ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1617 ฉันต้องการมีชีวิตต่อ
“ถ้าเกิดว่าไม่มีนาย ไม่ได้เจอนาย แล้วทรัพย์สินพวกนั้นของนายมันจะมีประโยชน์อะไรกัน? ” เวินลั่วฉิงพูดด้วยท่าทางที่สงบและเป็นธรรมชาติ เธอไม่ใช่คนที่พูดอะไรอย่างอ้อมค้อม เรื่องที่เธออยากรู้ เธอก็จะไปทำมันอย่างไม่ลังเลเลย ส่วนคำพูดที่เธออยากพูด เธอก็จะพูดออกมาอย่างไม่ลังเลเช่นกัน ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะอยู่ตรงนี้ด้วย เธอก็คงจะไม่จงใจไม่พูดมันออกมา แล้วยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในตอนนี้ การอำพรางเป็นเรื่องที่เย่ซือเฉินอนุญาตเอง เวินลั่วฉิงก็ยิ่งไม่พูดอ้อมไปกันใหญ่
“ฉิงฉิง！”ไป๋ยี่รุ่ยอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เวินลั่วฉิงไม่เคยพูดความคิดของเธอแบบนี้มาก่อนเลย ในสายตาของไป๋ยี่รุ่ย เวินลั่วฉิงมีเย่ซือเฉินแล้ว ดังนั้นเธอก็จะเอาความรู้สึกที่มีต่อคนอื่นไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ และไม่แสดงออกมาอย่างชัดเจน เย่ซือเฉินเอาแต่ใจมาก และมีความต้องการครอบครองเวินลั่วฉิงอย่างรุนแรง ถ้าเกิดว่าฉิงฉิงแสดงออกว่าชอบคนอื่น เขาก็คงจะมีอาการหึงอย่างบ้าคลั่ง แล้วบางทีอาจจะไปทรมานฉิงฉิงก็ได้ และเวินลั่วฉิง ปกติแล้วก็จะกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเย่ซือเฉินมาก แล้วก็พยายามจะอยู่ห่างจากพวกเขาให้มากที่สุด แต่ว่าตอนนี้คำพูดของเวินลั่วฉิง กลับไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิดเดียว ในคำพูดของเธอนั้น ไป๋ยี่รุ่ยฟังความต้องการของเธอออกได้อย่างง่ายดาย เวินลั่วฉิงอยากจะเจอเขา ถึงแม้ว่าจะเห็นเขาเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น แต่มันก็คือความรู้สึกที่จริงใจและไม่ปิดบัง ไป๋ยี่รุ่ยไม่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ได้ มันทั้งซาบซึ้งใจ แล้วก็ปวดใจ……หรือว่าตอนแรก ถ้าเกิดว่าเขายืนหยัดอีกหน่อย ฉิงฉิงอาจจะไม่เห็นเขาเป็นแค่พี่ชาย แต่เป็น……คนรักก็ได้?
“ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตที่ดี ไม่อยากให้อนาคตของนายอยู่แต่ในคุก ฉันไม่อยากจะมาเยี่ยมนายที่นี่บ่อยๆ ถ้าเกิดว่าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันในร้านอาหาร โรงแรม คลับ และสถานที่สบายๆ มากกว่านี้ แทนที่จะเจอกันริมหน้าต่างที่หนาวเย็นแบบนี้”เวินลั่วฉิงพูดต่อ เธอพยายามพูดอย่างสุดความสามารถ เพราะว่าอยากกลับปลุกความหวังที่จะมีชีวิตต่อของไป๋ยี่รุ่ย ดังนั้นก็เลยพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา บางทีอาจจะโหดไปหน่อย แต่ว่าเวินลั่วฉิงก็ไม่เสียใจ ไป๋ยี่รุ่ยคนนี้เนี่ย บางครั้งก็ชอบลังเลกับเรื่องบางเรื่องเป็นพิเศษ แล้วบางเวลาก็ไม่ยืนหยัด เธอต้องทำให้ไป๋ยี่รุ่ยยืนหยัดในความศรัทธาของตัวเองให้ได้ และอยากจะออกไปจากที่นี่ด้วยตัวของตัวเอง เพื่อที่จะให้เขาแก้ต่างให้ตัวเองในการพิพากษาครั้งต่อไป
ไป๋ยี่รุ่ยเหมือนโดนอะไรตีเข้ามา หลังจากที่เขาลงมือฆ่าไป๋หยิงแล้วก็ไม่ได้นึกถึงชีวิตต่อจากนี้เลย ในสายตาของเขา ชีวิตต่อไปของเขาก็คงจะอยู่แต่ในคุกเท่านั้น แล้วมันจะมีอนาคตอะไรอีกอัน? เที่ยวเล่น ปาร์ตี้ เขาไม่มีวาสนาได้รับมันแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าต่อไปจะสามารถเจอหน้าเวินลั่วฉิงได้เหมือนปกติ ในความคิดของเขานั้น มันเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน
เวินลั่วฉิงเห็นว่าไป๋ยี่รุ่ยลังเล เธอก็แอบถอนหายใจอยู่ภายในใจ ดูท่าทางไป๋ยี่รุ่ยจะไม่เคยนึกถึงการลดโทษเลยจริงๆ เกรงว่าสิ่งที่เขาเตรียมตัวไว้ก็คือโทษประหารชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิต แต่ว่า มันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน? เพราะเดิมทีความผิดหลักๆ มันไม่ใช่เกิดขึ้นเพราะเขา “ไป๋ยี่รุ่ย นายอยากจะอยู่ในคุกไปตลอดชีวิตนั้นเหรอ? ปีนี้นายยังอายุไม่ถึง30เลยนะ นายยังมีชีวิตอีกยาวนาน นายอยากเสียเวลาอยู่ในคุกตลอดไปจริงเหรอ? ไหนลองนึกถึงชีวิต 20 กว่าปีที่ผ่านมาสิ นึกถึงเรื่องที่นายเคยทำ มันเป็นเรื่องที่ชั่วร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ”เวินลั่วฉิงวิเคราะห์ต่อไปอย่างใจเย็น “หรือว่าในสายตาของนายแล้ว เรื่องนี้มันอาจมีโทษถึงตายได้ แต่ว่ามันเป็นเรื่องเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นน่ะนะ? นายคิดว่าตำรวจจะไม่ตรวจสอบอย่างรอบคอบนั้นเหรอ? เรื่องก่อนหน้านั้น ตำรวจจะสังเกตเห็นอย่างแน่นอน แล้วความผิดของนายก็จะลดลง ถ้าเกิดว่านายไม่ยอมพูดอะไรเลย ก็มีโอกาสที่จะติดคุกตลอดชีวิต เนื่องจากนายยอมมอบตัวโดยสมัครใจเอง ก็อาจจะสามารถลดโทษได้ 10 กว่าปี? หรือว่า 20 กว่าปี? ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของนายได้ถูกทำลายไปแล้ว นายลองนึกถึงชีวิตที่เหลืออยู่ของนายสิ ถ้าเกิดว่านายคิดไม่ออก นายก็ลองนึกถึงตอนที่นายออกมาแล้ว แล้วได้มาเจอพวกเราสิ ระหว่างพวกเราคงไม่มีอะไรให้พูดกันด้วยซ้ำ แล้วก็จื่อซีกับจื่อโม่อีก ฉันคิดว่า อาจจะห่างเหินกันมากเลย หรือไม่ก็อาจจะจำกันไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ในเต็มใจให้มันเป็นแบบนั้นจริงเหรอ? แยกออกจากอดีตโดยสิ้นเชิงน่ะนะ? ”
ไป๋ยี่รุ่ยถูกกระตุ้นแล้ว จริงด้วย เขาคิดได้แล้ว เขาจะยอมได้ยังไงกันล่ะ? ชีวิตของเขายังอีกยาวไกล และข้าวของที่เป็นของเขาก็ยังมีอีกมากมาย แล้วในตอนนี้ เขากลับยอมละทิ้งทุกอย่าง โดยเฉพาะเวินลั่วฉิง ถ้าเกิดว่าเขาเอาแต่อยู่ในคุก ถ้าอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเวินลั่วฉิงขนาดไหน แต่ว่าเธอจะมาเยี่ยมเขาตลอดได้ยังไงกัน!แล้วอีกอย่าง จะยืนหยัดแบบนั้นตลอดไปได้ยังไงกัน? ขนาดในวันธรรมดา ยังได้แค่โทรหากันเท่านั้นเอง แล้วถ้าเกิดว่าเขาเข้าคุกไปแล้ว ก็จะกลายเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือย！เขาไม่สามารถอยู่ในคุกตลอดไปได้ เขายังมีเรื่องที่เขาอยากทำ แล้วเขาก็ยังอยากที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับฉิงฉิงเอาไว้ แล้วก็อยากมองดูจื่อซีกับจื่อโม่เติบโตไป ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการอยู่ในคุกตลอดไปอย่างแน่นอน!
เวินลั่วฉิงเห็นว่าสายตาของไป๋ยี่รุ่ยมีความมุ่งมั่นมากขึ้น เธอก็สบายใจแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไร ได้แต่รอให้ไป๋ยี่รุ่ยพูดออกมาเอง แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไป๋ยี่รุ่ยพูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า “ฉิงฉิง ฉันคิดเรียบร้อยแล้ว ฉันจะเอาแต่อยู่นิ่งๆ ไม่ทำอะไรไม่ได้เด็ดขาด！ฉันไม่อยากจะอยู่ในคุกตลอดไป ฉันอยากกลับบ้าน อยากไปเจอเธอ แล้วก็อ！”ยากเห็นเธอได้แต่งงาน！แล้วก็ยังอยากจะคอยช่วยเหลือเธอ ไม่สามารถปล่อยให้เธอถูกคนอื่นรังแกได้
เวินลั่วฉิงเม้มปาก โชคดีที่เธอมาที่นี่ในวันนี้เอง ถ้าเกิดว่าเย่ซือเฉินอยู่ด้วย เดาว่าจะคำพูดของไป๋ยี่รุ่ย จะทำให้เขาได้นอนอยู่ในคุกนานขึ้น……แต่ว่า คำพูดของไป๋ยี่รุ่ย ทำให้เวินลั่วฉิงรู้สึกสะเทือนใจ ที่แท้ คนคนนี้ก็เอาแต่ปกป้องเธออยู่ตลอด ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของเขา ก็เพิ่มขึ้นมาเพราะว่าเธอ เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอเองทรยศต่อไป๋ยี่รุ่ย ทรยศต่อความรักอันลึกซึ้งของเขา แต่ว่าความรู้สึกนี้ มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถตอบรับได้จริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี พอนายพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้น เรื่องด้านนอกฉันจะจัดการให้ดี บริษัทของนายฉันจะคอยดูแลให้ชั่วคราว พอนายออกมา มันก็จะยังเป็นของนายอยู่！”เวินลั่วฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความกังวลต่างๆ ได้รับการแก้ไขแล้ว และเรื่องในอนาคต ก็จะเกิดขึ้นอย่างถูกจังหวะและเป็นขั้นเป็นตอนเหมือนกัน
ไป๋ยี่รุ่ยรู้ว่านี่เป็นความหวังดีจากเวินลั่วฉิง ถ้าเกิดว่าไม่ยอมรับเกรงว่าจะทำให้เวินลั่วฉิงต้องเป็นห่วง ก็เลยพยัก “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนเธอด้วยนะ ขอบคุณมาก！”
“ระหว่างนายกับฉัน ไม่มีอะไรต้องขอบคุณเลย เมื่อก่อนนายช่วยเหลือฉันมากกว่านี้อีก”เวินลั่วฉิงวางมาดขรึม ความรู้สึกผิดมันก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ ไม่รู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยคิดอะไรอยู่ จู่ๆ เขาก็ถามมาว่า “ถ้าเกิดว่าตอนแรก ฉันยังคงยืนหยัดต่อไป เธอจะรักฉันไหม? พวกเขา……คงจะคบกันอยู่หรือเปล่า？”
เวินลั่วฉิงมองไปที่ไป๋ยี่รุ่ยอย่างจริงจัง สายตาของเธอนิ่งเรียบ และจู่ๆ เธอก็ยิ้มออกมา “บนโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้าเยอะขนาดนั้นหรอกนะ ฉันแค่รู้ว่า ตอนนี้ฉันรักเย่ซือเฉิน และก็รักเขามากด้วย！ฉันอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขา แน่นอนว่า กับลูกอีก 2 คนของฉันด้วย！”เวินลั่วฉิงพูดอย่างจริงจังมาก สายตาของเธอก็อ่อนโยน ความอ่อนโยนของเธอทำให้ไป๋ยี่รุ่ยสงบลงในทันที ความรู้สึกนี้เขาซ่อนเอาไว้นานมาก แต่วันนี้กลับพูดออกมาแล้ว ฉิงฉิงจะถือสารึเปล่า? หรือว่าพวกเขาจะเป็นแม้แต่เพื่อนกันก็ไม่ได้แล้วรึเปล่า?
เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นความผิดหวังของไป๋ยี่รุ่ย แล้วก็ปลอบใจว่า “เรื่องในอดีต ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ ความเจ็บปวดในอดีต มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความชื่นมื่น และฉันก็มีความสุขมากด้วย! นายกับฉันในอดีต ก็มีความสัมพันธ์อันดีกันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นนายเป็นพี่ชาย และก็ไม่เคยเคียดแค้นนายเลยด้วย และนายก็ไม่ต้องกลัวนะว่านายจะทำร้ายอะไรฉัน ถ้าเกิดว่ามีแบบนั้นจริงๆ ฉันจะบอกนายอย่างแน่นอน ตอนนี้ ในหัวใจของฉัน บาดแผลพวกนั้นมันไม่มีอะไรเลย ไม่ยังงั้นวันนี้ฉันก็คงไม่มาหานายในวันนี้หรอก และก็ไม่มีทางช่วยนายด้วย ฉันไม่ใช่คนที่ถือสาในเรื่องเล็กเรื่องน้อยหรอกนะ แต่ว่าบาดแผลทั้งหมด มันไม่สามารถหักล้างได้ในครั้งเดียวหรอกนะ ได้แต่พูดว่า ความเจ็บปวดเหล่านั้นมันไม่ได้ทำร้ายฉันได้มากนักในตอนนี้!
ไป๋ยี่รุ่ยจ้องไปที่เวินลั่วฉิง ที่แท้ ตอนนี้เธอก็เปลี่ยนไปจากตอนแรกมากแล้ว ตอนนี้เวินลั่วฉิงนั้นทั้งใจเย็น เย่อหยิ่ง และมีวิจารณญาณเป็นของตัวเอง เขารู้สึกภาคภูมิใจในตัวของเวินลั่วฉิงตอนนี้มากเลย!
“ฉิงฉิง พอเห็นเธอในตอนนี้ ฉันก็สบายใจแล้ว了！”ไป๋ยี่รุ่ยพูดจากใจ ทันใดนั้นก็กลัวว่าเวินลั่วฉิงจะเข้าใจผิด เลยพูดเสริมว่า “เธอวางใจได้เลย ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ว่าฉันจะต่อสู้เพื่อตัวเอง ฉันจะรอให้ถึงวันที่ฉันได้ออกมา！”
เวินลั่วฉิงรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยคิดได้แล้วจริงๆ ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “โอเค ฉันก็จะรอวันที่นายได้ออกมาเหมือนกัน ชีวิตของนายยังอีกยาวไกล นายยังจะได้เจอคนอีกมากมาย สุดท้ายก็ต้องมีคนอื่นที่สามารถทำให้นายประทับใจได้จริงๆ!ฉันคิดว่า คนคนนั้นต่างหาก ที่จะเป็นที่พักพิงของนาย”
ไป๋ยี่รุ่ยยิ้มอย่างขมขื่น เขายังมีคุณสมบัติอะไรที่จะไปมีความสุขได้อีกล่ะ? หลังจากที่เกิดความสัมพันธ์กับไป๋หยิงขึ้น เขาก็รู้สึกรังเกียจมาก และความสุขของเขา ก็ได้ไปฝากอยู่บนตัวของเวินลั่วฉิงตั้งนานมากแล้ว ในสายตาของเขา ความสุขของเวินลั่วฉิงก็คือความสุขของตัวเอง ถ้าเกิดว่าเวินลั่วฉิงไม่มีความสุข เขาก็จะไม่มีความสุขเหมือนกัน! ถ้าเกิดว่าเวินลั่วฉิงบอกเขาว่า ให้เขาพาเธอออกไป เขาก็จะพาเธอไปในทุกกรณี แล้วก็มอบความสุขให้กับเวินลั่วฉิง!ไป๋ยี่รุ่ยคิดแบบนี้มาโดยตลอด แล้วอีกอย่าง……เขาก็ยังไม่เคยเสียใจเลยด้วย！