ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1666 ไร้ความรู้สึกกับสิ้นหวัง

ซือถูมู่หรงไม่ได้พูดในทันที คุณแม่หลิวท่าทีเย็นชามาก ส่วนหลิวหยิงยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร แต่ความสนใจทั้งหมดตกไปอยู่บนตัวของคุณแม่หลิว ซือถูมู่หรงยิ้มเจื่อน หรือว่า ตัวเองคิดหาวิธีมีความสุขอยู่คนเดียวงั้นหรอ? หลิวหยิงไม่สนใจเลย ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

 ผมก็ให้ชีวิตใหม่กับเธอได้  ซือถูมู่หรงพูด ห้าปีนั่น คือความเป็นห่วงของเขา แต่กลับเหมือนเป็นภาระของหลิวหยิง อยากจะทิ้งมันจนรอแทบไม่ไหว ถ้าหากหลิวหยิงอยากได้ชีวิตใหม่ทั้งหมด เขาก็ให้เธอได้ อีกอย่าง สามารถให้ได้ดีกว่าที่ใครอื่นให้แน่นอน เขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างสุดหัวใจ ไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บ ซือถูมู่หรงคิด บนโลกนี้ ยังมีคนที่เหมือนเขาอยู่อีกหรือไม่? ต่อให้เอาตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำต้อย คนตรงหน้าก็ยังมองไม่เห็น ไม่เชื่อ

 ชีวิตใหม่ของประธานซือถู ไม่เหมาะกับหลิวหยิง หลิวหยิงของเรา ไม่อาจเอื้อมถึงคุณ  คุณแม่หลิวพูด บนใบหน้าเผยรอยยิ้ม นั่นคือรอยยิ้มเยาะเย้ย แยกหลิวหยิงและซือถูมู่หรงออกจากกัน เธอกำลังปฏิเสธการไล่ตามต่างๆที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิง เหตุผลทั้งหมด สำหรับคุณแม่หลิวล้วนไม่ใช่เหตุผล พวกเขา… ไม่ควรเกี่ยวข้องกัน

ซือถูมู่หรงมองคุณแม่หลิว ทั้งๆที่ยิ้ม แต่กลับเย็นชา ถึงขนาดโหดร้าย ระหว่างเขากับหลิวหยิง ไม่ใช่เอื้อมถึงเอื้อมไม่ถึง แต่ประโยคของคุณแม่หลิวที่ว่าไม่เหมาะสมนั้นชัดเจน คุณแม่หลิวบอกว่า ชีวิตที่เขาให้ ไม่เหมาะกับหลิวหยิง และไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ประโยคที่ว่าไม่เหมาะสม เหมือนจะตัดขาดการเชื่อมต่อทั้งหมด นั่นคือกุญแจเปิดล็อคไม่ได้ รองเท้าสวยกัดเท้า ทั้งที่ดูสดใสสวยงาม สวยและคู่ควรกันอย่างมาก แต่กลับ…ไม่เหมาะสม

ถ้าอย่างนั้น หลิวหยิงต้องการชีวิตแบบไหนล่ะ? มีอะไรที่เขาให้ไม่ได้ล่ะ? ซือถูมู่หรงอดที่จะคิดไม่ได้ เขามองไปทางหลิวหยิง ผู้หญิงคนนี้ ราวกับว่ามองไม่เห็นเขา ให้ความสนใจแค่แม่ของเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ไม่มีแบ่งให้เขาเลยสักนิด ซือถูมู่หรงรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ทำไม…ถึงเมินเขาโดยสิ้นเชิงล่ะ? หากเป็นเพราะรักจะดีกว่า หากเป็นเพราะเกลียดชัง เขาก็ยอมรับได้ แต่… เมินเฉยแบบนี้ ทำให้เขายากที่จะรับได้ ไม่รักแล้ว ดังนั้นถึงไม่เกลียดแล้ว แม้แต่ความสนใจสักนิดก็ไม่มี รู้จักกันแบบนี้ทำให้ซือถูมู่หรงหวาดกลัวขึ้นมา ระหว่างเขากับหลิวหยิง ไม่มีโอกาสแล้วจริงๆหรอ?

เขาไม่เชื่อ!

 คุณป้าครับ เหมาะสมไม่เหมาะสม ขึ้นอยู่กับคนสองคน บางทีคนภายนอกทุกคนต่างคิดว่าไม่เหมาะสม แต่คนสองคน กลับคิดว่าเหมาะสมกันอย่างมากล่ะ? ความรักก็เหมือนการดื่มน้ำ อุ่นหรือเย็นตัวเองรู้ดี แต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน  ซือถูมู่หรงพูดอย่างนิ่งแข็ง เขาไม่ใช่คนที่ชอบสอนผู้อื่น แต่กลับคิดหาเหตุผลเป็นกองมาโน้มน้าวคุณแม่หลิว

 คุณแน่ใจหรอ? ถ้าอย่างนั้นหลิวหยิงปฏิเสธ คุณก็จะไปใช่ไหม?  คุณแม่หลิวไม่ได้มีความหมายที่จะบังคับพวกเขาให้แยกจากกัน แค่พูดอย่างเรียบเฉย ราวกับผู้ชมคนหนึ่ง คนที่มีมุมมองของพระเจ้า กำลังออกความเห็นเรื่องนี้

คุณแม่หลิวโกรธก็ดี ยอมรับก็ช่าง ซือถูมู่หรงล้วนคิดว่า เขายังคงมีโอกาสทำให้คุณแม่หลิวยอมรับให้เขาและหลิวหยิงอยู่ด้วยกัน แต่ว่า คุณแม่หลิวและหลิวหยิงนิ่งสงบและเย็นชาเหมือนกันมาก ทำให้เขาพ่ายแพ้ พวกเธอ…ไม่สนใจเลย

เขาตามพัวพันหลิวหยิงก็แล้ว สะกดรอยตามก็แล้ว ในสายตาของพวกเธอ ไม่ใช่เรื่องอะไร เพราะว่า…พวกเธอมองไม่เห็น พวกเธอเมินเฉยเขาโดยสิ้นเชิง ถึงแม้ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอ ก็เห็นเป็นคนแปลกหน้าได้ทั้งหมด

ซือถูมู่หรงตอนนี้ในใจมีเพียงแค่ความคิดเดียว จะตอบรับคำพูดของคุณแม่หลิวทันทีไม่ได้ จะปล่อยให้หลิวหยิงตัดสินใจไม่ได้ หลิวหยิงจะต้องปฏิเสธแน่นอน ถ้าพูดตอนนี้ หลิวหยิงปฏิเสธ ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ เขาก็จะไม่มีเหตุผลมาตามหลิวหยิงแล้วใช่หรือไม่?

 คุณป้า หลิวหยิงตอนนี้กำลังโกรธ ผมคิดว่า ตัดสินใจตอนนี้ก็เชื่อไม่ได้ เพราะงั้น ผมจะไม่ถามหลิวหยิงตอนนี้แน่นอน รอใจเย็นลงหมดแล้วค่อยพูด  ซือถูมู่หรงพูดอย่างอ่อนโยน ด้วยความห่วงใยต่อหลิวหยิง

คุณแม่หลิวขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าซือถูมู่หรงยากที่จะเกลี้ยกล่อม แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเขาจะยืนหยัดแบบนี้ แม้ว่าจะแสดงออกอย่างชัดเจน เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

คุณแม่หลิวดูเหมือนจะเข้าใจ ตั้งแต่เริ่มแรก ซือถูมู่หรงก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้หลิวหยิงจากไป ดังนั้น ไม่ว่าหลิวหยิงจะพูดอะไร เขาก็ไม่ยอมรับ จังหวะชีวิตนี้ อยู่ในกำมือของซือถูมู่หรงทั้งหมด เขาตัดสินใจเรื่องที่จะเกิดขึ้นมาตลอด ความอ่อนโยนที่หลิวหยิงมีต่อเขา การต่อต้านที่มีต่อเขา แม้แต่เมินเฉย เขาก็ยอมรับได้ เพียงเพราะว่าที่เขาต้องการ คือหลิวหยิงเสมอมา ตั้งแต่แรกเริ่ม ก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้

 ประธานซือถู ฉันใจเย็นมาก ไม่ได้โกรธ  หลิวหยิงโต้กลับ คิดไม่ถึงว่าผ่านไปไม่กี่วัน ความสามารถในการพูดจาไร้สาระของซือถูมู่หรงจะสูงขึ้น ตัวเธอยังคงอยู่ตรงนี้ ซือถูมู่หรงก็เมินเฉยโดยสิ้นเชิง และก็ไม่ถามความเห็นของเธอเลย

สัญชาตญาณของซือถูมู่หรงย่ำแย่ หรือว่าหลิวหยิงจะใช้โอกาสนี้ แบ่งขอบเขตกับเขางั้นหรอ?

 เมื่อกี้ประธานซือถูบอกว่า ความรักก็เหมือนการดื่มน้ำ อุ่นหรือเย็นตัวเองรู้ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันสามารถบอกประธานาธิบดีซือถูได้อย่างชัดเจนว่า ฉันไม่ชอบคุณ ชีวิตที่คุณให้ฉัน ก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ระหว่างเรา ไม่เหมาะกัน!  หลิวหยิงไม่ได้สนใจซือถูมู่หรง พูดความคิดของตัวเองออกมาทั้งหมด  ประธานซือถู เรื่องเมื่อตอนนั้น ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ ฉันและแม่ของฉันเห็นเป็นอดีตไปแล้ว จะไม่กลับไปหาคุณอีก และหวังว่าคุณ จะไม่มาหาเราด้วยเช่นกัน 

หลิวหยิงไม่ให้เวลาซือถูมู่หรงตอบ พูดทีเดียว เธอต้องการแสดงความคิดของตัวเองอย่างชัดเจน เมื่อนี้ ซือถูมู่หรงไม่ยอมแพ้มาตลอด เธอไม่เชื่อ เธอปฏิเสธมาเสมอ ว่าซือถูมู่หรงมีความอดทนต่อตัวเองมากเท่าไหร่ ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นคนที่หยิ่งผยองขนาดนี้

ซือถูมู่หรงมองสีหน้าของหลิวหยิง เธอพูดคำพูดพวกนี้ ในใจราวกับว่าความผันผวนสักนิดก็ไม่มี สีหน้านิ่งสงบ สายตาเย็นชา แต่ไม่มีความเกลียดชัง ยิ่งไม่มีความรัก ราวกับว่ากำลังอธิบายถึงความเป็นจริง

 เวลาห้าปี คุณไม่แคร์เลยสักนิดจริงๆหรอ? คุณไม่ชอบผมแม้แต่น้อยเลยหรอ?  ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิงด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อย นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะถาม ก่อนหน้านี้หลิวหยิงปฏิเสธมาตั้งหลายครั้ง แต่กลับถูกเขาเพิกเฉยอย่างมีสติ แต่ตอนนี้ ต่อหน้าคุณแม่หลิว ซือถูมู่หรงรู้สึกว่า ถ้าครั้งนี้ หลิวหยิงปฏิเสธจริงๆ เช่นนั้น เขาอาจจะไม่มาอีกแล้ว ระหว่างพวกเขา…อาจจะจบลงตรงนี้แล้วจริงๆ

หลิวหยิงสูดลมหายใจ ค่อยๆพูดออกมา  ใช่ ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับประธานซือถูเลย ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่อยากอยู่กับคุณอีกต่อไป ฉันอยากจะพักผ่อนสบายๆ อยากจะเห็นโลกภายนอก อยากจะไปท่องเที่ยว ไปถ่ายรูป ไปทำงาน อยากจะหลายๆอย่างมากมาย พูดไป ก็แค่ต้องการ…มีโลกของตัวเอง และในโลกนั้น ไม่มีคุณ  หลิวหยิงเพียงแค่เหลือบมองซือถูมู่หรงทีหนึ่งแล้วก็เบือนหน้า เธอไม่อยากเห็นสีหน้าของซือถูมู่หรง ราวกับว่า…ไม่อยากจะเห็นสีหน้าแบบนี้ของเขา หลิวหยิงรู้สึกว่า สีหน้าของซือถูมู่หรง น่าจะเย่อหยิ่งไปตลอด ยโสโอหัง ไม่ใช่ตอนนี้ เจ็บปวดและดิ้นรน สีหน้าแบบนี้ ไม่เข้ากับซือถูมู่หรงอย่างยิ่ง

ซือถูมู่หรงสงบลงทั้งหมด หัวใจ ก็หมดหวังโดยสิ้นเชิง การปฏิเสธของหลิวหยิง คิดไม่ถึงว่าจะโหดร้ายขนาดนี้ เธอบอกว่าชีวิตที่เธอต้องการ เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง และในความมุ่งหวังเหล่านี้ ไม่มีเขา หลิวหยิงไม่เคยพิจารณาเขาเข้าไปเลย

ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิงอย่างสิ้นหวัง ที่แท้ ตลอดมา เป็นเขาเองที่รู้สึกไปเอง เป็นเขาที่หวั่นไหวไปเอง อีกคน แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีความรู้สึกใดๆ ตัวเองอยากจะมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้กับเธอ ชีวิตที่สวยงาม แต่หลิวหยิง คิดจะจากไปมาตลอด ไม่เคยคิดจะหยุดเลย

ถ้าอย่างนั้น ที่ตัวเองพัวพันกับเธอ? ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม? สำหรับเขา คือการเหลือเยื่อใย จะทำให้เธอประทับใจได้ สำหรับเธอ คือปัญหา คือความวุ่นวาย ที่เธอต้องการ ก็แค่ตัดปัญหาให้เร็วที่สุด ทั้งสองคนตัดขาดจากกัน?

ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิง คนคนนี้ เขาคุ้นเคยอย่างมาก เคยกอด จูบ กระทั่งร่วมเตียงเดียวกันมาหลายครั้ง แต่เขาเหมือนจะไม่รู้จัก คนตรงหน้านี้เลย ไม่คิดว่าจะโหดร้ายขนาดนี้ ตั้งแต่แรก เธอก็ไม่เคยหวั่นไหวเลย ถลำลึกเข้าไป มีแค่ตัวเองเท่านั้น คนหนึ่งเป็นคนใน มีความสุขอยู่คนเดียว อีกคนเป็นคนนอก ท่าทางเย็นชา ระหว่างพวกเขาไม่เหมาะสมกัน ไม่เหมาะสมกันตั้งแต่แรก คนสองคนที่มีเป้าหมายแตกต่างกัน จะมาบรรจบกันได้อย่างไร? มันก็แค่…นอนเตียงเดียวกันแต่ฝันไม่เหมือนกัน

ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าตัวเองแต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อน มองความเย็นชาและไร้ความรู้สึกของหลิวหยิงอย่างได้สติ