ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1602 คุณชายสามเย่ได้คืบจะเอาศอก (2)
เพราะว่าก่อนหน้านี้ได้นัดกับซ่างกวนหงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เวินลั่วฉิงเองก็ได้ช่วยถังจื่อซีกับถังจื่อโม่จัดแจงเสื้อผ้าเอาไว้ให้เรียบร้อย กินข้าวเที่ยงแล้ว ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่จึงวางแผนจะออกจากบ้านกันไปแล้ว ถังจื่อซีหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปหาซ่างกวนหง “คุณลุง พวกเราจะออกเดินทางกันแล้วนะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว!”
ตั้งแต่เช้ามา ซ่างกวนหงก็รอคอยการมาของพวกถังจื่อซีมาตลอด เพราะเวลาที่นัดเป็นบ่ายสามโมง เขาก็รอไปอย่างอดทนอดกลั้นมาตลอด จวบจนกระทั่งเห็นข้อความของถังจื่อซี เขาถึงได้ค้นพบว่าความอดทนของเขามันมีขีดจำกัด บางทีอาจจะต้องบอกว่าอันที่จริงแล้วได้รอมาวันนึงแล้ว ไม่ได้รออย่างใจเย็น แต่รออย่างใจจดใจจ่อมากเลย เพียงแต่ไม่ได้ไปคิดเลย ถึงได้ดูเหมือนกับว่าไม่ได้รีบร้อนเลย! อันที่จริงลองคิดดูแล้ว วันทั้งวันก็อ่านอะไรไม่เข้าหัวเลย ไม่ได้คิดเรื่องอะไรเลย เพียงแค่นั่งอยู่ที่ตรงนั้น เหมือนกับจัดการธุระของตัวเอง ทั้งยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างอีกด้วย ตอนนี้เห็นข้อความของถังจื่อซี ซ่างกวนหงได้ตอบกลับไปทันที “ตอนนี้หนูอยู่ที่ไหน? ฉันส่งคนไปรับพวกหนู”
“ไม่ต้องหรอก คุณลุง หนูกับพี่ชายไปด้วยกัน คุณย่าทวดส่งคนไปส่งพวกเรา～” ถังจื่อซีตอบข้อความกลับมาอย่างรวดเร็วมาก อยากจะเจอคุณลุงคนงามคนนั้นไม่ไหวอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกใกล้ชิดกับคนคนนั้นมากเลย เหมือนกับคนในครอบครัวเครือญาติเลยไม่มีผิด เธออดไม่ได้ที่อยากจะสนิทกับเขา ถึงขนาดที่อยากจะอยู่ข้างกายเขาไปตลอดไป แน่นอนว่า สิ่งที่จำเป็นต้องมีก่อนคือให้คุณลุงคนนั้นให้เธออยู่ด้วยกันก่อน
ถังจื่อโม่ดูข้อความที่ถังจื่อซีตอบกลับไป แล้วมองตัวถังจื่อซีที่ดูดีใจจนออกนอกหน้าออกมาไปอีกที ขมวดคิ้วออกมา ถังจื่อซีผิดปกติมากเลย อย่างน้อยปกติแล้วเขาจะไม่เคยเห็นถังจื่อซีเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย สนิทสนมกับคนที่เพิ่งจะรู้จักกันขนาดนี้ ไม่ตั้งการ์ดระวังตัวเลยสักนิดเดียว อีกทั้งยังกระตือรือร้นอยากเจอเขาเสียขนาดนั้นอีก ปกติจะเป็นอย่างนี้เพียงแค่ตอนที่แม่อยู่ที่นั่นด้วยเท่านั้น คนคนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้ทำให้เธอคิดถึงอยู่ตลอดอย่างนี้ได้? คนคนนั้นจะดีกับถังจื่อซีหรือเปล่า? จะมีจุดประสงค์อื่นอยู่หรือเปล่า? ถังจื่อโม่อดไม่ได้ที่จะคิด ภายในใจมันอยากรู้เอามาก ๆ เลย ถึงขนาดที่อยากจะเจอเขาเดี๋ยวนี้เลย! แต่ก็ไม่อาจแสดงออกไปได้อีก รอต่อไปด้วยความใจร้อน ถึงขนาดที่ยังคิดไปอย่างเลวร้ายอยู่ในใจเลยทีเดียว หวังว่าคนคนนั้นจะไม่มีเจตนาร้าย ถึงตอนนั้นแล้วเขาจะเปิดโปงจุดประสงค์ของคนคนนั้นออกไป ให้ถังจื่อซีเห็นว่าคนคนนั้นมันเป็นคนยังไง แฝงไปด้วยความคิดไม่ดียังไง แล้วถือโอกาสให้บทเรียนเขาไปสักหน่อยด้วย!
“จื่อซี จื่อโม่ ข้าวของของพวกหนูได้เอาไปครบแล้วหรือยัง?” ท่านย่าถังถามขึ้นมาจากทางด้านหลัง เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะไปที่ไหนกัน ไม่แน่ใจว่าคนที่จะไปเจอเป็นใครกันแน่ เป็นห่วงอยู่บ้าง แต่อยู่ที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครกล้าแหย็มกับตระกูลถังอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังมีเย่ซือเฉินอยู่ด้วย มันยิ่งไม่มีทางจะมีใครที่มันไม่มีตาอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าถังจื่อโม่จะยังเด็ก แต่ทำอะไรก็จะมีขอบเขตมาก ทำให้รู้สึกวางใจมาโดยตลอด จื่อซีเองก็ฉลาดมากเหมือนกัน สามารถดูแลตัวเองได้ดี ท่านย่าถังคิดขึ้นมาได้ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยสองคนอยู่ดี เธอก็ถอนหายใจออกมา
“คุณย่าทวด ข้าวของของพวกเราได้เอาไปเรียบร้อยแล้ว! คุณย่าทวดไม่ต้องเป็นห่วง หนูจะส่งข้อความมาหาทุกวันเลย!” ถังจื่อซีพูดเสียงหวานออกมา แล้วถือโอกาสกระโจนเข้าไปจุ๊บแก้มของท่านย่าถัง
“คุณย่าทวดสบายใจได้ ผมจะดูแลน้องสาวให้ดี” ถังจื่อโม่พูดออกมาอย่างตั้งอกตั้งใจ “งั้นพวกเราไปแล้วนะครับ”
“โอเค พวกหนูระวังตัวกันด้วย” ท่านย่าถังจุ๊บถังจื่อซี พลางลูบหัวของถังจื่อโม่ไป ยิ้มพลางพูดออกมาว่า “ย่าได้เตรียมคนไปส่งพวกหนูแล้ว ถึงแล้วก็บอกย่าด้วย”
ถังจื่อโม่ลากถังจื่อซีไป ตอบรับไปคำนึงแล้วออกจากบ้านไป
ตลอดทางถังจื่อซีเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์อยู่ตลอด เธอส่งข้อความหาซ่างกวนหงอยู่ตลอด บอกเขาว่าถึงที่ไหนแล้ว แล้วถือโอกาสถามเรื่องที่ตัวเองสนใจไปด้วยเลย “คุณลุง หนูกับพี่ชายไม่ได้ออกมาเที่ยวข้างนอกนานแล้ว ครั้งนี้คุณลุงมาเที่ยวด้วยกัน จะต้องสนุกมากแน่เลย”
“งั้นหนูอยากจะไปเที่ยวที่ไหนล่ะ? ลุงจะพาหนูไป”
“ได้ทั้งนั้นเลย จื่อซีเป็นเด็กดี ขอเพียงแค่อยู่กับคุณลุง จะอยู่ที่ไหนก็มีความสุขทั้งนั้น” ถังจื่อซีได้พิมพ์ตอบไปอย่างรวดเร็ว คิด ๆ ไปแล้วก็ได้เสริมออกไปอีกประโยคนึง “พี่ชายเองก็ด้วย!”
หน้าของถังจื่อโม่บูดบึ้งออกมาเล็กน้อย นี่ถังจื่อซีขายเขาเพื่อให้คนอื่นมีความสุขงั้นเหรอ? ปกติเขาโอ๋น้องสาวคนนี้เกินไปแล้วใช่มั้ย!
“พี่ชาย พี่ไม่มีความสุขเหรอ?” ถังจื่อซีรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิที่อยู่ข้าง ๆ มันต่ำลงไปเล็กน้อย ถังจื่อโม่ขมวดคิ้วออกมา พลางถามเสียงหวานออกไป
“เปล่า กำลังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะถึง” ถังจื่อโม่จ้องมองรอยยิ้มหวานของถังจื่อซี พูดคำพูดที่โหดร้ายไม่ออก จดบัญชีนี้ไปที่ซ่างกวนหงเอาไว้เงียบ ๆ
“ใกล้ถึงแล้ว!” ถังจื่อซีดูแผนที่อิเล็กทรอนิกส์บนโทรศัพท์ แล้วพูดออกมาอย่างมีความสุขว่า “ไม่ถึงสิบนาที!”
“อืมอืม” ถังจื่อโม่พูดออกมา ทางนี้ดูเหมือนว่าจะเงียบสงบมากเลย ไม่เหมือนสถานที่ที่เจริญเลย มีความห่างไกลตัวเมืองอยู่บ้าง บรรยากาศโดยรอบดีมาก ถังจื่อโม่คิดว่าคนคนนี้คงจะชอบความเงียบสงบแน่เลย
ถังจื่อโม่เอาแต่จินตนาการสร้างภาพของซ่างกวนหงอยู่ตลอด คนแบบไหนกันที่สามารถทำให้ถังจื่อซีชื่นชอบได้ถึงขนาดนี้ ทำให้ถังจื่อซีใช้คำว่างดงามมาบรรยาย ต้องรู้ก่อนว่า คนที่หน้าตางดงามที่อยู่ใกล้ตัวพวกเขานั้นมันเยอะมากเลย ถังจื่อซีก็ไม่ใช่คนที่จะชมคนอื่นอยู่บ่อย ๆ อยู่แล้ว ความงดงามนี้มันจะต้องไม่ธรรมดาแน่ ถึงขนาดที่ต้องสวยมากจนน่าตกตะลึงแบบที่หาที่เปรียบไม่ได้เลย
คนที่คิดถึงจู่ ๆ ก็มาปรากฏอยู่ที่ตรงหน้า ถังจื่อโม่ไม่ชินเลย
“คุณลุง!” รถเพิ่งจะจอดสนิท ถังจื่อซีได้ตะโกนออกไปข้างนอกหน้าต่าง!
ถังจื่อโม่ได้ตะลึงไปแป๊บนึง คนคนนั้นนึกไม่ถึงเลยว่าจะมารับน้องสาวด้วยตัวเองเลย ดูเหมือนว่าจะดีกับน้องสาวมากเลยทีเดียว ใส่ใจกันมากเลย โดยปกติแล้ว ไปบ้านคนอื่นคนที่จะมาต้องรับแขกที่มาเยือนนั้นล้วนแล้วแต่ต้องถูกนำเข้าไปโดยคนอื่นทั้งนั้น เจ้าบ้านมารับพวกเขาทั้งสองคนด้วยตัวเองมันทำให้รู้สึกประหลาดใจกับการได้รับการให้ความสำคัญมาอย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว!ถังจื่อโม่มีความประทับใจที่ดีต่อซ่างกวนหงขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“มา ลุงอุ้มหนูลงไป” ซ่างกวนหงเปิดประตูรถ แล้วอุ้มถังจื่อซีลงไป ถังจื่อซีไม่ได้ปล่อยมือ กอดคอของซ่างกวนหงเอาไว้ พลางยิ้มระรื่นออกมา
แต่เดิมซ่างกวนหงไม่ได้คิดจะมารับพวกเขาด้วยตัวเอง ด้วยตัวตนอย่างเขาแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจะต้องเป็นฝ่ายมารับคนอื่นเองเลย มีเพียงแค่คนอื่นที่จะมารับเขาทั้งนั้น แต่กับถังจื่อซี เขาชอบจริง ๆ เด็กคนนี้น่ารักมากเลย ถึงขนาดที่แค่พริบตาเดียวก็มองออกถึงความโดดเดี่ยวของเขาแล้ว และก็ได้ทำให้เขาได้รู้สึกถึงการปลอบโยน เขาได้ลำเอียงรักเด็กคนนี้เหนือใครทั้งสิ้นไปแล้ว
ซ่างกวนหงถอนหายใจออกมา มองไปทางเด็กอีกคนในรถ——ถังจื่อโม่ เขารู้จักถังจื่อโม่ แต่เห็นครั้งแรก เด็กคนนี้นิ่งขรึมเหมือนกับเย่ซือเฉินเลย เย็นชาอยู่บ้าง มองเขาไปอย่างประเมิน ประดับไปด้วยการตรวจสอบดูอย่างละเอียดและการหยั่งเชิงความคิดไปอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าที่แสดงออกมานี้อันที่จริงแล้วมันไม่ได้เห็นได้ชัดเจนเลย แต่สุดท้ายแล้วถังจื่อโม่ก็ยังเป็นแค่เด็ก ต่อหน้าซ่างกวนหงแล้วมันก็ยังอ่อนต่อโลกอยู่จริง ๆ ดังนั้นแล้วสีหน้าเพียงนิดเดียวก็สามารถถูกมองออกได้แล้ว ซ่างกวนหงเองก็ไม่ได้หลบเลี่ยงไปเหมือนกัน ปล่อยให้ถังจื่อโม่มองไป ถึงขนาดที่ยังเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกไปด้วย
ถังจื่อโม่ประเมินซ่างกวนหงอยู่ตลอด อันที่จริงตั้งแต่แรกเห็น เขาก็ได้ตกตะลึงไปกับความงามไปเลย รอยยิ้มของเขามันสวยมากเลยจริง ๆ ถังจื่อโม่มั่นใจว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเจอผู้ชายที่ดูสง่างามและอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อนเลย! แด๊ดดี้ของเขาก็เผด็จการอยู่ตลอด ทั้งยังเย็นชาอีก ตรงข้ามกับคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้หมดเลย ถังจื่อโม่รู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้อ่อนโยนมากเลย
“ไม่ออกมาเหรอ?” ซ่างกวนหงเห็นถังจื่อโม่จ้องเขาอยู่ แล้วก็มองถังจื่อซีที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่ไปอีกที อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าออกมาเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกันแท้ ๆ ทำไมถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้? นิสัยใจคอไม่เหมือนกันเลยสักนิด? แต่มองไปแล้ว ถังจื่อซีเหมือนกับถังฉิ้นเอ๋อ ถังจื่อโม่เหมือนกับเย่ซือเฉิน เด็กทั้งสองคนได้รับสืบทอดทางพันธุกรรมด้านที่ดีของพวกเขามาเลย
“อืม ผมลงเอง” ถังจื่อโม่มองถังจื่อโม่ที่ซ่างกวนหงกำลังอุ้มอยู่ เกลียดเหล็กที่ไม่อาจกลายเป็นเหล็กกล้าไปได้ นี่เพิ่งจะเจอหน้ากันไปเองนะ ติดเขาหนึบขนาดนี้แล้ว หลังจากที่ได้อยู่ร่วมกันไปก็จะไม่อยากกลับบ้านแล้วใช่มั้ย! แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาอีกว่าถูกคนคนนั้นอุ้มแล้วมันรู้สึกเป็นยังไง รู้สึกอบอุ่นมากเลยใช่หรือเปล่า? ถังจื่อโม่ได้ลงจากรถไปด้วยความโกรธฮึดฮัด หิ้วข้าวของที่เก็บมาเรียบร้อย พลางมองถังจื่อซีพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“คุณลุง คุณลุงอุ้มหนูเข้าไปหน่อยได้หรือเปล่า? พี่ชายเขาเดินไปเองได้” ถังจื่อซีออดอ้อนออกไป เธอชอบคุณลุงคนนี้จริง ๆ บนร่างของเขามีกลิ่นที่หอมมากเลย อีกทั้งถูกคุณลุงอุ้มอยู่ก็รู้สึกอบอุ่นมากเลย
“ได้เลย” ซ่างกวนหงยิ้มพลางแตะหน้าของถังจื่อซีไปเบา ๆ “พวกนายช่วยคุณชายน้อยหิ้วของมา”
“ไม่ต้อง ผมจัดการเอง!” ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังโกรธอะไรอยู่ ถังจื่อโม่ได้พูดไปด้วยความโกรธเล็กน้อย ออกแรงหิ้วของที่อยู่ในมือไปอย่างเต็มที่ แล้วตามอยู่ที่ข้างหลังซ่างกวนหง
ซ่างกวนหงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกัน ได้อุ้มถังจื่อซีเดินอยู่ที่ข้างหน้า พลางพูดคุยเป็นเพื่อนเธอไป “คุณลุง จื่อซีอยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกหลาย ๆ วัน อยู่ด้วยกันกับพี่ชาย! ได้หรือเปล่า?”
“คุณหนูอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ได้เลย ห้องได้เตรียมเอาไว้ให้พวกหนูเรียบร้อยแล้ว เป็นห้องสองห้องที่อยู่ติดกัน หนูอยากจะอยู่ด้วยกันกับคุณชายน้อย พวกเราสามารถจัดเตรียมให้ได้เหมือนกัน” 钟叔คอยพูดอยู่ข้าง ๆ เขารู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูของถังจื่อโม่ต่อตัวหัวหน้า เพื่อไม่ให้ถังจื่อโม่เข้าใจผิดแล้ว ยังได้ตั้งใจอธิบายออกไปประโยคนึงโดยเฉพาะอีกด้วย
ถังจื่อโม่ได้ฟังอยู่เงียบ ๆ ตลอด คิดว่าแผนนี้ไม่เลวเลยเหมือนกัน อย่างน้อยก็สามารถดูแลน้องสาวอยู่ตลอดได้ ไม่ว่าจะไปไหนก็เห็นทั้งนั้น ตัวเขาก็ได้สบายใจไปด้วย
“แล้วคุณลุงพักอยู่ที่ไหนล่ะ?” ถังจื่อซีพูดออกไปด้วยเสียงดังฟังชัด “จื่อซีอยากจะพักอยู่ใกล้กับคุณลุงสักหน่อย”
หูของถังจื่อโม่เหมือนกับว่าจะผึ่งออกมาทันที รอฟังคำตอบต่อจากนั้นไปเงียบ ๆ