจะจิ้นหลิวหยิงและซือถูมู่หรง แต่สิ่งสำคัญก็ต้องให้ตัวหลิวหยิงยอม เธอเคารพการตัดสินใจของหลิวหยิงทั้งหมด

ดังนั้น หากซือถูมู่หรงจะบังคับหลิวหยิง เธอไม่มีทางนิ่งดูดายแน่นอน

“เธอจะช่วยฉันจริงๆ?” หลิวหยิงมองเวินลั่วฉิง นัยน์ตามีน้ำตาแฝงอยู่ และมีความหวังแฝงอยู่ ตอนนี้คนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ก็มีเพียงแต่เวินลั่วฉิงคนเดียวแล้ว

“แน่นอน” เวินลั่วฉิงตอบกลับ คำตอบที่ง่ายที่สุด ทว่ากลัวมีความยืนหยัดและความมั่นใจมากๆ

เวินลั่วฉิงมองออกถึงความหมดหนทางของหลิวหยิงในตอนนี้ ดังนั้นเธอไม่มีทางปฏิเสธ เธอไม่สามารถมองดูเจ้าหยิงเอ๋อถูกรังแกได้!!