ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1628 เกี่ยวก้อยสัญญา
ตอนเย็นหลังจากที่มู่เฉิงโทรหาถังฉิ้นเอ๋อ ก็ให้คนไปจัดการกับเจิ้งฉงในทันที เพราะชีวิตนี้มีหลายสิ่งหลายอย่าง ต่อให้จจัดการเสร็จก็ไม่มีความสุขหรอก พอนึกถึงตัวตนของถังฉิ้นเอ๋อ ก็อยากจะลองทดสอบดูว่าตอนนี้หัวหน้าคิดยังไง เลยกลับไปที่พัก
แต่ไม่คิดเลยว่าทันทีที่เปิดประตู จะได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้อย แล้วก็เสียงที่ร่าเริงของผู้ดูแลจ้ง เสียงของซ่างกวนหงก็ดังออกมาบ้างเหมือนกัน ข้างในดูสนุกสนานกันมาก มู่เฉิงสงสัยว่าตัวเองเดินเข้ามาผิด จนเกือบจะถอยออกมาแล้วเดินเข้าไปใหม่
อย่างไรก็ตามผู้ดูแลจ้งก็สังเกตเห็นมู่เฉิงด้วยสายตาที่เฉียบแหลม แล้วก็พยักหน้าพร้อมกับตะโกนเรียกว่า “วันนี้หัวหน้าน้อยกลับมาแล้วเหรอครับ? ”ผู้ดูแลจ้งไม่สามารถควบคุมสีหน้าได้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน มู่เฉิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเห็นผู้ดูแลจ้งตัวปลอม คนนี้วันปกติเขาจริงจังมากเลยไม่ใช่เหรอ เมื่อไหร่ที่เขามองคนอื่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสายลมฤดูใบไม้ผลิ? นี่เขาเห็นผีอยู่รึไง?
มู่เฉิงเดินเข้าไป ซ่างกวนหงก็ยิ้มแล้วพูดกับเขาว่า “มา มา กำลังเล่นกับจื่อซีและจื่อโม่อยู่พอดีเลย เพราะว่าแก่แล้ว ก็ไม่ได้กระฉับกระเฉงเหมือนพวกเขา เล่นทั้งบ่ายก็เหนื่อยแล้ว”
มู่เฉิงสงสัยว่าคนที่เขาเจอในวันนี้เป็นตัวปลอม ผู้ดูแลจ้งที่หัวเราะ และใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และซ่างกวนหงที่รู้สึกว่าตัวเองแก่และไม่กระฉับกระเฉง นี่เขาเดินเข้าผิดที่จริงๆ รึเปล่า? แต่ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนกันเป๊ะเลย แต่ท่าทางดู “สยอง”มาก!
“สวัสดีค่ะคุณลุง” จื่อซีทักทายก่อน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “ว้าว! คุณลุงที่หล่อเหลาอีกคน!”
มู่เฉิงยืนอึ้งอยู่กับที่ สาวน้อยคนนี้ น่ารักมากเลย เหมือนถูกแกะสลักออกมาจากหยกขาว ดวงตาสดใสมาก ตอนที่มองมาที่คนอื่นนั้นก็ยิ้มตลอด ราวกับจะสลักรอยยิ้มนี้ไว้ในใจคนทันที ประเด็นคือ คำพูดของเธอ มันรื่นหูมากเลย! มู่เฉิงรู้ว่าตัวเองหน้าตาดี มีผู้หญิงมากมายที่เข้าใกล้เขาในวันธรรมดา แต่การได้รับคำชมจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ ทำให้เขาพอใจอย่างมาก! เพราะหัวใจของเด็กๆ บริสุทธิ์ที่สุด คำชมของพวกเขาจึงมาจากใจของพวกเขาเองล้วนๆ ไม่มีการเยินยอและไร้จุดประสงค์ใดๆ
มู่เฉิงมองไปที่เด็กผู้ชายที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง ก็หน้าตาดีเหมือนกันเลย ละเอียดอ่อนเหมือนตุ๊กตาดินเผา ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เปรียบเหมือนกิ่งทองใบหยก เป็นที่น่าถูกใจากเลย เสียอย่างเดียว ก็คือสีหน้าเย็นชาของเด็กน้อย มู่เฉิงคิดในใจ ว่ายังเป็นเด็กอยู่เลย ทำไมต้องทำท่าทางซ่อนอารมณ์ด้วยล่ะ
“สวัสดีครับคุณลุง ถังจื่อโม่พูดอย่างใจเย็น เขามักจะสุภาพมาก แต่เขาเย็นชาเกิมากจนทำให้ถูกเพิกเฉย และในขณะเดียวกัยจื่อซีก็มีชีวิตชีวาเกินไป ทำให้ถังจื่อโม่ดูเงียบขึ้นมากกว่าเดิม ราวกับว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับตัวเองเท่านั้น
มูเฉิงมู่เฉิงปลื้มใจในทันที เด็กคนนี้ช่างเฉยเมย คำพูดที่นุ่มนวลของเขาช่างน่ารักจริงๆ ใบหน้าที่เงียบสงัดตรงกันข้ามกับเสียงที่ไร้เดียงสา ถังจื่อโม่มีใบหน้าที่ละเอียดอ่อนกลายเป็นมีบุคลิกในทันที
“หืม พวกหนูชื่อจื่อโม่กับจื่อซีใช่ไหม? ”มู่เฉิงยิ้มและเอ่ยถาม เขาเดินเข้าไป แล้วก็ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับถังจื่อโม่และถังจื่อซี พร้อมกับถามอย่างอ่อนโยน มู่เฉิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยนุ่มนวลขนาดนี้มาก่อนเลย เขาค่อนข้างจะคล้ายกับซ่างกวนหง พอเห็นเขาครั้งแรก ก็จะคิดว่าเขานิสัยดี พูดง่าย อ่อนโยนและเป็นมิตร ในวันปกติก็เช่นเดียวกัน อบอุ่นดั่งสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ แต่ใจจริงกลับไม่แยแส เขาสามารถสื่อสารกับใครคนหนึ่งได้ด้วยความสนิทสนม แต่ว่าความจริงแล้วไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย มู่เฉิงนึกว่า เขาจะห่างเหินและเย็นชากับทุกคน ไม่คิดเลยว่าตอนที่เห็นจื่อซีกับจื่อโม่ เขาจะอยากเล่นกับเด็กทั้งสองคนนี้ด้วย
“ใช่ค่ะคุณ ชื่อของหนูคือถังจื่อซี และพี่ชายของหนูชื่อถังจื่อโม่ พวกเรามาที่นี่เพื่อมาหาคุณลุง” ถังจื่อซีตอบอย่างกระตือรือร้น คุณลุงคนนี้หน้าตาดีมาก! เธอไม่เคยเห็นคนที่หน้าตานี้เช่นนี้มาก่อน ทั้งชายและหญิง! เขาเป็นคนที่ดูดีที่สุดที่เธอเคยเห็นมา! อืม…จะว่ายังไงดีล่ะ หน้าตาดีแบบมีแค่หนึ่งเดียว! ดวงตาของถังจื่อซีเป็นประกาย เธอมองมู่เฉิงอย่างชื่นชม ราวกับว่าเธอกำลังชื่นชมภาพวาด งานฝีมือที่ละเอียดอ่อน
มู่เฉิงเคยถูกคนมากมายมองอย่างตรงไปตรงมา เขาเบื่อที่จะเห็นสายตาแบบนั้นแล้ว มันเต็มไปด้วยความปรารถนา ความโลภ แต่สายตาของถังจื่อซี มันชัดเจนและความเรียบง่าย มันเป็นสายตาของการชื่นชมความงามเท่านั้น
มู่เฉิงรู้สึกชอบสายตาที่บริสุทธิ์แบบนี้ เขาลูบผมของถังจื่อซี “ถ้ายังงั้นลุงเล่นเป็นเพื่อนพวกหนูดีไหม? ”
“ดีค่ะ！”ถังจื่อซีตอบอย่างดีอกดีใจ ความรู้สึกที่เธอมีให้มู่เฉิงคือ มู่เฉิงหน้าตาดีมาก แล้วคนคนนี้ก็มาหาคุณปู่ และคุณปู่ก็บอกให้เขาเล่นกับพวกเขาเอง ถังจื่อซีก็เชื่อใจมู่เฉิงแล้ว ถังจื่อโม่มองมู่เฉิงอย่างวิเคราะห์ คิดว่าคนคนนี้ทำอะไรกัน แล้วก็หันไปมองซ่างกวนหง ซ่างกวนหงไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่มู่เฉิงและถังจื่อซีเล่นกัน แม้แต่เห็นแล้วดูชื่นใจ เขาก็เดาว่ามู่เฉิงน่าจะค่อนข้างใกล้ชิดกับซ่างกวนหง แล้วก็คลายข้อสงสัยได้มากมาย
ผู้ดูแลจ้งอธิบายอยู่ด้านข้าง “นี่คือมู่เฉิง หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ จื่อวซีกับจื่อโม่คือลูกของคุณถัง ถังฉิ้นเอ๋อ”พออยู่ด้วยกันมาหลายวัน คำเรียกที่ผู้ดูแลจ้งเรียกถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ก็เปลี่ยนไป โดยหลักแล้ว เพราะว่าที่นี่คนน้อย และเขาก็พาถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ไปเล่นมาด้วย ถังจื่อซีก็เอาแต่เรียกเขาว่าคุณปู่ คุณปู่ ทำยังไงก็ไม่ยอมเปลี่ยน หัวหน้าก็ยอมรับแล้ว ผู้ดูแลจ้งก็เอาแต่เรียกคุณหนู คุณผู้ชาย ทำให้ถังจื่อซีไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เธอก็เลยขอให้ผู้ดูแลจ้งเรียกชื่อแทน ผู้ดูแลจ้งก็เลยต้องยอมรับอย่างไม่มีทางเลี่ยง
มูเฉิงมูเฉิงมอง ถังจื่อซีและถังจื่อโม่อย่างแปลกใจ เมื่อกี้เขาไม่ได้คิดอะไรมากมาย ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้เองเหรอ? ตอนนี้..ตอนนี้หัวหน้าแน่ใจแล้วเหรอว่าถังฉิ้นเอ๋อเป็นลูกสาวของเขา? ถึงได้พาจื่อซีกับจื่อโม่มาที่นี่? มู่เฉิงไม่เข้าใจ แต่เขาไม่สามารถถามพวกเขาต่อหน้าเด็กสองคนนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงอดทนเล่นกับ ถังจื่อซีและถังจื่อโม่ไปก่อน
ถังจื่อโมค่อนข้างเงียบ สิ่งที่กำหนดไว้แล้วก็ต้องทำ ดังนั้นหัวหน้ามู่เฉิงก็ต้องไปเล่นกับถังจื่อซีแทน ถังจื่อซีมีนิสัยเป็นเด็ก กระฉับกระเฉง ตอนที่ผู้ดูแลจ้งเตือนให้ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ไปพักผ่อน เธอก็ดูหมองหม่นเล็กน้อย
มู่เฉิงกำลังจะเกลี้ยกล่อมให้ถังจื่อซีไปพัก แต่ถังจื่อโม่ก็พูดออกมาก่อนว่า “เธอลืมที่แม่สอนมาแล้วเหรอ? ว่าต้องพักผ่อนให้ตรงเวลา”
มู่เฉิงมองไปที่สีหน้าที่แสร้งทำเป็นจริงจังของถังจื่อโม่ เขาอดยิ้มไม่ได้ เขาลูบหัวปลอบใจถังจื่อซี “เชื่อฟังนะ รีบพักผ่อนก่อน เดี๋ยวลุงจะพาไปซื้อเสื้อผ้าพรุ่งนี้” เด็กผู้หญิงไม่สามารถปฏิเสธเสื้อผ้าสวยๆ ได้หรอก ถังจื่อซีก็เหมือนกัน สายตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาในทันที กระโดดโลดเต้นและพูดว่า “ลุงพูดแล้วนะคะ！”
“แน่นอน”มู่เฉิงเลิกคิ้ว ถังจื่อซียื่นมือออกไป แล้วก็ยื่นนิ้วก้อยออกมา “มา พวกเรามาเกี่ยวก้อยกัน！”
มู่เฉิงมองดูท่าทางที่จริงจังของสาวน้อย แล้วก็ยื่นมือออกไป “โอเค พวกเราเกี่ยวก้อยสัญญากัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงจะมาพาหนูไป！”
ถังจื่อซีเกี่ยวก้อยกับมู่เฉิง แล้วก็ท่องว่า “เกี่ยวก้อยสัญญาแล้ว ร้อยปีก็จะไม่เปลี่ยนแปลง ใครผิดสัญญาเป็นลูกหมา！”
มู่เฉิงทำตามท่าทางของถังจื่อซี แล้วก็เห็นว่าพอเธอพูดจบแล้วก็ยื่นนิ้วโป้งออกมาประทับกับนิ้วโป้งของเขา พร้อมกับพูดอย่างเสียงดังฟังชัด “ประทับตรา！”
“งั้น ตอนนี้จื่อซีไปพักผ่อนได้หรือยัง” มู่เฉิงตามใจถังจื่อซี ด้านหนึ่ง เพราะเธอเป็นลูกสาวของถังฉิ้นเอ๋อ อีกด้านหนึ่ง เขาก็ชอบถังจื่อซีมากจริงๆ เขามีความสุขที่ได้โอ๋เธอ ถังจื่อโม่เฝ้าดูอย่างเงียบๆ ทุกวันนี้เขาวางใจอย่างสมบูรณ์ต่อซ่างกวนหงอย่างสมบูรณ์แล้ว ความรู้และความสามารถของเขาก็ทำให้เขาชื่นชมอย่างจริงใจ ถังจื่อโม่ชอบซ่างกวนหงมาก และอยากจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนญาติ วันนี้เขายังเห็นว่า มู่เฉิงกัซ่างกวนหงมีความสัมพันธ์ที่ดีแบบพ่อ-ลูก เขาก็เลยเชื่อใจมู่เฉิง ดังนั้น เมื่อมู่เฉิงบอกว่าจะพาออกไปข้างนอกในวันพรุ่งนี้ ถังจื่อโม่ก็เลยไม่ได้ขัดอะไร
ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่เข้าไปในห้อง มู่เฉิงถึงได้สบายใจขึ้น เขานั่งอยู่บนโซฟา ดื่มน้ำ แล้วก็เอ่ยถามช้าๆ ว่า “เด็กทั้งสองคนนี้ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันครับ? ”มู่เฉิงมองไปที่ซ่างกวนหง รอฟังคำอธิบายจากเขา! เขาสงสัยมากจริงๆ พยายามสุดความสามารถที่จะระงับตัวเองโดยไม่ถาม ตอนนี้……กลับรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ มู่เฉิงรู้ดีว่า ถ้าเกิดซ่างกวนหงไม่เห็นด้วย ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ก็ไม่มีทางอยู่ที่นี่หรอก และก็มองออกว่า เด็กทั้งสองคนนี้อยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว นี่มันเป็นข่าวใหญ่เลยนะ！
ซ่างกวนหงหัวเราะในลำคอ เปิดเผยธรรมชาติออกมาแล้ว! เขาหันหน้าไป ไม่สนใจมู่เฉิง มู่เฉิงมองไปที่ซ่างกวนหงอย่างน่าสงสาร ซ่างกวนหงไม่สนใจเขา ใบหน้าของมู่เฉิงก็ดูเจ้าเล่ห์มาก อ่อนโยน เอาใจใส่ เหมือนกับตอนหนุ่มๆ พอยิ้มขึ้นมา ก็ยากที่จะปฏิเสธ ซ่างกวนหงถูกหลอกด้วยใบหน้าของมู่เฉิงตอนเด็กมาแล้ว! ตอนนี้ก็ยังน่าเอ็นดูจนยากที่จะปฏิเสธ! ที่แท้มู่เฉิงก็โตขึ้นแล้ว การกระทำของเขาก็ดีขึ้น เขาสบายใจกับมู่เฉิงมาก อยู่ด้วยกันมานานหลายปีขนาดนี้ ความรู้ที่เขามีต่อมู่เฉิงนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เขาจะไม่ถูกหลอกอีกต่อไป แต่ว่าวันนี้ตอนที่เขาเล่นกับถังจื่อซีและถังจื่อโม่นั้น จู่ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่มู่เฉิงยังเด็ก ดังนั้นเมื่อเห็นใบหน้าที่รอคอยคำตอบอย่างน่าเอ็นดูของมู่เฉิงในตอนนี้……จิตใต้สำนึกอยากจะปฏิเสธ