ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1625 ฉันไม่ชอบนาย
วินลั่วฉิงต่างเลือกมาแต่สิ่งที่เธอชอบ เธอก็เลือกกินไปเรื่อยๆ แต่ว่าในใจของเธอก็เอาแต่คิดว่าจะจัดการกับถังไป๋เชียนยังไงดี ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าเนื้อใจเสือจริงๆ เลย ถ้าไม่มั่นใจมากพอ เธอก็ไม่อยากจะไปสู้กับถังไป๋เชียน ตอนเริ่มแรก เวินลั่วฉิงยังอยากจะแยกกับถังไป๋เชียนด้วยความสัมพันธ์ที่ดี ตัดการติดต่อกันไปเลยก็ได้ แต่ว่าตอนนี้เธอเข้าใจดีแล้ว ว่าระหว่างเธอกับถังไป๋เชียน มันไม่สามารถตัดกันได้ง่ายขนาดนั้น ความต้องการจะครอบครองของผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหน
หลิวหยิงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เรื่องของถังไป๋เชียน เวินลั่วฉิงจะต้องใคร่ครวญคิดอย่างดีแน่นอน เรื่องนี้เธอเข้าใจดี และเธอรู้ดีว่าปัญหาเรื่องถังไป๋เชียน ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถช่วยได้ ดังนั้นเธอก็เลยไม่ไปรบกวนความคิดของเวินลั่วฉิง สำหรับซือถูมู่หรง หลิวหยิงไม่ได้นึกถึงเลย แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่าซือถูมู่หรงจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อเธอ คิดว่าที่ซือถูมู่หรงมาที่นี่เลยวันนี้ เพราะว่าอารมณ์ขึ้นชั่วคราว หรือไม่ก็มีธุระก็เลยมาที่นี่ ไม่มีทางมาเพราะเธออย่างเดียวหรอก
ต้องยอมรับว่า หลิวหยิงในตอนนี้นั้นเย็นชาจนถึงขั้นร้ายหัวใจเลยด้วยซ้ำ ตอนที่เธอตัดสินว่าซือถูมู่หรงไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้กับเธอนั้น อดีตที่ผ่านมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก็ถูกเธอปฏิเสธในทันที ไม่ว่าที่ผ่านมาจะคลุมเครือแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ ก็เป็นแค่คนแปลกหน้ากันเท่านั้น
สิ่งที่หลิวหยิงรับรู้เกี่ยวกับซือถูมู่หรง ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเมื่อ 5 ปีก่อนเลย ตอนนี้พอเธอมารู้ว่าซือถูมู่หรงเคยทำกับเธอและคนในครอบครัวของเธอแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าซือถูมู่หรงนั้นช่างเย็นชาและไร้หัวใจมากกว่าอีก คนที่แผนการในใจเยอะ เมื่อแผนการมาใช้กับตัวเองแล้ว ก็รู้สึกว่าเลือดเย็นมาก
หลิวหยิงส่ายหน้า พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ไปนึกถึงเเขา เดี๋ยวอีกไม่กี่วัน แม่ของเธอก็จะมาแล้ว เธอจะทำให้ไม่ต้องเป็นกังวลไม่ได้ เธอต้องดูแลแม่ให้ดี
พอหลิวหยิงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็รู้สึกทุกข์ใจ ถ้าเกิดว่าแม่ของเธอมา แล้วเห็นว่าเธออยู่แบบไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คงจะเป็นห่วงมากเลย หลิวหยิงยื่นมือไปลูบแผลที่อยู่ตรงคอของตัวเอง เหมือนกับว่าจะหายดีแล้ว แต่ว่า ความเจ็บปวดมันเคยเกิดขึ้น แล้วจะให้ลืมได้ยังไงกัน? หลิวหยิงก็นึกถึงแผลบนร่างกายของซือถูมู่หรง เมื่อวานพวกเขาทั้งสองคนเอาแต่ทะเลาะกัน ไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว บาดแผลบนร่างกายของซือถูมู่หรง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้ายแรงหรือเปล่า！หลิวหยิงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็ถุยน้ำลายใส่ตัวเอง นี่เธอไปเป็นห่วงศัตรูอย่างนั้นเหรอ เมื่อวานเขายังมีเรี่ยวมีแรงที่จะทำเรื่องนั้นกับเธอ แผลก็คงจะไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่หรอก เดาว่าเขาไม่ได้เอามันมาใส่ใจด้วยซ้ำ แต่ว่าตัวเธอเองกลับเป็นห่วงเขา！เมื่อคืนนี้ เธอถูกบังคับให้ต้องยอมรับตลอด หลิวหยิงคิดขึ้นมา เหมือนกับว่าซือถูมู่หรงสวัสดิ์วันเกี่ยวกับแผลตลอด ไม่ได้ไปแตะโดนเลย ก็ไม่รู้ว่าควรจะคิดยังไงดี
เวินลั่วฉิงกินเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาถามหลิวหยิง： “จะย้ายไปตอนนี้เลยไหม? อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออกนะ”
หลิวหยิงพยักหน้า เธอสนิทสนมกลับเวินลั่วฉิง แล้วเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือจากเวินลั่วฉิงได้เลย แล้วอีกอย่างอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่จริงๆ เธอไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับซือถูมู่หรง ดังนั้นเธอจะไม่ยอมไปในสถานที่ของซือถูมู่หรงเด็ดขาด งั้นคอนโดของเวินลั่วฉิงก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
หลิวหยิงเก็บข้าวของเสร็จก็เป็นเวลาสามทุ่มพอดี เวินลั่วฉิงมองดูเวลา แล้วก็คิดว่าโชคดีที่ได้โทรบอกเย่ซือเฉินก่อน ไม่อย่างนั้นเธอเพิ่งได้ออกมาครั้งแรกก็ไม่ได้ทำตามที่บอกว่าจะรีบกลับซะแล้ว เขาก็คงจะบ้าคลั่งอย่างแน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ความเชื่อใจที่กว่าจะสร้างมาได้มันก็จะหายไปในทันที เวินลั่วฉิงคิดแล้วก็ส่งข้อความหาเย่ซือเฉิน “หลิวหยิงเก็บของเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเสร็จแล้วรีบกลับไป”
เย่ซือเฉินอ่านข้อความของเวินลั่วฉิง แล้วก็หัวเราะในลำคอ ยัยขี้โกหกคนนี้เนี่ย ตกลงกันแล้วว่าจะรีบกลับ เขาก็นึกว่าช้าสุดไม่เกินสองทุ่ม แต่ว่าตอนนี้ยังจัดการไม่เสร็จเลย ดูท่าทางต้อง “สั่งสอน”สักหน่อยแล้ว
เย่ซือเฉินเล่นโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาไม่ได้มีสีหน้าของความโกรธเคืองเลย แต่กลับมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจแทน
ทางด้านของเวินลั่วฉิงก็พาหลิวหยิงไปยังคอนโดที่เธอซื้อไว้ก่อนหน้านี้ ด้านในน้ำตกแต่งครบถ้วนเรียบร้อยดี ไม่ขาดอะไรเลย หลิวหยิงจัดวางข้าวของตัวเอง แต่ก็ยังว่างอยู่เลย เธอมองไปยังห้องที่ว่างนั้น หัวใจก็รู้สึกว่างเปล่า นี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีกลิ่นอายของมนุษย์อยู่เลย มันเป็นแค่ห้องหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่บ้าน
หลิวหยิงนึกถึงคฤหาสน์ที่เธอเคยอยู่กับซือถูมู่หรง ถึงแม้ว่ามันจะใหญ่มาก แต่ว่าเธอก็ไม่ค่อยรู้สึกเหงาเลย ไม่ได้รู้สึกว่ามีเธอตัวคนเดียว หลิวหยิงหัวเราะเยาะตัวเอง มนุษย์เป็นสัตว์สังคม เมื่อต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็อยู่ไม่ได้ การที่จะสามารถอยู่ในสถานที่หนึ่งโดยไม่ออกไปไหน ไม่ชอปปิ้ง ไม่ทำอะไรทั้งนั้น เหตุผลก็มีเพียงแค่ว่า สถานที่แห่งนั้นไม่ได้มีคนอยู่ตัวคนเดียว อาจจะมีญาติพี่น้อง มีเพื่อนสนิท มีคนรัก แต่ว่า……จะมีคนอยู่เพียงแค่คนเดียวไม่ได้ ไม่มีใครทนทุกข์จากความว่างเปล่าและความเฉยเมยแบบนั้นได้หรอก
“เธออยู่ที่นี่ไปก่อนนะ ตราบใดที่เธอต้องการ เธอก็สามารถอยู่ได้ตลอดเลย ถ้าเกิดว่ามีวันหนึ่งที่อยากจะย้ายออกไป ก็ต้องหาสถานที่ดีๆ นะ”เสียงของเวินลั่วฉิงดังเข้ามา หลิวหยิงพยักหน้า “ขอบคุณนะฉิงฉิง”
เวินลั่วฉิงยิ้มจางๆ “ยัยบื้อ”เวินลั่วฉิงรู้ว่าหลิวหยิงไม่มีทางอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก เพราะว่าหัวใจของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ สำหรับเธอแล้ว ที่นี่เป็นแค่สถานที่สำหรับอยู่อาศัยเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น วันหนึ่งเธอก็ต้องเดินออกจากสภาวะที่ลำบากยากแค้นตอนนี้ หรือไม่ก็เจอเรื่องอื่นที่อยากจะทำ แต่ว่า หลิวหยิงที่กลับมาอีกครั้งนั้น ก็ไม่โอนอ่อนผ่อนตามอีกต่อไปแล้ว
“เธอพักผ่อนให้ดีเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก ฉันกลับก่อนนะ”เวินลั่วฉิงช่วยหลิวหยิงเก็บข้าวเก็บของ ลุกขึ้นแล้วก็พูด เธอไม่กล้าไม่กลับไปในวันนี้จริงๆ แล้วอีกอย่าง ถ้าวันนี้เธอไม่กลับไป ความเชื่อถือในใจของเย่ซือเฉินก็จะลดลงมาก เธอไม่อยากจะเจอกระบวนการอะไรแบบนั้น
“โอเค เดินทางปลอดภัย”หลิวหยิงยิ้มแล้วก็บอกลา
…………
เวินลั่วฉิงกลับมาก็พบว่าคฤหาสน์มืดสนิท ก็รู้สึกงงงวย หรือว่าตรงนี้ไฟดับงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง แล้วเครื่องจ่ายไฟล่ะ? ดังนั้น เกิดอะไรขึ้นที่บ้านงั้นเหรอ? เธอเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วก็เปิดไฟฉายในโทรศัพท์พร้อมกับเดินเข้าไป ประตูด้านในมันเปิอยู่ เวินลั่วฉิงก็ตกใจในทันที หรือว่า? ขโมย? ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้!เวินลั่วฉิงรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเธอยังไม่เคยเจอสถานการณ์นี้มาก่อนเลย!เวินลั่วฉิงหวาดหวั่น พอเข้าประตูมาก็กดเปิดสวิตช์……ไฟติดแล้ว！
เวินลั่วฉิงสับสน นี่มันสถานการณ์อะไรกัน? คนในบ้านล่ะ? ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลย แล้วอีกอย่าง ข้าวของในบ้านยังจัดวางเหมือนปกติ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีคนนอกอยู่ แล้วทำไมมันถึงได้มืดขนาดนั้น? เวินลั่วฉิงสงสัยและไม่เข้าใจ ขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้อง เปิดประตู เปิดไฟพร้อมกันทีเดียว แล้วเวินลั่วฉิงก็พบว่า เย่ซือเฉินนอนอยู่บนเตียง และก็มองเธออย่างหยอกล้อ……เวินลั่วฉิงเริ่มไม่สบายใจแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองติดกับดักล่ะ! เย่ซือเฉินตั้งใจรอให้เธอกลับมาโดยเฉพาะเลยเหรอ? คนในบ้านก็ไม่มีใครอยู่เลย เขาก็เป็นคนจัดการเรื่องนี้ใช่ไหม! นี่คือ? กะว่าจะคิดบัญชีโดยส่วนตัวงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่เย่ซือเฉิน เวินลั่วฉิงคงจะสงสัยว่าคนตรงหน้ากำลังจะฆ่าใครสักคนอย่างแน่นอน!เวินลั่วฉิงพยายามคิดอย่างถี่ถ้วน ช่วงนี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมนี่ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเย่ซือเฉินด้วย พอคิดได้แบบนี้แล้วเธอก็สบายใจขึ้น แล้วก็เอ่ยปากถามก่อน “วันนี้ที่บ้านเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่มีคนอยู่เลยล่ะ? ”
เย่ซือเฉินเอาตัวพิงไปด้านหลัง แล้วก็กวาดสายตาไปทั่วร่างกายของเวินลั่วฉิงอย่างคลุมเครือ และค่อยๆ พูดว่า “ฉันเตรียมการให้เป็นพิเศษเลย เพื่อที่คืนนี้จะได้เหลือเพียงแค่เราสองคน เธอชอบไหม? ”น้ำเสียงของเย่ซือเฉินทุ้มต่ำ บวกกับการจงใจยั่วยวน เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเคลิบเคลิ้ม ที่แท้ เมื่อถูกผู้ชายยั่วยวน โดยเฉพาะผู้ชายที่ตัวเองชอบ มันจะไม่สามารถยื้อไว้ได้เลยจริงๆ
เวินลั่วฉิงเลียริมฝีปาก “จะบอกว่าชอบก็ชอบอยู่นะ แต่ว่ามันก็น่ากลัวเกินไปหน่อย”ผู้ชายตรงหน้าของเธอเหมือนกับปีศาจ คนที่เขายั่วยวนก็จะถลำเข้าไปอย่างอดไม่ได้ ราวกับว่าถ้าเกิดตายเพราะเขาก็ถือว่าเป็นเกียรติ!เวินลั่วฉิงแอบด่าผู้ชายตรงหน้าว่าจะยั่วยวนเกินไปแล้ว ในใจต่างก็อดไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนี้ มันช่างเป็นความทรมานอย่างหนึ่งจริงๆ
เมื่อก่อนมีแต่เวินลั่วฉิงที่ยั่วยวนเย่ซือเฉิน แต่ว่าตอนนี้ เย่ซือเฉินเอาแต่ยั่วยวนเวินลั่วฉิงแทน และการยั่วยวนในครั้งนี้ มันไม่ได้อ่อนลงเพราะเวินลั่วฉิงรู้สึกหวั่นไหวเลย แต่ว่ากลับรุนแรงขึ้นอีกซะด้วยซ้ำ
“ชอบเหรอ? นั่น มันหมายความว่าเธอชอบฉันรึเปล่า? น่ากลัวเหรอ? ใครกลัวเหรอ? เพราะว่าเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ ยังไม่ทันได้เริ่มเลย！”เย่ซือเฉินหัวเราะออกมา เวินลั่วฉิงโยนกระเป๋าลง แล้วก็พุ่งขึ้นไปบนเตียง อยู่ห่างจากเย่ซือเฉินเพียงแค่ก้าวเดียว เธอจับคางแล้วก็มองไปที่เย่ซือเฉิน ดวงตาหวานเยิ้มเหมือนเส้นไหม “ไม่ ฉันไม่ได้ชอบนาย”
สีหน้าของเย่ซือเฉินค้างแข็งไปในทันที และแววตาของเขาก็กลายเป็นดุร้าย ยัยผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้!เมื่อวานยังสารภาพรักกับเขาอยู่เลย ตอนนี้อยู่ดีๆ ก็มากลับคำเนี่ยนะ? ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้! ล้อเล่นกับความรู้สึกงั้นเหรอ? เย่ซือเฉินรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที แต่ว่าหัวใจของเขา เหมือนกับจะสลายไป เขาพยายามโอนอ่อนผ่อนตามเธอมากที่สุด ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ มอบความไว้วางใจและอิสระให้กับเธอ แล้วทำไมเธอถึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แม้แต่เหยียบความรู้สึกของเขาไว้ที่ใต้ฝ่าเท้าอีกงั้นเหรอ?