ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1667 เย่อหยิ่งและไร้ความรู้สึก

 ดังนั้น ระหว่างเรา คุณไม่เคยหวั่นไหวเลยงั้นหรอ?  ซือถูมู่หรงได้ยินเสียงตัวเองถามอย่างสั่นเครือ เรื่องที่สิ้นหวังที่สุด คงจะเป็นเรื่องนี้ล่ะมั้ง? เธอมีหลายอย่างที่อยากทำ มีที่ที่อยากไป มีคนที่อยากจะอยู่ด้วย แต่ไม่มีสักคนที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ควรจะเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ? กลัว…ไม่เพียงแค่ไม่สนใจหรอกมั้ง? นั่นคือความไม่สนใจและความเฉยเมยที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เวลานี้ ซือถูมู่หรงไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน หลิวหยิง แท้จริงแล้ว ไม่ได้รักเขา ไม่เพียงแต่ไม่รัก เกรงว่า แม้แต่เกลียดก็ไม่มีเหลือ สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ ก็คือเฉยเมย

แต่ว่า เฉยเมยแล้ว ระหว่างพวกเขายังคงมีความรู้สึกอะไรอีกล่ะ? ซือถูมู่หรงยิ้มเยาะ ที่แท้ ล้วนเป็นตัวเองที่ปรารถนาอยู่คนเดียวจริงๆ ถ้าอย่างนั้น…เขาควรจะปล่อยให้หลิวหยิงจากไปใช่ไหม? รักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของพวกเขา?

ซือถูมู่หรงสับสน ในความสัมพันธ์ เขาไม่เคยใช้หัวใจจริงๆ หลิวหยิงคนเดียว เขาใช้ความพยายามอย่างมาก แต่สุดท้ายก็ได้ผลลัพธ์แบบนี้ ไม่ใช่ไม่แค้น ไม่ใช่รู้สึกไม่ยินยอม แต่เหมือนพอมีเรื่องตอนเริ่มต้น มีเรื่องพ่อของหลิวหยิงเสียชีวิต ทุกอย่างก็เข้าใจได้ แต่…ในใจกลับไม่สามารถยอมรับได้ทั้งหมด

ตอนที่แต่ละคนทุ่มเทความรู้สึก ก็หวังว่าจะได้ผลตอบแทนที่เท่าเทียม เราใช้ความจริงใจ ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ และอยากทำ แต่กลับไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ในใจก็ไม่ยินยอม แต่ว่า ดูเหมือนตอนที่เข้าใจจริงๆ หลายๆคนก็จากไปอย่างเงียบๆ ไม่ใช่ว่าไม่สนใจแล้ว ก็แค่ยอมรับความจริงนี้ได้แล้ว

หลิวหยิงเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้า:  ใช่ ตั้งแต่แรกฉันก็บอกตัวเองแล้วว่า ไม่อนุญาตให้หวั่นไหวกับคุณ ยิ่งไม่ให้ตกหลุมรักคุณ 

คำถามของซือถูมู่หรงทำให้หัวใจของหลิวหยิงเจ็บปวด ความรู้สึกนี้ กะทันหันเกินไป หลิวหยิงไม่อยากไปหาเหตุผลที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ ปฏิเสธซือถูมู่หรงอย่างใจเย็น เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองผูกพันธ์อะไรกับซือถูมู่หรงแน่นอน ถือโอกาสนี้ ตัดขาดจากกัน

ซือถูมู่หรงมองสีหน้าที่สงบและจริงจังอย่างมากของหลิวหยิง จู่ๆก็ยิ้ม ถ้ามีคนเย็นชาเพิ่มหนึ่งคน หลังจากมาอยู่ร่วมกับคนหนึ่งห้าปี ยังจะพูดอย่างใจเย็นแบบนี้ได้ไหม? เวลาห้าปี ระหว่างพวกเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ น่าตลกสิ้นดี

ถ้าพวกเขาก็แค่รู้จักกัน ไม่ได้พูดคุยกัน ความผูกพันธ์ห้าปี ก็เหมือนกับห่านเดินเหยียบพื้นหิมะ ไม่ทิ้งร่องรอยแม้แต่น้อย แต่ว่า เขาและหลิวหยิง ชิดใกล้สนิทสนมกัน ร่วมเตียงเดียวกัน ห้าปี กลับไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย รู้จักกันนานก็จะเกิดเป็นความรัก แม้ว่าจะไม่เกิดความรัก ก็ควรต้องมีความรู้สึกอื่นสิ? แต่ว่า หลิวหยิงกลับไม่เหลือความรู้สึกใดๆไว้เลย ตกลงตัวเองโหดร้าย หรือว่าหลิวหยิงไร้หัวใจกันแน่?

ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองค่อยๆเจ็บปวด ราวกับมีอะไรมาหยิกทีละนิด แล้วยังใช้เข็มแทง ใช้มีดกรีด

ความเจ็บปวดแบบนี้ เริ่มแรกแค่ตรงก้นบึ้งหัวใจ จากนั้นค่อยๆกระจายไปยังแขนขาทีละนิด ซึมเข้าไปในกระดูก สุดท้าย ทั้งร่างกายล้วนเจ็บปวด ซือถูมู่หรงอดไม่ได้คิดอยากจะบีบหัวใจสักหน่อย ให้เขาหยุดความเจ็บปวดนี้ แต่ … เขาทำไม่ได้ ทำได้เพียงปล่อยให้ความเจ็บปวดไหลไปทั่วร่างกาย เลือดไหลทั่ว มีดก็กรีดผ่าน เจ็บปวดไม่สิ้นสุด

 ดังนั้น คุณอยากจะแยกจากกัน แยกจากกัน…ตลอดกาลหรอ?  ซือถูมู่หรงถามนิ่งๆ ระหว่างพวกเขา เหมือนไม่มีอะไรจะต้องคุยแล้ว และก็ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่แล้ว ซือถูมู่หรงมองใบหน้าที่งดงามของหลิวหยิง ไม่เคยรู้สึกว่าดูดีขนาดนี้เท่าตอนนี้มาก่อน และก็ไม่เคยน่ารังเกียจขนาดนี้เท่าตอนนี้เช่นกัน ความจริงใจของเขา ถูกหลิวหยิงละทิ้ง ละทิ้งโดยที่ไม่มีใจรับผิดชอบแม้แต่น้อย ถือโอกาสตอนละทิ้ง เธอยังไม่รู้สึกว่าความรู้สึกนี้มีความสำคัญอะไร ซือถูมู่หรงรู้สึกว่า เขาเป็นคนทำถึงขนาดนี้ ช่างน่าเศร้า อย่างแท้จริง

ซือถูมู่หรงกำลังคิด ชีวิตนี้ เขาจะยังตกหลุมรักคนอื่นได้หรือไม่? อาจจะ…ไม่ได้แล้ว กับหลิวหยิง เขาใช้ความรู้สึกมามากพอแล้ว เมื่อถูกงูกัดครั้งหนึ่ง ก็กลัวเชือกไปเป็นสิบปี หลิวหยิงก็คืองูตัวนั้น ไม่มีพิษ ไม่มีภัย ถึงแม้ตัวเองเป็นฝ่ายไปหาเรื่อง แต่ว่างูตัวนั้น ตัวเองเลี้ยงมาห้าปี ทำร้ายมันไม่ลง อยากจะทำดีกับมันในอนาคต แต่ว่า เขาก็ถูกงูตัวนั้นกัดอย่างกะทันหัน ตอนที่ใส่ใจมันมากที่สุด ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่กลับรู้สึกเหนื่อยใจ

หลิวหยิงก็เหมือนงูตัวนี้ ขดจำศีลอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างกายเขา แต่ว่ามันจำได้เสมอ ว่าตัวเองเป็นของที่อื่น ทุกอย่างที่มันทำ ก็แค่เพื่อไปจากเขา กลับไปยังที่ที่ตัวเองอยากจะไป

สิ่งที่หลิวหยิงต้องการ ก็คือไปจากเขา ไปใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ ชีวิตแบบนั้นไม่ขำเป็นต้องร่ำรวยมาก ไม่จำเป็นต้องตามใจตัวเองมาก แต่เมื่อเทียบกับการอยู่ข้างกายเขา หลิวหยิงก็เลือกชีวิตแบบนี้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย หนีจากเขา ก็เหมือนวิ่งหนีอันตราย

ซือถูมู่หรงรู้สึกว่า เขาจะไม่มีวันตกหลุมรักใครอีกแล้ว หลิวหยิงเอาความรักทั้งหมดของเขาไปแล้ว และเอาความมั่นใจและความยึดมั่นในความรักของเขาไปด้วย แล้วก็ความกล้า เขาไม่มีทางที่จะรักผู้หญิงคนอื่นอีก แต่…อาจจะยอมรับผู้หญิงที่อ่อนโยนและรักเขา พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างดี เขาอาจจะไม่รักเธอ แต่…เขาต้องการความรักจากเธอเพื่อประคองตัวเองให้เดินต่อไป

 ใช่ เราเลิกกันเถอะ ฉันอยากจะจากไปแล้ว อยากจะมีชีวิตใหม่ และคุณก็ไม่ต้องการฉัน ไม่ใช่จะต้องเป็นฉันเท่านั้น เรา ล้วนมีชีวิตที่แตกต่างกันได้  หลิวหยิงพูดอย่างใจเย็น ระหว่างเธอและซือถูมู่หรง ตั้งแต่แรกก็คือความผิดพลาด แยกกันเร็วๆ ก็ยิ่งดีกับทุกคน

หลิวหยิงไม่กล้ามองซือถูมู่หรง ท่าทางของเขา น่ากลัวเกินไป ในความเย็นชาแฝงความสิ้นหวัง ในรอยยิ้มแฝงการเยาะเย้ย ทั้งร่างค่อนข้างน่ากลัว แต่ว่า เขายืนนิ่งไม่ขยับ แค่มองเธอนิ่งๆ ราวกับว่ากำลังรอให้เธอตัดสินใจ และราวกับว่า…อยากจะมองเธอให้ทะลุ หลิวหยิงไม่อยากเผชิญกับสายตาเช่นนี้ ราวกับว่าสายตาแบบนั้นมองเธอ ดุร้าย เย็นชาไร้ความรู้สึกแบบนั้น

แต่ว่า คนที่จนตรอกก็แค่ซือถูมู่หรงเท่านั้นหรอ? ไม่ เธอก็จนตรอกเหมือนกัน จากในใจถึงร่างกาย ความทนไม่ไหวของเธอ ความอัปยศอดสูของเธอ เผยออกมาภายใต้ดวงตาของแม่ทั้งหมด เธอเห็นตัวเองในห้าปีนี้ พัวพันอยู่กับซือถูมู่หรง การนับศัตรูเป็นผู้มีพระคุณ และยังเกิดเรื่องมากมายร่วมกับเขา ตกลงว่าไม่สามารถลบได้แล้ว แม่ก็เห็นชัดเจนแล้ว หลิวหยิงคิด ทำไม ระหว่างพวกเขาถึงเดินมาถึงตอนนี้นะ?

 ตกลง…ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ  ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิงนานมาก ในที่สุดก็พยักหน้า เขามองหลิวหยิงอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ราวกับอยากจะสลักใบหน้านี้ คนคนนี้ เข้าไปในหัวใจ ขณะเดียวกัน เขาอยากจะควักเลือดออกมา ตัดทิ้งให้หมด น่าขันสิ้นดี ตอนนั้นเขาเป็นฝ่ายเอาหลิวหยิงมาไว้ในใจ ไม่สนใจอะไร รวมถึงไม่สนใจว่าพ่อของเธอจะทำร้ายพ่อของเขาจนตาย อยากจะปกปิดความลับที่พ่อของเธอตายเพราะเขาไปตลอดชีวิต ตอนนี้ คืนสนองเขาแล้ว

ซือถูมู่หรงอยากจะถามตัวเองว่า เขาไม่คิดว่าสุดท้ายจะมีผลลัพธ์ยังไงหรอ? ไม่ เขาคิด คิดตอนจบมากมาย มีทั้งสวยงาม มีทั้งไม่สวยงาม ตอนนี้ตัดขาดจากกันแบบนี้ก็มี กระทั่งสู้กันจนตายไปทั้งสองฝ่ายก็มี แต่ว่า เขาก็ยังปล่อยให้ตัวเองตกหลุมรักหลิวหยิง เพราะเขาเย่อหยิ่งเกินไป คิดว่าทุกอย่างสามารถควบคุมไว้ในมือได้ รวมทั้งความรู้สึกของหลิวหยิง เขาเชื่อมาตลอด ระหว่างเขากับหลิวหยิง ถึงแม้จะมีความขัดแย้ง มีความทุกข์ สุดท้ายก็ยังอยู่ด้วยกันได้ เขาเชื่อแบบนี้มาตลอด แต่เขาลืมไปว่า บนโลกนี้ สิ่งที่ควบคุมยากที่สุดคือจิตใจคน ใจคนเปลี่ยนแปลงง่าย จะเอามาพูดในเวลาเดียวกันได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น ตัวเขาเองก็ด้วย? ตั้งแต่เริ่มแรกต้องการจะแก้แค้นหลิวหยิง จนถึงตอนนี้ตกหลุมรักหลิวหยิง การเปลี่ยนแปลงในนั้น ตอนแรกเขาเคยคิดไหม? ถ้าเขาไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง เขาก็คงไม่เชื่อ ยิ่งกว่านั้น การเปลี่ยนแปลงนี้ใช้เวลานานเท่าไหร่? ซือถูมู่หรงคิด จะต้องไม่ถึงห้าปีแน่ เขาคิดอย่างเสียดสี เขาแม้แต่ความรู้สึกของตัวเองก็ควบคุมไม่ได้ แล้วจะควบคุมความรู้สึกของคนอื่นได้อย่างไร? ตอนนั้นทำไมถึงเชื่อในตัวเอง ว่าจะทำให้หลิวหยิงตกหลุมรักเขาได้ รักจนถึงขั้นไม่จากเขาไปไหน? ตัวเอง ทำไมถึงเชื่อแม่อีก เรื่องที่จะไม่พูดออกไปตลอดกาลพวกนั้นล่ะ? คนที่ตัวเองรักมากที่สุด คนที่ตัวเองสนิทมากที่สุด ความคิดของพวกเธอ ตัวเองสักคนก็เดาไม่ถูก ตอนแรกทำไมถึงมั่นใจในตัวเอง ว่าหลิวหยิงจะตกหลุมรักเขา ละทิ้งความเกลียดชังเพื่อเขาล่ะ? ทั้งๆที่ตอนนั้นก็รู้ชัดเจน ว่าเมื่อหลิวหยิงรู้เรื่องพ่อของหลิวหยิงแล้ว ความรู้สึกระหว่างพวกเขาทั้งหมดก็จะพังทลายลง ทำไม ถึงไม่เตรียมใจไว้แต่แรกล่ะ? ซือถูมู่หรงยิ้มเยาะ ระหว่างพวกเขาเดินมาถึงจุดนี้ เป็นเพราะความไร้ความรู้สึกของหลิวหยิง และยังมี…ความเย่อหยิ่งของตัวเขาเอง